ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙ Η ΠΑΤΡΙΣ.
Του Γ. Περάκη (οικονομολόγου), 19/11/2017
Καμμία κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να μοιράσει «μποναμάδες & φιλοδωρήματα». Τα χρήματα αυτά προέρχονται από το αίμα του Ελληνικού λαού. Ας μιλήσουμε για το «κοινωνικό» μέρισμα και με ποιανού χρήματα διαμοιράζεται:
Α) Μισθωτή Εργασία
Α.1) Από το 2010 έως το 2016 όλοι οι κλάδοι της ελληνικής οικονομίας παρουσίασαν μειώσεις μισθών που έφτασαν το 18,1% κατά μέσο όρο.
Πιο συγκεκριμένα, το 2010 ο μέσος μισθός:
Α.2) Η αύξηση της απασχόλησης μέσω της αύξηση της μερικής απασχόλησης …
Συνεχίστε την ανάγνωση στο link
Iskra, 20/11/2017
ΣΧΟΛΙΟ G-M-R: Η “τσιμουδιά” για τις ποινικές ευθύνες, πολύ περισσότερο για τις μνημονιακές υπαιτιότητες, που σωστά καταγγέλλει η ΛΑ.Ε., παραπέμπει στην ΚΟΙΝΗ υποχρέωση όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων (ΠΡΟΣΩΠΩΝ-ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ-ΚΟΜΜΑΤΩΝ) να “κατεβάσουν στο πεζοδρόμιο” όλες τις συγκαλυπτόμενες από την ηγεσία της Ελληνικής Δικαιοσύνης καταγγελίες και δικογραφίες εσχάτης προδοσίας-σφετερισμού λαϊκής κυριαρχίας και τις συναφείς προς αυτές. Και αυτό γιατί τα εγκλήματα δεν τεκμηριώνονται με πολιτική συζήτηση. Ανάγοντας τα στην πολιτική, ως πολλάκις ακούμε δια στόματος αντιμνημονιακών δυνάμεων (ΠΡΟΣΩΠΩΝ-ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ-ΚΟΜΜΑΤΩΝ), ουσιαστικά ταυτίζονται με το μνημονιακό στρατόπεδο γιατί πολιτική σημαίνει μπορώ να κάνω το ένα αλλά μπορώ να κάνω και το άλλο, οπότε οι ποινικές ευθύνες για τις οποίες (σωστά) μας μιλά/καταγγέλλει (και έως εκεί) η ΛΑ.Ε, το έγκλημα δηλαδή, πάει περίπατο.
“Αποζημιώσεις” για να χρυσώσει το χάπι έσπευσε να ανακοινώσει ο Δημ. Τζανακόπουλος,αν και για τους πνιγμένους και εκείνους που καταστράφηκε το σπίτι ή η επιχείρηση καμιά αποζημίωση δεν επαρκεί.
Για το μείζον ζήτημα, όμως, των πολιτικών και ποινικών ευθυνών της Δούρου, του Σγουρού, του πρωθυπουργού και των προηγούμενων κυβερνήσεων, τσιμουδιά. Κάνει μεγάλο σφάλμα η κυβέρνηση αν πιστεύει ότι πίσω από τις αποζημιώσεις θα κρύψει τις πολιτικές της ευθύνες και κυρίως την απαίτηση για άμεση παραίτηση και στιγματισμού της Ρ. Δούρου αλλά και του Γ. Σγουρού.
Την άμεση αποζημίωση των πληγέντων από τις φονικές πλημμύρες σε Μάνδρα και Νέα Πέραμο – πέραν των όσων προβλέπει η σχετική νομοθεσία – ανακοίνωσε το πρωί της Δευτέρας η κυβέρνηση.
Όλα τα νοικοκυριά που σύμφωνα με την καταγραφή από τους μηχανικούς του υπουργείου Υποδομών έχουν υποστεί ζημιές θα λάβουν επιπλέον έκτακτη ενίσχυση 5.000 ευρώ, ανακοίνωσε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, ενώ για τις επιχειρήσεις το ποσό αυτό θα είναι της τάξης των 8.000 ευρώ.
Γιώργος Τριανταφυλλόπουλος – 14/11/2017
Αφορμή για το άρθρο που ακολουθεί είναι μια μελέτη του ΣΕΒ για τα αίτια της κρίσης. Φυσικά και τα αίτια της κρίσης στην ελληνική οικονομία φταίνε οι εργαζόμενοι με τους υψηλούς μισθούς που απολάμβαναν. Αυτό ήταν το αίτιο, κατά τους κυρίους του ΣΕΒ, που οδήγησε την ελληνική οικονομία στην απώλεια της ανταγωνιστικότητάς της. Οι ακολουθούμενες από το 2010 και μετά πολιτικές αποκατέστησαν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και πρέπει φυσικά να διατηρηθούν και να ενισχυθούν. Τα ουσιώδη σημεία της μελέτης του ΣΕΒ μπορείτε να δείτε στο λινκ που ακολουθεί:http://www.euro2day.gr/news/economy/article/1575001/sev-to-lathos-me-toys-misthoys-poy-efere-thn-hora.html
Κατά τον ΣΕΒ:
Η άσκηση της πολιτικής μισθών και το πλαίσιο διαμόρφωσης αυτών στα χρόνια πριν την εκδήλωση της κρίσης συνέβαλε ουσιαστικά στη διάβρωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας,
Η χώρα προ κρίσης αύξησε τις αμοιβές κατά 142%, ενώ την παραγωγικότητα εργασίας μόλις 29%. Το 2016 η ανταγωνιστικότητα είχε αποκατασταθεί.
λειτούργησε προστατευτικά προς το μέρος της οικονομίας, το οποίο δεν εκτίθεται στον διεθνή ανταγωνισμόκαι δεν παράγει διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες, φέρνοντας τους κλάδους που προσπαθούσαν να παραμείνουν διεθνώς ανταγωνιστικοί σε συγκριτικά δυσμενή θέση
Του Αντώνη Παπαντωνίου, 14/11/2017
Στα χρόνια της Κατοχής που βιώνουμε από το 2010, μία είναι η πρόταση που κυριαρχεί στον εργασιακό χώρο, κυρίως των Πολιτών που εργάζονται στον Δημόσιο Τομέα σε όλους τους Τομείς .
Η Μαγική φράση…«κάνε την δουλίτσα» σου.
Έτσι λοιπόν με το τεράστιο πρόβλημα της ύφεσης της Οικονομίας που σαν αποτέλεσμα έχει την εκτόξευση της ανεργίας και την εξαθλίωση της Ζωής των Πολιτών έχει επιβληθεί η «άκρα του τάφου σιωπή», με αποτέλεσμα να επιβιώνει ένα άθλιο Πολιτικό Σύστημα που έχει σφετερισθεί την Εξουσία και έχει επιβάλει στην Πατρίδα μας ένα «DE FACTO», αρχικά και από τον Αύγουστο του 2015
και «DE JURE» Καθεστώς ΚΑΤΟΧΗΣ.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποδέχεσαι με την υποταγή σου, ότι είσαι Δούλος και σου απαγορεύεται να είσαι Πολίτης, δηλαδή να έχεις Δημόσιο λόγο με δικαίωμα κριτικής εάν είσαι Δημόσιος Λειτουργός. Σε μάθανε και σου επιβάλανε και εσύ αποδέχτηκες ότι πρέπει να κάνεις τη «δουλίτσα» σου και να μην αντιδράς για απολύτως τίποτε απ ότι συμβαίνει γύρω σου καθημερινά αποδεχόμενος τα πάντα.
Το Χρονικό της Ελληνικής Χρεοκοπίας 1
Σπύρος Λαβδιώτης, Αθήνα 12 Νοεμβρίου 2017
“Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της
μοίρας τους αλλά της σκέψης τους.”
Franklin D. Roosevelt
Σύνοψη : Η Ελληνική κρίση χρέους έφθασε στο αποκορύφωμά της τον Μάιο του 2010, με την υπογραφή του Α’ Μνημονίου και η χώρα ετέθη από τους δανειστές της, σε καθεστώς μακροχρόνιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Σε γενικές γραμμές, η κρίση χρέους της Ελλάδος υπήρξε το αποτέλεσμα τριών θεμελιωδών συντελεστών. Πρώτον, η «άωρος» και «παράτυπη»2 ένταξη της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ το 2001 και η πρόσδεση της υπερδανεισμένης οικονομίας της, με τα «χρόνια» δίδυμα ελλείμματα του δημοσίου χρέους και του διεθνούς ισοζυγίου πληρωμών, σε μια νομισματική ένωση η οποία έχει ένα ενιαίο νόμισμα (single currency) με αμετάκλητη ισοτιμία. Το ευρώ είναι ένα ξένο νόμισμα, διότι η Ελλάδα ως κράτος-μέλος της Ευρωζώνης, δεν μπορεί να εκδώσει το χρέος στο δικό της νόμισμα, γιατί στερείται του νομικού δικαιώματος της έκδοσής του, και μαζί τις εκτυπωτικές πρέσες και ηλεκτρονικούς υπολογιστές για πληκτρολογήσεις συμβολικού χρήματος. Η χώρα μας είναι χρήστης και όχι εκδότης του ευρώ, το δανείζεται από τις τράπεζες με τόκο κι αυτές από την ΕΚΤ. Δεύτερον, η ξέφρενη δαπάνη μέσω αλόγιστου εξωτερικού δανεισμού αμφότερων των τομέων, του δημοσίου και ιδιωτικού, που οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες αποκαλούσαν ‘εύρωστη’ οικονομική ανάπτυξη. Ήταν η ανέμελη δεκαετία του ξεφαντώματος (1998-2008), γεμάτη αισιοδοξία και ενθουσιασμό για την ένταξη της χώρας στο «φετίχ», το ευρώ, και των αλησμόνητων Ολυμπιακών αγώνων, που οδήγησε σε υπερχρέωση όλων, νοικοκυριών, επιχειρήσεων και της κυβέρνησης. Και τρίτον, η ανεξέλεγκτη χορήγηση δανείων από τις τράπεζες και η μεταβίβαση των τεραστίων ζημιών τους στο κράτος.
Έχουν ήδη περάσει επτάμισι χρόνια από την υπαγωγή της Ελλάδος στους όρους του Α’ Μνημονίου της 10ης Μαΐου 2010, της δανειακής σύμβασης της εθνικής υποτέλειας των € 110 δις, που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με την τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ), ημέρα που κανείς μας δεν θέλει να την θυμάται.
Είναι πλέον εμφανής στα μάτια του απλού πολίτη, η καταρράκωση της ελληνικής οικονομίας, όπου η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη κρίση, οικονομική, κοινωνική και πνευματική από τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) έχει στην κυριολεξία καταρρεύσει από την κορυφή των € 242 δις το 2008,3 έτος της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, στα € 174 δις το 2016.Ήτοι μειώθηκε κατά € 68 δις, ποσό που αντιστοιχεί στο 28% του ΑΕΠ, με την ανεργία να υπερβαίνει το 20%, τη μετανάστευση των νέων επιστημόνων να εντείνεται, οι επιχειρήσεις να κλείνουν η μια πίσω από την άλλη και οι κατασχέσεις να αυξάνονται εν μέσω μιας πρωτοφανούς σε διάρκεια ύφεσης. Ως συνεπεία, η χώρα κλυδωνίζεται σε μία απέραντη τρικυμιώδη θάλασσα χρέους.
Επιπλέον- και δυστυχώς- πολλοί απ’ όσους έχουν χάσει την ελπίδα μέσα στην απόγνωση του οικονομικού αδιέξοδου που έχουν περιέλθει, οδηγούνται σε ακραίες λύσεις, δίνοντας τέλος στη ζωή τους για να αποφύγουν τον εξευτελισμό.
του Δημήτρη Καζάκη, Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017
Τουλάχιστον το 36% του ΑΕΠ της Ελλάδας βρίσκεται σε φορολογικούς παραδείσους.
Ας μιλήσουμε για τους φορολογικούς παραδείσους, όπως δεν θα ακούσετε να μιλούν σε κανένα κόμμα του κοινοβουλίου και σε καμιά πολιτική εκπομπή επικαιρότητας. Μπορεί η κυβέρνηση και η ΝΔ να ανταλλάσσουν τζούφια πυρά για τα Paradise Papers, αλλά κανένας τους δεν τολμά να πει την αλήθεια.
Γιατί άραγε ο κ. Τσίπρας δεν απαιτεί από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος να παραδοθούν στις δικαστικές αρχές όλες οι δοσοληψίες από και προς υπεράκτιες εταιρείες, από και προς φορολογικούς παραδείσους; Τόσο δύσκολο είναι; Γιατί άραγε ο κ. Τσίπρας δεν απαιτεί από τις φορολογικές αρχές να ταυτοποιήσουν τις περίπου 15.000 υπεράκτιες εταιρείες με έδρα φορολογικούς παραδείσους που λέγεται ότι δραστηριοποιούνται εντός της Ελλάδας;
Γιατί δεν απαγορεύει τη λειτουργία υπεράκτιων εταιρειών στην Ελλάδα; Γιατί επίσης δεν απαγορεύει τις δοσοληψίες με φορολογικούς παραδείσους εκτός Ελλάδας; Σε τι συμβάλλουν στην οικονομία της χώρας; Ποια είναι η χρησιμότητά τους εκτός από την απόκρυψη της ταυτότητας μεγάλων ροών πλούτου και χρήματος;
Ο κ. Τσίπρα και τύποι σαν τον κ. Κατρούγκαλο ξέρουν μόνο να φλυαρούν ανέξοδα για το «ταξικό ζήτημα», που προκύπτει από τους φορολογικούς παραδείσους, αλλά δεν πρόκειται να πάρουν κανένα ουσιαστικό μέτρο. Για τον ίδιο λόγο που ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις στην Ελλάδα πήραν. Για τον ίδιο λόγο που καμιά από τις κυβερνήσεις της δήθεν πολιτισμένης Δύσης, ούτε βέβαια η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν πήραν και δεν πρόκειται να πάρουν ανάλογα μέτρα. Όσο κι αν σκούζουν για το θεαθήναι για το δυσθεώρητο ύψος της φοροδιαφυγής, που συντελείται διαμέσου των φορολογικών παραδείσων.
Καταρχάς τι είναι φορολογικός παράδεισος; Πρόκειται για χώρες ή για δικαιοδοσίες που είναι ελκυστικές για ξένους επενδυτές, όπως οι πολυεθνικές εταιρείες και οι τράπεζες, λόγω του ότι έναντι αμοιβής προσφέρουν ελάχιστη ή καθόλου φορολογία, μέτριους ή ανύπαρκτους χρηματοπιστωτικούς ελέγχους και διαφορετικού βαθμού τραπεζικό απόρρητο.
του Όθωνα Κουμαρέλλα, 10/11/2017
Το 2011-2012 το μεγάλο κίνημα των πλατειών ενάντια στο μνημόνιο έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως τους ΑΝΕΛ να καρπούνται τη λαϊκή συσπείρωση και τις ελπίδες του κόσμου για προοδευτική αλλαγή. Πολλά μικρά σχήματα που είχαν δημιουργηθεί τότε, ή προϋπήρχαν, ανεξάρτητα από την ορθότητα, ή μη, των θέσεών τους, απέτυχαν να εμπνεύσουν και να συσπειρώσουν ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, με συνέπεια να βρεθούν γρήγορα στο περιθώριο.
Το 2015 με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση, ήλθε η απόλυτη διάψευση των ελπίδων και των προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί. Μετά το πραξικόπημα της 5ης Ιουλίου όπου το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, μετατράπηκε εν μια νυκτί σε «ΝΑΙ» από σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, οδήγησε στην πλήρη απογοήτευση, την παραίτηση που εκφράστηκε με την μεγάλη αποχή στις μετέπειτα εκλογές, αλλά και στον εγκλωβισμό ευρύτερων μαζών στη λογική του «μη χείρον».
Πολλοί, τότε, θέλησαν να «εκμεταλλευτούν» και να εκφράσουν την κοινωνική δυναμική που είχε εκδηλωθεί με το δημοψήφισμα, αλλά σύντομα απέδειξαν την ολοκληρωτική τους ανεπάρκεια και την αδυναμία να το πράξουν. Έτσι, είτε παλαιότερα σχήματα από το χώρο της εξωκοινωβουλευτικής αριστεράς, είτε από τον λεγόμενο πατριωτικό – δημοκρατικό χώρο, είτε προερχόμενα από την διάσπαση του απολύτως «μνημονιακού» πλέον ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκαν αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ουσιαστικά στο περιθώριο, ανεξάρτητα τον βαθμό αντίληψης που έχουν γι’ αυτό, τα ίδια αυτά σχήματα και οι άνθρωποι που τα εκφράζουν, ή εκφράζονται μέσα από αυτά.
Το πολιτικό σύστημα, στηριγμένο στο δίπολο δεξιάς-αριστεράς, μετά τους έντονους τριγμούς μια 5ετίας, απέδειξε την ικανότητά του να αναγεννάται στηριγμένο κυρίως στις αδυναμίες και την πολιτική ανεπάρκεια των αντιπάλων του, και φυσικά, στην πλήρη υποστήριξη των ξένων πατρώνων του και της εγχώριας άρχουσας ελίτ.
ΣΧΟΛΙΟ G-M-R:
“Κρίση, απάνθρωπη πολιτική, αλυσίδες Ευρωζώνης,” . Συμφωνούμε ΑΠΟΛΥΤΑ.
Επισημαίνουμε επιπρόσθετα, πως ολόκληρο το εποικοδόμημα του καπιταλιστικού συστήματος, έχει επισήμως “μεταφράσει” δικαιϊκά τις παραπάνω εύστοχες συνδικαλιστικές διατυπώσεις και τις έχει αντικαταστήσει δικαιϊκά, με συγκεκριμένες νομικές διατυπώσεις στα πλαίσια πάντα της αδιαπραγμάτευτης δικαιϊκής αρχής, “Ο ΝΟΜΟΣ ΟΡΙΖΕΙ” (ΟΡΙΖΕΙ και ΠΟΙΝΕΣ) για εγκλήματα κατά πατρίδας-λαού (δόλια παραπλάνηση, αθέτηση όρκου καθήκοντος, σφετερισμός λαϊκής κυριαρχίας, γενοκτονία, εσχάτη προδοσία, κλπ).
Επ’ αυτών και με ΕΜΠΡΑΚΤΗ δικονομική μεθοδολογία οι τεκμηριώσεις της G-M-R, στη διάθεση πάντα του κοινού απελευθερωτικού αγώνα.
ISKRA, 10/11/2017
Στις 26 και 27 Νοέμβρη 2017 διεξάγονται οι εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου και Διοικητικού Συμβουλίου στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών. Η θετική εξέλιξη είναι ότι έχει συγκροτηθεί ένα Ενωτικό Ριζοσπαστικό Αριστερό Ψηφοδέλτιο, στο οποίο συμμετέχουν δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας, δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλων οργανώσεων της Ριζοσπαστικής και αντιμνημονιακής αριστεράς και ανένταχτοι αριστεροί και αντιμνημονιακοί αγωνιστές δικηγόροι με θητεία στα κινήματα , στην αυτοδιοίκηση, στις νομικές αντιμνημονιακές πρωτοβουλίες , αλλά και στις λαϊκές κινητοποιήσεις.
Ο τίτλος του ψηφοδελτίου είναι «Εναλλακτική Παρέμβαση- Δικηγορική Ανατροπή – Αριστερό Ενωτικό Ψηφοδέλτιο», χωρίς υποψήφιο Πρόεδρο.
Η εκλογική επιτυχία αυτού του ψηφοδελτίου και η εκπροσώπησή του στο Διοικητικό Συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών , που είναι ο μεγαλύτερος Επιστημονικός Σύλλογος της Χώρας, θα αναβαθμίσει τη θεσμική εκπροσώπηση των θέσεών και των απόψεών του στα μεγάλα πολιτικά ζητήματα που καθημερινά ανακύπτουν (Ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας, Πλειστηριασμοί, Αποδιάρθρωση των Εργασιακών Σχέσεων, Ασφαλιστικό, Προσφυγικό , Αντιφασιστικό μέτωπο κ.λπ).
Στεφανία Λυγερού, Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017
Η Δικαίωση
Ή γιατί ΔΕΝ αντιδρά ο κόσμος
(Έρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο και αφορά αποκλειστικά -μόνο- τον εαυτό του.)
Το 99% των ανθρώπων όταν καλούνται να πάρουν μία απόφαση απομονώνουν το ζήτημα, κρατούν μόνο ό,τι τους αφορά, και το δίλημμα παίζεται ανάμεσα στα «μπορώ/δεν μπορώ», «θέλω/δεν θέλω». Ενώ σχεδόν ποτέ (κανένα ζήτημα) δεν αφορά μόνο τους ίδιους.
Να πάρουμε για παράδειγμα το θέμα της έκτρωσης. Το 99% των ανθρώπων επιλέγει με γνώμονα το θέλω ή δεν θέλω/μπορώ δεν μπορώ. Τι θα συμβεί αν σκεφτεί ότι δεν αφορά η απόφαση μόνο τον ίδιο; Στην περίπτωση τώρα που συνυπολογίσει ΚΑΙ τον άνθρωπο που πρόκειται να γεννηθεί, το δίλημμα αλλάζει, γίνεται: από τη μία θα βάλει τα «θέλω δεν θέλω/μπορώ δεν μπορώ» του και από την άλλη τα «μου επιτρέπεται;/έχω το δικαίωμα;» Λίγο πιο πολύπλοκο τώρα ε;
Αν σε κάθε δίλημμα υπολογίσεις όλες τις παραμέτρους που το απαρτίζουν, τότε: ΚΑΘΕ απόφαση 1. για να την πάρεις θα σου βγει η ψυχή 2. ό,τι και να διαλέξεις θα έχεις πρόβλημα. Είτε θα επιλέξεις με προτεραιότητα τον εαυτό σου και θα ζήσεις με ενοχές, είτε θα επιλέξεις με προτεραιότητα τον κάθε άλλον-καθετί ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ και θα θυσιάσεις τον εαυτό σου.