ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙ Η ΠΑΤΡΙΣ.
Σπ. Λαβδιώτης, 3 Νοε. 2018
( Δ ) Μέρος 24: PSI
Η Μεγάλη «Μπλόφα» της Σωτηρίας της Ελλάδος από τη Χρεοκοπία
Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης και οι διθύραμβοι του Υπουργού Οικονομικών, Ε. Βενιζέλου ότι το PSI όχι μόνο μείωσε την ονομαστική αξία του χρέους € 106 δις, αλλά την «πετσόκοψε» κατά €126 δις – και η συνολική μείωση σε καθαρή παρούσα αξία (Net Present Value) ανέρχεται στα 180 δις ευρώ [1] προκαλούν όντως έκπληξη.
Ας απομακρυνθούμε όμως από τον κόσμο της φαντασίωσης για να βρεθούμε αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα ότι το PSI αποτελεί αποτυχία παγκοσμίου εμβέλειας, που αλυσόδεσε την Ελλάδα στην τυραννία ενός αθέμιτου αέναου δανεισμού. Ο αναγνώστης για να διαπιστώσει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το Greek PSI συνιστά ίσως τη μεγαλύτερη «Μπλόφα» σωτηρίας μιας ανεπτυγμένης χώρας από τη χρεοκοπία, θα υπενθυμίσουμε συνοπτικά τους όρους της πολυσυζητημένης αναδιάρθρωσης χρέους.
Η κυβέρνηση στις 21 Φεβρουαρίου του 2012, ανακοίνωσε τους όρους του PSI που συμφωνήθηκαν με την τρόικα. [2] Συγκεκριμένα, η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην ανταλλαγή των ομολόγων ανέρχεται περίπου στα 206 δις ευρώ και οι όροι του PSI είναι οι κάτωθι: Α) οι υπάρχουσες ελληνικές ομολογίες θα ανταλλαγούν με νέες ομολογίες υπό το αγγλικό Δίκαιο,[3] που θα αντιστοιχούν στο 31.5% της ονομαστικής αξίας των παλαιών ομολογιών. Ήτοι, το αρχικό κούρεμα (haircut) ανέρχεται στο 68.5%. Β) ως γλειφιτζούρι (sweetener) για να επουλωθούν οι πληγές του κουρέματος θα δοθούν ομολόγα του EFSF διάρκειας μέχρι δύο έτη, ονομαστικής αξίας ίσης με το 15% των τίτλων που ανταλλάσσονται. Ήτοι, το κούρεμα μειώνεται στο 53.5%. Γ) ως επιδόρπιο ένα δικαίωμα πληρωμής (warrant) συνδεδεμένο με το ρυθμό ανάπτυξης του ΑΕΠ· οι ετήσιες πληρωμές ξεκινούν το 2015 και δεν θα ξεπερνούν το 1 % της ονομαστικής αξίας των νέων ομολόγων. Το «επιδόρπιο» οι ξένοι αναλυτές το ονόμασαν “ a rat’s ass”, «ο πισινός του ποντικού».
Σπ. Λαβδιώτης, 25 Οκτ. 2018
Πως Βενιζέλος-Παπαδήμος με το PSI, χρεοκόπησαν τα ασφαλιστικά μας ταμεία, αντί να κουρέψουν ομόλογα πού κράταγε η ΕΚΤ!
Δεν πρέπει εμείς να ξεχνάμε ότι το PSI – η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση κρατικού χρέους παγκοσμίως – απέβλεπε στη μείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ από το 176.5 % που κατέγραψε στα τέλη 2011, [1] στο 120% στα τέλη του 2020!
Αυτός ήταν «ο ζωτικός ρόλος» του αποκληθέντος με την εξωτική ονομασία, PSI: « Συμμετοχή του Ιδιωτικού Τομέα» και διατυπώθηκε από τις ευρωπαϊκές αρχές με το ΔΝΤ ως εξής: «για την επίτευξη του στόχου προσκαλούμε την Ελλάδα, τους ιδιώτες, και όλα τα συμβαλλόμενα μέλη να προσκομίσουν μια εθελοντική ανταλλαγή ομολογιών με ένα κούρεμα 50% της ονομαστικής αξίας του ελληνικού χρέους που κατέχουν. Υπό την προϋπόθεση ότι η εξέλιξη του PSI είναι επιτυχής, τα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ θα χορηγήσουν δάνειο στην Ελλάδα ύψους €130 δις για τη χρηματοδότηση των αναγκών της και την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών». [2]
Επιπρόσθετα, η δυσβάστακτη δανειακή σύμβαση του PSI των 130 δις ευρώ – που θα διαμορφωθεί στο τελικό ποσό των 153 δις ευρώ [3] – βαπτίστηκε από την τρόικα «βοήθεια χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας». Τη «βοήθεια» την συνόδευαν οι ευχές των «θεσμών» για την υλοποίηση της απόφασης της Συνόδου Κορυφής, η οποία αφορούσε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών όπου η ελληνική κυβέρνηση ανελάμβανε με ίδιους πόρους να τις στηρίξει, εάν δεν βρεθούν ιδιωτικές πηγές κεφαλαιακής ενίσχυσης. Όμως, η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε τα κεφάλαια να αντιμετωπίσει ένα τόσο μεγάλο καθήκον. Έτσι συμπεριελήφθησαν στο δάνειο ‘διάσωσης’ των € 130 δις οι φοβερές ζημιές των τραπεζών και το διόγκωσαν σε €153 δις. Και, οι ζημιές μεταμορφώθηκαν σε δημόσιο χρέος.
Σπ. Λαβδιώτης , 15 Οκτ. 2018
(Β) Μέρος 24: PSI
Η Μεγάλη «Μπλόφα» της Σωτηρίας της Ελλάδος από τη Χρεοκοπία
Με το ξέσπασμα της Ελληνικής Κρίσης, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε μια παράξενη σύμπτωση βαρυσήμαντων γεγονότων, την 10η Μαΐου 2010 – την ίδια ακριβώς ημέρα της υπογραφής του Α’ Μνημονίου της δανειακής σύμβασης των 110 δις ευρώ – θα ανακοινώσει εκτάκτως τη θέσπιση «προγράμματος αγορών χρεογράφων» (SMP).[1]
Το πρόγραμμα SMP, αφορούσε την αγορά από την ΕΚΤ κρατικών ομολόγων στην ανοικτή αγορά τα οποία εκδόθηκαν από κράτη-μέλη της ευρωζώνης που ήταν σε οικονομική δυσχέρεια, αποκληθέντα εκείνη την περίοδο με την προσωνυμία, PIIGS. [2] Εντούτοις, το «πρόγραμμα αγορών χρεογράφων» (SMP) θα αποτελέσει μια από τις πιο αμφιλεγόμενες λειτουργίες που έχουν εφαρμοστεί ποτέ από μια κεντρική τράπεζα για αγορές κρατικών ομολόγων. [3] Κυρίως, διότι η ΕΚΤ δεν αποκάλυψε ποιες ελληνικές ομολογίες αγόρασε, σε τι ποσά και πότε, αλλά ούτε ποιοι ήταν οι αντισυμβαλλόμενοι.
Η απρόσμενη απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να παρέμβει σε αγορά ελληνικών ομολόγων, θα ωθήσει τον πρώην επικεφαλής οικονομολόγο και ιδρυτικό μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ, Otmar Issing, [4] να ασκήσει σφοδρή κριτική. Ιδίως, θα την κατηγορήσει για υπονόμευση του θεσμού της ανεξαρτησίας από πολιτική επιρροή μιας υπέρ-εθνικής κεντρικής τράπεζας, και για παραβίαση των διατάξεων του Μάαστριχτ.[5] Η καταπάτηση της εντολής της είναι εμφανής στην περίπτωση της Ελλάδος, θα δηλώσει ο Issing, διότι από τον Μάιο 2010 αγόραζε επιλεκτικά κρατικές ομολογίες, πράξεις οι οποίες συνιστούν «υποκατάστατο δημοσιονομικής πολιτικής».[6]
Σπύρ. Λαβδιώτη, 6 Οκτ. 2018
(Α) Μέρος 24ο: PSI
Η Μεγάλη «Μπλόφα» της Σωτηρίας της Ελλάδος από τη Χρεοκοπία
Πώς Γερμανοί και Βενιζέλος με το PSI διασφάλισαν για πρώτη φορά παγκοσμίως το ξεπούλημα μιάς χώρας, της Ελλάδος!
Το PSI [1] αποτελεί τη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση κρατικού χρέους [2] παγκοσμίως και απέκτησε ιστορική βαρύτητα, διότι απέτρεψε την πρώτη μείζονος σημασίας αθέτηση δημοσίου χρέους ευρωπαϊκής χώρας μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. [3]
Εντούτοις, όπως θα τεκμηριώσουμε στη συνέχεια, η αναδιάρθρωση του χρέους κατέληξε σε μια παγκόσμια αποτυχία που σκλάβωσε την Ελλάδα για τα επόμενα τριάντα χρόνια στα δεσμά δυσβάστακτων όρων λιτότητας και στην τυραννία της αποπληρωμής ενός αθέμιτου χρέους, διότι προέβλεπε τη λήψη νέων δανείων 130 δις ευρώ (63 % του ΑΕΠ 2011). Η παταγώδης αποτυχία του PSI είχε ως αποτέλεσμα, την υπερχρέωση, την κατεδάφιση του ΑΕΠ της χώρας στο μείον 28 % και την απώλεια 70 δις ευρώ αγοραστικής δύναμης από την αγορά. Ως απόρροια, η χώρα να οδηγηθεί στη φτωχοποίηση και οι νέοι στη μετανάστευση.
Ουδέποτε διανοήθηκαν οι Έλληνες πολίτες ότι οι αντιπρόσωποι τους στη Βουλή θα αθετούσαν την εντολή της λαϊκής ετυμηγορίας και θα εγκατέλειπαν τη χώρα και αυτούς μαζί στο έλεος των διεθνών δανειστών. Ποτέ οι Έλληνες δεν πίστεψαν ότι μια μέρα θα αποτελούσαν το εξιλαστήριο θύμα ενός ανεξέλεγκτου τραπεζικού συστήματος το οποίο θα μεταβίβαζε στις πλάτες τους κερδοσκοπικές ζημιές δισεκατομμυρίων ευρώ. Ήταν αδιανόητο ότι οι υπουργοί μιας δημοκρατικά εκλεγόμενης κυβέρνησης θα στρέφονταν κατά των συμφερόντων του ίδιου του ελληνικού λαού και θα αποφάσιζαν να διασώσουν τους υπαίτιους ενός τεράστιου οικονομικού εγκλήματος και να χρεοκοπήσουν τον λαό.
Σπ. Λαβδιώτης 28 Σεπ. 2018
Ο Λουκάς Παπαδήμος μπορεί να είχε όλες τις καλές προθέσεις και τη διάθεση να σώσει τη χώρα του. Ωστόσο, η σκληρή πραγματικότητα καταδεικνύει ότι οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, που απεδέχθη να υλοποιήσει, έσωζαν το ευρώ και τις ‘ελληνικές’ τράπεζες πρόσκαιρα, αλλά κατέστρεφαν την Ελλάδα για δεκαετίες.
Η Δεσφινιώτικη ντομπροσύνη, ατυχώς, δεν κυριάρχησε και η φιλοπατρία των προγόνων του δεν είχε επιρροή στις επαχθείς αποφάσεις του. Έτσι, θα στιγματιστεί ότι εκποίησε την πατρίδα του στο διεθνές τραπεζικό κατεστημένο. Προκαλεί πράγματι απορία, ως κατάπληξη, η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων. Ανέλαβε για να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία και έσωσε τις τράπεζες παροδικά, και τελικά, χρεοκόπησαν και οι δύο.
Πως πράγματι συνέβη το τραγικό αυτό γεγονός από έναν τεχνοκράτη πρωθυπουργό, που επί δεκαετίες υπηρέτησε στα ανώτερα κλιμάκια του χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό, όταν ο ίδιος, εκ των έσω, γνώριζε τι ακριβώς συμβαίνει. Αποφάσισε συνειδητά – όπως θα δούμε στη συνέχεια – να μεταβιβαστούν κολοσσιαίες ζημιές ενός χρεοκοπημένου τραπεζικού συστήματος στους φορολογούμενους. Πόσο μάλλον, όταν ένα χρόνο πριν την ανάληψη των καθηκόντων του ως πρωθυπουργός της χώρας, οι Ηνωμένες Πολιτείες με την Νομοθεσία Dodd – Frank, ρητώς απαγόρευσαν τη διάσωση των αμερικανικών πιστωτικών ιδρυμάτων με χρήματα των φορολογουμένων.
Σπ. Λαβδιώτης, 21 Σεπ. 2018
Η κυβέρνηση Παπαδήμου ανέλαβε τα ηνία της χώρας σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της μεταπολεμικής της ιστορίας. Ο πρωθυπουργός θεωρήθηκε το ιδανικό πρόσωπο να διαχειριστεί τις αποφάσεις της Συμφωνίας της Συνόδου της 26ης Οκτωβρίου 2011. Η πλειοψηφία του κόσμου έτρεφε μεγάλες ελπίδες ότι με τους χειρισμούς του θα επιτύχαινε να την απομακρύνει από το χείλος του γκρεμού. Ωστόσο, δεν γνώριζε επακριβώς, αν όχι καθόλου, ότι η υλοποίηση των όρων της Συμφωνίας θα επέφερε πολλά χρόνια δυστυχίας.
Σκοπός της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, ήταν η συμφωνία για μια συνολική δέσμη μέτρων προκειμένου να αντιμετωπιστεί η χρηματοπιστωτική κρίση στη ζώνη του ευρώ. Ένα απ’ αυτά – όπως αναφέρθηκε στο Μέρος 19ο – αφορούσε το κούρεμα 50% της ονομαστικής αξίας του ελληνικού χρέους που είχαν στην κατοχή τους ιδιώτες επενδυτές και η διαμόρφωση του δανείου των € 130 δις που θα υπέγραφε η Ελλάδα. Τα κράτη-μέλη θα συμμετείχαν με € 30 δις – κεφάλαια που δεν εκταμιεύτηκαν από το ναυάγιο του Α’ Μνημονίου των € 110 δις – ενώ η χρηματοδότηση των € 100 δις θα γίνονταν από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Το συνολικό πακέτο της «διάσωσης» των € 130 δις, θα συνοδεύονταν από ένα πολυετές πρόγραμμα προσαρμογής, με ενισχυμένους μηχανισμούς παρακολούθησης από την τρόικα για την εφαρμογή των αποκληθέντων, «μεταρρυθμίσεων». [1]
Σπ. Λαβδιώτης, 17 Σεπ. 2018
«Το μόνο πράγμα που έχουμε να φοβηθούμε είναι ο ίδιος ο φόβος». Η περίφημη αυτή ρήση ειπώθηκε από τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ στην εναρκτήρια ομιλία της ορκωμοσίας του στα βάθη της Μεγάλης Κρίσης (Great Depression) της δεκαετίας του 1930. [1] Αποτελούσε το προοίμιο της εμψύχωσης του αμερικανικού λαού για να αντιμετωπίσει τις εξαιρετικά δυσχερείς οικονομικές συνθήκες, με δεκατρία εκατομμύρια ανέργους στους δρόμους χωρίς κοινωνική ασφάλιση, με τα λουκέτα των επιχειρήσεων και τον αφανισμό ολόκληρων περιουσιών λόγω της κατάρρευσης του 40% του τραπεζικού συστήματος της χώρας.
Επίσης, σηματοδότησε την αποφασιστικότητα του Ρούσβελτ για την επικείμενη σύγκρουση με το τραπεζικό κατεστημένο. Αυτό ήταν υπαίτιο για το κραχ της Wall Street, με την κατακλυσμική πτώση 90% του δείκτη Dow Jones, που οδήγησε σε πολλαπλές χρεοκοπίες τραπεζών και το ξεκλήρισμα των καταθέσεων, που τον ώθησε να πει το αλησμόνητο:
«οι πρακτικές των ασυνείδητων αργυραμοιβών είναι καταδικασμένες στο δικαστήριο της κοινής γνώμης κι έχουν απορριφτεί από τις καρδιές και τη σκέψη των ανθρώπων. Αυτοί δεν έχουν όραμα και όπου δεν υπάρχει όραμα οι άνθρωποι πεθαίνουν». [2]
Σπ. Λαβδιώτης, 9-9-2018
Μέρος 20ο
Το δημοψήφισμα του Παπανδρέου για τη δανειακή σύμβαση του PSI των € 130 δις – που επέφερε το τέλος της πρωθυπουργίας του – είχε δημιουργήσει ένα μεγάλο δίλημμα για την Ελλάδα. Ταυτόχρονα έβγαζε στην επιφάνεια ένα μεγαλύτερο φόβο: της μετάδοσης της κρίσης κρατικού χρέους από την Αθήνα και την διάχυσή της σε όλη την Ευρωζώνη.
Η χώρα η οποία αντιμετώπιζε τον μεγαλύτερο κίνδυνο, που ακούει στο όνομα Ιταλία, ήταν αδύνατον να διασωθεί, « too big to bail-out». Το δημόσιο χρέος της ξεπερνούσε τα € 2 τρις – το 4ο μεγαλύτερο σε μέγεθος στον κόσμο. Κανείς δεν μπορούσε να διασώσει την Ιταλία, όσο σφοδρά το επιθυμούσε, κι αυτό πιθανώς σήμαινε το άδοξο τέλος του ευρώ.
Όταν ο πρωθυπουργός μας ανακοίνωσε την πρόθεση για δημοψήφισμα, η απόφασή του πυροδότησε μαζικές πωλήσεις στις αγορές ομολόγων της ευρωζώνης και η απόδοση του 10ους ελληνικού ομολόγου αυξήθηκε 16% μέσα σε μια μέρα. Πιο ανησυχητικό, το κόστος δανεισμού της Ιταλίας πλησίαζε σε επίπεδα που θα την ανάγκαζε να ζητήσει εσπευσμένα χρηματοδοτική στήριξη. Κι αυτό θα μπορούσε να πυροδοτήσει όλη την ευρωζώνη, καθώς υπήρχε το συναίσθημα ότι η ελληνική κρίση θα μεταδίδονταν και στην γειτονική Ιταλία.
Σπ. Λαβδιώτης, 5-9-2018
Μέρος 19ο
Πώς επιβλήθηκε στην Ελλάδα, από ποιόν και γιατί, το εγκληματικό PSI
Έχουν περάσει επτά επώδυνα χρόνια από τις αρχές Σεπτεμβρίου του 2011, όταν η χώρα συγκλονίζονταν από συνεχείς διαμαρτυρίες για τη νέα δανειακή σύμβαση των € 130 δις, γνωστή ως PSI, που ετοιμάζονταν να υπογράψει η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.
Ο μοιραίος πρωθυπουργός της ‘αόρατης’ παγκοσμιοποίησης των αγορών, στη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών των κρατών-μελών της Ευρωζώνης της 26ης Οκτωβρίου 2011, τα ξημερώματα της 27ης θα υπογράψει τη συμφωνία που αποφάσισε 50% κούρεμα του ελληνικού χρέους και χορήγηση 2ου πακέτου «διάσωσης» προς την Ελλάδα ύψους € 130 δις.
Η Συμφωνία ήταν ασαφής, αφού οι ειδικοί όροι του PSI (Private Sector Involvement: Συμμετοχή Ιδιωτικού Τομέα) και τα επιμέρους ποσά της δανειακής σύμβασης των € 130 δις θα καθορίζονταν τους προσεχείς μήνες από τις ευρωπαϊκές αρχές και τους ιδιώτες πιστωτές. Πλην όμως, ο πρωθυπουργός μας έσπευσε να χαιρετίσει τη συμφωνία ως το «deal της νέας εποχής», ανακοινώνοντας σε συνέντευξη τύπου ότι «Το χρέος τώρα είναι απολύτως βιώσιμο».[1] Είναι εμφανές, πως επήλθε η μεγαλύτερη σύγχρονη οικονομική και κοινωνική κρίση της Ελλάδος, όταν ο πρωθυπουργός της αποδέχεται αλλότρια τραπεζικά χρέη του Ευρωσυστήματος – προϊόν κερδοσκοπίας – ως χρέη της χώρας που εκπροσωπεί.
Σπ. Λαβδιώτης, 10 Αυγ. 2018
Μέρος 18ο :
«Δούλεψα τόσο σκληρά όσο ποτέ, αλλά λίγο γνώριζα πόσο άσπλαχνος ο εχθρός μου θα μπορούσε να είναι. Αυτή [η μάγισσα των τραπεζών] έκανε το τσεκούρι να μου ξεφύγει πάλι, και έτσι έσκισα το κορμί μου απ’ άκρη σ’ άκρη.» [1]
Το ανωτέρω εδάφιο από το αλληγορικό αριστούργημα του Frank Baum, άψογα απεικονίζει έναν αιώνα από την συγγραφή του, πως σχίστηκε το κορμί της Ελλάδας απ’ άκρη σ’ άκρη και θρυμματίστηκε ο κοινωνικός ιστός όταν ξέφυγε το τσεκούρι από τα χέρια των πολιτικών υπό την επήρεια της νέας Κίρκης, της μάγισσας των τραπεζών.
Παρότι υπήρχε κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος και αναξιοκρατία επί δεκαετίες, απ’ ότι διαπιστώσαμε πριν την κορύφωση της παγκόσμιας κρίσης το 2008, η υπερβολή του δημόσιου χρέους περιορίζονταν στο ποσό των € 70 δις. Αυτή την τρύπα των € 70 δις έπρεπε να καλύψει ο καπετάνιος του στραπατσαρισμένου καραβιού της δημοσιονομικής διαχείρισης, κοινώς ονομαζόμενου «σκυλοπνίχτη», για να αποφευχθεί η συντριβή στα βράχια. Το καράβι ποτέ δεν πέρασε τον κάβο – όπως μας έλεγαν οι πολιτικοί- και η συντριβή επήλθε όταν άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου, με τη μεταβίβαση των ανεξέλεγκτων ζημιών των ‘ελληνικών’ τραπεζών στους προϋπολογισμούς του κράτους.