Λαβδιώτης Σπύρος πρώην στέλεχος της κεντρικής τράπεζας του Καναδά κ΄ Πέτρος Ιωάννου στον Σπορnews 90,1 της Λάρισας,στην εκπομπή :”ακροβάτες του ονείρου” 14.2.18

Περίπου μετά το 31 λεπτό δεν ακούγεται τίποτα λόγω τεχνικού προβλήματος.  Η εκπομπή συνεχίστηκε εδώ.

 του Σπύρου Λαβδιώτη, 12-2-2018

Μια Σύντομη Επεξήγηση (*)

Επειδή ορισμένα θέματα είναι πολύ σημαντικά και πρέπει να εκλείψει πάσα αμφιβολία, ακολουθεί μια σύντομη επεξήγηση, πώς ως κεραυνός εν αιθρία κατέρρευσε το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και μαζί η οικονομία. Η τεράστια τραπεζική φούσκα που δημιουργήθηκε στα go-go years της ανέμελης δεκαετίας της πιστωτικής επέκτασης 1998- 2008, και η οποία έσκασε στα κεφάλια των ελλήνων φορολογουμένων δημιουργήθηκε από πιστώσεις των ιδίων των τραπεζών με βάση όχι τις καταθέσεις των πελατών, αλλά τον ζεστό αέρα. Αυτά γράφτηκαν στην Εποχή του Ατομικισμού,¹ πριν 5 χρόνια, αλλά – ο έλληνας ατυχώς είναι δύσπιστος και συνήθως δεν διαβάζει τι γράφει ο άλλος, κυρίως, λόγω τρομερών πολιτικών προκαταλήψεων – έτσι χρειάζεται μια πιο αξιόπιστη πηγή : «Στη σύγχρονη οικονομία, το περισσότερο χρήμα παίρνει τη μορφή των τραπεζικών καταθέσεων. Εντούτοις, πώς αυτές οι τραπεζικές καταθέσεις δημιουργούνται είναι συχνά εσφαλμένα αντιληπτό: ο πρωταρχικός τρόπος [δημιουργίας] είναι δια μέσου των εμπορικών τραπεζών με τη χορήγηση δανείων. Οποτεδήποτε μια τράπεζα χορηγεί ένα δάνειο, αυτή ταυτόχρονα δημιουργεί μια αντίστοιχη ισόποση κατάθεση στον τραπεζικό λογαριασμό του δανειολήπτη, και μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται νέο χρήμα». (Bank of England , Money Creation in the Modern Economy, McLeay, M., Radia, A., & Thomas R., members of the Bank’s Monetary Analysis Directorate, Quarterly Bulletin, First Quarter 2014).

Επιπρόσθετα, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα με καθαρά κεφάλαια (μετοχικό κεφάλαιο γύρω στα € 30 δις) ήταν υπερβολικά εκτεθειμένο σε ριψοκίνδυνα δάνεια και επενδύσεις (των οποίων τα ‘κεφάλαια’ δημιουργούνται πάλι από δάνεια από αέρα κοπανιστό στους ίδιους λογαριασμούς τους). Το ποσό των πιστώσεων ανήρχετο άνω των € 500 δις το 2009. Γι αυτό τον λόγο, με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του προηγούμενου έτους, χάσανε «τα αυγά και τα πασχάλια». Και χωρίς καμία ηθική συστολή και περισσή ανευθυνότητα, (είναι ο ηθικός κίνδυνος, Moral Hazard) και με την αναίσχυντη σύμπραξη των ελλήνων πολιτικών μεταβίβασαν άνω των € 240 δις στους λογαριασμούς του δημοσίου για να πληρώνουμε εμείς τις ζημιές τους με φόρους και κατασχέσεις. Επειδή, αυτά μπορεί να μην είναι πιστευτά παραθέτω : «Το συνολικό ενεργητικό των πιστωτικών ιδρυμάτων που λειτουργούσαν στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 2009, ανέρχονταν στα 489 δισ. ευρώ, αυξημένο κατά 6% σε σύγκριση με τον Δεκέμβριο του 2008. Η ποσοστιαία συμμετοχή των πιστωτικών ιδρυμάτων στο συνολικό ενεργητικό του χρηματοπιστωτικού συστήματος ( 563,3 δισ. ευρώ) ανήλθε στο 86.8%». Τώρα θα μου πείτε τι έγινε το υπόλοιπο 13.2%; Απάντηση, οι ελληνικές τράπεζες είχαν δραστηριοποιηθεί σε 16 χώρες, κυρίως στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, μέσω θυγατρικών τραπεζών και υποκαταστημάτων με ένα δίκτυο 3.400 καταστημάτων! ( Το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα το 2009, πρώτη έκδοση, Ιούνιος 2010, Ελληνική Ένωση Τραπεζών). Κι αυτή την απληστία και πρωτοφανή κερδοσκοπία των τραπεζών για τη μεγιστοποίηση του ιδιωτικού κέρδους, την πληρώνει σήμερα αποκλειστικά Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ με ΑΚΡΙΤΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ και ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ!!!

Επί της σχετικής, ως θέμα, αρθρογραφίας

Α) Ο κ. Ιγγλέσης ισχυρίζεται (εδώ) ότι οι εγγυήσεις που χορήγησε το Δημόσιο προς τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα «δεν είναι δάνεια-χρήμα». Ως εκ τούτου, «δεν προκάλεσαν την εκταμίευση κανενός ποσού και κανένα ποσό δεν προστέθηκε στο χρέος της χώρας».

Ο ισχυρισμός αυτός είναι ανυπόστατος και πλήρως αναληθής και, αντιβαίνει τις διατάξεις του Νόμου 3723/ της 9^ης Δεκεμβρίου 2008: «Ενίσχυση της ρευστότητας της οικονομίας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης». Ο Νόμος 3723, ρητά αναφέρει (άρθ. 2) ότι : «Παρέχεται η εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, μέχρι του συνολικού ποσού των 15 δις ευρώ, προς τα πιστωτικά ιδρύματα που έχουν λάβει άδεια λειτουργίας από την Τράπεζα της Ελλάδος… για δάνεια που θα συναφθούν μέχρι 31.12.2009 με ή χωρίς έκδοση τίτλων και θα έχουν διάρκεια από τρεις μήνες έως τρία έτη».

Το αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι εγγυήσεις του δημοσίου είναι ζεστό χρήμα υπό μορφή δανείων το τεκμηριώνει εξάλλου το Ελεγκτικό Συνέδριο στις σχετικές Εκθέσεις του, ‘‘Επί του Απολογισμού και Ισολογισμού του Κράτους’’. Επίσης το τεκμηριώνουν οι Κρατικοί Προϋπολογισμοί, ενδεικτικά, όπως ο προϋπολογισμός του 2010, ο οποίος ρητά αναφέρει: «Κατά το τρέχον έτος, μέχρι 31/10/2009, πραγματοποιήθηκαν 3 ειδικές εκδόσεις ομολόγων κυμαινόμενου επιτοκίου συνολικού ύψους 5,3 δισ. ευρώ. Οι εκδόσεις αφορούσαν την ανάληψη προνομιούχων μετοχών πιστωτικών ιδρυμάτων εκ μέρους του Δημοσίου, στο πλαίσιο του ν.3723/2008 για την ενίσχυση της ρευστότητας της οικονομίας, καθώς και για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του ΤΕΜΠΜΕ ΑΕ.² (Προϋπολογισμός 2010, Εισηγητική Έκθεση, σελ 110).

Β) Στο άρθρο ο κ. Ιγγλέσης ισχυρίζεται ότι κανένα ποσό των εγγυήσεων «δεν προστέθηκε στο χρέος της χώρας». Την απάντηση τη δίνει ευθαρσώς ο κρατικός προϋπολογισμός του 2009 : «Η Κυβέρνηση στο πλαίσιο της συμφωνίας των κρατών μελών της ευρωζώνης, προχώρησε στην κατάθεση σχεδίου νόμου [ν.3723/2008] για την ενίσχυση της ρευστότητας της οικονομίας και τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η επιβάρυνση του ύψους του δημοσίου χρέους από την εφαρμογή των διατάξεων αυτού του νομοσχεδίου μετά την ψήφισή του από τη Βουλή, εκτιμάται ότι θα είναι ιδιαίτερα μικρή (φθάνοντας κατ’ ανώτατο όριο τα 5 δισ. Ευρώ και επιμεριζόμενη στα έτη 2008 και 2009)…» ( Εισηγητική Έκθεση, σελ. 130).

Γ) Το γιατί τα δάνεια του δημοσίου που δόθηκαν στις ελληνικές τράπεζες με τον ευφημισμό «εγγυήσεις», δεν εμφανίζονται στα επίσημα δελτία του δημοσίου χρέους το επεξηγεί η Έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου: « οι εγγυήσεις του Δημοσίου για δάνεια που χορηγήθηκαν για τη χρηματική ενίσχυση των τραπεζών [24.14 δις ευρώ], για τις οποίες δεν υπήρχε καθόλου πρόβλεψη στον Προϋπολογισμό», ετέθησαν εκτός προϋπολογισμού στους «Λογαριασμούς Τάξεως» και δεν επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος (Έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου επί του Απολογισμού και Ισολογισμού του Κράτους για το Οικονομικό Έτος 2009, σελ. 15 & 50). Την επιβεβαίωση θα τη δώσει ο ίδιος ο Υπουργός Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, σε Έκθεσή του (Νοέμβριος 2011), επί της γνωμοδότησης του Ελεγκτικού Συνεδρίου με τίτλο, Ε Κ Θ Ε Σ Η Του Υπουργού Οικονομικών (άρθρο 76 παρ. 2 του Ν.2362/95), επί της Εκθέσεως του Ελεγκτικού Συνεδρίου για τον Απολογισμό των Εσόδων και Εξόδων του Κράτους οικονομικού έτους 2010 και τον Ισολογισμό της 31ης Δεκεμβρίου 2010, αναφέρεται ότι:

«Επί των χορηγήσεων ειδικών τίτλων σε Τραπεζικά ιδρύματα βάσει του ν.3723/2008. Οι ειδικοί τίτλοι του Ελληνικού Δημοσίου που εκδόθηκαν βάσει των διατάξεων του άρθρου 3 του ν.3723/2008 (σελ. 58 & 59 της Έκθεσης), δεν καταγράφονται στο ύψος του δημοσίου χρέους, διότι σύμφωνα με έγγραφο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και βάσει των υπουργικών αποφάσεων με τις οποίες ορίζονται οι όροι έκδοσης, δεν καταβάλλεται από το πιστωτικό ίδρυμα στο Ελληνικό Δημόσιο η ονομαστική αξία των εκδιδόμενων τίτλων, ούτε στη λήξη τους το Ελληνικό Δημόσιο καταβάλει στο πιστωτικό ίδρυμα την ονομαστική αξία των τίτλων». (**)

Μ’ άλλα λόγια κάνουν «τσουλήθρα» στο μέλλον, τα χρεολύσια και τους τόκους των ειδικών τίτλων δανείων που συσσωρεύονται από λήξη σε λήξη το ένα πάνω στο άλλο εις το διηνεκές… και φθάσαμε σήμερα στα € 552 δις και με την άνοδο των επιτοκίων δεν θα υπάρχει τού χρόνου……

(*) από ανάρτηση στο facebook, 1^η Δεκεμβρίου 2017

(**) Όσον αφορά την ενίσχυση της ρευστότητας της Ελληνικής Οικονομίας μέσω των δανείων του ελληνικού δημοσίου που έλαβαν οι τράπεζες υπό μορφή εγγυήσεων, «τα κεφάλαια» αυτά, δυστυχώς, δεν διατέθηκαν για τη χορήγηση πιστώσεων, ούτε προς τις μικρομεσαίες, ούτε στις ζωτικής σημασίας επιχειρήσεις, ούτε για τη χορήγηση στεγαστικών δανείων, αλλά πήγαν κατ’ ευθείαν να καλύψουν τις κολοσσιαίες ζημιές τους. Το θλιβερό αυτό γεγονός καταδεικνύεται στο Στατιστικό Δελτίο Οικονομικής Συγκυρίας της Τραπέζης της Ελλάδος στους Πίνακες της περιόδου 2008-2016, με τίτλο ‘Χρηματοδότηση του Εγχώριου Ιδιωτικού Τομέα από τα Εγχώρια Χρηματοπιστωτικά Ιδρύματα’. Και η αλήθεια είναι πικρή. Τα δάνεια των τραπεζών, αντί να αυξηθούν, συρρικνώθηκαν από το επίπεδο των € 250 δις το 2008 -αφετηρία της χρηματοπιστωτικής κρίσης – στα € 195 δις, τέλη 2016, κατρακύλα € 55 δις!

Επεξηγήσεις παραπομπών

του Σπ. Λαβδιώτη,   8 Φεβρουαρίου 2018

Μάαστριχτ και τα Παρεπόμενα¹

Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Σας εύχομαι εγκάρδια μια καλύτερη χρονιά. Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Κοινωνία, για την τιμή που μου έκανε να παρουσιάσω το βιβλίο του Μανώλη Βολουδάκη, Η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Το έργο του συγγραφέως είναι σημαντικό, γιατί θα βοηθήσει τον αναγνώστη στην κατανόηση της δυσμενούς επίδρασης που είχε η Συνθήκη στην οικονομική και την κοινωνική ζωή που βιώνει ο τόπος, με τελικό προορισμό την σημερινή ελεγχόμενη χρεοκοπία.

Η Ελλάδα βιώνει σήμερα τη μεγαλύτερη οικονομική συντριβή και κοινωνική εξαθλίωση από τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το μέλλον της χώρας που εγκυμονεί η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον σταυρό του μαρτυρίου που ονομάζεται ευρώ, διαγράφεται ζοφερό. Γιατί το κοστούμι που της φόρεσαν δεν της ταίριαξε καθόλου. Η παράτυπη² ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση το 2001 και η πρόσδεση μιας υπέρ-δανεισμένης οικονομίας με τα δίδυμα ελλείμματα του δημοσίου χρέους και του διεθνούς ισοζυγίου πληρωμών με την Γερμανία και τους επιπόλαιους τραπεζίτες της, συνιστούσε μια κοινωνική συμφορά που αναμένονταν να συμβεί.³

Ωστόσο, για να κατανοήσουμε ότι η συμφορά ήταν αναμενόμενο να συμβεί θα πρέπει να ανατρέξουμε στις ρίζες του κακού που εντοπίζονται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η Συνθήκη υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1992 στην Ολλανδική πόλη Μάαστριχτ ⁴ και η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) μετονομάζεται σε Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), ανοίγοντας τον δρόμο για τη θεμελίωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) και την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος, του ευρώ. Αυτό είναι το θέμα της διεξοδικής διαπραγμάτευσης του βιβλίου του Μανώλη Βολουδάκη. Το βιβλίο προλογίζει με εγκωμιαστικά λόγια ο καθηγητής Κώστας Πολυχρονίου του Πανεπιστημίου Σινσινάτι των ΗΠΑ. Το σύγγραμμα επικεντρώνεται στο θεσμικό και νομικό πλαίσιο, στις διατάξεις της Συνθήκης, οι οποίες είναι συχνά ασαφείς, εμπλεκόμενες με πολλαπλές τροποποιήσεις μέσα σ’ ένα δαιδαλώδες νομικό πλαίσιο που απαιτεί χρόνο για να το διασαφηνίσεις.

(more…)

Ο κ. Σπύρος Λαβδιώτης στην εκπομπή του Costas Wills 17 12 2017 “ΕΛΛΑΔΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ”

Προηγείται συνέντευξη του νεοεκλεγέντα προέδρου του ΔΣΑ κ. Δημ Βερβεσού (δέον ακουστεί προκειμένου βγάλετε χρήσιμα συμπεράσματα), ακολουθεί συνέντευξη με τον δικηγόρο-Νομικό Μαν. Παπαδάκη, και στην συνέχεια ακολουθεί συνέντευξη με τον κ. Σπ. Λαβδιώτη. Το ηχητικό ξεκινά (με το play) από την τελευταία συνέντευξη, αμέσως μετά από μια πολύ μικρή μουσική διακοπή. Η συνέντευξη δόθηκε την Κυριακή 17-12-2017.

Το Χρονικό της Ελληνικής Χρεοκοπίας ¹

Σπύρος Λαβδιώτης,      Αθήνα 12 Νοεμβρίου 2017

“Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της

μοίρας τους αλλά της σκέψης τους.”

Franklin D. Roosevelt

      Σύνοψη : Η Ελληνική κρίση χρέους έφθασε στο αποκορύφωμά της τον Μάιο του 2010, με την υπογραφή του Α’ Μνημονίου και η χώρα ετέθη από τους δανειστές της, σε καθεστώς μακροχρόνιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Σε γενικές γραμμές, η κρίση χρέους της Ελλάδος υπήρξε το αποτέλεσμα τριών θεμελιωδών συντελεστών. Πρώτον, η «άωρος» και «παράτυπη»² ένταξη της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ το 2001 και η πρόσδεση της υπερδανεισμένης οικονομίας της, με τα «χρόνια» δίδυμα ελλείμματα του δημοσίου χρέους και του διεθνούς ισοζυγίου πληρωμών, σε μια νομισματική ένωση η οποία έχει ένα ενιαίο νόμισμα (single currency) με αμετάκλητη ισοτιμία. Το ευρώ είναι ένα ξένο νόμισμα, διότι η Ελλάδα ως κράτος-μέλος της Ευρωζώνης, δεν μπορεί να εκδώσει το χρέος στο δικό της νόμισμα, γιατί στερείται του νομικού δικαιώματος της έκδοσής του, και μαζί τις εκτυπωτικές πρέσες και ηλεκτρονικούς υπολογιστές για πληκτρολογήσεις συμβολικού χρήματος. Η χώρα μας είναι χρήστης και όχι εκδότης του ευρώ, το δανείζεται από τις τράπεζες με τόκο κι αυτές από την ΕΚΤ. Δεύτερον, η ξέφρενη δαπάνη μέσω αλόγιστου εξωτερικού δανεισμού αμφότερων των τομέων, του δημοσίου και ιδιωτικού, που οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες αποκαλούσαν ‘εύρωστη’ οικονομική ανάπτυξη. Ήταν η ανέμελη δεκαετία του ξεφαντώματος (1998-2008), γεμάτη αισιοδοξία και ενθουσιασμό για την ένταξη της χώρας στο «φετίχ», το ευρώ, και των αλησμόνητων Ολυμπιακών αγώνων, που οδήγησε σε υπερχρέωση όλων, νοικοκυριών, επιχειρήσεων και της κυβέρνησης. Και τρίτον, η ανεξέλεγκτη χορήγηση δανείων από τις τράπεζες και η μεταβίβαση των τεραστίων ζημιών τους στο κράτος.

      Έχουν ήδη περάσει επτάμισι χρόνια από την υπαγωγή της Ελλάδος στους όρους του Α’ Μνημονίου της 10^ης Μαΐου 2010, της δανειακής σύμβασης της εθνικής υποτέλειας των € 110 δις, που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με την τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ), ημέρα που κανείς μας δεν θέλει να την θυμάται.

      Είναι πλέον εμφανής στα μάτια του απλού πολίτη, η καταρράκωση της ελληνικής οικονομίας, όπου η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη κρίση, οικονομική, κοινωνική και πνευματική από τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) έχει στην κυριολεξία καταρρεύσει από την κορυφή των € 242 δις το 2008,³ έτος της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, στα € 174 δις το 2016.Ήτοι μειώθηκε κατά € 68 δις, ποσό που αντιστοιχεί στο 28% του ΑΕΠ, με την ανεργία να υπερβαίνει το 20%, τη μετανάστευση των νέων επιστημόνων να εντείνεται, οι επιχειρήσεις να κλείνουν η μια πίσω από την άλλη και οι κατασχέσεις να αυξάνονται εν μέσω μιας πρωτοφανούς σε διάρκεια ύφεσης. Ως συνεπεία, η χώρα κλυδωνίζεται σε μία απέραντη τρικυμιώδη θάλασσα χρέους.

      Επιπλέον- και δυστυχώς- πολλοί απ’ όσους έχουν χάσει την ελπίδα μέσα στην απόγνωση του οικονομικού αδιέξοδου που έχουν περιέλθει, οδηγούνται σε ακραίες λύσεις, δίνοντας τέλος στη ζωή τους για να αποφύγουν τον εξευτελισμό.

(more…)

Σπύρος Λαβδιώτης,   Αθήνα 1 Νοεμβρίου 2017

Ακόμη μια φορά, Η Δημιουργία του Σύγχρονου Χρήματος ¹

Το Νόμισμα είναι δημιούργημα του Νόμου και όχι της Φύσης και σε μας έγκειται να τον αλλάξουμε ή να τον αχρηστεύσουμε. Αριστοτέλης Ηθικά Νικομάχεια

Σήμερα σ’ αυτή την αίθουσα θα κάνουμε ένα ωραίο ταξίδι στον κόσμο του χρήματος, την ανθρώπινη επινόηση η οποία θεωρείται σε σπουδαιότητα παραπλήσια της εφεύρεσης του αλφάβητου στην ιστορία του πολιτισμού.

Το θέμα της δημιουργίας του σύγχρονου χρήματος είναι σημαντικό να κατανοηθεί, ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία όπου εμείς βρισκόμαστε στο μέσο μιας πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, της μεγαλύτερης που υφίσταται η Ελλάδα από τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Από την 10^η Μαΐου του 2010, η χώρα μας με την υπογραφή του Α’ Μνημονίου της εθνικής υποτέλειας βρίσκεται σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Η θεμελιώδης αιτία υπήρξε η κατάρρευση του παγκοσμίου χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008, που συμπαρέσυρε, τις υπερβολικά εκτεθειμένες σε δανειοδοτήσεις υψηλού κινδύνου, «ελληνικές τράπεζες». Οι ζημιές και οι υποχρεώσεις τους προς άλλες τράπεζες του Ευρωσυστήματος υπήρξαν κολοσσιαίες. Το κονδύλι υπερβαίνει το ποσό των € 240 δις. Το ερώτημα είναι εύλογο, πώς είναι δυνατόν αυτό να συμβεί όταν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της χώρας ανέρχεται στα € 175 δις;

Το κακό, δυστυχώς, δεν περιορίστηκε στο τραπεζικό σύστημα, αλλά οι τράπεζες με τη συνδρομή της πολιτικής ηγεσίας του τόπου μεταβίβασαν, χωρίς αισχύνη, αυτές τις τεράστιες ζημιές στους προϋπολογισμούς του κράτους και τις μετονόμασαν «δημόσιο χρέος» για να τις πληρώνουν με φόρους και χαράτσια οι έλληνες πολίτες μέχρι το 2060! Κι αυτό, διότι δεν υπάρχει τραπεζική ένωση στη ζώνη του ευρώ με ένα κοινό ταμείο, έτσι ώστε να γίνεται επιμερισμός των τραπεζικών ζημιών. Και με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ τις ζημίες τις επωμίζονται τα κράτη στα οποία έχουν έδρα οι τράπεζες που έχουν υποστεί το στραπάτσο!

(more…)

Ο δημοσιογράφος Πέτρος Ιωάννου από τον ραδιοφωνικό σταθμό ΣΠΟΡ news στους 90,1 fm της Λάρισας, Ακροβατώντας στ΄ όνειρο με το πρώην στέλεχος της κεντρικής τράπεζας του Καναδά Σπύρο Λαβδιώτη.

Δευτέρα 16/10/17.

Του Σπύρου Λαβδιώτη, 15 Οκτ. 2017

Υπάρχει μια διάχυτη ελληνική και διεθνής γνώμη, η οποία είναι άκρως εσφαλμένη και παραπλανητική, ότι η Ελληνική χρεοκοπία οφείλεται αποκλειστικά στην κρατική ασυδοσία που οδήγησε στον εκτροχιασμό του δημοσίου χρέους.

Η λανθασμένη αυτή γνώμη που επικρατεί και προωθείται ένθερμα από τα ΜΜΕ, συνεχίζει να είναι εμπεδωμένη στο μυαλό του απλού πολίτη ακόμη και σήμερα. Το παράδοξο είναι ότι ενώ έχουν περάσει σχεδόν οκτώ ολόκληρα χρόνια από την αποφράδα μέρα της 10ης Μάιου 2010- ημέρα της υπογραφής του Α’ Μνημονίου της εθνικής υποτέλειας- το κοινό εξακολουθεί να θεωρεί ως δεδομένο ότι το «κρατικό» χρέος προήλθε από την κραιπάλη του δημοσίου.

Δυστυχώς, αυτό διαπιστώθηκε την 10η Οκτωβρίου 2017 στην παρουσίαση του βιβλίου του Μιχάλη Κάχρη,(1) όταν στην ομιλία μου αναφέρθηκε ότι το ονομασθέν ελληνικό δημόσιο χρέος, «βαπτίστηκε» δημόσιο. Στην πραγματικότητα, αυτό κουβαλά στην πλάτη του ένα τεράστιο φορτίο που προέρχεται από ζημιές και υποχρεώσεις των ιδιωτικών τραπεζών που έχουν έδρα την Ελλάδα, προς άλλες τράπεζες του Ευρωσυστήματος. Το ποσό των ζημιών και υποχρεώσεων αρχικά είχε εκτιμηθεί στα € 240 δις. Εξ ου και το σύνολο των δανειακών συμβάσεων του Α’ Μνημονίου (€ 110 δις) και Β’ Μνημονίου(€130 δις), με το περιβόητο PSI.

(more…)

του Σπύρου Λαβδιώτη, 22 Αυγ. 2017

Στο δοκίμιο της 30ης Ιουλίου 2017,1 προσπαθήσαμε να τεκμηριώσουμε τις επιβλαβείς οικονομικές επιπτώσεις των δημοσιονομικών πλεονασμάτων που δεσμεύτηκε δουλικά η ελληνική κυβέρνηση να υλοποιήσει μέχρι το 2060! του Σπύρου Λαβδιώτη, 22 Αυγ. 2017

Πράγματι, οι επιπτώσεις στον ιδιωτικό τομέα είναι τόσο αρνητικές που κανείς διερωτάται τι είδους «αλληλεγγύη» προσφέρουν οι ευρωπαϊκές αρχές στην Ελλάδα. Όταν οι εξωφρενικές νομισματικές απαιτήσεις τους στην ουσία την στραγγαλίζουν και εξουδετερώνουν το ρόλο του κράτους στη διαμόρφωση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών της διακυβέρνησης της χώρας.

Οι συνέπειες τις Συνθήκης του Μάαστριχτ, που διαμορφώνει το θεσμικό και νομικό πλαίσιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ), υπήρξαν καταστροφικές για τις χώρες του Νότου, ιδίως για την Ελλάδα που αντιμετωπίζει έναν κοινωνικό όλεθρο. Tα σαθρά θεμέλια της laissez-faire οικονομίας επάνω στα οποία είναι δομημένη, μεταμορφώνουν τη διαδικασία της δημοκρατικής κυβέρνησης σε ρόλο ιεραρχικής διοίκησης μιας πρωτόγονης κοινωνίας, όπου ο υπέρτατος chief επιβάλει αυθαίρετα τις επιθυμίες του στους υποτελείς του.

Το ακραίο δόγμα της laissez-faire που ενστερνίζεται το νέο επιστέγασμα του Μάαστριχτ, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο (Fiscal Compact), σηματοδοτεί την επιστροφή στις άθλιες εργασιακές συνθήκες του 19ου αιώνα στην Αγγλία. Και μας υπενθυμίζει το σλόγκαν της laissez-faire « η καλύτερη κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση που κάνει το ελάχιστο». Και μαζί, το περίφημο επεισόδιο “Senior’s Last Hour”(η Τελευταία Ώρα του Σίνιορ): το επιχείρημα του καθηγητή της Οξφόρδης, Nassau Senior, ότι η μείωση της ημερήσιας εργασίας κατά μια ώρα – από 11 ώρες στις 10 – θα εξαφανίσει όλα τα κέρδη των Βρετανών βιομηχάνων. 2

(more…)

του Σπύρου Λαβδιώτη,   30 Ιουλίου 2017

Η ελληνική κοινωνία θα χαράξει βαθειά στη μνήμη της την ημερομηνία της 15ηςΙουνίου 2017, όταν η πολιτική ηγεσία της χώρας για ακόμη μια φορά ενέδωσε στις εξωφρενικές νομισματικές απαιτήσεις των ευρωπαϊκών αρχών.

Τα σχεδιασμένα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα του 3.5% (σε σχέση με το ΑΕΠ) μέχρι το 2022, που η κυβέρνηση υποτακτικά δεσμεύτηκε να υλοποιήσει θα προκαλέσουν μια πρωτόγνωρη σπειροειδή καταστροφή του ιδιωτικού πλούτου και την υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδος.

Ο μίτος της Αριάδνης δεν αρκεί για να εξέλθει ο θρυλικός Θησέας από τον Λαβύρινθο, αφού σκοτώσει τον φρικιαστικό Μινώταυρο που τρέφονταν με ανθρώπινο αίμα. Διότι, ούτε την Αριάδνη έχουμε να αγαπήσει τον Θησέα, αλλά ούτε και Θησέα, για να σκοτώσει τον Μινώταυρο, το τερατώδες ευρώ. Η μόνη ελπίδα που έχουμε με τα μυαλά που κουβαλούν οι σημερινοί πολιτικοί, είναι ένα θαύμα, ένα νέο Δαίδαλο να σχεδιάσει την απόδραση από το ευρώ.

Παρά ταύτα, ο γράφων δεν θα σταματήσει το έργο της ενημέρωσης – όσο του επιτρέπουν οι δυνάμεις και η γνώση – που ξεκίνησε ως απλός έλληνας πολίτης εδώ και οκτώ χρόνια με την « Ελληνική Οικονομία: Η δουλοπαροικία του Χρέους» (13 Μαΐου2009). Ήταν σ’ αυτό το δοκίμιο που γράφτηκαν οι ακόλουθες γραμμές: « Ως αποτέλεσμα, προς το παρόν η οικονομία μας θα είναι έρμαιο στα καπρίτσια των διεθνών χρηματαγορών και πιστωτών. Γι αυτό, ο ευάλωτος λαός μας ενδέχεται να οδηγηθεί σε απόγνωση, καθώς πολιτικές που αφορούν το κοινωνικό συμφέρον θα σχεδιάζονται από τους πιστωτές μας και όχι από τις δημοκρατικώς εκλεγόμενες κυβερνήσεις.» 1

Τώρα ο «κόμβος έφθασε στο κτένι» και η ελληνική κοινωνία εγκαλείται να επιδείξει τι είδους κοινωνία είναι. Εάν είναι ικανή να μεταμορφωθεί και αλλάξει τρόπο σκέψης για να αποφύγει την κατάρρευση ή να παραμείνει με τις προκαταλήψεις, καχυποψία και το μότο « ο καθένας για τον εαυτό του». Εάν απορρίψει οιαδήποτε αλλαγή σκέψης και συνεχίζει να έχει ως οδηγό την αρχή του Ωφελιμισμού « η μεγιστοποίηση της ευχαρίστησης και η αποφυγή του πόνου», τότε θα αντιδράσει στις νέες οδυνηρές οικονομικές επιπτώσεις των συνεχών πλεονασμάτων δημιουργώντας περισσότερο χάος μέσα στο χάος.

Εάν επικρατήσει η δεύτερη εκδοχή και η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να μη κατανοεί ότι το ευρώ της έχει βάλει αλυσίδες και αποτελεί το τελευταίο στάδιο ενός μακροχρόνιου σχεδίου εγκαθίδρυσης, μέσω τεχνοκρατών, μιας Νέας Απολυταρχικής Τάξης που καταλύει τη δημοκρατία, τότε η έκβαση θα είναι άσχημη. Θα έχει την τύχη που ο Diamond περιγράφει στο βραβευμένο βιβλίο «Κατάρρευση-Πως οι Κοινωνίες Επιλέγουν να Αποτύχουν ή να Πετύχουν». 2   

Συνεχίστε την ανάγνωση πατώντας στο Link εδώ.