Σχόλιο GMR: Πριν από την δημοσίευση ολόκληρης αυτής της ανάλυσης, θα έπρεπε ο συγγραφέας να κάνει το απλό βασικό ερώτημα (που περιέχεται στο άρθρο), στον εαυτό του και να δημοσιεύσει την ερώτηση και την απάντηση του εαυτού του, κάπου μέσα στο άρθρο του, δηλαδή: “Επί του βασικού ερωτήματος του άρθρου μου “Γιατί δεν καταφέρνουμε να οργανώσουμε ένα συνεκτικό και πολιτικά ισχυρό κοινωνικό μέτωπο;“, τι έχω εγώ πράξει;”

Αυτή η απάντηση που θα δωσετε στον εαυτό σας, μας ενδιαφέρει κύριε Ανδρουλιδάκη, οι δικαιολογίες των άλλων, αφορούν εργαζόμενα άτομα που δουλεύουν στη δουλειά και στο σπίτι εξοντωτικά και δεν αντέχουν ούτε να σκεφτούν “Γιατί δεν καταφέρνουμε να οργανώσουμε ένα συνεκτικό και πολιτικά ισχυρό κοινωνικό μέτωπο;”.

Οι άνθρωποι όμως που έχουν χρόνο και αρθρογραφούν, αυτοί πρώτοι θα πρέπει να απαντήσουν στο τι πράττουν προκειμένου να “οργανώσουμε ένα συνεκτικό και πολιτικά ισχυρό κοινωνικό μέτωπο”.

Υστερόγραφο: Και φυσικά, χρειάζεται στοιχειώδης διάθεση συζήτησης για συνέργειες, πράγμα που δεν έχουμε δει από την πλευρά της συλλογικότητάς σας.

_.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης, 19 Ιουλίου 2025

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ

Σ’ ένα μικρό σπίτι στη Θεσσαλονίκη, τρεις γενιές κάθονται γύρω από το τραπέζι. Η γιαγιά, 94 ετών, μιλά για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες: «Μας έδιωξαν μέσα στη νύχτα… η μάνα μου πέθανε στο καράβι… δεν το ξανάπα ποτέ…». Ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη. Η κόρη της χαμηλώνει το βλέμμα. «Εγώ έζησα μέσα στο φόβο… φίλοι μου βασανίστηκαν στη Χούντα, κανείς δεν μας προστάτεψε…».

Η εγγονή, 35 ετών, μόλις γύρισε από την Αγγλία, όπου μετανάστευσε μετά τα Μνημόνια. Μιλάει για τις κρίσεις πανικού που την ταλαιπωρούσαν για χρόνια και πως η ψυχοθεραπεία την βοήθησε να τις διαχειριστεί κι ύστερα κάπως μονολογεί «Δεν άντεχα να σκέφτομαι πως ο πατέρας μου πέθανε από εγκεφαλικό επειδή δεν υπήρχε διαθέσιμο κρεβάτι εντατικής. Και τώρα που γύρισα, βλέπω μια χώρα ίδια, μην σου πω χειρότερη, σαν παγωμένη στο χρόνο…».

Δίπλα της κάθεται ο σύντροφός της, που γνώρισε στο Λονδίνο. Γεννήθηκε στην Κύπρο, παιδί οικογένειας πρόσφυγα από την Κερύνεια. «Το σπίτι μας είναι ακόμη εκεί, αλλά το περικυκλώνουν στρατιώτες. Ο πατέρας μου πέθανε χωρίς να το ξαναδεί…».

(more…)