Σχόλιο GMR:

Σκέψεις της G-M-R:

1) — Ποιά η τριπλοσυνδυασμένη (αγωνιστικά/δικαιϊκά/πολιτικά) υποστήριξη των κατακτημένων δικαιωμάτων του ανθρώπου;^(*)

2) — Επιτρέπεται να γίνεται αποπροσανατολισμός των ΑΔΥΝΑΤΩΝ επί ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επειδή αυτά τα καταπατούν, ή τα αντικαθιστούν με “δικαιωματικά” αξιώματα δικής τους εμπνεύσεως, οι ΙΣΧΥΡΟΙ και οι από τους ΙΣΧΥΡΟΥΣ υποκινούμενες μειοψηφίες, έχθρες, 5ες φάλαγγες, εξαγορές, θύματα εκβιασμών, κλπ;

3) — Επιτρέπεται να ξεχνάμε πως τα δικαιώματα κατακτήθηκαν με αίμα, και να μην τα υπερασπιζόμαστε κάθε φορά επί του συγκεκριμένου αλλά και εν τω συνόλω (ως κατακτημένο νομικό πολιτισμό), και μάλιστα να τα εμφανίζουμε, πως μπορεί κατά περίπτωση ή συγκυρία να εξυπηρετούν τους ΙΣΧΥΡΟΥΣ (ενώ τους εξυπηρετεί η παραποίηση και η καταπάτηση των δικαιωμάτων);

4) –- Είναι σωστό να αντιμετωπίζουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, ατομικά και στο σύνολό τους, όχι ως παγκόσμια/εθνική/ατομική υποχρέωση, αλλά ως πλαίσιο που μπορεί να ερμηνεύεται στα μέτρα και συμφέροντα, εθνών, τάξεων, ιδιαιτεροτήτων (τελικά στα μέτρα και συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης);

Επί του συγκεκριμένου άρθρου:

1) -– Φταίει ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γιατί πάσχει “Η επιχειρούμενη ηθική θεμελίωση της παγκόσμιας κοινωνίας στον οικουμενισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων” (σύμφωνα με το άρθρο), ή φταίει η επιχειρούμενη διαστρέβλωση επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να δικαιολογηθεί-διευκολυνθεί η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η αποεθνοποίηση, δηλαδή η λοβοτομή για την μετατροπή του κάθε ξεχωριστού Εθνικού ατομικού και συλλογικού χαρακτηριστικού, σε παγκοσμίως ενιαίο ΑΤΟΜΟ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΟΠΩΣ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΟΡΙΖΕΙ (=παγκόσμια κοινωνία);

Είναι αυτή δίκαια και επιστημονική αντιμετώπιση του κατακτημένου νομικού πολιτισμού;

(*) — Ι.Μ.Δ.Α./1995 ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, άρθρο “Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΧΩΡΟ/Αριστόβουλος Μάνεσης, σελ.185

“…Προς την κατεύθυνση αυτήν (σημ.G-M-R: κοινωνικοπολιτικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης) μπορεί να αποβεί αποφασιστική η συμβολή των Ευρωπαίων πολιτών. Είναι η πρώτη παρατήρηση που θα ήθελα να κάνω πριν τελειώσω. Διότι για την προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων, καθώς και των κάθε είδους δικαιωμάτων, δεν αρκούν οι νομικοί μηχανισμοί και οι θεσμοποιημένες διαδικασίες. Πέραν π.χ. του δικαστικού ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων ή της νομιμότητας των διοικητικών πράξεων ή της συμβατότητας αμφοτέρων προς το κοινοτικό δίκαιο, υπάρχουν και μηχανισμοί πολιτικοί, ιδίως στο πλαίσιο δημοκρατικών πολιτευμάτων, οι οποίοι μπορεί να λειτουργήσουν υποβοηθητικά ίσως και αποτελεσματικότερα. Έτσι, εκτός από την άσκηση των εκάστοτε πρόσφορων ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, χρήσιμοι είναι και μηχανισμοί εξωθεσμικοί, π.χ. αυτοοργάνωσης και άτυπης δημοκρατίας της βάσης, δράσης αυτόνομων κοινωνικών κινημάτων κ.τ.λ…

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά το πρόβλημα-τόσο στη θεωρία όσο και ιδίως στην πράξη-των σχέσεων του λεγόμενου κοινωνικού κράτους με το κράτος δικαίου και με τα συνυφασμένα με το τελευταίο ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Το θεσμικό περιεχόμενο του κράτους δικαίου αποτελεί ιστορική κατάκτηση’ είναι, δηλαδή, δεδομένο μη ανατρέψιμο. Η δε αξία του παραμένει ακέραιη για τη νομική ασφάλεια έναντι αυθαιρεσιών της όποιας εξουσίας, ιδίως στην εποχή μας όπου οι κατασταλτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί της κρατικής αλλά και της υπερ-κρατικής εξουσίας (διεθνών οργανισμών) είναι τεχνικά άρτιοι, τεράστιοι και καταθλιπτικοί όταν αποφασίσουν να δράσουν. Παράλληλα, το σύγχρονο κράτος πρόνοιας, το αποκαλούμενο “κοινωνικό κράτος”, μεριμνά για την κοινωνική ασφάλεια, υπό την έννοια της ικανοποίησης βασικών βιοτικών αναγκών των ανθρώπων που συμβιώνουν σε ορισμένη κοινωνία, αλλά και-γιατί όχι;-υπό την έννοια της συντήρησης και εξασφάλισης του status της συγκεκριμένης κοινωνίας, όπως αυτή υπάρχει και λειτουργεί. …“

Θα συμπεριλάβουμε και το εδώ σχόλιο μας ως ενδεικτικότατη πρόταση δικαιϊκού-ανιδιοτελούς-δημοκρατικού-αλληλέγγυου τρόπου της αναφερομένης τριπλοσυνδυαστικής δράσης.

Κώσ. Μελάς, 6 Ιανουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Είναι απολύτως παραδεκτό πλέον ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν μετατραπεί σε lingua franca της σημερινής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Αποτελούν το μεγάλο ιδεολογικό κοινό παρανομαστής της. Μάλιστα, με το πέρασμα του χρόνου, όλο και περισσότερο βρίσκονται στο στόμα πολιτικών, δημοσιογράφων και διαμορφωτών της διεθνούς κοινής γνώμης.

Η επιχειρούμενη ηθική θεμελίωση μιας παγκόσμιας κοινωνίας στον οικουμενισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πάσχει σε πολλά σημεία. Ως οικουμενική έννοια χρειάζεται να ερμηνευθεί πριν να αρχίσει να εφαρμόζεται. Η ερμηνεία δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο από τις κυρίαρχες θεσμικές μορφές της σημερινής παγκόσμιας κοινωνίας. Αυτές δεν είναι άλλες από τα υπάρχοντα κυρίαρχα εθνικά κράτη.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr