του Βασ. Βιλιάρδου, 22-2-2018

Αμέσως μετά την απόφαση του προέδρου Trump να αναστείλει την οικονομική βοήθεια προς το Πακιστάν ύψους 1,32 δις $, παρά τον κίνδυνο των θρησκευτικών εξτρεμιστών, η Κίνα δήλωσε την υποστήριξη της προς τη χώρα – προφανώς με στόχο να προωθηθεί ο δρόμος του μεταξιού (BRI) στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας, όπου το Πακιστάν θεωρείται σημαντικό σημείο εισόδου.

Αν και ο πρόεδρος της Κίνας τώρα δήλωσε επίσημα πως ο στόχος του συγκεκριμένου προγράμματος είναι η δημιουργία υποδομών ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη, καθώς επίσης η κατασκευή μίας πλατφόρμας που θα διευκολύνει τις εμπορικές ροές, την οικονομική συνεργασία και τις κοινωνικές ανταλλαγές, το εγχείρημα θεωρείται πως έχει μία πολύ σκοτεινή πλευρά: ότι λειτουργεί επί πλέον ως βασικό όχημα για την άσκηση της διπλωματίας της παγίδας του χρέους της Κίνας, η οποία με τη μέθοδο αυτή έχει καταλάβει στην Ασία ήδη τη Σρι Λάνκα.

Ειδικότερα, η φόρμουλα που χρησιμοποιεί η Κίνα είναι η εξής: προσφέρει μεγάλα δάνεια σε χώρες που έχουν δεσμευθεί απέναντι της, με όρους δυσανάλογα ευνοϊκούς για την ίδια – συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης της σε επικερδείς εθνικούς πόρους των κρατών αυτών (πετρέλαιο κλπ.) ή/και ανοίγματος των αγορών τους για φθηνά κινεζικά προϊόντα.

Επενδύει δε στη δημιουργία επιχειρήσεων στις χώρες αυτές, απορροφώντας όμως στη συνέχεια τα κέρδη τους με δυσμενείς συνέπειες για τα κρατικά ισοζύγια – με αποτέλεσμα τα κράτη-θύματα της να επιβαρύνονται με επαχθή χρέη, τα οποία είτε δεν μπορούν να εξοφλήσουν έγκαιρα, είτε καθόλου, οπότε να είναι πολύ πιο ευάλωτα στην επιρροή και στον έλεγχο της Κίνας. Σε τελική ανάλυση λοιπόν το κόστος του δανείου δεν είναι καθόλου λιγότερο από την οικονομική κυριαρχία του δανειολήπτη – από την πλήρη απώλεια δηλαδή της εθνικής του ανεξαρτησίας και τη μετατροπή του σε ένα εξαθλιωμένο προτεκτοράτο του δανειστή.

Εν προκειμένω, είναι περιττό να τονίσουμε το πόσο μοιάζει η κινεζική μέθοδος με αυτήν της γερμανικής κυβέρνησης που έχει επιβληθεί στη χώρα μας – τεκμηριώνοντας πως η καγκελάριος, καθώς επίσης ο πρώην υπουργός οικονομικών της, είναι μακράν οι νούμερο έναεχθροί μας. Η Γερμανία βέβαια (δεν εννοούμε ποτέ τους Πολίτες, αλλά τις εκάστοτε κυβερνήσεις όταν αναφερόμαστε σε ένα κράτος), είναι ένας πολύ πιο έμπειρος αποικιοκράτης από την Κίνα – αφού δεν χρησιμοποιεί μόνο οικονομικά όπλα για τον έλεγχο και την κατοχή μίας χώρας αλλά, επίσης, ψυχολογικά.

Ένα από τα σημαντικότερα ψυχολογικά όπλα εδώ είναι ο εξευτελισμός των θυμάτων της – όπως στο πρόσφατο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου αποκάλεσε με ένα απίστευτο θράσος τον πρωθυπουργό των Σκοπίων Μακεδόνα! Ελπίζουμε πάντως να συνειδητοποίησε η ελληνική κυβέρνηση πού θα οδηγούσε τυχόν παράδοση της ονομασίας της Μακεδονίας – ενώ οφείλει να γνωρίζει πως οι Έλληνες όχι μόνο δεν θα το ήθελαν ως αντάλλαγμα για την αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά ούτε και αν τους χάριζαν ολόκληρο το χρέος.

Η συντριπτική πλειοψηφία άλλωστε θα την κατηγορούσε στην αντίθετη περίπτωση για εσχάτη προδοσία – πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει καμία απολύτως ωφέλεια για την Ελλάδα, ούτε καμία βιασύνη να λυθεί ένα πρόβλημα που δεν δημιουργήσαμε εμείς, αλλά τα Σκόπια και εκείνη η χώρα που τα υποκινεί: η Γερμανία.

Ο πιστωτικός ιμπεριαλισμός

Επιστρέφοντας στο θέμα μας, όσο περισσότερο οι διάφορες χώρες εξαρτώνται οικονομικά από την Κίνα, τόσο πιο αποτελεσματική αποδεικνύεται η διπλωματία της παγίδας του χρέους – η οποία της επιτρέπει να επιτυγχάνει ταυτόχρονα πολλαπλούς στόχους, με καθαρά οικονομικά μέσα. Οι στόχοι αυτοί συμπεριλαμβάνουν τη δημιουργία αγορών για τις εξαγωγές των προϊόντων της, την πρόσβαση της σε ανεκτίμητους φυσικούς πόρους, τη διασφάλιση της υποστήριξης των γεωπολιτικών συμφερόντων της από τις χώρες-δανειολήπτες της, τη συσσώρευση ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων απέναντι στους αντιπάλους της, όπως η Ινδία ή οι Η.Π.Α. κοκ.

Στα πλαίσια αυτά, η Κίνα είχε αντιμετωπίσει απροσδόκητη αντίσταση, όσον αφορά την κατασκευή του οικονομικού διαδρόμου Κίνας-Πακιστάν (CPEC), κόστους 62 δις $ – ο οποίος αποτελεί μέρος του δρόμου του μεταξιού. Μόλις τον περασμένο μήνα δηλαδή το Πακιστάν αποσύρθηκε από τη συμφωνία κατασκευής ενός φράγματος κόστους 14 δις $ που αποτελεί μέρος του διαδρόμου (CPEC) – επικαλούμενο τους αυστηρούς όρους χρηματοδότησης που συνόδευαν την πρόταση της Κίνας (οι όροι εξυπηρέτησης του χρέους δεν ήταν επαρκώς διαφανείς και το Πακιστάν κινδύνευε να εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την Κίνα).

Εν τούτοις, όταν οι Η.Π.Α. ανακοίνωσαν την αναστολή της βοήθειας προς το Πακιστάν, η κεντρική τράπεζα της χώρας δήλωσε πως θα αρχίσει να χρησιμοποιεί το γουάν για το διμερές εμπόριο και τις επενδύσεις με την Κίνα – ενώ ο πρέσβης της Κίνας στο Πακιστάν ανέφερε πως θα επιταχυνθεί το χρονοδιάγραμμα της κατασκευής του οικονομικού διαδρόμου (CPEC).

Ως εκ τούτου το Πακιστάν φαίνεται να υποκύπτει στον «πιστωτικό ιμπεριαλισμό» της Κίνας, όπως ονομάζεται ο οικονομικός επεκτατικός της πόλεμος – υπενθυμίζοντας πως μόλις τον περασμένο μήνα η Σρι Λάνκα αναγκάσθηκε να παραδώσει σε μία κινεζική κρατική εταιρεία τον έλεγχο του λιμανιού της (Hambantota) με μία 99ετή σύμβαση μίσθωσης, επειδή δεν ήταν σε θέση να εξυπηρετήσει το χρέος της (πηγή).

Οφείλουμε να γνωρίζουμε εδώ πως η στρατηγική αξία του λιμανιού αυτού είναι ανυπολόγιστη – αφού ευρίσκεται στη διασταύρωση αρκετών εμπορικών οδών του Ινδικού ωκεανού που συνδέουν την Ευρώπη, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή με τη Νότια Ασία (εικόνα). Ακόμη όμως και μετά τη σύμβαση μίσθωσης για 99 χρόνια, ύψους 1,1 δις $, η Σρι Λάνκα συνεχίζει να οφείλει στην Κίνα πάνω από 7 δις $ – οπότε είναι απόλυτα υπό τον έλεγχο της, μετατρεπόμενη σταδιακά σε αποικία της.

Οι ομοιότητες εδώ με την Ελλάδα, όσον αφορά τη Γερμανία και τη FRAPORT ή το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, είναι ολοκάθαρες – ενώ δεν πρέπει να έχουμε καμία απολύτως αμφιβολία πως τόσο τα Σκόπια ή η Αλβανία, όσο και η Τουρκία υποκινούνται από τη γερμανική κυβέρνηση. Ο στόχος της είναι η τρομοκρατία μας για να μην αντιδράσουμε στην υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας – ιδιαίτερα των τεράστιων ενεργειακών μας αποθεμάτων στην Κρήτη και την Κύπρο, τα οποία δεν είναι δώρο Θεού όπως φανταζόμαστε με αφέλεια, αλλά άκρως επικίνδυνα για μία μικρή χώρα όπως η δική μας.

Κλείνοντας, τον περασμένο Νοέμβριο το Νεπάλ ακύρωσε ξαφνικά μία συμφωνία ύψους 2,5 δις $ με την Κίνα, για την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού φράγματος, φοβούμενο την εξάρτηση του – αν και η Κίνα φαίνεται να έχει οριστικοποιήσει κάποια άλλη συμφωνία για μία από τις κρατικές της εταιρείες, για να κατασκευάσει ένα διαφορετικό φράγμα στο βασίλειο των Ιμαλάϊων, απαιτώντας 75% συμμετοχή στην ιδιοκτησία του έργου!

Από την άλλη πλευρά δε η Ινδία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη διπλωματία της παγίδας του χρέους της Κίνας, ανησυχώντας σε πολύ μεγάλο βαθμό για την αύξηση της επιρροής της τόσο στην περιοχή, όσο και στον Ινδικό ωκεανό – ενώ φυσικά η Κίνα δεν περιορίζεται στην Ασία, έχοντας σταδιακά επεκταθεί με την ίδια μέθοδο στην Αφρική και στη Νότια Αμερική, δανείζοντας χώρες με εξαιρετικά συμφέρουσες συνθήκες για την ίδια, όπως τη Βενεζουέλα.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο θύμα της διπλωματίας της παγίδας του χρέους στην Ευρώπη, με θύτη τη Γερμανία – αν και ολόκληρη η Ευρώπη βιώνει το γερμανικό κλοιό, ως αποτέλεσμα της πολιτικής του μερκαντιλισμού που εφαρμόζει η πρωσική κυβέρνηση, όπως η Κίνα στην Ασία.

Μπορεί δε αρκετοί να θεωρούν υπερβολική την αναφορά στο 4ο γερμανικό Ράιχ που προωθείται με τη βοήθεια του ευρώ και της διπλωματίας της παγίδας του χρέους, από μία κυβέρνηση που αποτελεί πια υποχείριο του γερμανικού βαθέως κράτους (=βιομηχανικό και οικονομικό κατεστημένο), αλλά αυτή είναι δυστυχώς η πικρή αλήθεια – ενώ το γεγονός ότι, όλα τα θεσμικά όργανα της ΕΕ ελέγχονται από Γερμανούς ή από πιόνια τους, τεκμηριώνει απόλυτα τη θέση μας.

Πόσο μάλλον εάν αναλάβει τη διοίκηση της ΕΚΤ το 2019 ο σημερινός επικεφαλής της γερμανικής κεντρικής τράπεζας και μέλος της BIS, ο κ. J. Weidmann – κάτι που προετοιμάζεται αριστοτεχνικά στο παρασκήνιο, με το διορισμό του πρώην υπουργού οικονομικών της Ισπανίας στη θέση του αντιπροέδρου της ΕΚΤ, παρά το ότι δεν ήταν ποτέ κεντρικός τραπεζίτης και δεν έχει καθόλου γνώσεις του κλάδου.

Στα πλαίσια αυτά εάν δεν ξυπνήσουν όλες οι άλλες μεγάλες χώρες της Ευρώπης, ειδικά η Γαλλία και η Ιταλία, επίσης οι Η.Π.Α. και η Ρωσία, θα βρεθούμε όλοι πολύ σύντομα απέναντι σε μία εξαιρετικά δυσάρεστη έκπληξη: στην πραγματοποίηση του ονείρου του Χίτλερ, αν και με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά.