Σχόλιο G-M-R :   Δεν τρέχει τίποτα. Θα μας σώσει ο (εννιάχρονος ήδη) διαρκής προεκλογικός, διαγκωνισμός-άλληλοσπαραγμός μεταξύ των αντιμνημονιακών πολιτευομένων-κομμάτων.

Έτσι για να διατηρείται το (κ)οπαδικό δυναμικό σε πλήρη φόρμα. Και για την ιδιοτελή υποστήριξη του “τι κι αν είναι Κατοχικός” Αντι-προσωπευτικού (εγγενώς αντι-δημοκρατικού) Κοινοβουλευτισμού (ΚΑΚ). Κι ας ζητάει ο Γεώργιος Κασιμάτης επιστήμονες και πολίτες για την εφαρμογή του άρθρου 120Σ. Κι ας αποστέλλονται ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ προτάσεις προς (*) αντιμνημονιακά κόμματα, σχήματα, γκρουπούσκουλο, για συν-δημιουργία ενός δημοκρατικά οργανωμένου αντιστασιακού-απελευθερωτικού Μετώπου.

Πως τους ενώνει και πως τους δονεί του ΚΑΚ η φωνή…

(*) οι προτάσεις απευθύνονται και προς επιστήμονες, όμως φαίνεται πως, ίσως δεν διατυπώνουμε τις προτάσεις μας στο ύψος της επιστημοσύνης τους (η οποία επιστημοσύνη σε αρκετές περιπτώσεις κατεβαίνει από το βάθρο της και πολιτεύεται…),  αφ’ ετέρου, διαπιστώνεται άρνηση γιά δι-επιστημονική επικοινωνία, τόσο θεματολογικά όσο και δια-προσωπικά. ή, να το πούμε πιο καθαρά και σταράτα, ενώ πατρίδα και λαός εξοντώνονται, κυριαρχούν το επιστημονικό ΕΓΩ και ακόμα πιο έντονα, το κομματικό ΕΓΩ. Με ελάχιστες εξαιρέσεις με πιο χαρακτηριστικές, την κα Ζωή Γεωργαντά, που αναμένει/θέλει/της οφείλεται μια επιστημονική συσπείρωση, και τον κο Γεώργιο Κασιμάτη, που κάνει διαρκώς αγωνιώδεις προτάσεις-εκκλήσεις προς τους επιστήμονες, όπως η έκκληση του προς επιστήμονες  (εδώ) για συνεργειακή εφαρμογή του άρθρου 120Σ, χωρίς μέχρι στιγμής να λαμβάνει απάντηση-υποστήριξη.

ISKRA, 5-8–2018

Ενώ στις 20 Αυγούστου η Ελλάδα ολοκληρώνει το τρίτο μνημονιακό πακέτο, τα δημόσια οικονομικά και η οικονομία της έχουν ακόμη μεγάλη απόσταση να διανύσουν προτού επιστρέψουν στην κανονικότητα. Αυτό αναφέρει σε άρθρο το Economist υπό τον τίτλο “Η Ελλάδα έχει ακόμα έναν μαραθώνιο μπροστά”.

Μεταξύ άλλων, στο άρθρο επισημαίνεται πως τα δημόσια οικονομικά και η οικονομία έχουν μίλια μπροστά τους πριν επιστρέψουν στην “κανονικότητα”, ενώ τα προβλήματα του δημόσιου χρέους της Ελλάδας πυροδότησαν μια οικονομική κρίση που κράτησε περισσότερο από τη Μεγάλη Ύφεση στην Αμερική. “Η κυβέρνηση υπέγραψε εξαιρετικά φιλόδοξους στόχους: πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% μέχρι το 2022 και 2,2% μέχρι το 2060, στόχο που έχουν πετύχει μόνο μερικές πετρελαιοπαραγωγοί χώρες τα τελευταία 30 χρόνια”, τονίζεται χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον Economist, το βάρος του χρέους που φτάνει το 180% του ΑΕΠ σημαίνει ότι η εμπιστοσύνη των επενδυτών στα δημόσια οικονομικά είναι ευάλωτη σε στόχους που χάνονται, στην αργή ανάπτυξη ή στην άνοδο των επιτοκίων.

“Όσοι Ελληνες είναι τυχεροί να έχουν δουλειά, λαμβάνουν χαμηλούς μισθούς ενώ η φορολογία αυξάνεται. Εκατοντάδες χιλιάδες κυρίως νέων ατόμων έχουν φύγει από τη χώρα αναζητώντας καλύτερες συνθήκες”, γράφει ο συντάκτης του οικονομικού περιοδικού, ενώ υπογραμμίζει ότι “η ανάπτυξη είναι ακόμα απογοητευτική (…) Το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 1,4% το 2017 και αναμένεται να φτάσει περίπου στο 2% φέτος. Το ΔΝΤ ανησυχεί για τις δυνατότητες της οικονομίας, εν μέρει λόγω της γήρανσης του πληθυσμού”.

Πηγή: iskra.gr