._

Λ.Σ ^*, 25 Ιουνίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Τον Αύγουστο του 2018 ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την έξοδο της χώρας από τα προγράμματα στήριξης, δηλαδή τα Μνημόνια. Δύο χρόνια από τότε και δέκα χρόνια από την έναρξη των Μνημονίων τίθεται το εύλογο ερώτημα: Πού πήγαν οι “θυσίες” του ελληνικού λαού, αφού το χρέος διογκώνεται; Επίσημη απάντηση δεν έχει δοθεί. Ο μηχανισμός των δημοσιονομικών περικοπών λειτουργεί ουσιαστικά σαν μηχανή ανακύκλωσης του χρέους.

Οι δημοσιονομικές περικοπές φτωχοποιούν τους δανειολήπτες που δεν μπορούν να εξυπηρετούν τα δάνειά τους, με αποτέλεσμα οι εισοδηματικές τους απώλειες να μετατρέπονται σε ζημιές των τραπεζών. Αυτό στη συνέχεια φέρνει νέα δάνεια, με νέα Μνημόνια, διογκώνοντας το χρέος στο διηνεκές. Θυμίζουμε ότι τα κόκκινα δάνεια το 2016 ήταν ύψους 108 δισ. ενώ από πιο πριν και σε τακτά χρονιά διαστήματα (2012, 2015, 2020 coming soon) τις τράπεζες τις έσωζε το ελληνικό κράτος. Αυτός είναι ο λόγος που το κράτος από το 2010 δεν πληρώνει χρεολύσια (ετήσιες εξοφλητικές δόσεις των δανείων), όπως ομολογεί η ΤτΕ (Τράπεζα της Ελλάδας).

Αυτό όμως είναι ο ορισμός της χρεοκοπίας (φωτ. 1). Η ΤτΕ καταβάλλει μόνο τους τόκους, ύψους 5-6 δισ. ευρώ ετησίως και συνεπώς αυτό οδηγεί τα χρεολύσια να συσσωρεύονται και το χρέος να διογκώνεται. Έτσι, οι θυσίες των Ελλήνων πηγαίνουν στη μαύρη τρύπα (διάσωση) των χρεοκοπημένων τραπεζών, για να ξαναγίνουν χρέος, με αποτέλεσμα τη χρεοκοπία του κράτους.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr