Του Γιώργ. Σ. Πολίτη, 11 Ιουλίου 2017

Είναι αναμφίβολα μία τεράστια νίκη του lobby των κρατούντων τις τύχες των λαών στα χέρια τους η ιδέα που επικρατεί στη χώρα μας πως: Όποιος θεωρεί ή τολμά να ξεστομίσει σκέψη περί εθνικού νομίσματος είναι πέρα από άξιος υπέρτατης χλεύης και προδότης.

Ντροπή για την Ελλάδα ο τολμών, άξιος εκτέλεσης. Παρίας.

Όσο κι αν ακούγονται υπερβολικές αυτές οι τοποθετήσεις ισχύουν και μάλιστα όχι εκ στόματος Αδώνιδος ή Μπογδάνου (έσχατα όρια εμπάθειας και μεροληψίας) αλλά εκ στομάτων δημοσιογράφων, επίσης όχι ονομαστών για το μένος εναντίον ελληνικού νομίσματος και της δουλικής ταγής τους στα ευρωπαϊκά συμφέροντα και αυτό είναι ακόμα χειρότερο γιατί περνά στη συνείδηση των πολλών ως η μία και μόνη οφειλόμενη πορεία, εκείνη της επιλογής των ισχυρών αλλά και των διδαγμένων ανίσχυρων.

-Να αφού όλοι το λένε! Σκέφτεται ο κοινός νους.

Καταδικάζεται εκ προοιμίου, δια τυφεκίου -με τρόπο απόλυτο δηλαδή-, η εναλλακτική πρόταση Βαρουφάκη για την περίπτωση εξυπηρετήσεως των αναγκών της χώρας με τη χρήση ενός διαφορετικού τρόπου-νομίσματος από την στιγμή κατά τη οποία επήρχετο διαφωνία στις διαπραγματεύσεις.

Καταδικάζεται στα στόματα και το νου της συντρηπτικής πλειοψηφίας των δημοσιογράφων (χαλιναγωγών της δημόσιας βούλησης) ακόμα και ο Τσίπρας και πλάι του και όλοι όσοι τόλμησαν να σκεφθούν το ενδεχόμενο. Στην πυρά ως νέοι εφιάλτες. (Εφιάλτες ίσως, αλλά το ερώτημα είναι για ποιους;).

Απειλούνται με εξεταστική. Προδοσία! (Βεβαίως όλοι εκείνοι που υπέκυψαν υπογράφοντες θεωρούνται πατριώτες. Από τους δημοσιογράφους φυσικά, οι οποίοι γαυγίζουν εκεί που εστιάζονται)

Υπέρ τούτων των διώξεων, αναφέρονται πάντες οι κινούντες δάκτυλο στα πλήθη νεοελλήνων, μη ντρεπόμενοι και προφανώς ελαφρώς σκεπτόμενοι. Ελαφρότατα θα επιμείνω γιατί ποιος λογικός άνθρωπος πάει να κάνει μια διαπραγμάτευση, μια τίμια διαπραγμάτευση -ως τίμια εννοείται εκείνη που μπορεί να γύρει και προς τις δύο κατευθύνσεις- χωρίς να έχει υπ’ όψη του την επόμενη της βολικής υπόθεσης; Είναι λογικό λοιπόν να κατηγορείται ο οποιοσδήποτε προνόησε και εξέτασε κάθε περίπτωση;

Ποιος λογικός πάει να διαπραγματευθεί θεωρώντας πως στο τέλος θα συμφωνήσει είτε το θέλει είτε όχι; Εκτός κι αν πάει να πάρει το λιγότερο κακό εγκαταλείποντας την περίπτωση του καλού.

Ποιος δανειστής που ξέρει την αδυναμία του χρεωμένου αγοραστή -των ιδεών και των χρημάτων του- του θα υποχωρήσει των απαιτήσεών του;

Χρειάζεται περισσότερος νους για την αντίληψη του προφανούς από κάποιον ίσως δεκάχρονο;

Ασφαλώς και όχι, αλλά χρειάζεται και κάτι άλλο πολύ σπουδαίο και πολύ δύσκολο να βρεθεί: Ελεύθερη σκέψη και διάθεση για μάχη.

Σύμπαντες οι δημοσιογράφοι ταμένοι. Σύμπαντες οι άλλως φρονούντες ομοίως. ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν λέω (στην παρούσα αράδα) αν είναι ορθή ή λανθασμένη η επιλογή της δραχμής ή του ευρώ, μιλώ για το πώς πρέπει να διαπραγματεύεται κανείς… Ο νοών νοείτω.

Και τι θα έπρεπε να γίνει δηλαδή; Ό,τι μας έλεγαν να το δεχόμαστε; (όπως κάναμε δηλαδή…)

Ασφαλώς και όχι, αυτό έχει η έννοια της διαπραγμάτευσης και ο λόγος σήμερα που ο σύριζα έχει, τα ποσοστά που έχει, είναι ακριβώς αυτός: Η παραδοχή και η εφαρμογή της πολιτικής της Ν.Δ. Τα έχουμε πει και παλαιότερα.

Παρόλο που είμαι υπέρμαχος (έχοντας επιχειρηματολογήσει στο παρελθόν) υπέρ του εθνικού νομίσματος) ειλικρινά θα χαρώ και θα παραδεχθώ τη αλήθεια των αντιπολιτευομένων των ιδεών μου ομοίως και την επιτυχία του ευρώ αν ποτέ συμβεί.

Μακάρι να βγούμε από την κρίση, μακάρι να μειωθεί η ανεργία, μακάρι να παραμείνουμε λεύτεροι και εθνικοί κυρίαρχοι μέσα στην Ευρώπη, μέσα στο ευρώ. Χίλιες φορές μακάρι και θα παραδεχθώ το λάθος μου., όμως τα μέχρι τώρα αποτελέσματα όλων των κόπων και των προσπαθειών και του λαού και των πολιτικών δεν έχουν δείξει κάτι τέτοιο. Επιτυχία εννοώ και ούτε καν προοπτική…

Πριν όμως ορίσουμε-συμφωνήσουμε στον ορισμό της επιτυχίας (καθώς για κάποιους τέτοια θεωρείται η εξάωρη εργασία των 300 ευρώ) θα πρέπει να αναρωτηθούμε όταν μιλάμε για προδοσία για δημιουργία εξεταστικών επιτροπών για ποινικούς καταλογισμούς ευθυνών σε ποιους απευθυνομαστε;

1. Στους υπηκόους που πείσαμε ότι η διατήρηση της ράθυμης διατήρησης των κακώς (όχι υπαιτιότητα τους) κεκτημένων είναι λάβαρο παλιγγενεσίας;

2. Στο λαό που έχει ξεχάσει να μάχεται και θεωρεί πως όποιος παλέψει να κρατήσει αξιοπρέπεια και τιμή εμπρός στο γενικό (υλικό) συμφέρον και στη διατήρηση του βολικού στάτους είναι προδότης, επιβουλευτής των εθνικών προσταγών;

3. Στον κουτό ψηφοφόρο που κάθε κραυγή του κόμματος την κάνει ύμνο;

Αν μιλάμε σ’ αυτούς πετύχαμε.

Όμως αν θέλαμε να είμαστε απλά ειλικρινείς θα έπρεπε να πούμε:

-Ελάτε εδώ ρε. Τι μας συμφέρει να πολεμήσουμε και να πεινάσουμε, να ματώσουμε και να πιθανόν να σκοτωθούμε ή να κάτσουμε στ’ αυγά μας και να μας ταΐζουν με τον τρόπο που θέλουνε ώστε να σώσουμε ό,τι καταφέρουμε; Ξυπνήστε οπαδοί και ονομάστε προδότες όλους εκείνους που θέλουν το κακό μας. Ποιο είναι αυτό; Ο πόλεμος με τους άρπαγες. Η εναντίωση με το βολικό. Ασφαλώς αυτό.

Τώρα που συμφωνήσαμε, μπορούμε να ονομάσουμε προδότες και τον Τσίπρα που σκέφθηκε (δεν εφάρμοσε) και τον Βαρουφάκη που ανέπτυξε την ιδέα πως μπορούσε να πει κάποιο όχι στο Ευρωπαϊκό στάτους και όλους τους άλλους με τις όμοιες ιδέες (την ώρα που το είχε πει ο λαός το δικό του ‘όχι’ με ποσοστό 63%)

Συνοψίζοντας πρέπει όλοι να εμπεδώσουμε πως σήμερα απαγορεύεται κάποιος να έχει στον νου την ιδέα: ‘Εθνικό νόμισμα’.

Απαγορεύεται. Απαγορεύεται ακόμα και στα πλαίσια της διαλογικής συζήτησης να την αναφέρει.

Θα μπορούσε να γίνει και νόμος του κράτους η απαγόρευσή της, όπως παλαιότερα κόντεψε, η λέξη ‘χρεωκοπία’…

Όπως είπα και πρωτύτερα είναι άλλο πράγμα το τι είναι σωστό (ευρώ ή δραχμή) και άλλο το εάν έχει δικαίωμα κάποιος εντεταλμένος να σκέφτεται και να πραγματοποιεί κατά βούληση. Ποιος νόμος λέει πως είναι παράνομη η έξοδος από την Ευρώπη όταν αυτό επιτάσσει το εθνικό συμφέρον; Ποιος νόμος λέει πως όταν η ανάγκη και η περηφάνεια του έθνους ζητά πράξεις επαναστατικές αυτές δεν θα συμβαίνουν;

Τώρα την πατήσαμε… Ποιος θα καθορίσει το τι είναι Εθνικό συμφέρον;

Ας μην ξεχνάμε -πολύ δυστυχώς- πως σε αυτή την χώρα έχουμε περίπου 10.000.000 διαφορετικά συμφέροντα, αυτό ίσως μας λέει κάτι…