Σχόλιο GMR: Μετά την υποταγή στην Χρεοκρατία, έρχεται η υποταγή στα οποιαδήποτε κέφια της κάθε συγκυριακής ή καλοστημένης (δεν λείπουν οι μηχανισμοί γι’ αυτό) πλειοψηφίας ευρωπαίων ηγετών.

Καλόν ύπνο Έλληνες διανοούμενοι, καλά Ευρωκέρδη και Ευρωβολέματα σεις οι κατά δήλωσή σας αριστεροί και πατριώτες και προς δόξαν του “τι κι αν είναι Ευρω-Κατοχή και Χρεοκρατία αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτισμού” πολιτευόμενοι.

_.

Στ. Λυγερός, 1 Ιανουαρίου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Τα μεγάλα κράτη της ΕΕ έχουν βαλθεί να καταργήσουν το βέτο. Δεν πρόκειται για εκτίμηση. Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Φινλανδία, Λουξεμβούργο και Σλοβακία έχουν αναλάβει και επισήμως πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση. Ας σημειωθεί ότι με τη Συνθήκη της Λισαβόνας για το 80% περίπου των αποφάσεων ισχύει η αρχή της ενισχυμένης πλειοψηφίας κι όχι της ομοφωνίας. Ενισχυμένη πλειοψηφία υπάρχει όταν υπερψηφίζουν τουλάχιστον 15 κράτη-μέλη, που να αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον το 65% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ.

Το βασικό επιχείρημα όσων υποστηρίζουν την κατάργηση του βέτο και για το 20% των αποφάσεων (για κρίσιμα ζητήματα) είναι η ανάγκη για αποτελεσματικότητα, για ταχεία λήψη αποφάσεων και για αποφυγή “νερωμένων” συμβιβασμών. Αυτή η επιχειρηματολογία εστιάζει στη λειτουργικότητα, αποφεύγοντας τον πυρήνα του προβλήματος. Κι αυτός είναι ότι η ΕΕ ιδρύθηκε ως ένωση εθνικών κρατών κι όχι με δεδηλωμένη προοπτική την ομοσπονδοποίηση. Η ομοσπονδοποίηση είναι ποιοτική τομή και σήμερα άλμα στο κενό. Οι υποστηρικτές της οφείλουν να την θέσουν ξεκάθαρα ως στόχο κι όχι να την προωθούν “από το παράθυρο” με επιχειρήματα περί λειτουργικότητας.

Το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα κατέστη ελκυστικό, επειδή ακριβώς διακήρυξε ότι θα σεβαστεί απολύτως τα εθνικά κράτη, τις πατρίδες και τους πολιτισμούς, που την συναποτελούν. Δηλαδή, θα σεβαστεί απολύτως τις ευαισθησίες και τις ιδιαιτερότητες κάθε εθνικής συνιστώσας όσο μικρής και φτωχής κι αν είναι. Εξου και η θεσμοθέτηση του βέτο. Το βέτο, όμως, δεν υπάρχει μόνο για να προστατεύει τα ζωτικά συμφέροντα των μικρών κρατών-μελών από τον ηγεμονισμό των μεγάλων και ειδικά της Γερμανίας.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, η θεμελιώδης αυτή αρχή είναι κάτι πολύ περισσότερο. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να καταργηθεί μόνο με τη συναίνεση των κυβερνήσεων, δηλαδή με τροποποίηση των Συνθηκών. Πολύ δε περισσότερο θα είναι καταστροφικό για την ΕΕ να γίνει παράκαμψη του βέτο μέσα από “ρήτρες-γέφυρες”. Ο μόνος δημοκρατικός τρόπος είναι εάν με δημοψηφίσματα κάθε λαός κράτους-μέλους συναινέσει ουσιαστικά να παραχωρήσει την εθνική του κυριαρχία και να μετατρέψει το κράτος του σε ομόσπονδο κρατίδιο, περίπου όπως οι Πολιτείες στις ΗΠΑ.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr