Σχόλιο GMR: Αγαπητοί κ.κ. Ρούντι Ρινάλντι, και Λαοκράτη Βάσση, με όλο τον σεβασμό, σας θέτουμε το κατά την γνώμη μας καίριο ερώτημα.

Ξεκινάμε θεωρώντας πως ο πατριωτισμός σήμερα οφείλει να ακολουθήσει τον εξής συνδυασμό σκελών (τριπλοσυνδυασμό).

Πιο συγκεκριμένα, το τρίτο σκέλος(το πολιτικό)=δημοκρατικός πατριωτισμός, το δεύτερο σκέλος (το δικαιϊκό)=κατακτημένος νομικός πολιτισμός, το πρώτο σκέλος (το αγωνιστικό)=Αγώνας για την Ελευθερία.

Ερώτηση:

Μπορούμε να ασχοληθούμε με το ένα μόνο σκέλος (όποιο και να’ ναι) και ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΜΕ, ΠΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ;;

Καταθέτουμε την πρόταση μας, ως σχόλιο μας στο άρθρο αυτό, σχόλιο που θα δείτε ανοίγοντας το άρθρο στην πηγή (e-dromos), σχετικά με το παραπάνω ερώτημα περί αποτελεσματικότητας ενός ή δυο σκελών μόνο, εκ του προτεινόμενου τριπλοσυνδυασμού.

Ρούντι Ρινάλντι, 17 Δεκεμβρίου 2019

Η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» (ίσως η ουσία του μαρξισμού) μας υποδεικνύει ότι ο τουρκικός επεκτατισμός, υπό την μορφή του ερντογανικού νέο-οθωμανισμού, αποτελεί μια πραγματική απειλή για την κυριαρχία και την ακεραιότητα της χώρας. Και υπάρχει μεγάλο πρόβλημα όταν αυτό το κεντρικό στοιχείο δεν μπορεί καταρχήν να αναγνωριστεί και να εκτιμηθεί.

Παρ’ όλες τις συστηματικές και ακούραστες προσπάθειες να υποβαθμιστεί το ζήτημα, παρ’ όλες τις συκοφαντίες περί εθνικισμού για όποιον προβάλλει ευαισθησίες στα εθνικά ζητήματα και τη γεωπολιτική αναμέτρηση στην περιοχή μας (π.χ. Πρέσπες), ακόμα και με τις λοιδορίες ότι τάχα εγκαταλείπεται το κοινωνικό ζήτημα όταν ασχολείσαι με εθνικά ή γεωπολιτικά θέματα, τα ζητήματα αυτά καθορίζουν με μείζονα τρόπο τις εξελίξεις και τις τύχες του τόπου.

Ο τούρκικος επεκτατισμός είναι εδώ, επικίνδυνος και σφόδρα απειλητικός. Δεν διεκδικεί μια-δυο βραχονησίδες αλλά θέλει το μισό Αιγαίο, την Κύπρο ολόκληρη, νησιά μεγάλα και κατοικημένα. Θέλει και την Κρήτη για όποιον δεν έχει καταλάβει. Αλλά και περιοχές εκτός ελληνικής εμβέλειας. Θέλει να αναβιώσει το Χαλιφάτο. Μεγάλο και ισχυρό, όχι όπως του ISIS. (Ας γκουγκλάρουν όσοι δεν γνωρίζουν τις διαστάσεις του Χαλιφάτου για να καταλάβουν, τότε ίσως εξηγήσουν την παρουσία της Τουρκίας σε Σομαλία ή Λιβύη).

Συμπέρασμα πρώτο (για μαρξίζοντες αριστερών πεποιθήσεων): Δεν υπάρχει στην περιοχή μόνο ο ιμπεριαλισμός (δηλαδή μια χούφτα χωρών που καταπιέζουν και καταδυναστεύουν την πλειοψηφία χωρών και εθνών του πλανήτη) και τα όργανά του (ΝΑΤΟ-Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ όπως γράφεται στα πανό…). Υπάρχει και το εκκολαπτόμενο Χαλιφάτο της Τουρκίας, μια μεγαλοκρατική περιφερειακή δύναμη που ασκεί πολιτική με όλους τους τρόπους. Ειρηνικούς, οικονομικούς και πολεμικούς (δηλαδή πολιτική με αιματοχυσία, για τους μαρξίζοντες). Και βεβαίως υπάρχει σύνδεση της εσωτερικής πολιτικής με την εξωτερική πολιτική. Και βεβαίως η εξωτερική πολιτική είναι η συνέχιση της εσωτερικής. Ας δούμε καθαρά την Τουρκία.

Ένα παράδειγμα που θα παραξενέψει όσους επιζητούν «ταξική καθαρότητα»: Ο ISIS προσπάθησε να δημιουργήσει το Ισλαμικό Κράτος. Κατέκτησε εδάφη σε διαλυμένες από τον πόλεμο περιοχές, απέκτησε μια ορισμένη υπόσταση αλλά δεν αποτέλεσε Μεγάλη Δύναμη ή ιμπεριαλιστική δύναμη. Και ω του παραδόξου, συνασπίστηκαν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αντιδραστικά καθεστώτα και επαναστατικές δυνάμεις στον αγώνα για να εξαλείψουν τον ISIS, όχι βέβαια ιδεολογικά αλλά με πόλεμο. Ρώσοι, αμερικανοί, ιρανοί, κούρδοι, λιβανέζοι, παλαιστίνιοι αλλά και ευρωπαίοι εθελοντές κομμουνιστικών και αναρχικών απόψεων πολέμησαν για να εξαλειφθεί ο ISIS. Τα συνθήματα «έξω το ΝΑΤΟ και οι βάσεις» δεν πολυακούστηκαν εκεί, προείχαν άλλα καθήκοντα σύμφωνα με την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.

Σημείο συνάντησης η υποβάθμιση της απειλής

Οι εγχώριες ελίτ δεν χαρακτηρίζονται από το υψηλό φρόνημα υπεράσπισης της χώρας μπροστά στους κινδύνους και τις εθνικές απειλές. Νομίζουν ότι όλα είναι «αρπαχτές» και έτσι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την «συνεκμετάλλευση» ή με την προσφυγή στη Χάγη. Με την προστασία από τους Μεγάλους, με το να φανούμε γαλαντόμοι κι όχι «μοναχοφάγοι». Γι’ αυτό και θέλουμε πάντα διάλογο, κουβέντα, παζάρι, υποχώρηση, κουκούλωμα. Η Χούντα έκανε το πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο και πήρε με φωτιά, σίδερο και αίμα το 40% παρά τις καταγγελίες και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ (σήμερα ούτε αυτά υπάρχουν). Τότε η Ελλάδα βγήκε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ για να επανέλθει μετά από 7 χρόνια σε αυτό. Η εποχή των Ιμίων (1996) με τα περίφημα «ευχαριστώ τις ΗΠΑ» του Σημίτη (που σήμερα κάνει το λαγό σε συμφωνία παραχώρησης κυριαρχίας προς την Τουρκία… για να μην έχουμε χειρότερα), έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να μπλοκάρουν εξελίξεις όπως τότε. Η Τουρκία δεν είναι αυτό που ήταν, έχει γιγαντώσει, δεν είναι πλέον κεμαλική αλλά ερντογανική και νεοωθομανική, ενώ η Ελλάδα έχει εξασθενήσει την τελευταία δεκαετία σε μεγάλο βαθμό. Στα θαλάσσια και χερσαία ή παραθαλάσσια οικόπεδα έχουν συνωστιστεί πολλές δυνάμεις, μέχρι και κινεζικές, πακιστανικές. Μεγάλο μπέρδεμα.

Κι έρχεται τώρα το καλύτερο εργαλείο για μασάζ: Το ερώτημα «συνεκμετάλλευση ή πόλεμος». Με αυτό οι ελίτ θέλουν να προετοιμάσουν τον κοινό νου να αποδεχθεί τα τετελεσμένα και την συμφωνία παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και χώρου προς την Άγκυρα ως αντίτιμο μιας παραμονής της στην δυτική συμμαχία. Ο κίνδυνος από την Τουρκία δεν τρέφεται όμως μόνο από πορεία των σχέσεων της με τη Δύση ή την Ρωσία αλλά και από την ίδια τη δυναμική του νέο-οθωμανικού επεκτατισμού.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας κάνει κάθε φορά λόγο και για «ψευτοδιλήμματα». Σχεδόν όλα για τον γραμματέα είναι «ψευτοδιλήμματα», πέραν της κερδοφορίας του κεφαλαίου και του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων των χωρών της περιοχής για τα πετρέλαια. Βέβαια η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης δεν μπορεί να βοηθήσει τον Δ. Κουτσούμπα να εξηγήσει το γιατί δύο μέλη της ίδιας συμμαχίας μπορεί και να πολεμήσουν μεταξύ τους. Μα είναι απλό, λέει ο Γ. Γραμματέας: Για να συνεχίσουν την κούρσα των εξοπλισμών υπό νατοϊκή αιγίδα. Δεν είναι τόσο ακριβές. Αυτό ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Γιατί η Τουρκία παράγει μεγάλο μέρος του στρατιωτικού της υλικού και αγοράζει όπλα από ΗΠΑ, Γερμανία, Αγγλία αλλά και από Ρωσία. Δηλαδή εξοπλίζεται από πολλές μεριές και όχι μόνο για να κάνει πλούσιους τους άλλους. Αν αυτό το πέτυχε ως μέλος του ΝΑΤΟ, σήμερα έχει φτάσει σε μια πιο αυτόνομη πολιτική, στο να υπαγορεύει κάποιους όρους για το ΝΑΤΟ μέσα στην Τουρκία αλλά και να απειλεί κάθε τόσο με βέτο.

Επίσης ο Γραμματέας δεν εξηγεί γιατί η Τουρκία δυνάμωσε τόσο πολύ τα τελευταία 20 χρόνια σε αντίθεση με την Ελλάδα που εξασθένησε. Είναι ακριβώς η εκδήλωση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης που ανέπτυξε και εμπλούτισε ο Λένιν. Ναι, αλλά αυτή η ανισόμετρη ανάπτυξη δημιουργεί διαφορετικά αποτελέσματα: Άλλους τους προάγει σε άλλη ποιότητα και άλλους τους υποβαθμίζει. Π.χ. εμείς «αποικία», πιο αδύναμοι κ.λπ. Άρα τα περί αστικών τάξεων που κονταροχτυπιούνται σκληρά και απίθανου πλούτου που παράγεται στη χώρα αλλά δεν μοιράζεται σε αυτούς που τον δημιουργούν, είναι ωραία λόγια για να πετάμε την μπάλα κάπου πιο μακριά από την εξέδρα.

Βέβαια, σε άλλους χώρους της ελληνικής αριστεράς δεν υπάρχει καν θέμα Τουρκία και απειλή. Το αφήγημά τους; Η Ελλάδα ανήκει στις 64 πιο πλούσιες χώρες του πλανήτη και μπορεί να θρέψει ακόμα και 3 ή 4 εκατομμύρια πρόσφυγες, άρα «σύνορα ανοικτά για την εργατιά» και «καλωσορίσατε αδέρφια»… «Ναι» στο σχέδιο Ανάν, «ναι» στην συμφωνία των Πρεσπών. Ναι, αισθανόμαστε πιο καλά στην ιμπεριαλιστική γραμμή γιατί μας προσφέρει έναν μεγαλύτερο κοσμοπολιτισμό από αυτόν που μας δίνει το καθυστερημένο έθνος-κράτος. Άλλωστε το είπαμε, είμαστε παγκοσμιοποιητική αριστερά, δηλαδή αριστερή πτέρυγα της παγκοσμιοποίησης. Κάτι όπως το «αίμα» μας ο Τσίπρας και η παγκόσμια σοσιαλδημοκρατία (τώρα μάλιστα κλαίμε για το κάζο που έπαθε ο πολύ αριστερός Κόρμπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο…).

Η πονηρία της ιστορίας…

Οι αναφορές αυτές γίνονται υπό την οπτική ότι ο εθνικός και ο κοινωνικός αγώνας στην Ελλάδα είναι αδιαχώριστες πλευρές μίας και ενιαίας διαδικασίας. Δεν διαχωρίζονται. Μπροστά σε μεγάλους εθνικούς κινδύνους χρειάζεται η πλατύτερη πατριωτική και εθνική συσπείρωση δυνάμεων, πολιτικών και κοινωνικών, για την αντιμετώπισή τους. Αυτό απαιτεί η Πολιτική σήμερα.

Η πλάκα είναι πως πιο κοντά στην πραγματικότητα, πιο ικανοί να κάνουν συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης μπορεί να είναι άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με τον παγωμένο, τσιτατολογικό μαρξισμό αλλά έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας. Για παράδειγμα, πιο «λενινιστής» –για αυτό και ίσως πιο χρήσιμος– είναι ο Κώστας Καραμανλής με όσα είπε πρόσφατα σε Θεσσαλονίκη και Λονδίνο, παρά ολόκληρη η Αριστερά μαζί. Όσο πιο γρήγορα προσγειωθούμε στην πραγματικότητα τόσο το καλύτερο για όλους. Γιατί μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ο καθείς με τα όπλα του, πρέπει να συνεισφέρει στη διέξοδο της χώρας από τη θανάσιμη πορεία που της ετοιμάζουν με χαμόγελα, χαχανητά, μιζέρια και κνούτο.

Καλή χρονιά και δημιουργική.

Πηγή: edromos.gr