._

Πέτ. Πιζάνιας, 25 Ιουνίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Είναι γεγονός, ειδικά με αφορμή την επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, πως το 1821 έλκει πρόσκαιρα τα φώτα της δημοσιότητας και των δημοσίων σχέσεων. Καθημερινά διατυπώνονται αστοιχείωτες γνώμες όπως, λόγου χάρη, ότι «οι Έλληνες περνούσαν μια χαρά ως ραγιάδες», πως «η Ελληνική Επανάσταση ξεκίνησε κατά τύχη» ή ότι «υπήρξε υπόθεση μιας περιθωριακής ελίτ», ακόμη ότι οι Έλληνες αποτέλεσαν «μια κακή εξαίρεση σε σύγκριση με το ευρωπαϊκό πρότυπο».

Αλλά αν αξίζουν κάτι, είναι η χλεύη. Ας δούμε λοιπόν καλύτερα το θέμα. Η έκρηξη μιας επανάστασης σχηματίζει ένα νέο πολιτικό πεδίο πολυσχιδών και πολυεπίπεδων συγκρούσεων. Σε αυτό το πεδίο όλα παίζονται με όρους ισχύος κάθε μορφής. Στην Ελληνική Επανάσταση τα σώματα και τα μέσα πολέμου δεν ανήκαν σε προϋπάρχον κράτος για να ενσωματωθούν, όπως συνέβη εν πολλοίς στη Γαλλική και την Αγγλική Επανάσταση.

Συνεπώς, πρέπει να αναρωτηθούμε από πού προερχόταν η αρχική, τουλάχιστον, ισχύς, η οποία επέτρεψε στους Έλληνες να ξεκινήσουν και να διατηρήσουν την Επανάσταση. Για να αντιληφθούμε τις κοινωνικές πηγές αυτής της ισχύος είναι απαραίτητο να γυρίσουμε στην αφετηριακή απόφαση. Συγκεκριμένα, η Φιλική Εταιρεία προήλθε από τις οργανωμένες ενέργειες ελάχιστων ανθρώπων αρχικά και απέκτησε κοινωνικό εκτόπισμα μόνο αφότου άρχισαν (από το 1818), να οργανώνονται σε αυτήν διακεκριμένα μέλη των ελληνικών ηγετικών ομάδων.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr