Σχόλιο GMR: Ο αρθρογράφος βλέπει μερικά σωστά, αλλά τα μεγαααααάλα προβλήματα, όπως αυτό της επ’ άπειρον χρεοκρατίας, (για εκχώρηση εδαφικής κυριαρχίας ούτε λογος) που δημιουργούν μία “κανονικότητα” στην οποία υποτάσσονται ΟΛΟΙ οι διαρκώς προεκλογικομιλούντες πολιτευόμενοι, τα κουκουλώνει με συσπειρωτικές νουθεσίες.

Εντός των ιδεολογικών και συμφεροντολογικών πλαισίου του, είναι φυσικό να βλέπει ο αρθρογράφος διεκδικήσεις και αιτήματα, (κομματικο)συνδικαλιστών που έχουν, τουλάχιστον από το 2010, ποικιλοτρόπως συμβάλλει στην εμπέδωση της μνημονιακής κανονικότητας, ως κανονική συνέχεια (ίδια καπιταλιστική συνέχεια) της Μεταπολιτευτικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Συγκεκριμένα, τον απασχολεί η συνδικαλιστική αδιαφορία για τον συνωστισμό, ενώ, οι ίδιοι συνδικαλιστές λοιδόρησαν μετά βδελυγμίας, κάθε “συνωστισμό” στις πλατείες την περίοδο 2010-2014.

“Οι συνδικαλιστές που διαδήλωναν αδιαφορώντας για το συνωστισμό, έγκλειστοι στις δικές τους προτεραιότητες διεκδικήσεων; Οι εκπρόσωποι επαγγελματικών ομάδων που μεταφέρουν τα δικά τους αιτήματα αποζημιώσεων και επιδοτήσεων με απόλυτο τρόπο χωρίς παράλληλα να μεριμνούν για εναλλακτικές;“

._

Αντ. Δημόπουλος, 11 Νοεμβρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Το αναπόφευκτο δεύτερο lockdown που επισφράγισε μια περίοδο ανεμελιάς αδιαφορίας και αδράνειας δεν είναι ομολογία αποτυχίας της κυβέρνησης, όπως ισχυρίζεται άκοπα η αντιπολίτευση. Σε ένα τόσο πρωτόγνωρο και καταλυτικό φαινόμενο σαν την πανδημία, οι απαντήσεις δεν μπορούν να εξαντληθούν στην κεντρική κρατική παρέμβαση όσο γενικευμένη και αν είναι αυτή. Επίσης δεν αρκεί η επίκληση της ατομικής ευθύνης του καθενός που μπορεί να γίνει καταφύγιο ανευθυνότητας και ιδιοτέλειας, των μονίμων φυγάδων από το συλλογικό.

Η βασική αιτία βρίσκεται κυρίως στην αδυναμία και στην άρνηση, της αυτό-διοίκησης της κοινωνίας, όπου περιλαμβάνονται όλα τα θεσμικά αντίβαρα της κεντρικής κυβέρνησης, σε κλαδικό και τοπικό πεδίο, όλοι οι χώροι ανάμεσα στο κράτος και τον απλό αλλά όχι μόνιμα “αθώο” πολίτη. Όλοι αυτοί οι ενδιάμεσοι χώροι που καλούνται σε μια διαφορετική θεώρηση, ανάληψη δράσης και αλλαγή τρόπου λειτουργίας και δεν μπορεί να καταλήγει -όπως κατέληξε- σε αλληλοδιάδοχες παρεϊστικες ατασθαλίες ατομικές αυτοαναφορες και κακές ιδιοτελείς συμπεριφορές τοπικών παραγόντων που φέρνουν τελικά το αναπότρεπτο.

Η έκρηξη της τελευταίας εβδομάδος επωάσθηκε πολλές μέρες –από αρχές Σεπτέμβρη– και τελικά σάρωσε τις –σωστές– κυβερνητικές προσπάθειες άμυνας, δηλ. αναχαίτισης σε ζώνες τοπικής επιτήρησης και διαχείρισης. Ξεφεύγοντας από πλαίσια ελεγχόμενα, η δυναμική των αλληλεπιδράσεων προκάλεσε παντού την χειμαρρώδη διάχυση του ιϊκού φορτίου.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr