Ιωάννης Μαύρος, 24 Μαρτίου 2021

ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ! (Δημοσιεύτηκε στην ΕΣΤΙΑ της 26/3/2021)

Η επέτειος των διακοσίων χρόνων από την κήρυξη της Επανάστασης, τη στιγμή μάλιστα που μας βρίσκει -ως Ελλάδα και ως Ελληνισμό- σε βαθιά κρίση και παρακμή, ας αποτελέσει αφορμή να αναλογιστούμε πώς φτάσαμε στα σημερινά μας χάλια. Πώς από την Παλιγεννεσία, το έπος του ’21 που γονάτισε την Οθωμανική Αυτοκρατορία και συγκλόνισε τον κόσμο, φτάσαμε να κάνουμε το κράτος που προέκυψε άθλιο προτεκτοράτο, χρεοκοπημένο ηθικά, πολιτικά και οικονομικά. Πώς το κράτος αυτό, παρά τους αγώνες και τις θυσίες αμέτρητων γενναίων Ελλήνων, απέτυχε τελικά να γίνει ανεξάρτητο και κυρίαρχο, απέτυχε να υπερασπιστεί την κοινωνία και τον πολιτισμό μας. 

Μόνο αν τολμήσουμε να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή, δίχως φόβο και πάθος, με γνώμονα τον Λόγο, τη συνείδησή μας, την αγάπη για την Ελλάδα αλλά και την ακριβή γνώση που αποκτήσαμε, ως λαός και ως έθνος, μέσα από τα πολλά παθήματα και αμαρτήματά μας, υπάρχει ελπίδα να αξιωθούμε να κάνουμε ξανά το θαύμα. Γιατί όπως το ’21 και το ’40 έτσι και τώρα καλούμαστε να αντισταθούμε και να κατισχύσουμε έναντι υπέρτερου αντιπάλου, υπό την προϋπόθεση πάντα ότι θα καταφέρουμε να υπερισχύσουμε του κακού μας εαυτού.

Έφτασε η ώρα να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Να διαχωρίσουμε ως πολίτες τη θέση μας από τα κόμματα και τις ηγεσίες -από το πολιτικό σύστημα συνολικά- που αποτελούν την καρδιά του προβλήματος γιατί, ενώ θα έπρεπε να είναι τα ‘κλειδιά’ της λύσης των προβλημάτων της κοινωνίας, είναι αντιθέτως τα ‘όργανα’ που τα παροξύνουν και τα καθιστούν ανεπίλυτα. Παραφράζοντας τον Κλεμανσώ, που μιλούσε για τον πόλεμο και τους στρατηγούς, είναι ώριμες οι συνθήκες σήμερα για να πούμε ότι η Πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να επαφίεται -να την αφήνουμε- στους πολιτικούς. Αυτό ισχύει σε παγκόσμια κλίμακα αλλά μας αφορά πρωτίστως εμάς τους Έλληνες που αντιμετωπίζουμε, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, υπαρξιακές απειλές τις οποίες κόμματα και κυβερνήσεις είναι αποδεδειγμένα ανίκανες να διαχειριστούν.

(more…)

Γιάννης Μαύρος, 20 Ιουν. 2019

Ως συνιδρυτής του ΣΥΡΙΖΑ και αιρετικός συνοδοιπόρος του μέχρι το 2015, πάντα ανεξάρτητος και ενίοτε »ενοχλητικός», αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω τον επικήδειο. Κάποιοι ίσως το θεωρήσουν πρώιμο ή προπετές, άλλοι πιθανόν να πουν ότι και πολύ άργησα, τέσσερα χρόνια μετά την ουσιαστική κατάργησή του το καλοκαίρι του 2015. Από την σκοπιά τους θα έχουν δίκιο. Από τη δική μου σκοπιά όμως τώρα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ας γνωρίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη θνησιγενής από το Συνέδριο του 2013 και κλινικά νεκρός από το καλοκαίρι του 2015.

Τα πράγματα στη χώρα μας γενικότερα και στη Αριστερά ειδικότερα κυλούν με μεγάλη βραδύτητα, ωσάν να πρόκειται για διασωληνωμένο ασθενή σε χρόνια καταστολή και όσο κι αν βαυκαλιζόμαστε πολλοί να πιστεύουμε ότι αποτελούμε εξαίρεση είμαστε, στην καλύτερη περίπτωση, σαρξ εκ της σαρκός του λαού μας και της κοινωνίας μας, αν δεν είμαστε, στη χειρότερη, γενίτσαροι ή αποστάτες. Κάλιο αργά, λοιπόν, έστω και τώρα να ταφεί το πτώμα για να αναστηθεί το πνεύμα. Γιατί το πνεύμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πράγματι ριζοσπαστικό αν όχι επαναστατικό, όπως πολλοί θέλαμε.

Πώς φτάσαμε λοιπόν από τον κινηματικό ΣΥΡΙΖΑ του 2004 στον θεσμικό ΣΥΡΙΖΑ του 2012 και τον κυβερνητικό και καθεστωτικό ΣΥΡΙΖΑ των ημερών μας; Πώς τα κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματωθεί τόσο γρήγορα στο σύστημα ως πυλώνας του νέου δικομματισμού, συνεχίζοντας την πολιτική των μνημονίων των προκατόχων του; Πως έφτασε στο σημείο να ξεπουλήσει τη Μακεδονία, όχι μόνο απαξιώνοντας την Αριστερά αλλά ξαναδιχάζοντας τον ελληνικό Λαό, που είχαν καταφέρει να ενώσουν τα μνημόνια και η νέα κατοχή, όπως πιστοποίησε το μεγάλο ΟΧΙ του στο δημοψήφισμα του 2015;

(more…)