Γιώργος Α. Λεονταρίτης, 21 Μαίου 2019

Ο δρόμος προς τις κάλπες, δημιουργεί στους πολίτες µια βαθύτατη απογοήτευση και πικρία, διότι δεν υπάρχει πολιτικός φορέας άξιος εμπιστοσύνης που να είναι σε θέση να αγωνιστεί για την αποδέσμευση της Ελλάδας από την δικτατορία των Βρυξελλών. Έτσι, η ψήφος που θα δοθεί, θα είναι ψήφος «ανάγκης». Θα γίνει δηλαδή μια επιλογή προς ένα άλλο κόμμα, απλά για να φύγει ο ολέθριος ΣΥΡΙΖΑ, που κατέστρεψε τη χώρα. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι θα υπάρχει εμπιστοσύνη στην καινούργια κυβέρνηση που θα προκύψει.

Τα δεινά δεν θα λείψουν, αφού τα δουλόφρονα κόμματα εξαρτούν την ύπαρξή τους από τα ευρωπαϊκά σκοτεινά κέντρα. Η Νέα Δημοκρατία που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, είναι η άλλη όψη του αυτού νομίσματος. Οι επί μέρους διαφορές, είναι ελάχιστες, και δεν αποτελούν εγγύηση για «αλλαγή». Όλοι τους είναι «απόφοιτοι» της «σχολής Σόρος», αυτού του βρικόλακα των Βαλκανίων, που θέλει να αλλάξει τα σύνορα των βαλκανικών κρατών. Τέτοιο κατάντημα πολιτικού κόσμου, από την εποχή του Όθωνα μέχρι σήμερα, δεν είχε προϋπάρξει. Έχουμε ψευδαισθήσεις εάν πιστεύουμε, ότι στις μέρες µας ο λαός μπορεί να εκφραστεί μέσα από τις κάλπες. Καλούν τους πολίτες να επιλέξουν μεταξύ κομμάτων, που εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα, εκείνα των ξένων τραπεζιτών και της αισχρής παγκοσμιοποίησης. Θα θέλαμε, λοιπόν, να δούμε ένα καινούργιο κόμμα. Αλλά, αληθινά νέο κόμμα, δεν δύναται να ονομασθεί μια οποιαδήποτε συγκέντρωσις οποιωνδήποτε προσώπων, γύρω σε οποιοδήποτε πρόγραμμα, και µε οποιονδήποτε αρχηγό ή τίτλο. Χρειάζεται το κόμμα εκείνο, που να μπορεί να πλαισιώνει και να οδηγεί τις λαϊκές μάζες στη λύση των προβλημάτων που αντιστοιχούν στην παρούσα θολή περίοδο. Θα πρέπει το νέο σχήμα να μπορεί να λύσει ακριβώς τα προβλήματα, που τα υπάρχοντα κόμματα και κομματίδια, δεν μπορούν να λύσουν, λόγω της φύσεως, ή της ιστορίας των. Και το μέγιστο δυσεπίλυτο πρόβλημα, είναι η υποταγή µας στα συμφέροντα της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, που διαλύει την Ελλάδα.

ΕΑΝ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ δεν μπορεί να ανταποκριθεί σ’ αυτό το κάλεσμα, τότε κι αυτό δεν θα αποτελεί, παρά μια τυχοδιωκτική επιχείρηση. Δίχως αγώνα για αυτά τα άμεσα προβλήματα, ένας ενδεχόμενος καινούργιος φορέας, δεν θα αποτελεί, παρά ένα κατάστημα που «πουλάει ιδέες», χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Τι χρειάζεται ένας νέος φορέας; Μια ολοκληρωμένη γραμμή, που πρέπει να είναι, ο ελληνικός δρόμος προς ένα καλύτερο μέλλον. Η μάχη για την δημοκρατία, δεν θα κερδηθεί, εάν δεν γίνει συνείδηση όλων, ότι η δημοκρατία σε καμιά χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα στο «θάλαμο αερίων» της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, και των τραπεζιτών. Κατά την πονηρή αντίληψη όλων των ευρώδουλων, ο «πατριωτισμός» πρέπει να υποκύπτει στις ορέξεις των «ευρωπαϊστών». Όποιος διαφωνεί, λοιδορείται ως «λαϊκιστής», «ακροδεξιός», «φασίστας» κ.λπ. «Καλή κυβέρνηση» για τις Βρυξέλλες και το ΝΑΤΟ, είναι εκείνη που γίνεται στα χέρια τους, εύκολα, μαριονέτα. Γι’ αυτό, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία και κομματίδια της αντιπολίτευσης, παρέχουν μεταξύ τους αμοιβαία «αμνηστία». Συμφωνούν στα ευρωπαϊκά τεχνάσματα, µε τα οποία θα εξαπατούν τον λαό. Όποιος έχει υποπέσει στο «αμάρτημα» να γευθεί τον απηγορευμένο καρπό του ευρωσκεπτικισμού, «αφορίζεται». «Μα, είναι εύκολη μια τέτοια αμφισβήτηση;» ρωτούν κάποιοι. Βεβαίως, ο δρόμος για την εθνική ανεξαρτησία (τον οποίο όλοι παρακάμπτουν) δεν παρέχει την ελπίδα του δωρεάν «μάνα εξ ουρανού», ούτε όμως τον φόβο του κατακλυσμού. Και δεν οδηγεί σ’ έναν υποθετικό Παράδεισο. Χρειάζεται αγώνας, πρόγραμμα, ενότητα και θέληση.

Πάντως, ο δρόμος εκτός γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, μας απομακρύνει κατά πολύ από τη σημερινή κόλαση. Όπως έλεγε ο Γκράμσι, απέναντι σ’ έναν πανούργο, πολυμήχανο και πάνοπλο αντίπαλο, χρειάζεται να αντιτάξεις ένα εξίσου πολυμήχανο αντίρροπο δέος. Αυτό το «δέος», δεν μπορούν να αντιτάξουν τα υπάρχοντα κόμματα. Αλλά, χρειάζεται και ηγέτης άξιος των περιστάσεων. Κάποιος που να μπορεί να εμπνεύσει τις μάζες και που δεν θα παραθέτει αφηρημένες θεωρίες, αλλά θα έχει πλήρη συνείδηση του τι σημαίνει καπιταλισμός στην εποχή µας. Η μεγαλύτερη φωνή του σοσιαλισμού των μεταπολεμικών χρόνων, ο αδάμαστος Ουαλλός Εργατικός ηγέτης Ανιούριν Μπέβαν, ασυναγώνιστος ρήτορας, ανθρακωρύχος, υιός εργάτη, μπήκε στο κοινοβούλιο κι έμεινε από την αρχή ως το τέλος, αδιάβροχος σε οποιονδήποτε πειρασμό. Έμεινε –έγραφε κάποιος σχολιαστής– «ένας Δαντών δίχως τη διαφθορά». Και το κατάφερε, διότι έφερε στον αγώνα τη σκληρή εμπειρία του ανθρώπου, που δοκίμασε µόνος του, στην οικογένειά του, στο πετσί του, την κοινωνική αδικία που συνοδεύει τον καπιταλισμό. Πέτυχε, διότι υπήρξε αδιάκοπα σκληρός, σκληρότατος και για το σύστημα, και για τους ανθρώπους που το εκπροσωπούσαν. Ετρόμαζε από την εικόνα των καπιταλιστικών κύκλων της Αμερικής. Εχαρακτήριζε τον κόσμο αυτό, «άσεμνο». Στις εκλογές του 1948, ο Μπέσαν διακήρυσσε: «Τίποτε δεν θα αφαιρέσει από την ψυχή μου, το μίσος εναντίον των συντηρητικών. Για μένα, είναι χειρότεροι από το σαράκι. Νέοι και νέες, προσέξτε! Μην ακούτε τι λένε. Οι συντηρητικοί δεν άλλαξαν. Αν άλλαξαν, έγιναν χειρότεροι από πριν…»

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ο αληθινός λαϊκός ηγέτης που θα πολεμήσει ανένδοτα τον «άσεμνο κόσμο» των Βρυξελλών; Τους ευρωλάγνους, που δεν είναι µόνο σαράκι, αλλά καρκίνωμα στη χώρα µας; Όλους αυτούς που σήμερα εκτοξεύουν «ευρωπαϊκές πομφόλυγες» και αύριο θα γίνουν χειρότεροι από πριν; Ποια «Αριστερά» έχει πλέον την δυνατότητα να αναλάβει ένα τέτοιο έργο; Ο Τσίπρας πέραν των άλλων συμφορών που προκάλεσε, αφού διέλυσε την ελληνική κοινωνία, έγινε και ο εκτελεστής της Αριστεράς. Όπως εύστοχα είπε ο έγκριτος οικονομολόγος κ. Δημ. Καζάκης, «ο Τσίπρας επέτυχε, ώστε στις μέρες μας η λέξη “Αριστερός”, να αποτελεί ύβρη…» Εάν δεν εξαερωθεί ο ανερμάτιστος και επικίνδυνος για τον τόπο ΣΥΡΙΖΑ, προοδευτικό άνοιγμα πολύ δύσκολα θα γίνει πιστευτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα. Είναι νόσος, και μάλιστα θανατηφόρος. Υπηρετεί την κοινωνική αδικία που διατάσσει η γερμανική Ευρώπη. Και τώρα, τον Μάιο, θα φθάσουμε στις κάλπες, αλλά η ανυπαρξία αντιστασιακού κόμματος, θα μετατρέψει τους πολίτες σε θλιβερούς «κοψοχέρηδες». Μου έλεγε κάποτε ο αείμνηστος Ηλίας Τσιριμώκος, ότι «Το μεγαλύτερο ανθρώπινο δείγμα πολιτικής υποαναπτύξεως είναι ο πολίτης που “δεν μιλιέται” στις παραμονές των εκλογών, και ανοίγει το στόμα του λίγο καιρό κατόπιν, για να ειπεί ότι ψήφισε απερίσκεπτα. Το κακό στον κοψοχέρη, δεν είναι ότι αλλάζει γνώμη. Αλλοίμονο εάν δεν είχε το δικαίωμα αυτό ο πολίτης, όταν πείθεται ότι επλανήθη. Είναι όμως επικίνδυνος ο κοψοχέρης, επειδή, ψηφίζει στην τύχη ή από πείσμα, ξέροντας λιγότερο τι θέλει, και περισσότερο τι ΔΕΝ θέλει. Τότε μόνον ο τύπος αυτός θα εκλείψει, όταν όλοι οι συνειδητοί παράγοντες του δημοσίου βίου, αντί να ασχολούνται πώς θα κολακεύσουν το ακροατήριό τους, του υπογραμμίζουν τη δική του ευθύνη για το μέλλον του τόπου…»

Αυτήν την ευθύνη, δεν μπορούν και δεν θέλουν να υπογραμμίζουν στο ακροατήριό τους οι σημερινοί. Πρώτον, διότι δεν είναι πολιτικοί, αλλά πολιτικάντηδες, και δεύτερον, διότι οι ίδιοι έχουν υπονομεύσει µε την ευρωδουλεία τους, το μέλλον αυτού του τόπου. Και, φυσικά, αποφεύγουν επιμελώς να αναφέρονται στις δικές τους ευθύνες, για το κατάντημα της Ελλάδας. Με τα υπάρχοντα τραγικά κόμματα, αναπόφευκτα οι πολίτες θα ψηφίσουν «απερίσκεπτα», και είναι βέβαιον ότι την επομένη, «δεν θα μιλιούνται»…

Πηγή: edromos.gr