Σχόλιο G-M-R :   Ο φίλος Γιάννης Τόλιος μας έστειλε και αναρτούμε.

Γιάν. Τόλιου^(*), 16 Μαρ. 2019

^(*)  Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ Οικονομικών, μέλος ΠΓ της ΛΑΕ

Οι επερχόμενες Αυτοδικητικές εκλογές (Δημοτικές και Περιφερειακές), φέρνουν το επίκεντρο τόσο τα προβλήματα των Δήμων και Περιφερειών, όσο τα γενικότερα προβλήματα της χώρας, μαζί και τις πολιτικές της «Κεντρικής Διοίκησης» (κυβέρνησης). Οι φετινές Αυτοδιοικητικές εκλογές (Μάιος ’19), έχουν ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι γίνονται με σημαντικές αλλαγές στο θεσμικό χάρτη της Αυτοδιοίκησης («Κλεισθένης»), ενώ η διεξαγωγή τους ταυτόχρονα με τις ευρωεκλογές και ίσως τις εθνικές εκλογές, δίνουν έντονο πολιτικό χρώμα. Παρ’ ότι το γενικότερο πλαίσιο που θα κλιθούν να λειτουργήσουν οι νέες Δημοτικές και Περιφερειακές Αυτοδιοικήσεις στη νέα περίοδο είναι «τυπικά» εκτός Μνημονίων, στην ουσία θα κινηθούν τα πλαίσια των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων του λεγόμενου «μεσοπρόθεσμου» (ΜΠΔΣ-Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Στρατηγικής), του 2019-2022.!

Η πολιτική «Λιτότητας και Επιτροπείας» στην Αυτοδιοίκηση

Τα έσοδα των «Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης» (ΟΤΑ) έχουν ως βασική πηγή τον κρατικό προϋπολογισμού, καθώς και ίδιους πόρους των ΟΤΑ. Από τον κρατικό προϋπολογισμό προέρχονται οι «Κεντρικά Αυτοτελείς Πόροι» (ΚΑΠ) προς δήμους και περιφέρειες, καθώς και οι ειδικές «επιχορηγήσεις». Την τελευταία δεκαετία, το κύριο χαρακτηριστικό των εσόδων, εξ’ αιτίας των μνημονιακών πολιτικών, ήταν η μεγάλη μείωση των πόρων (Κ.Α.Π. και «επιχορηγήσεων»), με αποτέλεσμα την ώθηση των ΟΤΑ στην επιβολή προσαυξήσεων σε «φόρους και τέλη» για κάλυψη βασικών λειτουργικών αναγκών. Πρακτικά οι Δήμοι και Περιφέρειες υφίστανται έναν ιδιόμορφο «οικονομικό στραγγαλισμό», στο όνομα της εξασφάλισης «πλεονασμάτων» για λογαριασμό της «Κεντρικής Διοίκησης» την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους (πληρωμή τοκοχρεολυσίων). Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (ΓΛΚ) και το «Οικονομικό Παρατηρητήριο» της τρόϊκας, είναι το «σιδερένιο χέρι» της επιβολής περικοπών και παρακρατήσεων στους πόρους τους.

(more…)

Σχόλιο G-M-R :   Αναρτούμε παλαιότερο άρθρο του Κώστα Παπουλή, το οποίο σήμερα υπέπεσε στην αντίληψη μας, ως διαρκώς επίκαιρο και προς εξαγωγή συμπερασμάτων.

Κ. Παπουλή, 30 Αυγ. 2014

Μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια υποταγής στην τρόικα, μιας τεράστιας κοινωνικής καταστροφής, και της μεγαλύτερης κρίσης που έχει γνωρίσει ποτέ ανεπτυγμένη χώρα στην ιστορία, ο λαϊκός παράγοντας φαίνεται να έχει παραδοθεί, ενώ συγχρόνως, δεν έχει διαμορφωθεί, ένα πολιτικό ρεύμα που να μπορέσει να εμπνεύσει και να δημιουργήσει εμπιστοσύνη, με μια συγκεκριμένη πρόταση εξόδου από την κρίση.

Δηλαδή ούτε από πάνω -σε πολιτικό επίπεδο-, ούτε από κάτω, σε κοινωνικό, υπάρχει αυτή την στιγμή κάποια χαραμάδα ελπίδας. Φυσικά το κοινωνικό με το πολιτικό πάντα αλληλοδιαπλέκονται. Το έλλειμμα του ενός τροφοδοτεί το έλλειμμα του άλλου. Όχι μόνο λοιπόν, δεν υφίσταται κοινωνικό κίνημα, που είναι και το κύριο ζήτημα, αλλά δεν υπάρχει καν και ένα πολιτικό κομμάτι με αποδοχή που να προσομοιάζει, έστω και σε πολιτική τύπου Κίρχνερ, δηλαδή που να έχει πραγματική διάθεση να έρθει σε σύγκρουση με τον ξένο παράγοντα.
Τα παρακάτω 10 σημεία σε αυτό το κείμενο αποτελούν απλές διαπιστώσεις, οι οποίες αναγνωρίζουν την μέχρι στιγμής συντριπτική ήττα, γιατί αν δεν καταλαβαίνεις πώς και γιατί, χάνεις τον πόλεμο, τότε δεν έχεις και την παραμικρή πιθανότητα να αντιστρέψεις την κατάσταση.

1)  Η ήττα του λαϊκού παράγοντα

Ο Λαϊκός παράγοντας έδωσε την μάχη του μόνος του, την περίοδο 2010-2012 με κορύφωση την πλατεία Συντάγματος. Τον Μάιο του 2010, π.χ., αν η προσπάθεια εισβολής στην βουλή στεφόταν με επιτυχία, ή αν κυβέρνηση έπεφτε τον Ιούνιο του 2011 από την λαοθάλασσα της πλατείας Συντάγματος, επειδή θα καταψηφιζόταν η δανειακή σύμβαση, η πατρίδα μας πιθανότατα θα έπαιρνε τον δρόμο της Αργεντινής. Με άτακτο και ίσως αρχικά οδυνηρό τρόπο, η χρεοκοπία, η έξοδος από το ευρώ και πιθανότατα και από την Ε.Ε., κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα, θα είχε οδηγήσει σε μια τουλάχιστον ανεξάρτητη και περήφανη Ελλάδα και σίγουρα σε ένα νέο πολιτικό σύστημα, με ενισχυμένες τις δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας. H αποδέσμευση, θα έμοιαζε με τις ωδίνες του τοκετού, απέναντι στον διαρκή θάνατο της παραμονής στο ευρώ και της νεοαποικιοκρατίας. Δεν έλειψε μόνο ο μεγάλος πολιτικός φορέας που θα έσπρωχνε την κατάσταση, ενώ το καθεστώς έτριζε, αλλά δυστυχώς και η οργάνωση της λαϊκής βίας, έμεινε σε χαμηλό επίπεδο.
Σε μία προσομοίωση μπορούμε να μιλήσουμε, για ανάλογη κατάσταση, με την εξέγερση του Νοέμβρη του 73, που και εκεί έλειπαν τα δύο παραπάνω στοιχεία. Η αλλιώς, ο «εργατικός Δεκέμβρης», συνέβηκε και αυτός στην πατρίδα μας, μόνο που αυτή την φορά δεν τον στήριξε μια μεγάλη πολιτική δύναμη, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του 2008.

(more…)

Παναγιώτης Μαυροειδής , 15 Μαρ. 2019

Στις δεκαετίες 70/80, οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, έτρεχαν να μπουν στην τότε ΕΟΚ, εν μέσω των υποσχέσεων των ηγεσιών τους για διασφάλιση της δημοκρατίας και οριστική αποτροπή του ενδεχόμενου δικτατοριών.

Στη δεκαετία του 90, ήταν η σειρά χωρών της Ανατολικής Ευρώπης να ζητούν την είσοδό τους στην ΕΕ. Αυτή το φορά οι προσδοκίες αφορούσαν την υπόσχεση οικονομικής ευημερίας.

Το 1999/2000 γινόταν το «μεγάλο βήμα» της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης και της εισαγωγής του ευρώ. Η είσοδος στη ζώνη του ευρώ παρουσιαζόταν ως η απόλυτη θωράκιση απέναντι στις οικονομικές κρίσεις.

Από το 2008 και το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και ειδικά της κρίσης στην ευρωζώνη, όλα έχουν γυρίσει ανάποδα.

(more…)

Κώσ. Λαπαβίτσας, 15 Μαρ. 2019

Την ακτινογραφία της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κατάστασης στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και την Ε.Ε. με επίκεντρο το Brexit, παρουσίασε στον 98.4 μιλώντας από το Λονδίνο ο καθηγητής Οικονομικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής πρωτεύουσας Κώστας Λαπαβίτσας.

Όπως είπε, οι λαϊκές δυνάμεις είναι αναφανδόν υπέρ του Brexit, ακόμη και σήμερα παρά την προπαγάνδα και επικοινωνιακά, την ώρα που η πολιτική ελίτ είναι σε αδιέξοδο και ο σκληρός οικονομικός πυρήνας του κεφαλαίου, υπέρ την παραμονής στην Ε.Ε. και αυτή η σχάση είναι το σημαντικότερο πρόβλημα αυτή την ώρα στη Βρετανία.

Παράλληλα, με αφορμή και την εμπειρία από την διαχείριση του Brexit, σημείωσε ότι το μείζον θέμα για όλη την Ε.Ε. είναι η συκοφάντηση της Δημοκρατίας, με δεδομένο ότι οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ δεν ενδιαφέρονται για αυτήν, ενώ οι λαϊκές τάξεις, βλέποντας η Δημοκρατία να αυτό-υπονομεύεται από θεσμούς όπως της Ε.Ε. στρέφονται σε ακραίες στα όρια του φασισμού επιλογές.

Χωρίς υπερβολή η καταβύθιση της Δημοκρατίας εντός της Ε.Ε. όπου οι επιλογές των λαών όχι μόνο δεν γίνονται σεβαστές, αλλά οδηγούνται σε αλλοίωση, λέει ο Κώστας Λαπαβίτσας, είναι το «νερό στο μύλο» των ακροδεξιών απόψεων που θεωρούν την Δημοκρατία το πρόβλημα και όχι η δομή της Ε.Ε.

Πηγή: iskra.gr

Σπ. Λαβδιώτης, 13 Μαρ. 2019

Ο βρώμικος ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην καταστροφή της Ελλάδος

Είναι θλιβερό για τον γράφοντα να αναφερθεί στο ιστορικό των στυγνών και δολερών μεθόδων που συστηματικά χρησιμοποίησε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι οποίες οδήγησαν στην καταστροφή τον αδύναμο κρίκο των χωρών του ευρώ, την Ελλάδα. Δεν υπάρχει όμως άλλη επιλογή από το να κατατεθεί η αλήθεια και η πραγματικότητα.

Από την έναρξη των Μνημονίων της εθνικής υποτέλειας τον Μάιο 2010 μέχρι και σήμερα, θα καταγραφεί στην Ελληνική ιστορία ως η περίοδος της αποικιοποίησης και φτωχοποίησης της χώρας από τους κοινοτικούς της εταίρους. Μιας περιόδου με κύριο χαρακτηριστικό την επιβολή τριών Μνημονίων συνοδευόμενα από δανειακές συμβάσεις συνολικού ύψους 326 δις ευρώ. Οι δανειακές συμβάσεις- οι μεγαλύτερες που έχουν συναφθεί ιστορικώς για ένα κράτος – ονοματίστηκαν ‘κεφάλαια διάσωσης’ της Ελλάδος από χρεοκοπία – μιας χώρας με ΑΕΠ μικρότερο των δανείων που χορηγήθηκαν.

(more…)

Σχόλιο G-M-R : Η Χρεοκρατία-Μνημονιακή ΚΑΤΟΧΗ, στρογγυλλεύεται σε “κανονικότητα μεταμνημονιακής εποπτείας“. Το ακόμα πιο Συριζο-διολισθαίνον, είναι αυτό το ΜΕΤΑ-μνημονιακής. Δηλαδή εξέλειψαν τα μνημόνια; Δηλαδή ανακτήσαμε Εθνική Κυριαρχία; Όσο για το ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, αυτό, ΑΦΟΥ καθαρίσαμε με τα μνημόνια, μετατράπηκε σε μέτωπο κατά του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς, εντός των συνήθων (πλουσιοπάροχα αμειβομένων) κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Καλές εκλογές κ. Χουντή, και σε ανώτερα…

Νίκ. Χουντής, 15 Μαρ. 2019

Νίκος Χουντής: «Η κανονικότητα της μεταμνημονιακής εποπτείας δεν αποτελεί μονόδρομο για την Ελλάδα»

Ο ευρωβουλευτής της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ) Νίκος Χουντής, μιλώντας στην πόλη του Βόλου, σε ανοιχτή πολιτική συγκέντρωση της ΛΑΕ Μαγνησίας, δήλωσε μεταξύ άλλων:

«Μπροστά στις ευρωεκλογές, η Λαϊκή Ενότητα έχει να επιδείξει θετικό απολογισμό, στην προσπάθεια να προβληθούν οι αγώνες των εργαζόμενων, τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και τα αιτήματα των κοινωνικών κινημάτων.

Ειδικότερα για την πόλη του Βόλου, στήριξε και στηρίζει τις κινητοποιήσεις του βολιώτικου λάου κατά της καύσης των σκουπιδιών, που αποτελεί απειλή για τη δημόσια υγειά και για το περιβάλλον, καθώς και τα αιτήματα των εργαζόμενων της ΔΕΥΑΜΒ και των πολιτών του Βόλου για μόνιμες προσλήψεις προσωπικού, για καθαρό, ποιοτικό νερό και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση ενός κοινωνικού αγαθού.

Η ΛΑΕ θεωρεί ότι, απέναντι στην αντίληψη πως η ‘κανονικότητα’ της Ελλάδας είναι η αποδοχή των ιδιωτικοποιήσεων, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και η περικοπή των κοινωνικών αγαθών που επιβάλλει ο ευρωμονόδρομος, υπάρχει εναλλακτική λύση.

Η ΛΑΕ επιδιώκει τη συγκρότηση πολιτικού, εκλογικού μετώπου των δημοκρατικών, αντιμνημονιακών δυνάμεων για την ισχυροποίηση του αγώνα κατά της νεοφιλελεύθερης μεταμνημονιακής εποπτείας και κατά της ακροδεξιάς, που την θρέφουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σε Ελλάδα και Ευρώπη».

Πηγή: iskra.gr

Παν. Ηφαιστος, 14 Μαρ. 2019

Ακολουθούν τέσσερα αλληλένδετα κείμενα. Από το πρώτο θα αντλήσει η προφορική εισήγηση στην ημερίδα στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς στις 15.3.2019. Το δεύτερο είναι απόσπασμα από το βιβλίο «Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Δυνάμεων, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία», κεφάλαιο 6 ενότητα 3 όπου αναλύονται οι «πελατειακές σχέσεις» των τριών ευρωπαϊκών δυνάμεων μετά το 1945 με τις ΗΠΑ. Ακολουθεί αγγλικό κείμενο με τίτλο στο «Patron-Client Relations in the Emerging Security Environment”, στο Jerusalem Journal of International Relations, vol. 14. No 2 1992 όπου εξετάζονται οι «πελατειακές σχέσεις» Ισραήλ στην πρώτη κρίση του Ιράκ. Στο τέλος απόσπασμα από τον Θουκυδίδη του διαλόγου Μηλίων και Αθηναίων.

Για την χάραξη κα εφαρμογή στρατηγικής αλλά και για την μελέτη της διεθνούς πολιτικής μπροστά μας έχουμε μια πολύ προκλητική εποχή ενός διεθνούς συστήματος πολλών και πυρηνικά εξοπλισμένων μεγάλων δυνάμεων. Για κάθε λιγότερο ισχυρό κράτος όπως η Ελλάδα δύο είναι τα ζητήματα που πρωτίστως τίθενται.

• Πρώτον, την διαχρονική θέση των ηγεμονικών δυνάμεων στην διεθνή πολιτική.

• Δεύτερον, τις πολιτικές λιγότερο ισχυρών κρατών στις σχέσεις με τις ηγεμονικές δυνάμεις, πιο συγκεκριμένα πως και περί τίνος συναλλάσσονται.

Εξ αντικειμένου τα ηγεμονικά κράτη είναι οι βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις του ιστορικού γίγνεσθαι. Μετά τον Μέγα Αλέξανδρο διαδοχικά είχαμε την Ελληνιστική περίοδο, την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και επί μια χιλιετία την Δυτική Ρωμαιοκαθολική Αυτοκρατορία και την Βυζαντινή Οικουμένη.

Βασικά, ενώ η κλασική εποχή και η αντίστοιχη εποχή μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας και περισσότερο μετά τον ΟΗΕ αποτελούν τις δύο μεγάλες φάσεις του κρατοκεντρισμού, οι υπόλοιπες ιστορικές περίοδοι χαρακτηρίζονται από αυτοκρατορίες διαφορετικών δεσποτικών και ηγεμονικών βαθμίδων με εξαίρεση την Βυζαντινή Αυτοκρατορία η οποία κατά το πλείστο και επί μια χιλιετία ήταν κοσμοσυστημικά δημοκρατική.

(more…)

Σχόλιο G-M-R :     Από την άλλη πλευρά, η ΛΑ.Ε., ουδεμία έχει πραγματική (και όχι βερμπαλιστική προς άγραν ψηφοφόρων) επιθυμία, για οποιοδήποτε (ευρύτερο-στενότερο) αντιμνημονιακό μέτωπο. Και εξηγούμεθα:
1η περίπτωση, μέτωπο πολιτικό, με άλλα λόγια κομματικο-συμφεροντολογικό, ένα μέτωπο πολλών αντιμνημονιακών δυνάμεων, ούτως ώστε να γίνουν βουλευτές(να ορισθούν υπάλληλοι των βουλευτών κλπ) αντιπρόσωποι από ΟΛΑ τα συμμετέχοντα σχήματα. Βεβαίως, σε αυτή την περίπτωση, ούτε σκέψη για πρόταση παλλαϊκής συν-ενεργοποίησης του άρθρου 120Σ (εδώ σχετική πρόταση). Αυτή η πρώτη περίπτωση δεν συμφέρει την ΛΑ.Ε., διότι δεν θέλει να “ανακηρύξει” ως ισοδύναμους πολιτικούς παράγοντες, κόμματα και πρόσωπα που από την πλευρά τους και αυτά, θέλουν να προβληθούν (ωφεληθούν) στο πανελήνιον μέσω μιας εκλογικής συνεργασίας με το πιο προβεβλημένο σχήμα (ΛΑ.Ε.). Ως προς αυτή την 1η περίπτωση, οι αρχηγοί των κομμάτων αποφασίζουν και το (κ)οπαδικό δυναμικό, ακολουθεί πειθήνια. Όπως είναι αντιληπτό, η ΛΑ.Ε. δεν πρόκειται να κάνει πολιτική συνεργασία παρά μόνο με πρόσωπα-δυνάμεις, που κατά τη γνώμη της ελέγχει απολύτως.
2η περίπτωση, η συν-ενεργοποίηση του άρθρου 120Σ (ΟΠΩΣ Η ΕΔΩ ΠΡΟΤΑΣΗ). Αυτή η περίπτωση, δεν συναντά μόνο την ΑΡΝΗΣΗ της ΛΑ.Ε. και αυτό είναι φυσικό, διότι η ΛΑ.Ε. “παίζει” αποκλειστικά στο γήπεδο όπου κυριαρχεί η ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΠΛΑΙΣΙΩΝ του ΑΝΤΙ-ΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ (Βουλη-Συνδικαλισμος-Τοπική Αυτοδιοίκηση) αντιπαράθεση. Η ΛΑ.Ε., όπως ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παίζει μόνο ως Αντι-Προσώπου Σου, και ΟΧΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.
Τα μικρότερα πολιτευόμενα (αυτό είναι το δηλητηριώδες σαράκι), η που σκοπεύουν να πολιτευθούν σχήματα/άτομα, ενώ λεκτικά υπερβαίνουν τα “αντιμνημονιακά” όρια της ΛΑ.Ε., κατ’ ουσίαν “γίνονται Τούρκοι” στο άκουσμα της συν-ενεργοποίησης του άρθρου 120Σ, κατά προτεραιότητα έναντι κάθε κοινοβουλευτικής/ευρωκοινοβουλευτικής συμμετοχής.
Επίλογος: Η πρόταση του καθηγητή Γεωργίου Κασιμάτη για συν-ενεργοποίηση του άρθρου 120Σ, επαφίεται στους μη γοητευμένους/προσδοκούντες από τον Αντι-προσωπευτικό Κοινοβουλευτισμό Πολίτες.

Υστερόγραφο:  Αν θέλετε να αναζητήσετε τα αίτια της από 2010 αντιμνημονιακής, αλλά κυρίως φιλοαντιπροσωποκοινοβουλευτικής συμπεριφοράς, ψάξτε τα προ του 2010 συνδικαλιστικά πεπραγμένα προσώπων και σχημάτων (ΕΔΩ βλέπετε ανάλυση για τα συνδικαλιστικά πεπραγμένα).

Παν. Λαφαζάνης (συνέντευξη), 14 Μαρ. 2019

“Ούτε σε εποχές Πιουριφόι δεν είχαμε τέτοιο καθεστώς στην Ελλάδα” είπε ο επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας

Δριμεία κριτική στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για την προσπάθεια του να κάνει διεύρυνση προς τα Αριστερά με τελευταία κίνηση τα πρώτα 16 ονόματα στο ευρωψηφοδέλτιο άσκησε μέσω του ΘΕΜΑ 104,6 ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στη συνέντευξη του στους κ.κ Μακρυγιάννη και Πολάτο.

«Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεταλλαχθεί πολιτικά και ιδεολογικά. Εφαρμόζουν δεξιότατες πολιτικές και έχουν εγκαθιδρύσει αμερικανογερμανοκρατία στη χώρα στον πιο ακραίο βαθμό» είπε ο επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας.

«Ούτε σε εποχές Πιουριφόι δεν είχαμε τέτοιο καθεστώς στην Ελλάδα. Ο κ. Πάιατ, πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, λειτουργεί ως γκαουλάιτερ και υπερκυβερνήτης στη χώρα. Μπαινοβγάινει στα υπουργεία, δίνει εντολές, καθορίζει κατευθύνσεις. Χαράζει την πολιτικοστρατιωτική κατεύθυνση της χώρας με έναν επιζήμιο τρόπο που δεν προσφέρει τίποτα στην άμυνα, την ασφάλεια και την προάσπιση της χώρας μας» πρόσθεσε σε υψηλούς τόνους ο κ. Λαφαζάνης.

«Ο Τσίπρας δεν μπορεί να επικαλείται την αριστερά και το δήθεν προοδευτικό μέτωπο. Αυτό που επιδιώκει είναι, στο όνομα της αριστεράς, να συγκροτήσει ένα νέο δεξιό νεοφιλελεύθερο μέτωπο απέναντι στον παραδοσιακό δεξιό άξονα της ΝΔ. Αυτά δεν έχουν σχέση με την Αριστερά και αποσκοπούν στην υπονόμευση της» συμπλήρωσε χαρακτηρίζοντας λάθος «να προβάλει σε ψηφοδέλτια παιδιά μορφών αγωνιστών μόνο και μόνο για να αποκτήσει αριστερό άλλοθι». «Είναι θλιβερό αυτό το θέαμα και αποτελεί κατά τη γνώμη μου ένα είδος τυμβωρυχίας» πρόσθεσε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Κληθείς να σχολίασει τα όσα υποστήριξε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος το βράδυ της Τετάρτης στο Παρίσι ότι υπήρχαν χώρες και πρόσωπα που ήθελαν Grexit το 2015, ο επικεφαλής της ΛΑΕ έκανε λόγο για «προφάσεις εν αμαρτίαις».

«Αποτελούν ανακαλύψεις εκ των υστέρων του Τσακαλώτου ότι υπήρχε χώρα που ήθελε να βγει η Ελλάδα από το ευρώ. Δεν υπήρχε ποτέ πρότασή η θέση κάποιου επισήμου στις Βρυξέλλες και την ΕΕ για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και ανάλογες προτάσεις που αποδίδονται στον Σόιμπλε συνιστούν μπλόφα του ίδιου για διερεύνηση προθέσεων της ελληνικής πλευράς. Και δεν υπήρχε τέτοια πρόταση γιατί ξέρανε ότι με την τυχόν έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ θα πυροδοτούντο αποσταθεροποιητικές εξελίξεις σε όλη την ευρωζώνη» συμπλήρωσε.

«Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έπαιξε πολύ άσχημο ρόλο το 2015. Δυστυχώς ήταν από αυτούς που έβαζαν το ευρώ και την ΕΕ πάνω από την Ελλάδα και το μέλλον της. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτόν προέβησαν τότε σε απόλυτη παράδοση της χώρας μας στους πιστωτές» πρόσθεσε ο κ. Λαφαζάνης.

Σύμφωνα με τον ίδιο, μάλιστα, δεν υπάρχει έξοδος από τα Μνημόνια, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αφού «μας λένε ότι βγήκαμε από τα μνημόνια και την ίδια ώρα οι πιστωτές και οι “θεσμοί” βάζουν όρους και ζητούν μέτρα για τη δόση του 1 δισ. ευρώ. Βρισκόμαστε, μάλλον, σε χειρότερη κατάσταση από εκείνη που η χώρα βρισκόταν και τυπικά στα μνημόνια, γιατί τώρα έχουμε μνημόνιο, χωρίς, όμως, χαμηλότοκη σχετικά χρηματοδότηση και υποχρεωνόμαστε σε δανεισμό από τις αγορές με ληστρικό επιτόκιο περίπου 4%».

Μπορείτε να ακούσετε το ηχητικό της συνέντευξης στην ΠΗΓΗ

Πηγή: iskra.gr

Σπ. Λαβδιώτης, 6 Μαρ. 2019

Πώς Γερμανοί και Ντράγκι στραγγάλισαν την Ελλάδα φορτώνοντας μας συναλλαγές 600 δις σε Repos

Σε πολλούς ανθρώπους τα ίδια τους τα σχέδια γίνονται αιτία των δεινών τους Αίσωπος

Κατ’ αρχάς θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι το χρηματοπιστωτικό εργαλείο των repos για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών το έτος 2014. Προηγουμένως, κατά τη διάρκεια της χρονικής περιόδου 2008-2013, η βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση των αναγκών του κράτους καλύπτονταν κυρίως με την έκδοση εντόκων γραμματίων και βραχυπρόθεσμων τίτλων εξωτερικού (Euro Commercial Paper, ECP).

Στους κρατικούς προϋπολογισμούς 2014 – 2015, στις εισηγητικές εκθέσεις, δεν παρέχονται λεπτομέρειες, δυστυχώς καμία επεξήγηση, γιατί τα repos επελέγησαν ως πηγή χρηματοδότησης των βραχυχρόνιων ταμειακών αναγκών του κράτους. Για το έτος 2014, δικαιολογημένα, διότι ο προϋπολογισμός συντάσσεται τον Νοέμβριο του προηγούμενου έτους, όμως για το 2015 είναι αδικαιολόγητο. Κι αυτό, διότι στις αρχές του 2014 ψηφίστηκε νόμος, που εξουσιοδοτούσε τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους για τη σύναψη πράξεων πώλησης τίτλων διαχείρισης του ελληνικού δημοσίου με συμφωνία επαναγοράς (repos) και το αντίστροφο (reverse repos).¹

Η μόνη αναφορά είναι ότι ο ΟΔΔΗΧ ανέλαβε την κάλυψη των βραχυπρόθεσμων αναγκών του Δημοσίου «υπό τη μορφή repo agreements τις οποίες συνάπτει με φορείς της Γενικής Κυβέρνησης».²

Ατυχώς, το Ελεγκτικό Συνέδριο (ΕΣ) στην Έκθεση Απολογισμού για το έτος 2014, δεν αναφέρει καν την ύπαρξη του σχετικού νόμου περί εξουσιοδοτήσεως του ΟΔΔΗΧ για σύναψη repos. Έτσι, προχωρεί στην καταχώρηση στα πιστωτικά έσοδα του ποσού των 97 δις ευρώ που αφορούσαν τις πράξεις repo, δηλώνοντας ότι η σημαντική αυτή απόκλιση οφείλεται σε «μη προβλεφθείσα στον προϋπολογισμό» – που ήταν αδύνατο να γίνει – σύναψη πράξεων (repos) με το «Κοινό Κεφάλαιο ΝΠΔΔ και Ασφαλιστικών Φορέων», η διαχείριση του οποίου έχει ανατεθεί στην Τράπεζα της Ελλάδος». ³

(more…)

Σχόλιο G-M-R : Εξαιρετικά τεκμηριωμένος ο καταγγελτικός σας λόγος αγαπητέ Κύριε Ηφαιστε, γι’ αυτό τον αναρτούμε, μ’ αυτόν αντιμετωπίζουμε την διαπλεκόμενη ακαδημαϊκο/πολιτικο/Δικαστική ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑ.

Όμως αντίστοιχου επιπέδου αντιστασιακή-απελευθερωτική πρόταση;

Έχουμε διαβάσει τη γνώμη σας πως η παιδεία (σε η Κατοχική;) και η αντιμετώπιση της κομματοκρατίας με υποβολή ατομικών υποψηφιοτήτων στις εκλογές (σσ στις Κατοχικές εκλογές ατομικές αντιστάσεις;) θα λύσουν το πρόβλημα, τα ερωτηματικά μας ζητούν τις διευκρινίσεις σας.

Σας υποβάλλουμε πάλι την (εδώ) αντιστασιακή-απελευθερωτική πρόταση μας, και αν αυτή στερείται υποβάθρου Παιδείας, η αν δεν χτυπάει την κομματοκρατία (ιδιαίτερα την “τι κι αν είναι Κατοχική), η αν συγκρούεται με απόψεις σας, παρακαλούμε να μας το πείτε αμέσως. Την όποια απάντηση σας θα την δημοσιεύσουμε. Όμως με δημόσιους αντιμνημονιακούς ΜΟΝΟΛΟΓΟΥΣ, η ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ γίνεται ολοένα και πιο δυνατή, κάθε καινούργιο πρωινό.

Παν. Ηφαιστος, 9 Μαρ. 2019

Πριν από χιλιάδες χρόνια ο Sun Tzu έγραψε την γνωστή ρήση: «εάν γνωρίζεις τον εχθρό σου και τον εαυτό σου, δεν έχεις ανάγκη να φοβάσαι το αποτέλεσμα ακόμη και εκατό μαχών. Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι τον εχθρό για κάθε νίκη που κερδίζεις θα έχεις και μια ήττα. Εάν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου ούτε τον εχθρό σου θα νικηθείς σε κάθε μάχη».

Επιτακτικά λοιπόν τίθενται τα εξής ερωτήματα: Ποιοι είναι μοναχοφάηδες; Οι Έλληνες ή οι Τούρκοι; Γνωρίζουμε κάποιον σοβαρό Έλληνα πολιτικό ή επιστήμονα μοναχοφάη; Κάποιον δηλαδή που να εγείρει αναθεωρητικές αξιώσεις κατά γειτονικών κρατών κατά παράβαση των διεθνών συμβάσεων και του διεθνούς δικαίου; Ζήτησε ή δεν ζήτησε η Ελλάδα στο παρελθόν να αποφανθούν τα αρμόδια διεθνή δικαστήρια και η Τουρκία αρνήθηκε; Ποιος απειλεί ποιον και πως; Ποιος επί δεκαετίες δημιουργεί παράνομα τετελεσμένα στην Κύπρο και στην βάση αυτών επιδιώκει πλήρη επικυριαρχία;

Ανάλογα με τις απαντήσεις σε αυτά και άλλα παρεμφερή ερωτήματα καταδεικνύεται το κατά πόσο γνωρίζουμε ή δεν γνωρίζουμε τον αντίπαλο και τον εαυτό μας. Εάν γνωρίζουμε, επίσης, τις θεμελιώδεις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου. Στο σημείο αυτό -και επειδή μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά έργο το οποίο θεωρείται η «βίβλος των διεθνών σχέσεων»- όποιοι μιλούν για την εξωτερική πολιτική και κυρίως όποιοι αναλαμβάνουν θέσεις μεγάλης πολιτικής ευθύνης, καλά κάνουν να σκεφτούν την πλανητικά αποδεκτή –πλην Ελλάδας– θέση του Hans Morgenthau: «βιώσιμο είναι το κράτος που διαθέτει επαρκή ισχύ για να εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου για την επικράτειά του».

(more…)