Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 22.04.2017

===============================================

Σε πείσμα της κυβερνητικής αισιοδοξίας, και των διαβεβαιώσεων ότι αισίως τελειώνει η δεύτερη αξιολόγηση, και ότι στη συνέχεια δεν θα έχουμε πρόβλημα, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Καθώς το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο χωρίς μια γενναία ελάφρυνση, και καθώς αυτή η ελάφρυνση δεν είναι ορατή, ο τρόπος αντιμετώπισής του τα επτά τελευταία χρόνια, συνοψίζεται στη λήψη καθαρά βραχυχρόνιων, ή ορθότερα “πυροσβεστικών μέτρων”. Αναβάλλεται, έτσι, συνεχώς, η μακροχρόνια, και οριστική λύση του, που ανατίθεται σε ένα αδιευκρίνιστο μέλλον.

Το ΔΝΤ προσπάθησε, μέχρι σήμερα, να δικαιολογήσει τη συμμετοχή του στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους, ρίχνοντας το βάρος του, ολοκληρωτικά, στη μία από τις δύο υποχρεώσεις του, δηλαδή στην ανάγκη παροχής δανείων σε οικονομίες που τα χρειάζονται, προκειμένου να μη διασαλευθεί η παγκόσμια δημοσιονομική ισορροπία. Η άρνηση, όμως, της ΕΕ να λάβει αποτελεσματικά μέτρα για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, καθιστά εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι πια αδύνατη την παραμονή του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Και τούτο, εξαιτίας της δεύτερης υποχρέωσής του, αυτής που του επιτρέπει παρέμβαση μόνο σε περίπτωση χωρών, των οποίων το χρέος είναι αντιμετωπίσιμο. Η αγωνία, εξάλλου, του ΔΝΤ ενισχύθηκε πρόσφατα, και εξαιτίας του υπερβολικά υψηλού πρωτογενούς πλεονάσματος που εξασφάλισε η Ελλάδα το 2016. Παρότι, αυτό, εμφανίστηκε ως θρίαμβος από τους κυβερνώντες, στην πραγματικότητα επιβάρυνε τη μακροχρόνια προοπτική του χρέους. Πράγματι, ενώ ο στόχος που συμφωνήθηκε με τους δανειστές ήταν 0,5% του ΑΕΠ για το 2016, αυτό έφθασε στο 3,9% (ή στο 4,2% σύμφωνα με ελληνικούς υπολογισμούς), αντίστοιχα. Η τεραστίων διαστάσεων αυτή διαφορά, που επιπλέον αφορά μέτρο κατεξοχήν οδυνηρό για τους Έλληνες, εκλαμβάνεται, και δικαιολογημένα, ως απόδειξη της αδυναμίας των αρμοδίων να ελέγξουν στοιχειωδώς τις μακροοικονομικές εξελίξεις. Επιπλέον, το μη αναμενόμενο αυτό πρωτογενές πλεόνασμα, που άγγιξε τόσο δυσθεώρητο ύψος, δημιουργεί εύλογη αβεβαιότητα για τη δυνατότητα ομαλής συνέχισής του (παρότι, τα απαιτούμενα από τους δανειστές, υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα αποτελούν την ελπίδα, έστω και πολύ αμυδρή, βιωσιμότητας του χρέους). Τέλος, δημιουργείται και φαύλος κύκλος, δεδομένου ότι τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα αναιρούν τη δυνατότητα βιωσιμότητας του χρέους, καθώς συνεπάγονται αφαίμαξη της πραγματικής οικονομίας, που με τη σειρά της αποκλείει την ανάπτυξη.

(more…)

Του Κώστα Λαβαβίτσα, Παρασκ. 21 Απρ. 2017

Σήμερα ανακοινώθηκαν τα δημοσιονομικά στοιχεία του 2013-2016 από την ΕΛΣΤΑΤ. Η εικόνα είναι καταλυτική για την «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση που «θα κρατήσει την κοινωνία όρθια»:

Δηλαδή:

1. Ο βασικός μοχλός μνημονιακής «προσαρμογής» ήταν και παραμένει η συντριβή των δημοσίων δαπανών. Αυτή είναι η κύρια μορφή λιτότητας και όχι η αύξηση της φορολογίας για την οποία δικαιολογημένα διαμαρτύρονται και οι μνημονιακοί, αλλά το κάνουν γιατί τώρα χτυπήθηκαν και οι ίδιοι. Η συντριβή των δημοσίων δαπανών συνεχίστηκε ασμένως από την κυβέρνηση Τσίπρα το 2016. Κυβέρνηση λιτότητας με παράσημο.

2. Η λιτότητα πήρε βεβαίως και βαριά φορολογική μορφή το 2016 διότι ανέβηκε κατά πολύ το φορολογικό εισόδημα της κυβέρνησης σε σχέση με το 2014-15, φτάνοντας σχεδόν το 50% του ΑΕΠ. Κυβέρνηση λιτότητας με δεύτερο παράσημο.

(more…)

Η δύναμη της ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑΣ οργανωμένη με συστηματικό τρόπο και με στρατιωτικές μεθόδους ελέγχου, διαθέτοντας παγκόσμιας δικτύωσης στρατό (και μεταφορικά και πραγματικά), ποντάρει, στον πεπερασμένο χαρακτήρα, τόσο της λαϊκής-εργατικής οργάνωσης, πολλάκις ελλειπούς οργάνωσης ένεκα και των συνεχών διασπάσεων, χάριν και των αποτελεσματικών μεθοδεύσεων του «διαίρει και βασίλευε», όσο και των φυσικών δυνατοτήτων και των βιολογικών ορίων των φορέων μερικών αξιόλογων λαϊκών-εργατικών προσπαθειών αντιστάσεων, κινητοποιήσεων.

Μια τέτοια αξιόλογη προσπάθεια (που είναι και θα παραμείνει ως τέτοια), είναι αυτή που δημοσιεύουμε, του συναγωνιστή και Ανθρώπου Γιάννη Μασσέλου που χάσαμε τόσο απροσδόκητα.

Καθήκον αγωνιστών αλλά ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ και των πολιτευομένων αντιμνημονιακών, είναι να αναδείξουν ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ πως η Εισαγγελική παραδοχή επί της καταγγελίας του Γιάννη Μασσέλου, “Ενδιαφέρουσα προσέγγιση των γεγονότων της σήμερον…”, αποτελεί κρίσιμο ρήγμα στην παρά τω πλευρώ των δυναστών ηγεσία της Ελληνικής Δικαιοσύνης και να το αξιοποιήσουν κατάλληλα. Ας γίνει η αρχή μέσω ίντερνετ.

Περισσότερη ενημέρωση στο link http://bit.ly/2oOiIOP

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και όπου υπάρχει ορθοδοξία, κατανυκτικοί άνθρωποι με ύφος σοβαρό, κεφάλι σκυφτό και περίσκεψη ακολουθούν τον σταυρωθέντα Χριστό στον τάφο. Τι παράξενο όμως; Εκεί, στον τάφο, είναι η ζωή. “Η ζωή εν τάφω”  μας λέει ο Επιτάφιος θρήνος της Μ. Παρασκευής. Γιατί ζωή είναι οι αξίες και η μεγαλύτερη από αυτές είναι η αγάπη προς τον άνθρωπο. Αυτόν δεν εγκατέλειψε και για αυτή του την αγάπη σταυρώθηκε “ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις”. Διάλεξε τον θάνατο μπροστά στην προδοσία του ανθρώπου.  Έδωσε το αίμα του για να θυμίσει στην ανθρωπότητα ( για μία ακόμα φορά) ότι ζωή είναι οι πανανθρώπινες αξίες που πρέπει να είναι αξίες διαχρονικές. Για αυτό,

Μεγαλύνομέν σε,
Ιησού Βασιλεύ,
και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου,
δι’ ων έσωσας ημάς εκ της φθοράς.

Μια φθορά που φαίνεται να επικρατεί και πάλι σήμερα, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αλλά για τους ίδιους λόγους όπως και τότε. Λόγους που παραμέρισαν αξίες, ιδανικά, με φυσικό επακόλουθο και όχι ως εκ θαύματος, να ξεχάσουμε πως σε πρώτη προτεραιότητα είναι ο άνθρωπος.

Πλέον καλούμαστε μόνοι μας να γίνουμε μικροί Θεοί και να ξαναβρούμε το σωστό δρόμο και πορεία που απολέσαμε. Είναι θέμα θέλησης και πίστης στις δυνάμεις μας, να ξαναβγούμε στο ξέφωτο. Σαν την παπαρούνα που μονάχη στο πουθενά, εκεί στην ξεραΐλα και μέσα στα αγριόχορτα, το έκανε για για να δει το φως. Το πίστεψε μόνη της και το έκανε μόνη της. Είναι εκεί και περιμένει τον επόμενο.

Καλή Ανάσταση, Ανάσταση της ελπίδας, Ανάσταση της Πατρίδας.

Του δημοσιογράφου Χρήστου Κτενά, 8 Απρ. 2017

Ο Χρήστος Γ. Κτενάς είναι δημοσιογράφος εδώ και 20 χρόνια, έχοντας εργαστεί σε μια σειρά από περιοδικά και εφημερίδες, πολλές φορές από θέσεις ευθύνης.

Κινηματογράφος «Αλκυονίδα», Φεβρουάριος 2017.

Γεμάτη ασφυκτικά η αίθουσα, με κόσμο όρθιο στους διαδρόμους, στο φουαγιέ, στην έξοδο. Είναι όλοι ανυπόμονοι καθώς στο σινεμά των καλών ημερών (όπως οι Αλκυονίδες μέρες του χειμώνα), θα παρουσιαστεί από τον Καθ. Θόδωρο Μαριόλη και την ομάδα του Κώστα Λαπαβίτσα εντός του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ερευνών Κοινωνικής & Οικονομικής Πολιτικής (ΕΔΕΚοΠ) η πρόταση τους για επιστροφή στην δραχμή.

Πόσο ανήσυχο είναι το κοινό; Τόσο ώστε να αποδοκιμάσει –και καθόλου διακριτικά- τους Παναγιώτη Λαφαζάνη και Ζωή Κωνταντοπούλου όταν ξεφεύγουν σε μακροσκελείς χαιρετισμούς.

Ακόμη και στις εισηγήσεις δύο ξένων ομιλητών, του Stefano Fassina, πρώην υπουργού Οικονομικών της Ιταλίας επί κυβέρνησης Ρέντσι και του Sergi Cutillas, ισπανού οικονομολόγου, το παράδοξο αυτό (για τα ελληνικά μέτρα) κοινό θα διορθώνει μεγαλόφωνα κάποια λάθη της μετάφρασης, επιμένοντας στην ακρίβεια.

Ο Λαπαβίτσας υπόσχεται πως θα παρουσιαστεί μια επιστημονική προσέγγιση για την μετάβαση σε μια «νέα δραχμή».

Στο βήμα ανεβαίνει ο Θεόδωρος Μαριόλης, Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πάντειο, στοχεύοντας στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Ολική επαναφορά

Τι προτείνει λοιπόν η ομάδα του ΕΔΕκΟΠ; Η βάση της μελέτης τους – και εδώ είναι η πρώτη έκπληξη- δεν είναι η μετάβαση στη δραχμή. Αντίθετα, η εκκίνηση γίνεται από την διαπίστωση της στρεβλότητας της ελληνικής οικονομίας, που την καταδικάζει σε μια μόνιμη έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Σε αυτά προστίθενται τα δομικά προβλήματα του ευρώ, το οποίο ως σκληρό νόμισμα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει χώρες και οικονομίες όπως η δική μας, και βέβαια έρχεται η πολύχρονη ύφεση της κρίσης και η προβληματική διαχείριση της, να αποδιαρθρώσει κάθε παραγωγική δυναμική, να εξαφανίσει τις επενδύσεις και τις αποταμιεύσεις και να γιγαντώσει το χρέος και την ανεργία. Έτσι, η μετάβαση στη νέα δραχμή εμφανίζεται –στο σκεπτικό της μελέτης- ως βασικό στοιχείο μιας σειράς εργαλείων που απαιτούνται για την συνολική αναδιάρθρωση της οικονομίας, ένα δηλαδή ολικό reset της χώρας, που ξεπερνά τις όποιες δραχμολαγνικές φημολογίες για «ποταμό» χρήματος που θα μας κάνει όλους πληθωριστικά εκατομμυριούχους.

(more…)

ΣΧΟΛΙΟ G-M-R

Η ιστοσελίδα προσπαθεί να προασπίσει την προαγωγή του Δημοσίου Διαλόγου για το θέμα επιστροφής στο Εθνικό-Κρατικό νόμισμα. Περιπτώσεις που συμβαίνουν κριτικές έναντι άλλων (συναφών) απόψεων συνοδευόμενες από χαρακτηρισμούς που εκφεύγουν της επιστημονικής αντιτοποθέτησης και αντιτεκμηρίωσης θεωρούμε ότι δεν βοηθούν στην δημιουργία συνεργασιών και ως εκ τούτου θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Ελπίζουμε καλόπιστα σε μη επανάληψη ανάλογων περιπτώσεων στο μέλλον, θέλοντας να τονίσουμε ότι η ιστοσελίδα διακατέχεται από πνεύμα συνεργασίας και συνεργειών, πιστεύοντας καλόπιστα και πάλι ότι είναι η μόνη οδός διαφυγής από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η Πατρίς.

========================================================

του Νίκου Ιγγλέση, 13-4-17

Η είδηση μας έρχεται απ’ τη μακρινή Ισλανδία (προσοχή, όχι την Ιρλανδία). Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργού Οικονομικών Μπένεντικτ Γιοχάνεσον, η μικρή νησιωτική χώρα εξετάζει το ενδεχόμενο να διασυνδέσει το νόμισμά της, την κορόνα, μ’ ένα από τα αποθεματικά νομίσματα της ευρύτερης περιφέρειάς της.

Όπως επεσήμανε ο κ. Γιοχάνεσον, τρία νομίσματα είναι υποψήφια: το αμερικανικό δολάριο, η βρετανική στερλίνα και το ευρώ. Αργότερα ο ίδιος διευκρίνισε, μιλώντας στο πρακτορείο ειδήσεων Reuters, ότι το ευρώ είναι «η μόνη ρεαλιστική επιλογή». Σκέψεις για διασύνδεση με το καναδικό δολάριο ή τη νορβηγική κορόνα απορρίφθηκαν εξ’ αρχής. Στόχος της ισλανδικής κυβέρνησης, δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών στους Financial Times, είναι η σταθεροποίηση του νομίσματος, γιατί η κορόνα είναι πολύ αδύναμη για να διατηρήσει τη «συναλλαγματική ελευθερία της».

Ήδη στο Ρέϊκιαβικ, την πρωτεύουσα, έχει συσταθεί μια επιτροπή η οποία θα αξιολογήσει τη νομισματική πολιτική και θα καθορίσει μια σταθερή ισοτιμία, βάσει της διασύνδεσης της τιμής της κορόνας με ένα ισχυρό αποθεματικό νόμισμα.

Η πολύ πιθανή διασύνδεση, δηλαδή το «κλείδωμα», της κορόνας με το ευρώ δε σημαίνει ένταξη της Ισλανδίας στην Ευρωζώνη, αλλά ότι το εθνικό νόμισμά της θα ανατιμάται ή θα υποτιμάται έναντι όλων των άλλων διεθνών νομισμάτων (δολάριο, στερλίνα, ελβετικό φράγκο, γιέν κλπ.) κατά το ίδιο ποσοστό που θα υποτιμάται ή θα ανατιμάται, έναντι αυτών, το ευρώ. Εξάλλου η Ισλανδία, από το Μάρτιο του 2015, έχει αποσύρει την υποψηφιότητά της για ένταξη στην ΕΕ κατά συνέπεια στην Ευρωζώνη, ενώ, από το 1949, παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ.

Το «κλείδωμα» ενός νομίσματος αποτελεί εθνική επιλογή μιας χώρας και δεν εξαρτάται από τη σύμφωνη γνώμη άλλων κυβερνήσεων ή των χρηματαγορών ενώ δεν απαιτούνται συναλλαγματικά αποθέματα για τη στήριξη της ισοτιμίας. Ουσιαστικά με το «κλείδωμα» προσδιορίζεται η ισοτιμία με την οποία οι εγχώριες τράπεζες πωλούν συνάλλαγμα έναντι του εθνικού νομίσματος στους ενδιαφερόμενους π.χ. στις εισαγωγικές επιχειρήσεις.

(more…)

Σχόλιο του ιστολογίου: ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΝ ΕΝΟΧΛΗΣΗ.

Του Κώστα Μαντατοφόρου, Μ. Πέμπτη, 13 Απρ. 2017

” Ἴδε ὁ ἄνθρωπος. ὅτε οὖν εἶδον αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται, ἐκραύγασαν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αὐτὸν. “

Αυτές τις μέρες οι πιστοί γιορτάζουν την ανάσταση του Χριστού-θεού, οι λιγότερο πιστοί γιορτάζουν την ανάσταση του θεού-φύση,
..όλοι όμως γιορτάζουν την ανάσταση της ελπίδας και της ζωής,
..την επανάσταση της ελπίδας και της ζωής απέναντι στο έρεβος του κάθε χειμώνα, απέναντι στο σκοτάδι, στο κρύο, στην απανθρωπιά.

Εδώ στην γωνιά μας όμως, για να ρίξουμε όλοι μιά ματιά. Βλέπουμε κάτι που θα μπορούσε να μοιάσει με ελπίδα, με φως, με
αναγέννηση;
Εδώ που ο Ιούδας και οι αργυραμοιβοί έχουν νικήσει κατά κράτος,
..εδώ που κυβερνούν οι πνευματικοί και φυσικοί απόγονοι των μαυραγοριτών και δωσιλόγων της προηγούμενης Κατοχής,
..υπάρχει κάτι που να προοιωνίζεται μιά ανάσταση;

Βλέπει κανείς 12 αποστόλους;  Έστω έναν; Βλέπει κάποιος έστω έναν Πόντιο Πιλάτο να νίπτει “τας χείρας του”;
Μόνο φραγγέλια και σταυρωτήδες.
Μόνον όχλο-λαό να φωνάζει  “τον Βαρραβάν, τον Βαρραβάν”,
..και Ιησούς να είναι ο ίδιος,
..προδομένος και αθώος, και άμοιρος, και τυφλωμένος απ’ το ίδιο του το αίμα απ’ τ’ αγκάθινο στεφάνι που του φόρεσαν οι Ρωμαίοι-“εταίροι”,
..να τον σέρνουν επτά χρόνια τώρα απ’ τον Άννα στον Καϊάφα, κι από δεξιό δωσίλογο σε αριστερό προδότη,
..κάθε χρόνο να σταυρώνεται, κάθε χρόνο να τον λογχίζουν, και ανάσταση να μην έχει.

Τούτο θα μπορούσε να είναι άλλο ένα “ευαγγέλιο”. Το κατά Μαντατοφόρο ευαγγέλιο, που θα εξιστορεί την ζωή και τα πάθη του λαού,
..αλλά ευαγγέλιο δεν θάναι. Καλές ειδήσεις δεν θάχει.
Γιατί ο λαός δεν είναι Χριστός.
Δεν είναι μόνον θύμα. Είναι και θύτης.  Θύτης του εαυτού του.
Ο ίδιος κάθε μέρα καρφώνει κι άλλο ένα καρφί στο δικό του σώμα.
Γιατί ο ίδιος μπορεί ν’ αναστηθεί μόνος του και δεν το κάνει.
Γιατί γολγοθάς του είναι η βολή του, και σταυρός του ο φόβος του.
Γιατί περιμένει άλλους να τον κατεβάσουν απ’ τον σταυρό.
Γιατί δεν ξεσταυρώνεται μόνος του να πηδήσει πάνω στους σταυρωτήδες, τους Ιούδες και τους αργυραμοιβούς,
..να τους ξεπαστρέψει, να τους εκδιώξει απ’ τον “ναό” του, από την χώρα του.

Δεν υπάρχει ευαγγέλιο που να ευ-αγγελίζεται κάτι όσο ο λαός έγινε όχλος, και ο όχλος φωνάζει “τον Βαρραβάν, τον Βαρραβάν”.
Χωρίς να καταλαβαίνει,
..πως φωνάζει μαζί με τους αρχιερείς και τους υπηρέτες δείχνοντας τον εαυτό του:
“Άρον άρον σταύρωσον αυτόν”!.. 

 Σταύρος Μαυρουδέας–  06/04/2017

Ο Σταύρος Δ. Μαυρουδέας είναι Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο τμήμα Οικονομικών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Εδώ και μήνες η χώρα «χορεύει» στο ρυθμό της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου στη σειρά των αποτυχημένων μνημονιακών προγραμμάτων που την έχουν καταστρέψει. Αντικείμενο της είναι η επιβολή ενός νέου πακέτου αντιλαϊκών μέτρων λιτότητας (περικοπές συντάξεων, διάλυση και ιδιωτικοποίηση ΔΕΗ, ακόμη μεγαλύτερος εργασιακός μεσαίωνας με απορρύθμιση των απολύσεων κλπ.) που θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση την ελληνική οικονομία. Το πακέτο αυτό είναι αναγκαίο γιατί το μνημονιακό πρόγραμμα προσαρμογής επτά συναπτά χρόνια αποτυγχάνει συστηματικά και γι’ αυτό απαιτούνται διαρκείς παρεμβάσεις για την διάσωση του. Η συνταγή της δημοσιονομικής λιτότητας που θα οδηγήσει σε ανάπτυξη – δηλαδή ότι ο ιδιωτικός τομέας θα υπερκαλύψει την συρρίκνωση του δημοσίου – αποδείχθηκε εντελώς αβάσιμη. Η ελληνική οικονομική ολιγαρχία έχει μάθει να αποκομίζει κέρδη με δημόσια λεφτά και ακίνδυνα. Γι’ αυτό δεν ρισκάρει να επενδύσει στο μνημονιακό υφεσιακό περιβάλλον αλλά μόνο αρπάζει κοψοχρονιά δημόσια φιλέτα.

Σύσσωμη η καθεστηκυία τάξη (φιλο-ΣΥΡΙΖΑ και αντι-ΣΥΡΙΖΑ) χοροπηδά, φωνασκεί και αλληλοκαθυβρίζεται για το γιατί δεν κλείνει η διαπραγμάτευση. Άλλωστε το κόστος της το πληρώνει ο εργαζόμενος λαός.

Σε αυτό το γελοίο θέατρο σκιών οι αντιμαχόμενοι καραγκιοζοπαίκτες κρύβουν συστηματικά τα πραγματικά επίδικα.

(more…)

Σπύρου Λαβδιώτη,    4 Απρ.2017

Το μυαλό τείνει να εκκενωθεί, το σύνδρομο γνωστικής δυσαρμονίας κυριαρχεί, όταν μετά από οκτώ χρόνια καταστροφής της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της Ελλάδος, βλέπει κάποιος ανυπόστατες δηλώσεις από κεντρικούς τραπεζίτες. Όπως, η Ευρωζώνη μας άνοιξε τους ορίζοντες και «η έξοδος θα είναι ο θάνατός μας».¹

Η σκληρή πραγματικότητα καταδεικνύει ότι η «άωρος» ένταξη στη ζώνη του ευρώ, υπήρξε μια ολέθρια πολιτική πράξη που σύντομα οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Εντούτοις, η επίσημη άποψη συνεχίζει να υποθέτει ότι η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας είναι εφικτή γιατί το ευρώ είναι η «ασπίδα» προστασίας για την Ελλάδα.²

Και το ερώτημα είναι, πως συμβιβάζεται αυτή η αισιοδοξία όταν ό προϋπολογισμός που συντάχθηκε για το οικονομικό έτος 2017, αναφέρει ότι τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού είναι € 614 δις; Βλέπετε πολύ καλά, δεν είναι εσφαλμένη εκτύπωση. Ωστόσο, δικαίως γεννά μεγάλη απορία, πως ένα κράτος με Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) των € 175 δις (2016), κύρωσε με την υπογραφή του προέδρου της Δημοκρατίας έναν τακτικό προϋπολογισμό που υπερβαίνει κατά 350% το ΑΕΠ της Ελλάδος!³

Η απάντηση στο πρωτόγνωρο αυτό φαινόμενο δίνεται στον προϋπολογισμό 2017, όπου τα τακτικά έσοδα (συμπεριλαμβανομένων €0. 50 δις από Ευρωπαϊκή Ένωση) είναι € 51 δις (εκ των οποίων € 47 δις από άμεσους και έμμεσους φόρους, ήτοι 27% του ΑΕΠ).⁴ Το υπόλοιπο κολοσσιαίο ποσό των € 563 δις (614-51 δις) αποτελείται από πιστωτικά έσοδα! Δηλαδή, από χρέη τα οποία εκτείνονται πέραν των φυσικών ορίων της παρούσης ζωής, για τους περισσότερους, και θα τα επωμισθούν οι απόγονοι μας και οι μέλλουσες γενεές!

(more…)

Σχόλιο  g-m-r : εν αναμονή και του δευτέρου άρθρου.

Μέρος 1ο

του Eric Toussaint, 1 Απρ. 2017

Από την αρχή της Ιστορίας, εδώ και 5000 χρόνια, το ιδιωτικό χρέος υπήρξε εργαλείο υποδούλωσης, λεηλασίας, κυριαρχίας, αποστέρησης περιουσίας των λαϊκών τάξεων (μέσα στις οποίες, οι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των θυμάτων), των εργατικών τάξεων: μικροί καλλιεργητές, τεχνίτες, ψαράδες, έως τους σύγχρονους μισθωτούς και τα μέλη των οικογενειών τους (οι φοιτητές που συνάπτουν χρέη για να συνεχίσουν τις σπουδές τους). Η διαδικασία είναι απλή: ο δανειστής απαιτεί από τον δανειζόμενο να βάλει ως ενέχυρο αυτό που κατέχει. Πρόκειται, για παράδειγμα, για την γη που κατέχει και καλλιεργεί ο χωρικός, ή για τα εργαλεία δουλειάς, αν πρόκειται για τεχνίτη. Η αποπληρωμή του δανείου γίνεται σε είδος ή σε χρήμα. Καθώς το επιτόκιο είναι υψηλό, για να αποπληρώσει το δάνειο, ο δανειζόμενος αναγκάζεται να μεταβιβάσει στον δανειστή ένα μεγάλο τμήμα του προϊόντος της εργασίας του και φτωχαίνει. Αν βρεθεί σε αδυναμία πληρωμής, ο δανειστής του αφαιρεί το περιουσιακό στοιχείο που έβαλε ως ενέχυρο. Σε ορισμένες κοινωνίες, αυτό μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια της ελευθερίας του οφειλέτη και/ή μελών της οικογένειάς του. Είναι η δουλεία λόγω χρέους. Στις ΗΠΑ και σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, η μη εξυπηρέτηση δανείου μπορούσε να τιμωρηθεί εκ του νόμου με σωματικούς ακρωτηριασμούς, έως την αρχή του 19ου αιώνα. Έως σήμερα, η μη αποπληρωμή χρεών τιμωρείται με ποινές φυλάκισης, είτε στην Ευρώπη είτε αλλού.

Το ιδιωτικό χρέος κατά τις διάφορες ιστορικές εποχές

Εδώ και 5000 χρόνια, το ιδιωτικό χρέος παίζει κεντρικό ρόλο στις κοινωνικές σχέσεις. Η μάχη μεταξύ πλούσιων και φτωχών, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, συχνά έλαβε την μορφή σύγκρουσης μεταξύ πιστωτών και οφειλετών. Με αξιοσημείωτη σταθερότητα, λαϊκοί ξεσηκωμοί ξεκίνησαν με τον ίδιο τρόπο: με την τελετουργική καταστροφή των τεκμηρίων που αφορούσαν το χρέος (πινακίδες, πάπυροι, περγαμηνές, λογιστικά βιβλία, φορολογικά κατάστιχα,…).

(more…)