ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙ Η ΠΑΤΡΙΣ.
Ανεπιθύμητοι οι “θεσμοί” στη χώρα. Άντρο συνωμοσίας το Χίλτον. Πολιτικές και ποινικές ευθύνες για το τέταρτο μνημόνιο
Από Iskra – 28/02/2017
Συνέντευξη του Παν. Λαφαζάνη στην Iskra για την επιστροφή των θεσμών και τις προοπτικές της χώρας.
Ερωτ: Σήμερα ξεκινάνε οι συζητήσεις των θεσμών στο Χίλτον με την ελληνική κυβέρνηση, πράγμα που κρίνεται σχεδόν από όλα τα κόμματα ως θετική εξέλιξη για την Ελλάδα. Πως κρίνετε το γεγονός;
Απαντ: Θεωρώ ότι η σημερινή μέρα είναι αποφράδα μέρα για τη χώρα.
Είτε ως “τρόϊκα” παλιότερα είτε ως λεγόμενοι “θεσμοί” σήμερα η παρουσία τους στην Ελλάδα συνιστά αντιδημοκρατική εκτροπή και ένα δείγμα απροκάλυπτης νεοαποικιοκρατίας.
Ποτέ ο ελληνικός λαός δεν ρωτήθηκε και ποτέ δεν ενέκρινε τον ρόλο που παίζουν στην χώρα μας οι υπάλληλοι της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και τώρα του ESM, είτε ως τρόϊκα παλιότερα και τώρα κατ’ ευφημισμόν ως “θεσμοί”.
Η ίδια η συγκρότηση αυτών των υπαλληλικών δυνάμεων και τα μέτρα που επιβάλλουν, συνιστά εκτροπή και από αυτό το γενικώς απαράδεκτο Κοινοτικό δίκαιο, πράγμα που ομολόγησε, χωρίς αιδώ και ο Ζ.Κ. Γιούνκερ, ο οποίος κατά τ’ άλλα είναι ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος να διαφυλάσσει τις Κοινοτικές αρχές.
Η ΕΕ, μαζί με την εγχώρια κυρίαρχη πολιτική τάξη στην χώρα, έχουν διαπράξει ένα οιονεί πραξικόπημα στην Ελλάδα, το οποίο συνεχίζεται χωρίς ορατό τέλος.
Η ΕΕ, με τους ξένους υπαλλήλους της και τους εγχώριους πολιτικούς που την υπηρετούν, έχει εγκαθιδρύσει μέχρι τώρα ένα είδος καθεστώτος “εφταετίας” στην χώρα, με κατάλυση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας. Η χώρα κυβερνάται με τον εκβιασμό των πιστώσεων και του ευρώ σε ένα καθεστώς νεοραγιαδισμού.
Έξοδος από την ΟΝΕ για νέα οικονομική πολιτική
Στις 19 Φεβρουαρίου η Καθημερινή δημοσίευσε παρέμβαση δεκατεσσάρων Ελλήνων πανεπιστημιακών οικονομολόγων, με τίτλο: «Το Grexit παραμένει καταστροφικό για την Ελλάδα» (http://www.kathimerini.gr/896973/opinion/epikairothta/politikh/to-grexit-paramenei-katastrofiko-gia-thn-ellada). Ο τόνος τους ήταν αυστηρός, αλλά η πληροφόρησή τους για τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς μάλλον ανύπαρκτη. Παρ’ όλα αυτά, μας διαβεβαίωσαν ότι οι καταστροφές που θα συμβούν, αν η χώρα φύγει από την ΟΝΕ, θα είναι απερίγραπτες. Είναι όντως έτσι;
Η επιμονή των οικονομολόγων στην πλευρά της προσφοράς
Η ουσία της παρέμβασης των δεκατεσσάρων έγκειται στην αντιμετώπιση της οξείας κρίσης της ελληνικής οικονομίας εντός Ευρωζώνης: «Χρειαζόμαστε έξοδο από αυτή τη μαύρη τρύπα [της ατέλειωτης λιτότητας]. Αυτό απαιτεί αλλαγή πλεύσης και μεταρρυθμίσεις μέσα στο ευρώ, όχι Grexit. Εκτός ευρώ και χωρίς την πίεση των θεσμών, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν θα γίνουν ποτέ.»
Οι «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις», οι οποίες «είναι απαραίτητες ανεξάρτητα από το τι νόμισμα θα έχουμε», έχουν ως εξής: «το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η δραστική μείωση της γραφειοκρατίας ιδιαίτερα στο μέτωπο των επενδύσεων, η ιδιωτικοποίηση τομέων της οικονομίας όπου το κράτος απέτυχε […] η εφαρμογή των νόμων και [η] απονομή της δικαιοσύνης».
Έξοδος από το ευρώ, πορεία ρήξης ή βελούδινο GREXIT-Μία Κριτική στη Μελέτη Μαριόλη-Λαπαβίτσα
Γράφει ο Νίκος Στραβελάκης, 27 Φεβ. 2017
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες αρκετή συζήτηση έγινε γύρω από τη μελέτη του ΕΔΕΚΟΠ για μετάβαση στο εθνικό νόμισμα που παρουσίασε ο Κώστας Λαπαβίτσας και έχει ως βασικό συντελεστή και το Θόδωρο Μαριόλη. Σύμφωνα με αυτή το νόμισμα, το ευρώ, είναι βασικό αίτιο της οικονομικής κρίσης. Τόσο βασικό μάλιστα που η έξοδος σε εθνικό νόμισμα με την κατάλληλη υποτίμηση είναι επαρκές μέσο για την επιστροφή στην οικονομική μεγέθυνση.
Θεωρώ ότι κεντρικό ρόλο σε αυτό το συμπέρασμα παίζει η αστική «ποσοτική θεωρία του χρήματος». Μια θεωρία γνωστή από την εποχή του Κοπέρνικου που μπήκε στον κορμό της πολιτικής οικονομίας από τον Hume, τον Ricardo, τον John Stuart Mill, αργότερα τον Von Misses και πρόσφατα τον Milton Friedman και τον George Lukas της σχολής του Σικάγο. Βασικοί της πολέμιοι ήταν ο Adam Smith, o Thomas Tooke, o Marx φυσικά, ο Keynes και ποιο πρόσφατα ο Hyman Minsky.
Η ποσοτική θεωρία λέει κοντολογίς ότι το χρήμα είναι ουδέτερο, ένα «πέπλο» που η ποσότητά του μακροπρόθεσμα το μόνο που επηρεάζει είναι το επίπεδο των ονομαστικών τιμών. Βραχυπρόθεσμα όμως και ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής αναταραχής και ύφεσης αυτή η υποτιθέμενη ιδιότητα του χρήματος είναι «πολύτιμη». Για τους οπαδούς της ποσοτικής θεωρίας, ο έλεγχος της ποσότητας του χρήματος αποτρέπει την κατάρρευση των τιμών σε περιόδους αποπληθωρισμού ή την έκρηξή τους σε περιόδους στασιμοπληθωρισμού. Με αυτή τη λογική ο Milton Freidman είχε συνοψίσει την δεκαετία του 70 το motto της «ποσοτικής θεωρίας» στη φράση «το χρήμα είναι το μόνο που έχει σημασία» (money is all that matters). Ακολουθώντας αυτό το παράγγελμα, ο Draghi της ΕΚΤ, παίρνοντας τη σκυτάλη από την Αμερικανική Ομοσπονδιακή τράπεζα τη FED, δικαιολόγησε την κοινωνικοποίηση ενός τεράστιου ύψους ιδιωτικών ζημιών μέσα από το λεγόμενο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης». Η δικαιολογία ήταν ότι έτσι αποτρέπουν τον αποπληθωρισμό. Βέβαια η κρίση δεν ξεπεράστηκε αλλά η αστική τάξη και το σύστημα σταθεροποιήθηκε. Μόνοι χαμένοι είναι οι λαοί που βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα βουνό δημόσιου χρέους.
Από Παναγής Λάσκαρης – 22/02/2017
ΘΕΜΑ 1ο. ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΣΗ
Επειδή ό πολιτικός λόγος και γενικά ή πολιτική αντιπαράθεση εξαντλούνται σε ανιαρούς μονόλογους εκ του γεγονότος πλέον ότι οι μνημονιακοί είναι όλοι ίδιοι σαν δυο σταγόνες νερού, επιβάλλεται μέσα στην ίδια την κοινωνία να ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος που θα φωτίσει το γιατί μας μεταχειρίζονται σαν υποζύγια ντόπιοι και ξένοι δυνάστες. Σε άλλες εποχές λειτουργούσε το δίλημμα, δεξιός ή αριστερός, Δημοκράτης ή Αντιδημοκράτης, προοδευτικός ή συντηρητικός Έτσι φτιάχτηκε μια κοινωνία απονευρωμένη και αποστερημένη από όνειρα και ιδανικά.
Οι Έλληνες, παρά το γεγονός ότι είναι ένας λαός πολύ εργατικός και φιλότιμος, εδώ και 7 χρόνια καταβυθίζεται στην φτώχεια και την εξαθλίωση που του επέβαλε το Γερμανόφιλο και ιδίως το δήθεν αριστερό αλλά άκρως Γερμανόδουλο πολιτικό σύστημα.
Αυτό πού έχει σήμερα εξαιρετικά μεγάλη σημασία είναι το γεγονός ότι ή σημερινή Ε.Ε. Και ή Ευρωζώνη οδεύουν προς την διάλυση, όχι διότι δεν την θέλουν οι ευρωπαϊκοί λαοί, αντιθέτως , αλλά επειδή δεν την θέλει ή ίδια ή Γερμανία ως ηγέτιδα πλέον ευρωπαϊκή δύναμη.
Σπύρος Λαβδιώτης– 21/02/2017
Το εβδομαδιαίο δελτίο για την ελληνική οικονομία του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) σε πρόσφατη έκθεσή του (9 Φεβρουαρίου 2017) 1 χαρακτηρίζει την έξοδο της χώρας από το ευρώ ως αναποτελεσματική, ανεπιθύμητη και ανέφικτη.
Ο αναγνώστης με φοβερή έκπληξη διαπιστώνει ότι οι συντάκτες του δελτίου με περισσή αναλγησία, μεροληψία, παρασιώπηση και δογματισμό σκιαγραφούν ένα οικονομικό τοπίο σουρεαλιστικό όπου κυριαρχεί η παντελής έλλειψη επιχειρημάτων. Κι όλη αυτή η αντιεπιστημονική και αδιάλλακτη συμπεριφορά αναδεικνύεται, ενώ η χώρα βρίσκεται ξανά στο χείλος του γκρεμού και το μεγαλύτερο μέρος του λαού της έχει ήδη χορέψει το χορό του Ζαλόγγου και, δυστυχώς, ένα μέρος βρίσκεται στο κενό.
Η έκθεση ισχυρίζεται ότι η συζήτηση εξόδου της χώρας από τη ζώνη του ευρώ είναι ανώφελη για να τεθούν «υπό έλεγχο τα δημοσιονομικά μας και η βιωσιμότητα του χρέους». Κατ’ αρχάς, το χρέος που «βαπτίστηκε» δημόσιο χρέος κουβαλά στην πλάτη του τις κολοσσιαίες ζημιές των € 240 δις +,των δήθεν ελληνικών τραπεζών. Οι ζημιές αυτές εντάχθηκαν στους κρατικούς προϋπολογισμούς του 2012 και 2013 2. Η κοινωνικοποίηση τους με το αίολο επιχείρημα, ότι οι τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να αποτύχουν (too big to fail), μετέτρεψε τον ελληνικό λαό σε νέο Σίσυφο του μαρτυρίου της αποπληρωμής του χρέους. Όμως, το επαχθές αυτό χρέος που εκτείνεται μέχρι το 2060, δεν είναι βιώσιμο, ούτε στην παρούσα ζωή, αλλά ούτε στην μετά θάνατον ζωή.
Επιπρόσθετα, η έξοδος από το ευρώ δεν γίνεται για να τεθούν υπό έλεγχο τα δημοσιονομικά, αλλά για να ανακτηθεί η νομισματική κυριαρχία και η ανεξαρτησία της Ελλάδας από τα δεσμά της Ευρωζώνης, που έχουν απολεσθεί με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ένταξη στο «σταυρό του μαρτυρίου» του ευρώ. Η ανάκτηση του προνομίου της έκδοσης εθνικού μας νομίσματος και του καθορισμού της δικής μας νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής-χωρίς τα άκριτα και ατελέσφορα μέτρα λιτότητας – αποτελούν την αναγκαία συνθήκη για να εξέλθει η χώρα από τη μεγαλύτερη οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που βιώνει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος PhD, 20-2-2017
Η επιβολή της λιτότητας και των μνημονίων το 2010 είχε ως στόχο την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας.
Λόγω της δυναμικής της Γερμανικής Οικονομίας, η αξία του ευρώ, από της εισαγωγής του, διατηρήθηκε και διατηρείται σε λίαν υψηλά επίπεδα, σε σχέση με τα άλλα διεθνή νομίσματα, με αποτέλεσμα να υπονομευτεί η ανταγωνιστικότητα των οικονομιών όλων των χωρών του Νότου.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το μοναδιαίο εργατικό κόστος των προϊόντων και των υπηρεσιών να είναι υψηλότερο από αυτό της Γερμανίας. Κατά συνέπεια, η επιβολή των μέτρων λιτότητας, αποσκοπούσε μέσω της μείωσης των πάσης φύσεως αμοιβών, να αυξηθεί η παραγωγικότητα της Ελληνικής Οικονομίας.
Η αύξηση της παραγωγικότητας της Ελληνικής Οικονομίας υποτίθεται ότι θα αύξανε τις εξαγωγές, που με την σειρά τους θα έφερναν ευρώ για την ανάπτυξη και την αποπληρωμή των χρεών, αφού η άλλη πηγή για την ανεύρεση ευρώ, ο δανεισμός, είναι απαγορευτικός για την Ελλάδα.
Η οδός αυτή είναι μονόδρομος τόσο για την Ελλάδα όσο και για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, αφού δεν διαθέτουν το δικό τους νόμισμα.
Από Πέτρος Μηλιαράκης– 19/02/2017
Στις 09 Μαρτίου 2017 λήγει η προθεσμία άσκησης όποιου ενδίκου μέσου ενώπιον των αρμοδίων εσωτερικών και ενωσιακών ευρωπαϊκών δικαιοδοτικών οργάνων για τις όποιες βάσιμες αξιώσεις όσων έχουν ζημιωθεί ως προς το PSI των ελληνικών ομολόγων. Το «πρωτόγνωρο» δε αυτό «ζήτημα» της συγκεκριμένης απομείωσης –ορθότερα απαλλοτρίωσης– περιουσίας, συντάραξε την οικονομία και κυρίως τους ατυχείς ιδιώτες (όσους από τη φύση τους και την πρακτική τους δεν είναι εκ συστήματος «επενδυτές», αλλά απλοί καταθέτες) καθώς και τα Ν.Π.Δ.Δ. τα οποία πράγματι απώλεσαν σημαντική περιουσία στο βωμό ενός προδήλως αποτυχημένου εγχειρήματος.
Οι ρήτρες συλλογικής δράσης και το PSI
Η ενεργοποίηση των λεγόμενων ρητρών συλλογικής δράσης (περί αυτών βλ. παρακάτω) και η εκτελεστική διαδικασία του όλου εγχειρήματος αφορά: α) στην Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου με αριθ. 10/ΦΕΚ αρ. 50/9.03.2012 και β) στην Υπουργική Απόφαση με αριθ. 2/20964/0023α/ΦΕΚ αρ.682/9.03.2012. Έτσι κατέστη υποχρεωτική η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα –και όχι μόνον(!) στο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων και αναδιάταξης του ελληνικού χρέους (PSI), εξ αιτίας της οποίας η αξία των ελληνικών ομολόγων υπέστη δραματική απώλεια που οφείλεται στην κατά53,5% μείωση της ονομαστικής αξίας των ομολόγων που υπήρχαν στα χαρτοφυλάκια των ιδιωτών, αλλά και φορέων του δημόσιου τομέα (βλ. π.χ. Ασφαλιστικά Ταμεία).
Του Γιάννη Τόλιου, 18.2.17
Αποδόμηση «αιχμών» κινδυνολογίας για το Εθνικό Νόμισμα
Εισαγωγή
Η συζήτηση για τη μετάβαση στο «Εθνικό Νόμισμα» (ΕΘΝΟ), βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο, κάτω από το βάρος της κρίσης του οικοδομήματος της ΟΝΕ (ευρωζώνης) και πολύ περισσότερο από τα τεράστια προβλήματα που έχουν σωρεύσει τα Μνημόνια στην οικονομία και τον ελληνικό λαό. Παρά τα ογκούμενα αδιέξοδα από τη συμμετοχή στο ευρώ, οι κυρίαρχες δυνάμεις του εγχώριου αστικού συστήματος επιμένουν στην «πάση θυσία» παραμονή στην ευρωζώνη», έχοντας πολύτιμο στήριγμα τους ιδεολογικούς «ταγούς» του δημοσιογραφικού και πανεπιστημιακού κατεστημένου. Χαρακτηριστική περίπτωση πρόσφατα άρθρα του αντιπρύτανη Ε.Κ.Π.Α., Ν.Μαραβέγια, όπως και του δημοσιογράφου Γ.Πολίτη, στη Real News (12.2.17) οι οποίοι θεωρούν «καταστροφική» τη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα.
Τι συνήθως κρύβουν και τι διαστρεβλώνουν
Οι απολογητές του ευρώ, πάγια αποσιωπούν τα εκρηκτικά προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από την παραμονή στη «φυλακή» της ευρωζώνης και όταν γίνεται αναφορά σ’ αυτά, ισχυρίζονται ότι θα βρεθούμε σε χειρότερη θέση εάν περάσουμε στο εθνικό νόμισμα. Συγκεκριμένα ισχυρίζονται ότι μετάβαση στο «ΕΘΝΟ» συνεπάγεται μεγάλη υποτίμηση, με αποτέλεσμα τη μεγάλη αύξηση των δαπανών εξυπηρέτησης του χρέους, αύξηση της φορολογίας, ακριβότερες εισαγωγές, αύξηση πληθωρισμού, επανάληψη φαύλου-κύκλου υποτίμησης και πληθωρισμού, εξαέρωση καταθέσεων, μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση ανεργίας και τελικά χρεοκοπία.
Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 14.02.2017
Το περιεχόμενο των δύο πρόσφατων εκθέσεων του ΔΝΤ, δηλαδή αυτής που κυκλοφόρησε ευρέως, αλλά και της εμπιστευτικής1, αποκλείει οποιασδήποτε μορφής αισιοδοξία, για την τύχη της Ελλάδας, αφού τα οδυνηρά και χωρίς περιστροφές συμπεράσματά τους προειδοποιούν ότι “η Ελλάδα οδηγείται σε κατάρρευση”, και ακόμη ότι “έστω και αν η Ελλάδα εφαρμόσει και νέες επώδυνες μεταρρυθμίσεις το χρέος δεν θα καταστεί βιώσιμο”. Η ανάλυση του ΔΝΤ, σχετικά με τα αίτια που μας οδήγησαν στην καταστροφή, σχετικά με το ποιοί ευθύνονται για αυτήν, αλλά και σχετικά με το τι θα έπρεπε να γίνει εφεξής για να σωθούμε, είναι ασαφής και πλήρης εσωτερικών αντιφάσεων. Είναι ξεκάθαρο ότι το ΔΝΤ επιθυμεί, διακαώς, να μην είναι παρόν στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος, τώρα που αποδείχθηκε περίτρανα πια ότι το σύνολο των μέτρων δικής του έμπνευσης, που ήδη εφαρμόστηκαν πειθήνια από τις κυβερνήσεις των 7 τελευταίων ετών, έφεραν τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα των αναμενόμενων. Το χρέος εξακολουθεί να αναρριχάται σε απρόσιτα ύψη (προβλέπεται από το ΔΝΤ τριπλασιασμός του, στις προσεχείς δεκαετίες, ως ποσοστό στο τότε ΑΕΠ). Κατανάλωση, αποταμίευση και επένδυση κυριολεκτικά καταποντίζονται. Οι νέοι, κυρίως οι μορφωμένοι, που εγκατέλειψαν την Ελλάδα ανέρχονται ήδη σε 426.000. Οι επιχειρήσεις εξαφανίζονται σε καθημερινή βάση κατά δεκάδες. Η οικοδομική δραστηριότητα και οι σχετικές συναλλαγές βρίσκονται από καιρό σε διαρκή χειμερία νάρκη. Η ανεργία που εξακολουθεί να ανέρχεται, ξεγελάει, ωστόσο, όσους αναζητούν ψευδείς ενδείξεις αισιοδοξίας, πρώτον εξαιτίας της αθρόας μετανάστευσης των νέων μας, που περιορίζει τον ενεργό πληθυσμό, και δεύτερον εξαιτίας αυτών που εκλαμβάνονται ως “απασχολούμενοι”, με μηνιαία αμοιβή 100-300Ε.
ΔΝΤ και Commission δίνουν την απατηλή εντύπωση έντονων διαφωνιών αναμεταξύ τους, για το πως θα “εξακολουθήσουν να σώζουν την Ελλάδα”, με αποτέλεσμα να επινοούν μέτρα άγνωστης θεωρητικής πατρότητας, όπως λ.χ. “προληπτικά μέτρα λιτότητας”, όπως “μειώσεις φόρων με παράλληλη μείωση του αφορολόγητου ορίου”, όπως “διαχρονικά περιφερόμενος κόφτης” και πολλά ανάλογα.
Του Νίκου Ιγγλέση, 17-2-2017
Το ελληνικό δράμα κορυφώνεται. Μετά επτά χρόνια «μεταρρυθμίσεων», το σχέδιο των επικυρίαρχων δανειστών έχει φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο. Το ελληνικό «πειραμοατόζωο» πνέει τα λοίσθια και οι θεράποντες ειδικοί – Ευρωζώνη και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – διαφωνούν για τη θεραπεία που πρέπει να ακολουθηθεί προκειμένου να αποφευχθεί το μοιραίο.
Το 2010 η Ελλάδα δεν μπορούσε να δανειστεί, μ’ ένα βιώσιμο επιτόκιο, από τις «αγορές» για να πληρώνει τα τοκοχρεωλύσια του Δημόσιου Χρέους της και ουσιαστικά χρεοκόπησε μέσα στο ευρώ. Για να μην καταρρεύσει το ενιαίο νόμισμα και οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, Ευρωζώνη και ΔΝΤ άρχισαν να δανείζουν τη χώρα μας προκειμένου αυτή να αποπληρώνει τα ομόλογα που κατείχαν οι «αγορές». Οι επίσημοι δανειστές λειτουργούν ως μεσάζοντες μεταξύ της χώρας μας και των «αγορών». Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) δανείζεται από τις «αγορές» με ομόλογα (μερικά από τα οποία έχουν διάρκεια σαράντα ετών) και με τα χρήματα που παίρνει δανείζει στη συνέχεια την Ελλάδα. Τα λεφτά που παίρνει η χώρα μας δεν είναι από τους ευρωπαίους φορολογούμενους αλλά από τις χρηματαγορές.
Το ελληνικό Δημόσιο Χρέος είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο» (εξυπηρετήσιμο) υποστηρίζει το ΔΝΤ γι’ αυτό απαιτείται να «κουρευτεί», ενώ το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού (πριν την πληρωμή των τόκων) πρέπει να περιοριστεί στο 1,5% του ΑΕΠ, για να έχει η χώρα μια ελπίδα ανάπτυξης. Το ΔΝΤ προβλέπει ότι χωρίς «κούρεμα», το χρέος θα φτάσει στο 275% του ΑΕΠ το 2060, από 185% σήμερα. Αντίθετα ο «Γενικός Επιτελάρχης» της Ευρωζώνης, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε θεωρεί ότι το χρέος είναι, για την ώρα, βιώσιμο άρα δε χρειάζεται «κούρεμα» και η Ελλάδα μπορεί να επιτυγχάνει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για τα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια. Τελικά οι δανειστές κατέληξαν σ’ ένα συμβιβασμό σε βάρος της Ελλάδας – όχι δε θα τα εύρισκαν τα συνεταιράκια -, προκειμένου να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση: όχι «κούρεμα» του χρέους, πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ και πρόσθετα μέτρα 3,6 δις. ή 2% του ΑΕΠ για να θεωρηθεί – από το ΔΝΤ – το χρέος βιώσιμο. Από τα πρόσθετα μέτρα τα μισά θα εφαρμοσθούν άμεσα και τα υπόλοιπα θα θεσμοθετηθούν τώρα αλλά θα εφαρμοστούν από το 2018. Όλα αυτά για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Φανταστείτε τι έχει να γίνει μέχρι την έκτη!