Θεόδωρος Μαριόλης

Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο,

ΙΚΕ Δημήτρης Μπάτσης, και ΕΔΕΚΟΠ,  

11 Φεβ. 2017

Εάν ήταν σε θέση να αναστοχαστεί κανείς τι – κατά συντριπτική πλειοψηφία – λέγεται και γράφεται, εδώ και έξι-επτά χρόνια, τότε θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι το ζήτημα της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας συνιστά γρίφο Μεταφυσικής. Το σφάλμα του θα ήταν ότι λησμόνησε πως στον «αντεστραμμένο κόσμο» της Ευρωζώνης-ΕΕ το «αληθινό είναι μία στιγμή του ψεύτικου» (G. Hegel). Δεν αποτελεί ζήτημα Μεταφυσικής αλλά ’Παταφυσικής.

Σύμφωνα με τον ιδρυτή της Alfred Jarry (1873-1907), η «’Pataphysique» (γράφεται με ένα απόστροφο πριν από τη λέξη και προέρχεται από παραφθορά του: «τὰ ἐπὶ τὰ φυσικά») είναι: (i) η επιστήμη των φανταστικών λύσεων, η οποία αποδίδει συμβολικά στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των πραγμάτων και των εν εξελίξει διαδικασιών τις ιδιότητες που περιγράφονται από την «κατ’ αξίαν ιδιότητά τους» («virtualité»), κατ’ επέκτασιν (ii) η μελέτη των νόμων, οι οποίοι διέπουν τις εξαιρέσεις (και όχι τις συστηματικότητες) και, άρα, (iii) η περιγραφή και εξήγηση ενός σύμπαντος συμπληρωματικού ως προς το υπάρχον, το οποίο κανείς μπορεί ή, ίσως, πρέπει να δει.

(more…)

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΑΡΙΟΛΗΣ

Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας

Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, Πάντειο Πανεπιστήμιο,

και Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών Δημήτρης Μπάτσης

1. Εισαγωγή

Στο παρόν κείμενο κωδικοποιούνται τα βασικά σημεία ενός προγράμματος οικονομικής πολιτικής για την Ελλάδα. Στοχεύει στην ανάταξη και, εν συνεχεία, ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και της κοινωνικής παραγωγής, με γνώμονα τα γενικά εθνικά συμφέροντα, αλλά δίνοντας προτεραιότητα σε εκείνα των μισθωτών. Αποτελείται από δύο κεντρικές ενότητες: Η πρώτη ενότητα εστιάζει στην κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, στο ζήτημα της ανάπτυξης και στην ευρωπαϊκή ΟΝΕ. Υποστηρίζει ότι η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη είναι ασυμβίβαστη με την υλοποίηση προγράμματος απελευθέρωσης από τον βρόχο των Μνημονίων-επιταχυνόμενης ανάπτυξης. Η δεύτερη ενότητα προσδιορίζει το απαιτούμενο μείγμα οικονομικής πολιτικής, η οποία χαρακτηρίζεται από κομβικά σημεία ασυνέχειας ως προς την έως τώρα εφαρμοζόμενη και, συνεπώς, αποκαλείται «Νέα Οικονομική Πολιτική» (Ν.Ο.Π.).

Η δομή και οι προτάσεις του προγράμματος έχουν συγκροτηθεί βάσει θεωρητικών και εμπειρικών μελετών της ελληνικής οικονομίας, οι οποίες περιέχονται, κατά βάση, στους τόμους Μαριόλης (2011, 2016). Οι κύριοι άξονες του αναλυτικού συστήματος αυτών των μελετών είναι, κατά λογική σειρά, οι ακόλουθοι:

(i). Εξισώσεις-προβολές των σχέσεων ανάμεσα στον μέσο ρυθμό μεγέθυνσης της οικονομίας και στο ύψος της απασχόλησης της εργασίας ή του ποσοστού ανεργίας. Υποδεικνύουν τον ρυθμό μεγέθυνσης, ο οποίος είναι συμβατός με την συμπίεση της ανεργίας σε ορισμένο, επιθυμητό επίπεδο, καθώς και την χρονική περίοδο, εντός της οποίας είναι υλοποιήσιμη αυτή η συμπίεση.

(ii). Εναλλακτικά δυναμικά τιμιακά υποδείγματα εισροών-εκροών. Εκτιμούν τις επιπτώσεις της ονομαστικής υποτίμησης του νέου νομίσματος στον πληθωρισμό κόστους, στην διεθνή ανταγωνιστικότητα και στο εξωτερικό ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών.

Συνεχίστε την ανάγνωση κατεβάζοντας στον υπολογιστή σας την συνέχεια του άρθρου σε κείμενο word, πατώντας mariolis_an_economic_policy_program_for_greece

του Θεόδωρου Μαριόλη

Αν. Καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο,

και Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών Δημήτρης Μπάτσης

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα», 12.12.2013

Το πιο εντυπωσιακό γεγονός δεν είναι η πρωτοφανής, με διεθνή μέτρα και σταθμά, ύφεση της ελληνικής οικονομίας και η επακόλουθη εκτίναξη της ανεργίας. Αλλά ότι οι «Μνημονιακές κυβερνήσεις» δεν έχουν καταθέσει ούτε τμήμα προγράμματος αντιστροφής της κατάστασης. Υπολογισμοί δείχνουν ότι, για να αρχίσει να μειώνεται η ανεργία, απαιτούνται ετήσιοι ρυθμοί ανάπτυξης του 2-2.5%, ενώ για να συμπιεστεί η ανεργία στο 10%, εντός περιόδου 5 ετών, απαιτούνται ρυθμοί ανάπτυξης της τάξης του 5-5.5%. Θα πρόκειται περί θαύματος.

Κάθε εθνική οικονομία αποτελείται από τρεις τομείς, τον Ιδιωτικό, τον Δημόσιο και τον Εξωτερικό τομέα. Όταν βρίσκεται σε βαθειά ύφεση, πρέπει ένας, τουλάχιστον, τομέας να λειτουργήσει ως «ατμομηχανή», δηλαδή να καθοδηγήσει την τόνωση της ενεργού ζητήσεως. Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα των M. Kaleckiκαι J. M. Keynes, στη Μεγάλη Κρίση του 1930, και είναι, καταρχήν, βάσιμη. Στην Ελλάδα, ο Ιδιωτικός τομέας βρίσκεται σε δεινή κατάσταση, ενώ αποστραγγίζεται με φόρους. Ο Δημόσιος τομέας είναι φορτωμένος με χρέη, ενώ αποδιαρθρώνεται περαιτέρω μέσω της ασκούμενης συσταλτικής πολιτικής. Επίσης, η κυβέρνηση δεν διαθέτει, λόγω των περιορισμών του Μάαστριχτ, κάποιο εργαλείο αντι-κυκλικής πολιτικής. Τέλος, ο Εξωτερικός τομέας αδυνατεί να συμβάλλει, γιατί (α) χρησιμοποιεί το ευρώ, δηλαδή νόμισμα πιο «σκληρό» και από το δολάριο, και (β) ανταγωνίζεται πολύ πιο τεχνολογικά προηγμένες ευρωζωνικές οικονομίες επί τη βάσει οιονεί-απολύτων (και όχι συγκριτικών!) πλεονεκτημάτων κόστους.

(more…)