ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙ Η ΠΑΤΡΙΣ.
Σπ. Στάλιας, 23 Ιουλίου 2019
Η Ευρωζώνη, το Μπρέττον Γούντς και οι φοιτητές του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
Πριν λίγο καιρό, ο καθ.. Παντελής Γκιόκας, Αναπληρωτής Καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης και Διεθνών Οικονομικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, δημοσίευσε στο http://www.huffingtonpost.gr ένα άρθρο με τον τίτλο «Επιστροφή στη Δραχμή»: Ο μύθος και 15 σοβαρά προβλήματα.
Μεταξύ των άλλων ο κύριος Καθηγητής αναφέρει ότι:
«Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα ως οικονομολόγο ο μύθος της δραχμής. Ακούω να μου λένε ότι με τη δραχμή η χώρα μας τις δεκαετίες του 1950 και 1960 είχε επιτύχει πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Πράγματι, η Ελλάδα τότε συντηρούσε ένα μέσο ρυθμό ανάπτυξης περίπου 6% το χρόνο που την έφερνε 2η στην παγκόσμια κατάταξη μετά την Ιαπωνία που ήταν στο 7%. Όμως αυτό που δεν γνωρίζουν όσοι μιλούν για αυτό τον μύθο είναι ότι και εκείνη την εποχή η Ελλάδα είχε «ευρώ»! Ήταν και τότε όπως και τώρα σε μια νομισματική ένωση που της απέτρεπε να ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, να «κόβει» δηλαδή όσο χρήμα επιθυμεί όπως θέλουν οι υποστηρικτές του μύθου αυτού. Αυτή η νομισματική ένωση ήταν το διεθνές νομισματικό σύστημα του Μπρέττον Γούντς. Έτσι η δραχμή δεν ήταν ανεξάρτητη αλλά μέρος του συστήματος αυτού. Το σύστημα του Μπρέττον Γούντς πράγματι βοήθησε να επιτύχει η χώρα μας τα υψηλά εκείνα επίπεδα ανάπτυξης γιατί παρείχε: σταθερότητα, χαμηλό πληθωρισμό, ασφάλεια στους ξένους επενδυτές και χαμηλό κίνδυνο. Φυσικά αυτός ήταν και ο σκοπός της δημιουργίας του Μπρέττον Γούντς το 1945 όπως και της Ευρωζώνης το 1998.»
Θα ασχοληθώ ακριβώς με τους τρεις παραπάνω ισχυρισμούς του κυρίου Καθηγητού, δηλαδή, ότι την περίοδο που ίσχυσε η συμφωνία του Μπρέττον Γούντς η δραχμή της Ελλάδος ήταν ένα ‘ευρώ’, ότι η Ελλάδα την ιδία περίοδο δεν μπορούσε να ασκήσει ελεύθερη νομισματική πολιτική και με τον ισχυρισμό ότι η συμφωνία της Ευρωζώνης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άλλη συμφωνία του τύπου της συμφωνίας του Μπρέττον Γούντς. Φυσικά συμφωνώ μαζί του ότι την περίοδο εκείνη η Ελλάδα είχε την υψηλότερη ανάπτυξη που είχε ποτέ ως κράτος από της ιδρύσεως της.
Σπ. Στάλιας, 30 Απριλίου 2015
Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ιδρύθηκε το 1924 και άντεξε έως το 1933 στη Γερμανία.
Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας ορίστηκε ο Hjalmar Schacht ο όποιος θεώρησε ότι για να σταθεί στα πόδια της η Δημοκρατία της Γερμανίας, θα έπρεπε να έχει ένα έντιμο νόμισμα’. Με τον όρο ‘έντιμο νόμισμα’ εννοούσε ότι η Γερμανία θα έπρεπε να επιστρέψει και πάλι στον κανόνα του χρυσού.
Αφού όμως δεν μπορούσε να αγοράσει αρκετό χρυσό, από τον κυκλοφορούντα χρυσό στον κόσμο, επαρκή για να διευκολύνει την κυκλοφορία του χρήματος, άρχισε να μειώνει την προσφορά χρήματος. Με άλλα λόγια, έφτιαξε στην κυριολεξία ένα ευρώ εκείνη την εποχή
Το χρήμα έγινε πιο ακριβό, οι επενδύσεις μειώθηκαν, επιχειρήσεις έκλεισαν, η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε, η ανεργία εκτοξεύτηκε στα ύψη, και η κοινωνία βρήκε ‘παρηγοριά’ στον εθνικισμό και στο Χίτλερ. Από 1,9 % που πήρε ο Χίτλερ στις εκλογές του 1924 το Μάρτιο του 1933 βρέθηκε με πανω από 40%.
Για τον ίδιο λόγο 18 Δημοκρατίες που είχαν ιδρυθεί με τα το 1918 έως το 1935 είχαν διαλυθεί και μετατραπεί σε Δικτατορίες μέσα από εμφύλιους, φτώχεια, ανεργία και πολιτική αστάθεια. Αιτία ο χρυσός.
Με άλλα λόγια η μειωμένη προσφορά χρήματος όπως έχουν δείξει οι αιώνες του χρυσού, αυτή η βάρβαρη παράδοση, μειώνει την οικονομική δραστηριότητα και αυξάνει την ανεργία, πράγμα επικίνδυνο για κάθε κοινωνία, γιατί από τέτοιες καταστάσεις προκύπτουν άσχημα αποτελέσματα, λαοί να μην καταλαβαίνουν λαούς και τα μέλη μιας κοινωνίας να μην καταλαβαίνονται μεταξύ τους.
Στην Ελλάδα είμαστε σε αυτή την κατάσταση όπως και στην Ευρώπη.
Όταν το χρήμα είναι σε περιορισμένη προσφορά τότε Τράπεζες και πλούσιοι το αποθησαυρίζουν με αποτελέσματα καταστροφικά.
Φαίνεται ότι οι Κεντρικοί Τραπεζίτες και οι Πολιτικοί τους ότι αγνοούν αυτούς τους κινδύνους.
Πηγή: tokoutsavaki.blogspot
Σπ. Στάλιας, 2 Μαίου 2019
Έγιναν οι εκλογές στην Ισπανία και αναλύσεις έρχονται, η μία μετά την άλλη, και μας εξηγούν για το πώς και γιατί εκφράστηκε έτσι η θέληση του Ισπανικού Λάου, όπως καταγράφτηκε στα αποτελέσματα των εκλογών.
Επί της ουσίας τώρα, και χωρίς πολλά λόγια. Τι έγινε στην Ισπανία λοιπόν; Έγινε αυτό που έχει καταγραφεί σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης.
Οι κυβερνήσεις που ασκούν φιλελεύθερη πολιτική, χάνουν τις εκλογές, και μια άλλη νέα Κυβέρνηση έρχεται, με το δικό της αφήγημα, για να ασκήσει την ιδία πολιτική, που άσκησε η προηγούμενη κυβέρνηση, για να χάσει και αυτή μετά. Μα γιατί; Γιατί εκ κατασκευής το ευρώ επιτρέπει την άσκηση μιας και μόνης πολιτικής. Την λιτότητα.
Το έργο είναι πολυπαιγμένο όλο το 19ο αιώνα και στα 50 πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα. Το ίδιο γινόταν και τότε, αφού η πολιτική ήταν μια και καθοριζόταν από τον κανόνα του χρυσού. Καθοριζόταν από απρόσωπες δυνάμεις.
GMR, 24 Φεβρουαρίου 2020
ΛΑΦΑΖΑΝΙΟΣ & ΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΣΜΟΣ vs ΑΡΧΩΝ
Λαφαζάνης: Ανοικτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με ΑΝ.ΕΛ – ακύρωση μνημονίων και ιδιωτικοποιήσεων
Λαφαζάνης – Μαζαράκης: Η Ανάγκη Δημιουργίας ενός Αντιμνημονιακού Μετώπου
https://greek-market-research.com/article/20489/
Εθνική και Πατριωτική Ενότητα
https://greek-market-research.com/article/21749/
«Ο Τσίπρας ακολουθεί με δουλικότητα την αμερικανική στρατηγική στο Μακεδονικό»
https://greek-market-research.com/article/o-tsipras-akoloythei-me-doylikotita-t/
Στην… κρεμάλα ο προδότης Παναγιώτης Λαφαζάνης
https://greek-market-research.com/article/stin-kremala-o-prodotis-panagiotis-lafazanis/
Βόμβες Λαφαζάνη για ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα – Τι καταγγέλλει
https://greek-market-research.com/article/24709/
Σπ. Στάλιας, 1 Δεκεμβρίου 2019.
Το άρθρο αυτό χωρίζεται σε πέντε μέρη.
Στο πρώτο μέρος υπάρχει μια ενδιαφέρουσα και θλιβερή ιστορία συνάμα. Μια ιστορία που με ευθύνη της αριστεράς, της δεξιάς και των καθηγητών των πανεπιστημίων δεν έχει λεχθεί ξεκάθαρα στη χώρα μας. Πως από το 1933 που άρχισαν να εφαρμόζονται οι μετακεϋνσιανές πολιτικές και ακόμα πιο έντονα από το 1945 και μετά, ο νεοφιλελευθερισμός δεν πέθανε, αλλά από το 1980 και μετά, ξαναγύρισε θριαμβευτικά στη ζωή μας, ως το κυρίαρχο υπόδειγμα που αποτελεί και την βάση συνύπαρξης μας στην ευρωζώνη.
Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται ο νεοφιλελευθερισμός της ευρωζώνης, ως θεωρητικό οικοδόμημα αλλά και ως στοχευμένη πολιτική και οικονομική εφαρμογή, με άλλα λόγια τι ακριβώς εξυπηρετεί. Ο νεοφιλελευθερισμός ως σχολή σκέψης έλκει την καταγωγή της από τους Marshall, Walras, Wicksell, Hayek (Mount Pelerin Society), Friedman κά.
Στο τρίτο μέρος παρουσιάζεται η κεϋνσιανή και η μετακεϋνσιανή ακαδημαϊκή θεωρία, που έλκει την καταγωγή της, από τους Μάρξ, Καλέτσκι, Κέυνς, Σράφα, Λέρνερ κά. και πως αυτή η σχολή σκέψης ασκεί κριτική και καταρρίπτει τις υποθέσεις του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος.
Σπ. Στάλιας, 29 Νοεμβρίου 2019
Αυτές τι μέρες γίνεται πολύ συζήτηση για το πανεπιστημιακό άσυλο. Η κοινωνία σαφώς έχει ταχθεί με την επικράτηση του νόμου και της τάξης μέσα στα Πανεπιστήμια, όταν φαινόμενα παράβασης του νόμου εκδηλώνονται ή εκπορεύονται μέσα από εκεί. Από την άλλη υπάρχει η άποψη του αριστερού σύριζα, που άσκησε την πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική για πέντε σχεδόν χρόνια, που υπερασπίζεται το ‘άσυλο’, με το επιχείρημα, η πανεπιστημιακή κοινότητα μόνη της θα βρίσκει λύσεις στα οποιαδήποτε προβλήματα ανακύπτουν. Μακάρι, αλλά όταν ο νόμος παραβιάζεται δεν είναι δουλειά της πανεπιστημιακής κοινότητας να το παίζει αστυνομία. Αυτά είναι σαχλαμάρες.
Αλλά λύθηκε έτσι το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου; Φυσικά δεν λύθηκε, και ότι λύθηκε, αν λύθηκε, έχει σχέση με τις έκνομες πράξεις μέσα στο πανεπιστήμιο. Αυτό δεν έχει καμμία σχέση με το πανεπιστημιακό άσυλο.
Το πανεπιστημιακό άσυλο παραμένει το ζητούμενο στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, απ’ όπου υποτίθεται ότι ξεπηδάει η ελεγμένη γνώση με τρόπο διαλεκτικό. Διαλεκτική είναι ο διάλογος που επιβάλει να μπαίνει ο ένας στην θέση του άλλου, να υπερβαίνουν τους εαυτούς τους, και να ανακαλύπτουν μια νέα αλήθεια, που όταν προσήλθαν ούτε καν αυτοί γνώριζαν. Η διαλεκτική είναι, με άλλα λόγια, μία κίνηση προς την καθολικότητα που ο καθαρός λόγος επιβάλει. Αυτό δεν σημαίνει ότι πάντα αυτό κατισχύει ή ότι πάντα γεννιέται μια απόλυτη γνώση. Στην πραγματικότητα είναι μια συμφωνία ανθρώπων που επιθυμούν να βρουν την αλήθεια και κάπου συμφωνούν σε ένα ανώτερο επίπεδο, υπερβαίνοντας έτσι τις προσωπικές τους απόψεις που είχαν πριν. Η γνώση αυτή μετά, πρέπει να πάρει τον δρόμο της προς την κοινωνία. Πως θα εφαρμοστεί είναι μια άλλη ιστορία, γιατί μπορεί και να μην γίνει ποτέ κτήμα της κοινωνίας.
Σχόλιο GMR : Ο οικονομολόγος κύριος Σπύρος Στάλιας τιμά την οικονομική επιστήμη και την αναλύει με τον πιο εύληπτο τρόπο.
Τούτα εδώ, “…Οι Έλληνες με την ψήφο τους επέδειξαν πλήρη αγνωσία, αγραμματοσύνη και ανευθυνότητα.”….”…Ως τότε καλά μπάνια, καλές μπύρες, καλά ούζα και καλαμαράκια!!“, τι τα ήθελε, ο κύριος Στάλιας;
Το μπλέξιμο καθαρών-ανιδιοτελών ανθρώπων και δη επιστημόνων, με ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ του Αντιπροσωπευτικού (τι κι αν είναι ΚΑΙ Κατοχικός) Κοινοβουλευτισμού, ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.
Σπ. Στάλια, 5 Αυγούστου 2019
Το άρθρο αυτό χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος παρουσιάζει τον νεοφιλελευθερισμό, ως θεωρητικό οικοδόμημα αλλά και ως πολιτική πρακτική, και στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται η κεϋνσιανή και μετακεϋσινή θεωρία, ως απάντηση στον νεοφιλελευθερισμό αλλά και ως επίθεση προς αυτόν, με στόχο να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από τα ζόμπι αυτά με τα τραπεζικά οικονομικά της ευρωζώνης.
Η αιτία για να γραφεί αυτό το άρθρο είναι οι πρόσφατες εκλογές κατά τι οποίες οι Έλληνες υπερψήφισαν τα κόμματα του ευρώ, και συνεπώς ανέδειξαν τον νεοφιλελευθερισμό ως την μοναδική πολιτική λύση για να προχωρήσει η χώρα στο μέλλον, πάρα την δεκαετή ατελέσφορη λιτότητα που θα συνεχιστεί, ως προδιαγεγραμμένη περαιτέρω φτωχοποίηση, ως το 2060.
Οι Έλληνες με την ψήφο τους επέδειξαν πλήρη αγνωσία, αγραμματοσύνη και ανευθυνότητα.
Σπ. Στάλιας , 30 Μαΐου 2019
Συντάξεις: Η αποθέωση της υπέρτατης βλακείας
Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D
Πριν λίγα χρόνια κατέβηκαν σε πορεία διαμαρτυρίας, κατά του νέου τότε ασφαλιστικού νομοσχεδίου, οι κατά τεκμήριο πλέον μορφωμένες επαγγελματικές τάξεις τις χώρας. Οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί και τέλος πάντων οι επαγγελματίες που είναι απόφοιτοι των ΤΕΙ και των Ανωτάτων Εκπαιδευτηρίων του Κράτους. Η συγκέντρωση όλων αυτών των εκπαιδευμένων ανθρώπων στους δρόμους ονομάστηκε ‘η διαδήλωση της γραβάτας’. Συνθήματα: ‘κάτω τα χέρια από τις συντάξεις’, ‘όχι άλλες περικοπές στις συντάξεις’, ‘όχι διάλυση των επικουρικών ταμείων’ και άλλα παρόμοια.
Πρέπει να πω ευθύς εξ αρχής ότι τα συνθήματα με παραξένεψαν και με ανησύχησαν. Τα συνθήματα ήσαν εκτός πνεύματος ευρώ, με την έννοια ότι σε μια χώρα, χρήστη ξένου νομίσματος, του ευρώ, κανένα σύστημα ασφάλισης ή αμοιβής δεν είναι εγγυημένο. Κατά συνέπεια, τι έννοια είχαν αυτά τα συνθήματα. Αυτό έπρεπε να το γνωρίζουν οι μορφωμένοι διαδηλωτές, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι με το ευρώ και το στηρίζουν ως μέρος της αξιοπρέπειας τους. Προφανώς δεν γνώριζαν με είχαν μπλέξει.
Σχόλιο GMR : Αγαπητέ κύριε Στάλια, σας περιμένουμε να σας δούμε και να δούμε εκ του σύνεγγυς αν το παρακάτω σχόλιο (στα comments) επιβεβαιωθεί…
Σπύρος Στάλιας(*) , 25 Μαΐου 2019
Προσοχή, αύριο ψηφίζουμε για την επιβίωση της Ελλάδος
Θα προσπαθήσω με σαφήνεια να εξηγήσω ποιά πολιτική προτιμάτε να επικρατήσει και να υλοποιηθεί, αν ψηφίσετε την Κυριακή ένα από τα αγοραία κόμματα που στηρίζουν το ευρώ, δηλαδή ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΧΑ, ΚΚΕ και τα υπόλοιπα.
Την πεμπτουσία του νεοφιλελευθερισμού, και κατ’ επέκταση της ευρωζώνης, την αποτελούν τρία πράγματα. Οι ευέλικτες τιμές, οι ευέλικτοι μισθοί, και το επιτόκιο. Αυτά και τα τρία μαζί, συναποτελούν ένα αυτορρυθμιζόμενο μηχανισμό ο οποίος οδηγεί στην ανάπτυξη, στην πλήρη απασχόληση και στην πρέπουσα αμοιβή αυτών που μετέχουν στην αγορά. Ότι πάρουν οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις και οι εργάτες είναι η δίκαιη αμοιβή τους.
Πως λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός; Αν έχουμε ανεργία, όπως έχουμε τώρα στην Ελλάδα και στην ΕΕ, οι μισθοί θα πρέπει να προσαρμοστούν προς τα κάτω, ήτοι να μειωθούν, για να αυξηθεί εκ μέρους των επιχειρήσεων η ζήτηση για εργασία. Αυτό είναι το μέρος πρώτο της διαδικασίας. Μέρος δεύτερο και τελευταίο. Το επιτόκιο με την σειρά του, και αυτό θα κάνεις κινήσεις προσαρμογής, έτσι ώστε το εισόδημα που περισσεύει μετά την κατανάλωση, οι αποταμιεύσεις δηλαδή, να επενδυθούν σε επίπεδο πλήρους απασχόλησης. Αυτή είναι η ευρωζώνη με δύο λόγια και πιο σύντομη και ορθή περιγραφή δεν θα βρείτε.
Σπύρος Στάλιας, 26 Δεκ. 2018
Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D
πρ. Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ
Τον 19ο αιώνα στην Αμερικανική Δύση υπήρξαν πόλεις φαντάσματα. Θα τις έχετε δει αυτές τις πόλεις, στον κινηματογράφο, σε έργα εποχής. Υπήρχαν κτίρια, σπίτια, εγκαταστάσεις, δρόμοι εγκαταλειμμένα και καθόλου ανθρώπινη ζωή. Ο αέρας καθώς φυσούσε παρέσυρε, μέσα στη σκόνη που σήκωνε, ξερούς θάμνους και ένα τόνο ζωής έδιναν τα μαυροπούλια που πετούσαν πάνω από τα έρημα ανθρώπινα έργα.
Αυτές οι πόλεις φαντάσματα ήσαν αποτέλεσμα ενός διαρκούς ελλείμματος στο εμπόριο αυτών των πόλεων, με την υπόλοιπη αμερικανική οικονομία.
Ας έχουμε κατά νου ότι τότε η αμερικανική ολοκλήρωση στο δημοσιονομικό και στο νομισματικό πεδίο δεν είχε επιτευχθεί πλήρως, πράγμα που έγινε πολύ αργότερα, το 1913 με την ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας και ολοκληρώθηκε μετά από τον Πρόεδρο Ρούζβελτ (1933).
Για λόγους απλοποίησης ας υποθέσουμε ότι έχουμε δυο Πολιτείες την Α και την Β. Η Α εισάγει από την Β προϊόντα. Και οι δυο πολιτείες έχουν το ίδιο νόμισμα. Για να εισάγει η πολιτεία Α, προφανώς είχε στην διάθεση της χρηματικά αποθεματικά που με αυτά πλήρωνε τις εισαγωγές της από των πολιτεία Β. Αν δεν είχε χρήματα τότε δανειζόταν από τις τράπεζες της πολιτείας Β που είχαν πλεόνασμα. Αν όμως η κατάσταση αυτή συνεχιζόταν, δηλαδή το έλλειμμα επέμενε να υφίσταται απτόητο, τότε η πολιτεία Α θα βρισκόταν σε κατάσταση έλλειψης ρευστότητας, με αποτέλεσμα να έχει αύξηση της ανεργίας και ύφεση. Με άλλα λόγια η πολιτεία Α θα περιέπιπτε σε φτώχεια.