Γιάννης Παπαμιχαήλ, 20 Νοεμβρίου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Οι υπήκοοι σε όλο τον πολιτισμένο δημοκρατικό δυτικό κόσμο, πολύ ταράχτηκαν! Άλλοι πιο συντηρητικοί, πατριωτικά ευαισθητοποιημένοι, είδαν στην εκλογή του νέου πλανητάρχη φως, πολύ φως και έσπευσαν προκαταβολικά να χαρούν. Άλλοι, λιγότεροι, είδαν με προσοχή ένα κίτρινο φως να αναβοσβήνει, προειδοποιώντας για μια επικείμενη μισοφωτισμένη διασταύρωση, ίσως και ένα φαινομενικά παράδοξο κυκλικό αδιέξοδο.

Άλλοι πάλι, πιο προοδευτικοί και ριζοσπάστες, παγκοσμιοποιημένοι σε επίπεδο νοοτροπιών και νεοταξίτικων χρηστοηθειών, “σταυροφόροι” της αποδόμησης, είδαν στην ίδια εκλογή μόνο σκοτάδι και έσπευσαν, επίσης προκαταβολικά, να λυπηθούν. Διότι κατ’ αυτούς, χάθηκε η ελπίδα για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο και δικαιότερο, ιδίως δε ανεκτικότερο. Σε τι; Εννοείται στις διαφορές κι όχι στις σταθερές, δομικές ομοιότητες που συγκροτούν τις συλλογικές συνειδήσεις. Στις ατομικές ή συγκυριακές ιδιομορφίες που κατακερματίζουν σε δικαιωματούχες μειονότητες τις παλαιές, πολιτισμικά τουλάχιστον συνεκτικές κοινωνίες. Στις διαφορές που διαλύουν συνειδησιακά τα συλλογικά υποκείμενα (έθνη και κοινωνικές τάξεις) σε άτομα και στις συγκυριακές, ταυτοτικές συναθροίσεις τους.

Σ’ έναν κόσμο ανεκτικότερο συνεπώς στις μικρές ή μεγάλες παραβάσεις της ισχύουσας εθιμικά, ηθικά ή συνταγματικά κανονικότητας ή και του νόμου που διέπει τις κοινωνικές σχέσεις εντός των παλαιών κοινωνιών του μεταφεουδαρχικού δυτικού κόσμου. Ανεκτικότερο λόγου χάρη στις παράτυπες μετακινήσεις νομαδικών πληθυσμών που δεν φιλοξενούνται προσωρινά στον δυτικό κόσμο, αλλά εγκαθίστανται σε αυτόν. Τον εποικίζουν, όπως στο κάτω κάτω της γραφής έκαναν ιστορικά και οι Ευρωπαίοι έποικοι της Αμερικής, πάνω στα πτώματα των αυτόχθονων Ινδιάνων, στο όνομα προφανώς ενός “καλύτερου κόσμου ίσων ευκαιριών αυτοπραγμάτωσης του καθενός”, συνώνυμου του αμερικανικού ονείρου που έχει αποικίσει το ευρωπαϊκό φαντασιακό με τον ριζοσπαστικό ανιστορισμό του.

………………….

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Επισημαίνουμε από το εξαιρετικό άρθρο και θα επιθυμούσαμε, με βάση την “δ.ά.δ.α.” δικαιοσύνης-ανιδιοτέλειας-δημοκρατίας-αλληλεγγύης της G-M-R και την επιστολή μας https://greek-market-research.com/clink/epistoli-pros-ko-s-seferiadi/, κάποια συνεργασία πολιτικής-πολιτισμικής αντιμετώπισης των πιο κάτω (εκ του κειμένου του άρθρου) από πλευράς μας υπογραμμίσεων:

“Χωρίς τον ρεαλισμό και τον δυναμισμό ενός τέτοιου, ανύπαρκτου ακόμα πολιτικού φορέα, ο δημοκρατικός ορθολογισμός, που δικαίως βέβαια απαιτεί τη συμμετοχή όλων των πολιτών στη διαχείριση των κοινών, καταλήγει, όπως έχει δείξει κατ’ επανάληψη η ιστορία, στο αντίθετο όλων  όσων ισχυρίζεται: στη θέση της γενικής βούλησης μπαίνει η αυθαίρετη βούληση της κάθε οργανωμένης μειοψηφίας, στη θέση των δημοκρατικών αλτρουϊστικών αξιών εισχωρούν οι πιο χοντροκομμένοι εγωισμοί, στη θέση του προσχηματικού οικουμενισμού σφηνώνεται ο ατομισμός.“

_.

Γιάννης Παπαμιχαήλ, 20 Ιουνίου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Όπως όλοι περίμεναν, το ποσοστό της αποχής στις πρόσφατες ευρωεκλογές ήταν ιδιαίτερα υψηλό, σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Παράλληλα ενισχύθηκε αυτό που η νέα φιλελεύθερη πραγματική ακροδεξιά αποκαλεί επιμόνως “ακροδεξιά”. Στην Ελλάδα η αποχή έφτασε στο 60%.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του λεγόμενου δημοκρατικού πατριωτικού τόξου να πείσει τους αγανακτισμένους πολίτες ότι δεν θα πρέπει καθόλου να απέχουν, αλλά να ψηφίσουν μαζικά κάποιον ή κάποιους από τους διάφορους, δεξιούς, αδέξιους ή προοδευτικά επιδέξιους φορείς του πολυκατακερματισμένου “πατριωτικού χώρου”, ο πολύς κόσμος πήγε για μπάνιο. Η κοινή γνώμη αδιαφόρησε για τα διακυβεύματα της εκλογικής διαδικασίας. Γύρισε την πλάτη της σε όσους την παρότρυναν να “εκφραστεί με την ψήφο”, έτσι ώστε να μην γίνει “συνυπεύθυνη για τις καταστροφικές πολιτικές που ακολουθεί ο οικονομικά φιλελεύθερος και πολιτικά αμερικανόδουλος” γραφειοκρατικός συρμός των Βρυξελλών.

Όλα τα παραπάνω παράδοξα και αντιφατικά φαίνονται εν μέρει λογικά και αναμενόμενα. Διότι στην πολιτική (όπως άλλωστε και στην ηθική), ο ορθός λόγος και ο “νόμος” δεν μας δίνουν παρά τις τυπικές, λογικές μορφές, τα γενικά και αφηρημένα σχήματα κατανόησης και ανάλυσης της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας που η ανθρώπινη, κοινωνική εμπειρία συγκεκριμενοποιεί και ζωογονεί επαληθεύοντάς τα ή διαψεύδοντάς τα στην πράξη.

Ενοχοποίηση της αποχής

Παρά λοιπόν την συστηματική ενοχοποίηση της αποχής για τη διαιώνιση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος εξουσίας, παρά την εν μέρει ορθή ταύτισή της με την δουλοπρέπεια, τον κυνισμό, την πολιτική παραίτηση των πολιτών, την ιδιώτευση των ανθρώπων που έχουν συνηθίσει τόσο πολύ τις αλυσίδες τους που τους φαίνονται νομοτελειακά αναπόφευκτες, στις σύγχρονες δυτικές “μεταδημοκρατίες”, η αποχή, έστω ως μια εν δυνάμει πολιτικά ανορθόλογη στάση πολλών πολιτών, αποτελεί ασυζητητί ένα πραγματικό, κοινωνικό, ιδεολογικό και πολιτικό γεγονός που δεν επιδέχεται καταχρηστικές απλουστεύσεις.

………………….

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Γιάννης Παπαμιχαήλ, 20 Νοεμβρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Ξέρουμε τους γνωστούς παραμυθάδες της μετανεωτερικότητας, τους μονίμους ξενόφιλους που παριστάνουν τους φιλόξενους και τους ανθρωπιστές, τους παγκοσμιόφρονες κατά δήλωση αντιρατσιστές, τους πιστούς του δικαιωματισμού, τους δημοσιογραφούντες προοδευτικούς με την μελιστάλαχτη φωνή και το βλαχοκοσμοπολίτικο lifestyle.

Ξέρουμε τις ανεκδιήγητες ακαδημαϊκές ελίτ με τις δήθεν δημοκρατικές απόψεις που συνοψίζονται στην απόλυτη προσαρμογή στα πολιτικά και ηθικά κελεύσματα του διεθνοποιημένου καπιταλισμού. Η πιάτσα των προπαγανδιστών της πολιτισμικής και οικονομικής παγκοσμιοποίησης, όμως, διαθέτει στα ΜΜΕ της και αρκετούς “χιουμορίστες”.

Ρόλος και ευθύνη αυτών των τελευταίων είναι η σαρκαστική αποδόμηση, μέσω της γελοιοποίησης, κάθε φωνής που επιχειρεί να καταγγείλει τα  ιδεολογήματα των “ανοικτών συνόρων”. Κατά προέκταση και τον οργανωμένο εποικισμό ενός μεγάλου τμήματος της δυτικής Ευρώπης από στίφη λίγο ή πολύ εξαθλιωμένων λαθρο-μεταναστών, οι οποίοι πολιτικώς και πρακτικώς καθοδηγούνται και μετακινούνται μέσω διαφόρων ΜΚΟ, οι οποίες λειτουργούν ως επιδοτούμενοι σύγχρονοι “δουλέμποροι”.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr