Σχόλιο GMR: Μανώλης Γλέζος! Ένας Καλός Άνθρωπος και Πατριώτης!

Μακάρι να είχε γίνει πραγματικότητα η σχέση κόμματος-πολίτη… 

Ας γίνει (τουλάχιστον) πραγματικότητα η αλληλέγγυα  αγωνιστική σχέση μεταξύ αντιστεκόμενων πολιτών.

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Η Κομμουνιστική Αντιπροσώπευση στην Ελλάδα, μπορεί να κριθεί, με όρους Ανθρωπιάς. Δυστυχώς, το κέντρο ειδικού βάρους της Κομμουνιστικής Ιδεολογίας, ο “εργαζόμενος και υφιστάμενος εκμετάλλευση άνθρωπος”, δεν μπόρεσε να βρει ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, την ιδεολογική και κοινωνική ΕΜΠΛΟΚΗ που η Ιστορία ανέμενε. Αυτό συνέβη λόγω, αφ’ ενός του χαμηλού επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής και αφ ετέρου λόγω της ιδεολογικής και οικονομικής χειραγώγησης από την Σταλινική Σοβιετική Ένωση.

Μιας και σε άλλο σχετικό με τη απώλεια του Μ. Γλέζου άρθρο γίνεται εκτεταμένος λόγος για το ΠΑΣΟΚ, επισημειώνουμε, πώς μια νομοθέτηση του ΠΑΣΟΚ (Νόμος 1767/1988,  εδώ ως συνδικαλιστικό περίγραμμα και εδώ ο νόμος) προσπάθησε να ανυψώσει τον εργαζόμενο άνθρωπο στο κατά Γκράμσι ιδεολογικοεπαναστατικό επίπεδο^(*).

Όμως, αυτή η προσπάθεια εγκλωβίστηκε είτε στην φιλεργοδοτική συμμετοχή των συνδικαλιστών στο πλαίσιο σχέσεων με τον εργοδότη είτε στην σεχταριστική και κομματικά ιδιοτελή αντιπαράθεση κομματικών σωματείων και συνδικαλιστών με τα βαθιά νερά του πλαισίου των Συμβουλίων Εργαζομένων (Σ.Ε.), τα οποία εν τέλει, με την βοήθεια κάποιων λεπτομερειών του Ν. 1767/88, όχι όμως σε καθοριστικό βαθμό αρνητικών, χαρίστηκαν στον εργοδότη.

Τόσο ο Μανώλης Γλέζος, όσο και ο Χαρίλαος Φλωράκης, δεν μπόρεσαν, και εξ αντικειμένου και λόγω πλαισίωσης, από επαγγελματικά στο κόμμα και όχι στην παραγωγή στελέχη, να συνεχίσουν στην παράδοση του Γκράμσι.

(*) Το ζήτημα της δημοκρατίας στα επαναστατικά κόμματα περιλαμβάνει την αντανάκλαση της κοινωνικής κάθε φορά δημοκρατίας εντός των επαναστατικών κομμάτων, δηλαδή, κατά πόσον οι δημοκρατικά αναπτυσσόμενες και πραγματοποιούμενες κοινωνικές θεματολογίες και πρώτα πρώτα οι θεματολογίες των χώρων εργασίας, βρίσκουν ισόρροπη και προωθητική βέβαια δημοκρατική μεταχείριση εντός των κομμάτων.

Αξίζουν οι απόψεις του Γκράμσι στο βιβλίο του «τα εργοστασιακά συμβούλια και το κράτος της εργατικής τάξης» εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ Αντονιο Γκράμσι Τόμος Δ, για τα εργοστασιακά συμβούλια (ουσιαστική-σε βάθος ανάληψη αυτοδιαχειριζόμενων εργατικών πρωτοβουλιών στον οικονομικό τομέα): σελ. 91-92 «Ξεκινώντας τώρα από αυτό το κύτταρο, δηλαδή από το εργοστάσιο που το βλέπει σαν ενότητα, σαν πράξη δημιουργίας ενός ορισμένου προϊόντος, φτάνει ο εργάτης στην κατανόηση μιας ολοένα και πιο πλατειάς ενότητας, μέχρι το έθνος, που είναι στο σύνολό του ένας γιγαντιαίος μηχανισμός παραγωγής που χαρακτηρίζεται από τις εξαγωγές και τις εισαγωγές του, δηλαδή από το σύνολο του πλούτου που ανταλλάσσει με ένα ισοδύναμο σύνολο πλούτου που προέρχεται από όλα τα μέρη του κόσμου, από τους πολυάριθμους άλλους γιγαντιαίους μηχανισμούς παραγωγής στους οποίους είναι διαιρεμένος ο κόσμος. Άρα ο εργάτης είναι παραγωγός, επειδή απόχτησε συνείδηση της λειτουργίας του μέσα στην παραγωγική διαδικασία και σε όλους τους αναβαθμούς της: από το εργοστάσιο ως το έθνος και ως τον κόσμο.».

._

Λ. Αξελός, 31 Μαρτίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Στο εξής θα αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς της πολυκύμαντης ιστορίας αυτού του τόπου. Ως μαθητής, φίλος, σύντροφος και εκδότης του, θα ήθελα να επισημάνω αυτό που εισέπραξα ο ίδιος ως πυρηνικό και διαχρονικό στοιχείο της προσωπικότητάς του. Ο Μανώλης Γλέζος υπήρξε ένας παθιασμένος πατριώτης.

Οι βαθιές ρίζες που έχει απλωμένες το δέντρο Γλέζου στην πατρώα γη, τη Νάξο, και που ως ζωντανός οργανισμός απλώνεται στο Αρχιπέλαγος, συναντιέται ιστορικά με την υπόλοιπη Ελλάδα και Κύπρο, τον καθόλου Ελληνισμό ως διακριτή πρόταση-κοσμοσύστημα, αίσθηση ζωής και πράξης Δημοκρατικού Πατριωτισμού μέσα στον χρόνο. Με κέντρο πάντα τον άνθρωπο, ο Μανώλης Γλέζος συνάντησε τον δεύτερο έρωτα της ζωής του τον κομμουνισμό. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν ένας πατριώτης αριστερός, ένα παιδί της ΕΑΜικής Αντίστασης λόγω και έργω.

Ο κομμουνισμός του ριζικά διαφοροποιούνταν από τις τρέχουσες κυρίαρχες εκδοχές, παραμένοντας βαθύτατα πατριωτικός, ελευθεριακός, αμεσο-δημοκρατικός, ισονομικός, οικολογικός και αντιεξουσιαστικός, που στόχευε πάντα και αταλάντευτα στην υπηρεσία του πάσχοντος ανθρώπου. Του ανθρώπου, που σε όλο του τον βίο σταθερά υπηρέτησε βοηθώντας τον στο να γίνει ενεργός πολίτης. Γιατί ο Μανώλης Γλέζος δεν κατέβασε την σβάστικα μόνο όταν ήταν νέος. Σε όλη του την ζωή κατέβαζε τις σβάστικες της καταπίεσής μας και αυτό είναι η μεγαλύτερή του δόξα.

Η άποψή του όπως σταθερά και αμετακίνητα μας τη διατύπωνε ήταν σαφής: «Η μόνη ελπίδα του Έθνους είναι ο Έλληνας πολίτης. Όχι τα κόμματα. Τα κόμματα έχουν χρέος να προβούν στα μέτρα εκείνα που θα ενεργοποιήσουν τον πολίτη και θα του προσφέρουν την δυνατότητα συμμετοχής του στα κέντρα των αποφάσεων».

Πηγή: slpress.gr