Των Ο.Τ. Γεριτσίδου,   16 Ιαν. 2018

Μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από την Βουλή, εχθές Δευτέρα 14/1/2018, δέον όπως κάνουμε έναν απολογισμό ώστε να απαντήσουμε και πάλι στα ερωτήματα που κάθε ενεργός και σοβαρός Πολίτης πρέπει να έχει:

Είναι γεγονός ότι το πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε παρά τις αντιδράσεις (απεργία, διαδηλώσεις, χημικά και ξύλο, γενική κατακραυγή και απόρριψη/αντίθεση).

Είναι επίσης γεγονός ότι το πολυνομοσχέδιο ήταν από όλους (δηλαδή όχι μόνο τους βουλευτές αλλά και τον Λαό) αναμενόμενο ότι θα ψηφιζόταν.

Αυτά τα δύο αδιαμφισβήτητα γεγονότα εμπεριέχουν και τα αποτελέσματα του απολογισμού μας τα οποία πρέπει να έχουμε υπ’ όψη για τις άμεσες δράσεις και αντιδράσεις μας από εδώ και εμπρός.

Α.    είναι γεγονός ότι απλή διαμαρτυρία, κατακραυγή και αντίδραση που το Καθεστώς μπορεί να διαχειριστεί, έτσι ώστε να προστατεύσει την ακεραιότητα του και να εγγυηθεί ασφάλεια κάθε είδους στα άτομα-εργαλεία του (σε αυτή την περίπτωση τους βουλευτές και υπουργούς του), είναι μη αποτελεσματική και άρα αόρατη. Δηλαδή, το Καθεστώς συνεχίζει ωσάν να μην είχε συμβεί καμμία αντίδραση και καμμία κατακραυγή. Μάλιστα έχει την δυνατότητα να στρεβλώσει γκεμπελιστικά μέσω της προπαγάνδας του την πραγματικότητα και να ομιλεί και δρα ωσάν να είχε την επιδοκιμασία και στήριξη της κοινής γνώμης.

Β.    Όλοι οι αντίπαλοι του Καθεστώτος ανέμεναν και περίμεναν ότι, ασχέτως των διαδηλώσεων και αντιδράσεων τους, το πολυνομοσχέδιο θα περνούσε όπως και πέρασε. Για αυτό και καμμία κινητοποίηση δεν ήταν σχεδιασμένη για να ανακόψει την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Δηλαδή, είτε λόγω αίσθησης ανημποριάς είτε διότι βλέπουν εαυτούς ως υπηκόους και όχι ως αφεντικά των εντός της Βουλής ατόμων είτε διότι είναι ηττοπαθείς/μοιρολάτρες, όλοι οι σχεδιαστές των κινητοποιήσεων κινούνται παθητικά και όχι ενεργητικά: δηλαδή έχουν στόχο απλά να δείξουν διαμαρτυρία με παθητική αποδοχή αντί διαμαρτυρία με ενεργητική και έμπρακτη απαγόρευση ενεργειών από το Καθεστώς.

Για αυτό αυτού του είδους οι διαδηλώσεις έξω από την Βουλή παθητικά ουσιαστικά ενδυναμώνουν το Καθεστώς αντί να εμπνέουν στο Καθεστώς φόβο ώστε να του δίνουν κίνητρο να αναδιπλωθεί.

Για να αλλάξει η ποιότητα της διαδήλωσης, της απεργίας και της πορείας και από παθητική να γίνει δυναμική σε τέτοιο βαθμό που θα ωθήσει και τον υπόλοιπο κόσμο να κατέβει θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που σκέφτεται ο συνδικαλιστής/διοργανωτής/μπροστάρης, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι το κίνητρο είναι να σταματήσει άμεσα αυτό στο οποίο εναντιώνεται και όχι να φωτογραφηθεί στους δρόμους για μικροπολιτικούς ή κομματικούς λόγους.

Για αυτό λοιπόν θα πρέπει όλοι μας να φανταστούμε πώς θα ήταν σήμερα το ηθικό μας και η αισιοδοξία μας για το μέλλον ως Πολίτες εάν εχθές, επειδή μέσα στην Βουλή φοβήθηκαν την ορμή και την οργή του κόσμου, είχαν καταψηφίσει το πολυνομοσχέδιο.

Και αφού το έχουμε σκεφτεί αυτό να απαντήσουμε ακόμα μια φορά τις ερωτήσεις και να σκεφτούμε ακόμα μια φορά πώς θα πρέπει να απαιτούμε να δρουν οι οργανωτές και συντονιστές αυτών των κινητοποιήσεων.