Σχόλιο GMR: Ας διαβάσουμε λοιπόν το ξεσηκωτικό άρθρο του καθηγητή κυρίου Κώστα Μελά και ας ξεσηκωθούμε για να πολεμήσουμε.

Ας μεταφράσουμε την περί του ρίσκου του πολέμου πραγματεία του κου καθηγητή, στην δική μας αντίληψη περί ρίσκου, διότι οι αρθρογραφούντες “όσο η Ευρωεπιτροπεία επιτρέπει” (σχετικό σχόλιο εδώ) και Πολέμους κάνουν και την οικονομία Ανασταίνουν και την Δημοκρατία προστατεύουν, στα γραπτά τους.

Η δική μας λοιπόν αντίληψη περί πολεμικού ρίσκου, έχει να κάνει με Ρίσκο προσωπικό, όχι Ρίσκο του πλησίον.

Πολεμάμε λοιπόν με Ρίσκο προσωπικό (πόλεμος “ενώπιος-ενωπίω, μέσα στο θεματικό τους γήπεδο και κάτω από τη χωροταξική τους μύτη”) εναντίον των Φορέων της “πολιτικής του κατευνασμού”^(*), πολεμάμε “με στρατηγική και τακτικούς ελιγμούς”(εδώ η επιστολή προς Γ. Μαργαρίτη), όπως ακριβώς μας υπενθυμίζει ο Γιώργος Σαχίνης στον πιο κάτω επίλογο του καταγγελτικού του άρθρου και όλα αυτά, για να είμαστε ικανοί και στην Ειρήνη και στον Πόλεμο:

https://www.neakriti.gr/article/editors-blogs/giorgos-sahinis-blog/1589324/stratigiki-diapragmateutikis-diaugeias-kai-apofasistikis-apotropis/

“Ο κορυφαίος θεωρητικός της στρατηγικής στην αρχαία Κίνα, ο Σουν Τζου, έχει περιγράψει με σαφήνεια τις συνέπειες της κοντόφθαλμης επιλογής στα κεφαλαιώδη ζητήματα του σκληρού πυρήνα ύπαρξης μιας κρατικής οντότητας: «Στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη. Τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική είναι ο θόρυβος πριν την ήττα».“

Κάποια σχετική πρόταση, σχέδιο, στρατηγική, για το πως και ποιοί θα κάνουμε πόλεμο, Κύριε Μελά;

(*) διότι, πολλοί άνθρωποι/κυνηγοί ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ, άνθρωποι του πνεύματος και σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι θα νομίσουν πως είμαστε από άλλον πλανήτη αν ακούσουν πως πολεμάμε ΚΑΙ εναντίον των Φορέων, της ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ της Κύπρου (της κατεχόμενης και της υπόλοιπης διαρκώς προδιδόμενης), της εκχώρησης των Ιμίων στην Τουρκική δικαιοδοσία, της εισόδου στο Ευρώ (προηγούμενα και στην ΕΕ), της συγκάλυψης και της απόπειρας δολοφονίας Καραμανλή (του Ελληνα Πρωθυπουργού για όσους δεν κατάλαβαν) και της υπόθεσης Vodafone /δολοφονίας Κώστα Τσαλικίδη, των μνημονιακών εφαρμογών, της Συμφωνίας των Πρεσπών, των συμφωνιών με Ιταλία-Αίγυπτο.

._

Κώσ. Μελάς, 11 Σεπτεμβρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η πρόσφατη ελληνοτουρκική κρίση έχει επαναφέρει στο προσκήνιο το διαχρονικό ζήτημα του τρόπου αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής και ειδικότερα το ρίσκο του πολέμου. Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1990, έχουν σχηματιστεί στον ελληνικό χώρο δύο βασικές αντιλήψεις: η λεγόμενη πολιτική του κατευνασμού και η λεγόμενη πολιτική της ενεργούς αποτροπής.

Η πολιτική του κατευνασμού θεωρεί (ακόμη;) ότι διαμέσου των συνεχών διαπραγματεύσεων με βάση τους υπάρχοντες κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, υπάρχουν οι δυνατότητες να μετατραπεί η Τουρκία σε δημοκρατικό κράτος ευρωπαϊκού τύπου, ή τουλάχιστον να αμβλύνει την επιθετικότητά της. Και συνεπώς να αρχίσει να επικοινωνεί με αντίστοιχο τρόπο, προκειμένου να επιλύσει τις υπάρχουσες διαφορές της, όχι μόνο με την Ελλάδα, αλλά και με τα υπόλοιπα όμορα ή μη κράτη.

Στα μύχια αυτής της αντίληψης κυριαρχεί, όχι μόνο ο φόβος του πολέμου και του βίαιου θανάτου, αλλά η ολοκληρωτική άρνηση του πολέμου ως ύστατου μέσου επίλυσης των διανθρώπινων και διακρατικών διαφορών. Ο πόλεμος στην αντίληψη αυτή θεωρείται όχι μόνο κακό, αλλά αφύσικο γεγονός! Αντιδιαστέλλεται μάλιστα με την “καλή” πολιτική. Χρειάζεται, πάση θυσία, λοιπόν, να χαλιναγωγηθεί το “κακό” από το “καλό”. Έχοντας πεισθεί ότι ο πόλεμος είναι αφύσικο γεγονός, αρχίζουν να συμπεριφέρονται ως εάν ο πόλεμος όντως αντιπροσωπεύει μια αφύσικη κατάσταση, μέχρις ότου η δύναμη των πραγμάτων τους διαψεύσει.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr