ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙ Η ΠΑΤΡΙΣ.
Σχόλιο GMR : Πολύ καλή η ανάλυση για τον δημοκρατικό η όχι χαρακτήρα (και αυτών) των εκλογών.
Θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερα, αν γινόταν και μια αναφορά (γιατί όχι και καταγγελία) για το ποιες απόψεις (δόλιες φιλομνημονιακές παραπλανήσεις) κατακλύζουν κυριολεκτικά και σχεδιασμένα τα ΜΜΕ.
Θυμάσαι αγαπητέ Νίκο, την συζήτηση για τον “Ελληνα” δημοσιογράφο που διοργάνωνε με όλες τις προφυλάξεις “σεμινάρια” ευθυγράμμισης του δημοσιογραφικού κόσμου στις κατευθυντήριες γραμμές του ΔΝΤ, με σκοπό τη δόλια παραπλάνηση των Ελλήνων πολιτών, σε ξενοδοχείο της Αθήνας;
Μήπως θυμάσαι πως ουδέποτε προχώρησε η συζήτηση μας, προκειμένου αυτό το ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ να διαδοθεί επίσημα και επ’ αυτού να αναγκαστεί να ενεργήσει ΑΡΜΟΔΙΩΣ ο Άρειος Πάγος;
Όσο ο κάθε Έλληνας πολίτης και δη εκ των δημοσιολογούντων τακτικά, θεωρεί πως κατέχει ως απόλυτη αυθεντία, την απόλυτη και μοναδική λύση σωτηρίας της χώρας, αποκλειόμενης κάθε συνέργειας ερευνητικής της αλήθειας και προσεγγιστικής του σκοπού, τόσο οι πάντες θα καταφέρονται ενάντια στα πάντα (συνήθως ιδιοτελώς, όπως βλέπετε από πολιτικές καί πρακτικές μεταστροφές πολιτευομένων, πράγμα που [σε ότι αφορά το “ιδιοτελώς”] αγαπητέ φίλε Νίκο, δεν αφορά ούτε ως υπόνοια την δική σου στάση).
Νίκ. Ιγγλέσης, 15 Ιουλίου 2019
Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 οδήγησαν στην αλλαγή του «εγχώριου επιστάτη» της ελληνικής αποικίας χρέους. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ελλείψει αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης, έγινε το κύριο «πολιτικό όχημα» για να εκφραστεί η απογοήτευση, η αγανάκτηση, ο θυμός και η οργή σημαντικής μερίδας των πολιτών για τα συμβαίνοντα διαχρονικά. Το διακύβευμα των εκλογών, με τον τρόπο που τέθηκε από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και τα μέσα ενημέρωσης που το υπηρετούν, ήταν αν θα φύγει ή θα παραμείνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Στη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ χρεώθηκαν η αύξηση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών, η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, η ασφυξία στην αγορά, οι πλειστηριασμοί κατοικιών και επιχειρήσεων, τα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% ετησίως, η Συμφωνία των Πρεσπών και πολλά άλλα. Κανείς όμως δεν είπε ότι όλα αυτά, που ξεκίνησαν από το 2010, έγιναν κατ’ απαίτηση των δανειστών που αποτελούν, μέσω του Eurogroup, την ουσιαστική κυβέρνηση της Ελλάδας. Οι δανειστές πρέπει να μείνουν στο απυρόβλητο για να μην αντιλαμβάνονται οι πολίτες την πραγματική αιτία των δεινών τους. Η ξένη εξάρτηση δεν πρέπει να αμφισβητείται και να εμπεδωθεί ως κανονικότητα.
Νίκ. Ιγγλέσης, 24 Ιουν. 2019
Η Τουρκία, από τις αρχές Μαΐου, έχει εισβάλλει στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κυπριακής Δημοκρατίας και πραγματοποιεί παράνομη, σύμφωνα με το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, γεώτρηση, 37 ναυτικά μίλια δυτικά της Πάφου, με το γεωτρύπανο Φατίχ (Πορθητής). Ένα δεύτερο τουρκικό γεωτρύπανο, το Γιαβούζ (Σουλτάνος Γιαβούζ Σελίμ) , κατευθύνεται ήδη προς την κυπριακή ΑΟΖ για να πραγματοποιήσει άλλη γεώτρηση, πιθανότατα στον κόλπο της Καρπασίας. Προσοχή, τα ονόματα στα γεωτρύπανα δε δόθηκαν τυχαία, έχουν τη σημειολογία τους. Η Ελλάδα παρακολουθεί και μαζί με την Κύπρο διαμαρτύρεται με διπλωματικά μέσα αλλά δεν ενεργεί.
Η Τουρκία δευτερευόντως ενδιαφέρεται αν θα ανακαλύψει υδρογονάνθρακες κι’ αν θα υπερασπιστεί τα οικονομικά συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων. Το πρώτιστο ενδιαφέρον της Άγκυρας είναι να ακυρώσει de–facto την ανεξάρτητη υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας την οποία θεωρεί «εκλιπούσα» και κατά συνέπεια δεν της αναγνωρίζει το δικαίωμα κυριαρχίας στην ΑΟΖ του νησιού. Η Τουρκία ισχυρίζεται ότι η ΑΟΖ της Κύπρου είναι τμήμα της υφαλοκρηπίδας της Ανατολίας η οποία συναντάει αυτές της Αιγύπτου και της Λιβύης.
Σχόλιο G-M-R : Όλη η επαναστατικότητα τού άρθρου, εξαντλείται ΕΝΤΟΣ του Αντι-προσωπευτικού Κοινοβουλευτισμού (τι κι αν αυτός είναι Κατοχικός).
Όλα τα ωραία (πραγματικά ωραία) που περιλαμβάνει το άρθρο, ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΝ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΣΥΝ-ενεργοποίηση (παλλαϊκή ενεργοποίηση) του άρθρου 120Σ.
Είναι ενθαρρυντική “σύμπτωση” (σύμπτωση ιδιοτελούς παθογένειας) για την προοπτική απελευθέρωσης από Χρεοκρατία-Τραπεζοκρατία-Νατοϊκή επικυριαρχία, το ότι ΟΛΑ τα μικρά “πατριωτικά-αντισυστημικά” αλληλοσφαζόμενα (αλλά ΚΑΙ φανατικά ΑΝΤΙ-προσώπου ΣΟΥ) κόμματα απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την πρόταση του Γ. Κασιμάτη για ενεργοποίηση του άρθρου 120Σ;
Νίκου Ιγγλέση , 26 Μαρ. 2018
Οι ευρωεκλογές και οι δημοτικές – περιφερειακές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 26 Μαΐου καθώς και οι εθνικές που θα γίνουν το αργότερο τον προσεχή Οκτώβριο έχουν κινητοποιήσει όλους τους «πολιτικούς θιάσους». Οι «ηθοποιοί», ύστερα από εντατικές πρόβες, έχουν φορέσει τα κοστούμια τους και υπό την αυστηρή καθοδήγηση έμπειρων σκηνοθετών, συχνά αλλοδαπών, υπόσχονται μοναδικές παραστάσεις που έχουν κρυφό στόχο να χειραγωγήσουν – εξαπατήσουν – τους πολίτες.
Όλα τα έργα υποτίθεται ότι έχουν ηθικοπλαστικό χαρακτήρα και αναδεικνύουν τη σύγκρουση του «καλού» με το «κακό». Τώρα ποιο είναι το «καλό» και το ποιο είναι το «κακό» εξαρτάται από την παράσταση που επιλέγει να παρακολουθήσει ο θεατής – πολίτης.
Ο πρώτος μεγάλος «θίασος» δίνει ήδη παραστάσεις με το έργο: «Προοδευτικό – δημοκρατικό μέτωπο εναντίον νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς». Σύμφωνα με το επιμελημένο σενάριο «προοδευτικοί» είναι:
- Όσοι προέρχονται από διάφορες οργανώσεις της πάλαι ποτέ αντι-σταλινικής αριστεράς (ΚΚΕεσ., Ευρωκομμουνιστές κλπ), όπως αυτές μεταλλάχτηκαν και προσαρμόστηκαν στο σύστημα μετά το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου». Επιχειρούν να δικαιολογήσουν το παρόν τους επικαλούμενοι το παρελθόν.
- Οι επονομαζόμενοι κεντροαριστεροί ή σοσιαλδημοκράτες του «σημιτικού εκσυγχρονισμού» και οι οπαδοί της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» του ολετήρα Γιώργου Παπανδρέου. Όλοι τους φανατικοί ευρωφετιχιστές.
- Οι εθνομηδενιστές- κοσμοπολίτες, οπαδοί της παγκοσμιοποίησης.
- Οι απάτριδες δικαιωματιστές κάθε είδους μειονότητας, φυλετικής – θρησκευτικής -σεξουαλικής, καθώς και μέλη ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων) συμπεριλαμβανομένων αυτών που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό (Ίδρυμα Τζωρτζ Σόρος κλπ).
- Οι οπαδοί της ενδοτικής – κατευναστικής πολιτικής προς την Τουρκία, τα Σκόπια και την Αλβανία. Συμπεριλαμβάνονται οι ατυχήσαντες υποστηριχτές «Σχεδίου Ανάν», που προέβλεπε την τουρκοποίηση της Κύπρου.
- Οι υποστηριχτές της γερμανικής Ευρώπης που ονειρεύονται να τη «μεταρρυθμίσουν», προς την κατεύθυνση που «μεταρρύθμισαν» την Ελλάδα.
Όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» κτίζουν «Γέφυρες» μεταξύ τους για τη δημιουργία ενός μετώπου ενάντια στο νεοεμφανιζόμενο κίνδυνο του φασισμού, της ακροδεξιάς και του ρατσισμού. Ενδιαφέρονται να υπερασπιστούν τον υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκό α-εθνικό χυλό, δηλαδή, τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες ενάντια στις εθνικές ταυτότητες. Αναθεωρούν την Ιστορία για να μας κάνουν να αποδεχτούμε «Το συνωστισμό στη Σμύρνη» και ότι οι Σλάβοι είναι Μακεδόνες. Τους Έλληνες που αντιστέκονται τους αποκαλούν φοβικούς, εθνικιστές, μισαλλόδοξους, πατριδοκάπηλους και ετερόκλητο όχλο.
Του Νίκου Ιγγλέση, 14 Νοε. 2018
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Του Νίκου Ιγγλέση
Εκδόσεις «ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ»
Ο Ελληνισμός διανύει μια από τις πιο κρίσιμες, για την επιβίωσή του, περιόδους στη νεότερη ιστορία του. Αυτό που διακυβεύεται είναι αν οι δύο κρατικές οντότητες του ελληνικού έθνους – Ελλάδα και Κύπρος – θα επιβιώσουν στο σημερινό πολυπολικό, άναρχο και ανταγωνιστικό κόσμο ή θα καταστούν αναλώσιμες και ουσιαστικά θα υποταχθούν και θα διαλυθούν από υπέρτερες δυνάμεις.
Από τη μια πλευρά,το γερμανικό Δ΄ Ράϊχ και το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο υλοποιώντας τις επιταγές της παγκοσμιοποίησης, μέσω της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, καταστρέφουν την παραγωγική βάση και την κοινωνική συνοχή της Ελλάδας. Καταστρέφουν, δηλαδή, την ικανότητά της να αντισταθεί. Από την άλλη πλευρά η νέο-οθωμανική και αναθεωρητική Τουρκία, εκμεταλλευόμενη την ελληνική αδυναμία, προωθεί τη γεωγραφική συρρίκνωση του Ελληνισμού στη Θράκη, στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Αμφότεροι απεργάζονται την ολοκληρωτική ήττα και την υποταγή των Ελλήνων στα γεωπολιτικά συμφέροντά τους. Η διαδικασία αυτή είναι σε πλήρη εξέλιξη.
Νίκ. Ιγγλέση, 6-8–2018
Ένας αδυσώπητος πόλεμος διεξάγεται ήδη, σε διεθνές επίπεδο, μεταξύ των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης (globalization) και των επί μέρους κοινωνιών, που αντιπροσωπεύονται από τα κράτη-έθνη. Το διακύβευμα της σύγκρουσης είναι ο έλεγχος της κυβέρνησης κάθε κράτους από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης ή απ’ αυτές που αντιτίθενται σ’ αυτήν. Ο έλεγχος της κρατικής δομής χρησιμοποιείται προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, δηλαδή, είτε προς την αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας είτε προς την ενίσχυσή της.
Η παγκοσμιοποίηση είναι το ανώτατο, μέχρι στιγμής, στάδιο του καπιταλιστικού συστήματος που προωθεί την ολοκλήρωσή του σε πλανητική κλίμακα. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, όπως πιστεύουν κάποιοι μαρξιστές, αλλά ένα εντελώς νέο και διαφορετικό επίπεδο της εξέλιξης του καπιταλισμού. Ο Β. Ι. Λένιν στο κλασσικό έργο του «Ο ιμπεριαλισμός – ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» που γράφτηκε πριν από 100 χρόνια, το 1916, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επισημαίνει ότι ο ιμπεριαλισμός έχει πέντε βασικά χαρακτηριστικά:
α) Η συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου έχει φτάσει σε τέτοια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης ώστε να δημιουργεί μονοπώλια.
β) Η συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό έχει δημιουργήσει μια χρηματιστική ολιγαρχία.
γ) Η εξαγωγή κεφαλαίου αποκτά εξαιρετικά σπουδαία σημασία, σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων.
δ) Η συγκρότηση διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων των κεφαλαιοκρατών που μοιράζουν τον κόσμο.
ε) Το εδαφικό μοίρασμα της γης (σ.σ. αποικίες) έχει τελειώσει από τις Μεγάλες Δυνάμεις.
του Νίκ. Ιγγλέση, 20–6-2018
«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ», όπως είχε γράψει ο Κωνσταντίνος Καβάφης, η εθνομηδενιστική κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστεράς» εκχώρησε το όνομα της Μακεδονίας στους Σλάβο-Αλβανούς των Σκοπίων. Η ελληνική κυβέρνηση, δια του υπουργού των Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά και παρουσία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα υπέγραψε, στις 17 Ιουνίου 2018 στις Πρέσπες, μια κατ’ αρχήν Συμφωνία με την οποία η χώρα μας αναγνωρίζει το κράτος των Σκοπίων με την ονομασία «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας».
Οι Σκοπιανοί χωρίς κάποιο ιδιαίτερο κόστος αποδέχτηκαν την προσθήκη του γεωγραφικού προσδιορισμού (Βόρεια) στο σημερινό συνταγματικό όνομα του κράτους τους. Έτσι η χώρα μας αναγνωρίζει την υπόσταση ενός ανεξάρτητου κράτος με το όνομα Μακεδονία, ενώ την ίδια στιγμή η ελληνική Μακεδονία ως μια περιφέρεια της Ελλάδας, δεν αποτελεί διακριτή γεωπολιτική οντότητα. Εφ’ όσον δεν μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα «Νότια Μακεδονία» το όνομα της Μακεδονίας μονοπωλείται, εκ των πραγμάτων, από τους Σκοπιανούς. Το υποτιθέμενο μέρος οικειοποιείται το σύνολο. Χαρακτηριστικό είναι ότι σ’ όλο το κείμενο της Συμφωνίας δεν αναφέρεται ούτε μία φορά η ελληνική Μακεδονία, η οποία αποκαλείται «βόρεια περιοχή του Πρώτου Μέρους (σ.σ. της Ελλάδας)».
Του Νικ. Ιγγλέση, 25-1-2018
Ούτε κόμματα, ούτε πολιτικές οργανώσεις αλλά, τοπικοί Σύλλογοι και περιφερειακές πολιτιστικές Ομοσπονδίες κάλεσαν τους Έλληνες, μέσω του διαδικτύου, σ’ ένα ογκώδες, όπως αποδείχτηκε, συλλαλητήριο την Κυριακή (21-1-17) στη Θεσσαλονίκη για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην παραχώρηση – εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σλάβο-Αλβανούς του κράτους των Σκοπίων.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι, οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, που συγκεντρώθηκαν την περασμένη Κυριακή στο παράλιο μέτωπο της Θεσσαλονίκης, κατέρριψαν τη θεωρία ότι αυτός ο λαός έχει ηττηθεί, έχει παραιτηθεί, δεν αντιδρά και είναι πρόθυμος να αποδεχτεί ό,τι του ζητήσουν οι ξένοι επικυρίαρχοι και οι εγχώριοι συνεργάτες τους. Η «θεωρία του καναπέ» στον οποίον κάθονται οι πολίτες και ιδιωτεύουν, αδιαφορώντας για τα κοινά, κατέρρευσε.
Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης απέδειξε ότι οι Έλληνες, από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη, έχουν ψυχή, έχουν καρδιά και το κυριότερο αγαπούν την πατρίδα τους.
Προσπαθούν από το 2010 να τσακίσουν αυτόν το λαό. Τον κατέστρεψαν οικονομικά, τον διέλυσαν κοινωνικά, έκλεψαν τους μισθούς και συντάξεις του, πάνω από το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού είναι στην ανεργία ή υποαπασχολείται, λήστεψαν την περιουσία του με αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές, έστειλαν στη μετανάστευση τον ανθό της νεολαίας του (περίπου 500.000), τον τρομοκράτησαν ότι, αν αντισταθεί στις αποφάσεις των δανειστών, θα φύγει από την Ευρωζώνη και δε θα έχει τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα.
Του Νίκου Ιγγλέση, 29-12-2017
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, στη δημόσια συζήτηση, εμφανίστηκε μια άποψη που υποστηρίζει ότι η ουσιαστική χρεοκοπία της Ελλάδας το 2010 και η υπαγωγή της στις Δανειακές Συμβάσεις – Μνημόνια οφείλονται στις τεράστιες ζημίες (μαύρες τρύπες) των εγχώριων τραπεζών. Σύμφωνα με την άποψη αυτή τα χρέη των ελληνικών πιστωτικών ιδρυμάτων, από το 2008, ανήλθαν σε περίπου 250 δις. ευρώ και καλύφθηκαν από το Δημόσιο. Έτσι, το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος και φορτώθηκε στον ελληνικό λαό, ο οποίος πρέπει να το ξεπληρώσει.
Το τεράστιο αυτό τραπεζικό χρέος υποτίθεται ότι κατέστησε υποχρεωτική την υπογραφή, το 2010, του πρώτου Μνημονίου, ύψους 110 δις. ευρώ και στη συνέχεια, το 2012, του δεύτερου Μνημονίου, ύψους 141 δις. Κατά την άποψη αυτή, η χώρα μας δανείστηκε συνολικά 251 δις. για να καλύψει τραπεζικά χρέη 250 δις. Η αλήθεια είναι ότι με τις δύο πρώτες Δανειακές Συμβάσεις – Μνημόνια η Ελλάδα δανείστηκε 215,8 και όχι 251 δις., γιατί δεν εκταμιεύτηκαν όλα τα ποσά που είχαν εγκριθεί αρχικά, ενώ στις αρχές του 2015 επιστράφηκαν 10,9 δις. από τα 50 δις. που είχαν προβλεφθεί, με τη δεύτερη Δανειακή Σύμβαση, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και δεν είχαν χρησιμοποιηθεί.
Άμεσα τίθεται το ερώτημα: Από πού προκύπτει ότι οι ελληνικές τράπεζες, μεταξύ 2008 και 2012, είχαν καταγράψει χρέη 250 δις. και δεν μπορούσαν να τα εξυπηρετήσουν; Η απάντηση που δίνεται είναι ότι σ’ αυτό το ποσόν ανέρχονται συνολικά οι εγγυήσεις που χορήγησε το Δημόσιο προς τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα. Αλλά οι εγγυήσεις δεν είναι δάνεια-χρήμα, είναι απλά η υποχρέωση του εγγυητή να πληρώσει ο ίδιος τις υποχρεώσεις των τραπεζών μόνο στην περίπτωση που οι τελευταίες δεν αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Οι εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου προς τις τράπεζες, προκειμένου αυτές να ενισχύσουν τη ρευστότητά τους μέσω δανεισμού, δεν προκάλεσαν την εκταμίευση κανενός ποσού και κανένα ποσό, από το λόγο αυτό, δεν προστέθηκε στο χρέος της χώρας. Οι εγγυήσεις θα επιβάρυναν το δημόσιο χρέος μόνο αν οι τράπεζες αδυνατούσαν να αποπληρώσουν τα δάνεια που έλαβαν. Αυτό όμως δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα. Καμιά τραπεζική εγγύηση δεν έχει καταπέσει.
Του Νίκου Ιγγλέση , 3/11/2017
Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) μειώθηκε κατά 1,2% το 2016, σε σχέση με το 2015, όπως ανακοίνωσε στις 17 Οκτωβρίου 2017 η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Πρόκειται για την έβδομη συνεχή χρονιά συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας που βρίσκεται υπό την απόλυτη επιτροπεία των δανειστών.
Θυμίζουμε ότι η αρχική εκτίμηση της ΕΛΣΤΑΤ, τον περασμένο Μάρτιο, εμφάνιζε μια ελάχιστη αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,1%. Τότε η εκτίμηση αυτή θεωρήθηκε από την κυβέρνηση και τους δανειστές ως το σημείο καμπής για μια αναπτυξιακή πορεία. Η μεν κυβέρνηση πανηγύριζε ότι σταμάτησε η οικονομική ύφεση, οι δε δανειστές γιατί επιτέλους επιβεβαιώθηκε, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, η ορθότητα και αποτελεσματικότητα των μνημονιακών «μεταρρυθμίσεων».
Μετά την τελευταία ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ επικράτησε «άκρα του τάφου σιωπή». Η κυβέρνηση, οι δανειστές και τα ελεγχόμενα από τους τελευταίους μεγάλα μέσα ενημέρωσης κάνουν σαν να μη συνέβη τίποτα και εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα έχει αρχίσει η ανάπτυξη.
Κάθε κράτος ασκεί κυριαρχία εντός των συνόρων του. Υπάρχουν σύνορα στο έδαφος, στη θάλασσα (χωρικά ύδατα, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη – ΑΟΖ) και στον αέρα (εναέριος χώρος). Τα εδαφικά σύνορα της χώρας μας αμφισβητούνται από την Τουρκία που διεκδικεί σημαντικό αριθμό νησιών και νησίδων του Ανατολικού Αιγαίου, χωρίς να λησμονούμε τις επιδιώξεις της στη Δυτική Θράκη που, με μοχλό τη μουσουλμανική μειονότητα, επιδιώκει συν-κυριαρχία.
Τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας επεκτείνονται σε έξι ναυτικά μίλια (11,1 χιλιόμετρα) από τις ακτές και μπορούν να αυξηθούν στα δώδεκα μίλια σύμφωνα με τη διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III) που υπογράφτηκε το 1982 στο Montego Bay της Ιαμαϊκής. Θυμίζουμε ότι η Τουρκία, με ψήφισμα της εθνοσυνέλευσής της (1995), απειλεί τη χώρα μας με casus belli (αιτία πολέμου) αν επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατά μας στα δώδεκα ναυτικά μίλια.
Οι ελληνικές φοβικές κυβερνήσεις δεν έχουν τολμήσει μέχρι σήμερα, σε αντίθεση με τη μικρή και αδύναμη Κύπρο, να ανακηρύξουν ΑΟΖ η οποία μπορεί να φθάνει μέχρι τα 200 ναυτικά μίλια ή μέχρι τη μέση γραμμή αν η απέναντι ακτή είναι πλησιέστερα από 400 μίλια. Όλα τα νησιά, μικρά ή μεγάλα, που μπορούν να διατηρούν οικονομική δραστηριότητα, δικαιούνται ΑΟΖ, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, κάτι που αμφισβητεί η Τουρκία. Τέλος, η Ελλάδα έχει εναέριο χώρο δέκα μιλίων που μπορεί να αυξηθεί στα δώδεκα, ακολουθώντας την επέκταση των χωρικών υδάτων. Τον εναέριο χώρο της πατρίδας μας παραβιάζουν καθημερινά τα τουρκικά μαχητικά.