ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙ Η ΠΑΤΡΙΣ.
ΣΧΟΛΙΟ G-M-R: Αναρτούμε και 3ο άρθρο του κ. Βασίλη Σεραφειμάκη, που βρήκαμε στο διαδίκτυο, λόγω και σταθερότητας άποψης επί οκτώ χρόνια.
του Βασίλη Σεραφειμάκη, Πέμπτη, 30 Δεκέμβριος 2010
Η ανυπαρξία προτάσεων για έξοδο από την κρίση έχει φτάσει πια σε κατάσταση κωμικοτραγική. Κανείς δεν έχει να προτείνει κάτι συγκεκριμένο, και τρεφόμαστε με δίαιτα αερολογιών και φαντασιώσεων, όπως «πνοή», «υπομονή», «τούνελ», κτλ.
Η ανυπαρξία αυτή προτάσεων έχει μάλιστα γενικευτεί και στην κοινότητα των οικονομικών επιστημών, όπου κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις ακαδημαϊκών λένε τα πράγματα με τ’ όνομα τους -όμως κι αυτοί ψελλίζουν ευγενικά αντί ν’αρχίζουν να φωνάζουν!
Αλλά πώς να προτείνει κάποιος γιατρειά όταν δεν έχει κάνει σωστή διάγνωση;
Μας λένε ότι για την οικονομική κρίση της Ελλάδος φταίει ο γιγαντισμός του δημόσιου τομέα, ο αθέμιτος ανταγωνισμός των ΔΕΚΟ προς τον ιδιωτικό τομέα, ο προστατευτισμός, η τεράστια διαφθορά, κτλ. Όλα αυτά είναι πράγματι υπαρκτά, μεγάλα και ζωτικά προβλήματα για την ελληνική οικονομία.
Δεν αποτελούν όμως τις πρωτογενείς αιτίες της οικονομικής κρίσης για την Ελλάδα!
Για να το πούμε κομψά, οι χρόνιες και βαθύτατες παθογένειες του ελληνικού δημοσίου επιτάχυναν την κρίση (δεν την δημιούργησαν) -μία κρίση που ήταν αναπόφευκτη ήδη από το 2002 που μπήκαμε στην Ευρωζώνη. Οι παθογένειες απλά μας έδωσαν την ευτυχία να είμαστε «οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη» -οι πρώτοι δηλαδή κατά σειράν που βρίζουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Ήρθε δεύτερη και καταϊδρωμένη η Ιρλανδία και έπονται οι υπόλοιπες ομάδες…
Κανένας λοιπόν δεν μας εξηγεί συγκεκριμένα γιατί μπήκαμε σε κρίση (και ποια ακριβώς σχέση έχει η δική μας με τις κρίσεις σε Ευρώπη και Αμερική), ούτε βέβαια κανείς προτείνει κάτι συγκεκριμένο. Από γενικότητες φυσικά άλλο τίποτα.
ΣΧΟΛΙΟ G-M-R: Ναι ! του έτους 2010.
Του Βασίλη Σεραφειμάκη, Πέμπτη, 2 Σεπτεμβρίου 2010
Πώς γίνεται ενώ όλα τα κόμματα και όλοι οι πολιτικοί συμφωνούν ότι η χώρα πρέπει να βγει από την κρίση, να μην έχει μέχρι σήμερα καμία συγκεκριμένη πρόταση; Τυχαίο; Δεν νομίζω, που λέει και η γνωστή διαφήμιση.
Νομίζετε ότι εάν τα πολιτικά επιτελεία και οι αναλυτές είχαν κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις, δεν θα τις είχαν κατεβάσει στη δημοσιότητα; Δεν θα είχαμε τώρα να συζητάμε επί συγκεκριμένων οικονομικών μέτρων; Αντί για συγκεκριμένες όμως προοπτικές, ακούμε συνέχεια ευχολόγια για ένα «καλύτερο αύριο» -και έχομε μάλιστα και επιπλήξεις εάν κάποιος τολμήσει να πει ότι ο αυτοκράτωρ είναι γυμνός («Τρομάζετε τον κόσμο!»).
Πού οφείλεται αυτή η γύμνια, αυτή η απόλυτη ένδεια συγκεκριμένων προτάσεων εξόδου από την κρίση; Μα πού αλλού; Στο ότι δεν υπάρχουν!
Με τα σημερινά δεδομένα δεσμεύσεων και υποχρεώσεων μέσα στις οποίες είναι περιορισμένη η χώρα μας, είναι αδύνατον να υπάρξει πραγματική αναπτυξιακή προοπτική. Για ποιες προτάσεις μου λέτε λοιπόν; Είμαστε καταδικασμένοι να βελτιώνομε τους αριθμούς, να σταματήσομε σιγά-σιγά όλη την αγορά –μέχρι που να φτάσουμε τους «Στόχους» μας – και να πεθάνει ο γάϊδαρος!
Η έλλειψη οιασδήποτε δυνατότητας εφαρμογής αναπτυξιακής δημοσιονομικής πολιτικής εκ μέρους του κράτους, δηλ. της εκάστοτε εκλεγμένης κυβέρνησης, απαγορεύει τη λήψη οιουδήποτε μέτρου που θα έφερνε οικονομική ανάπτυξη –ή έστω που θα σταμάταγε τον κατήφορο που μας έχει πάρει.
ΣΧΟΛΙΟ G-M-R: Ένα άρθρο του 2010 !!! (11/8/2010) που νομίζουμε πως έχει την θέση του στην ιστοσελίδα. Επίκαιρο ακόμα σήμερα, και διαχρονικό μια και επιζητεί δικαίωση, τουλάχιστον ως προς το εγκληματικό ζήτημα της μη συζήτησης που επέλεξε ο αντιπροσωπευτικός κοινοβουλευτισμός καταδικάζοντας στον μονόδρομο μια ολόκληρη χώρα, ένα Έθνος ολόκληρο, χωρίς αποτελέσματα ή καλύτερα με καταστροφικές συνέπειες από όποια πλευρά και να το δει κανείς.
Του Βασίλη Σεραφειμάκη , 11 Αυγ. 2010
Παρακολουθώ τα άρθρα που δημοσιεύει το Capital.gr, τόσο για το ποιοτικό τους περιεχόμενο όσο και για την καλή τους γλώσσα, ιδιότητα που σήμερα κατέληξε να είναι σπάνια. Βλέπω να καταγγέλλονται οι γνωστές χρόνιες αρρώστιες της Ελλάδος (διαφθορά, ανικανότητα, σπατάλη του δημοσίου, γραφειοκρατία). Εννοείται ότι οι καταγγέλλοντες έχουν δίκιο. Αλλά θα πίστευε κάποιος ότι εάν αυτά τα νοσηρά φαινόμενα δεν υπήρχαν (λέμε ΕΑΝ!) δεν θα περνάγαμε και αυτή τη βαθύτατη οικονομική κρίση που περνάμε.
Αυτό είναι όμως λάθος.
Είμαστε κατά κάποιο τρόπο άτυχοι διότι αυτά τα φαινόμενα -που είναι όντως υπαρκτά και σοβαρά-επικαλύπτουν, κρύβουν την πραγματική, τη γενεσιουργό αιτία του προβλήματος που ταλανίζει την ευρωπαϊκή οικονομία, και κατ΄ επέκταση και την ελληνική οικονομία, και που είναι εντελώς διαφορετική από την αιτία της κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στις ΗΠΑ, η κρίση ξεκίνησε βασικά από την φούσκα των τιμών στα ακίνητα και εντάθηκε από το speculation των παραγώγων που βασίστηκαν στην φούσκα αυτή.
Στην Ευρώπη όμως το ίδιο το σύστημα είναι χτισμένο λάθος! Το Ευρώ είναι ένα νόμισμα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Για να υπάρξει ένα νόμισμα όπως το Ευρώ, δηλ. να υπάρξει νομισματική ένωση για μία σειρά χωρών, θα πρέπει να έχει προηγηθεί πλήρης πολιτική ένωση των χωρών αυτών! Και λέω “πολιτική” διότι εννοείται ότι η πολιτική ένωση επιφέρει και δημοσιονομική ένωση.
Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Η μειοψηφία που, για καθαρά «τεχνικούς» (δηλ από πλευράς επιστημονικής) προειδοποιούσε για το τι μέλλει γενέσθαι, πνίγηκε μεταξύ των πολιτικών αντιρρήσεων των κομμάτων της άκρας αριστεράς και των θριαμβολογιών των νέο-ευρωπαϊστών. Αυτοί προέβλεπαν μέλλον λαμπρό για το νόμισμα που θα “ανταγωνιζόταν το δολάριο” (!).