Σχόλιο GMR: “Με το απόσπασμα αυτό του Ρήγα Φεραίου το SLpress.gr εγκαινιάζει τη δημοσίευση μίας σειράς αποσπασμάτων από κείμενα σημαντικών διανοητών. Έτσι για να προσθέσουμε μία διαφορετική νότα στα καθημερινά του ιστότοπου.“

Ευχαριστούμε το SL-press και τον Λουκά Αξελό γι αυτή την “διαφορετική νότα”.

Την καταγράφουμε και την ενσωματώνουμε στις ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ-ΒΑΣΕΙΣ^(*) του επίσης διαδραστικού ΣΚΟΠΟΥ της ιστοσελίδας μας.

Με αυτή την ενσωμάτωση, η τύχη του ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ και της ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ της διαδραστικής διαχείρισης (με την έννοια της δημοκρατικής/πρωτοβουλιακής/συναγωνιστικής, και οπωσδήποτε αλληλέγγυας διαχείρισης) του ΣΚΟΠΟΥ, δεν κινδυνεύει να κατακερματιστεί σε αντικρουόμενες δράσεις, αγαπητέ κύριε Λουκά Αξελέ και σας ευχαριστούμε για την συνεισφορά σας.

(*) Δράσεις και υποσχέσεις χωρίς “scripta manent αρχές” όπως η “δ.ά.δ.α.” δημοκρατία-αλληλεγγύη-δικαιοσύνη-ανιδιοτέλεια, του ΣΚΟΠΟΥ της G-M-R, οδηγούν σε συμβιβασμούς ή σε εκμετάλλευση.

Λουκάς Αξελός, 21 Μαίου 2009

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Με το απόσπασμα αυτό του Ρήγα Φεραίου το SLpress.gr εγκαινιάζει τη δημοσίευση μίας σειράς αποσπασμάτων από κείμενα σημαντικών διανοητών. Έτσι για να προσθέσουμε μία διαφορετική νότα στα καθημερινά του ιστότοπου. Στο τέλος θα παρατίθεται ένα σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα. Την ανθολόγηση την οφείλουμε στον Λουκά Αξελό.

Άρθρον 21. Αι δημόσιαι συνδρομαί και ανταμοιβαί είναι ένα ιερόν χρέος της πατρίδος. Το κοινόν χρεωστεί μίαν βοήθειαν εις τους δυστυχείς εγκατοίκους, τόσον εις το να τους προμηθεύση να έχουν τι να εργάζωνται, όσον και να δώση τρόπον ζωής εις εκείνους, όπου δεν ημπορούν πλέον να δουλεύσουν· ήγουν, ένας γεωργός μην έχοντας βόδια κάθεται αργός· η Πατρίς έχει χρέος να τον δώση και να τον προσμένη ώστε να τα πληρώση· ένας εσακατεύθη εις τον υπέρ Πατρίδος πόλεμον, αυτή πρέπει να τον ανταμείψη και να τον τρέφη εν όσω ζη.

Άρθρον 33. Το να αντιστέκεται ο κάθε πολίτης, όταν τον καταθλίβουν και τον αδικούν, είναι αποτέλεσμα των άνω ρηθέντων δικαίων του· διότι κανένας δεν αντιστέκεται, όταν ηξεύρη πως θε να λάβη το δίκαιόν του με την συνδρομήν του Νόμου.

Άρθρον 35. Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του. Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον, οπού είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώται και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν’ ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε να αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων, κάμνοντες εις κάθε δέκα ανθρώπους ένα δέκαρχον, εις τους 50 πεντηκόνταρχον, εις τους εκατόν εκατόνταρχον· ο χιλίαρχος έχει δέκα εκατοντάρχους και ο στρατηγός τρεις χιλιάρχους, ο δε αρχιστράτηγος πολλούς στρατηγούς.

Τα χρέη των πόλεων, πολιτειών, χωριών και των κατά μέρος πολιτών, όπου εχρεωστούντο παρθέντα προ πέντε χρόνων και εις αυτό το διάστημα επληρώνετο διάφορον εις τους δανειστάς, η παρούσα Διοίκησις τα αναιρεί και οι δανεισταί δεν έχουν να ζητούν εις το εξής μήτε κεφάλαιον, μήτε διάφορον από τους χρεώστας, ωσάν οπού επήραν τα δάνειά των, διότι διπλώνουν τα κεφάλαια εις πέντε χρόνους.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Λ. Αξελός, 5 Μαΐου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Τριάντα εννέα χρόνια πριν, το 1981, ευρισκόμενος στην Κύπρο είχα επισημάνει ότι «θα πρέπει κάποτε να γίνει ένα ξεκαθάρισμα ανάμεσα στα εθνικά σύμβολα και την καπηλεία τους από τη μεριά των ατριδοκάπηλων, όπως κάποτε θα πρέπει να γίνει και ένα ξεκαθάρισμα ανάμεσα στο λαθρεμπόριο του διεθνισμού και τον διεθνισμό τον ίδιο.

»Στον βαθμό που η πραγματική σοσιαλιστική προοπτική είναι ακόμη πολύ μακριά, το κεφάλαιο, μπορεί να μην έχει πατρίδα, αλλά το προλεταριάτο και η αγροτιά δυστυχώς έχουν ή ευτυχώς οφείλουν να έχουν. Αυτό φροντίζουν να μας το υπενθυμίζουν όχι μόνο οι Ιρλανδοί πατριώτες, αλλά και οι Πολωνοί εργάτες που επανέφεραν τα ξεχασμένα από το 1882 λόγια του Ένγκελς. Τόνιζε πως “μέχρι να λυθεί το εθνικό πρόβλημα της πατρίδας τους έχουν όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να είναι πρώτα απ’ όλα εθνικιστές και ύστερα διεθνιστές”- στο άμεσο πολιτικό προσκήνιο, δίνοντάς τους το πιο βαθύ πατριωτικό και σοσιαλιστικό περιεχόμενο».

Δεν έχω να προσθέσω ούτε ένα “ν” στην παραπάνω άποψή μου, γιατί, δυστυχώς, το πρόβλημα εξακολουθεί να παραμένει. Ο Ιρλανδός ή ο Ιρακινός “εθνικιστής” που υπερασπίζεται την πατρίδα του δεν είναι το ίδιο με τον Βρετανό και Αμερικανό εθνικιστή που εισέβαλε σε αυτή. Ο Ελληνοκύπριος ή Παλαιστίνιος “εθνικιστής, καταδιωκόμενος, ή ξεριζωμένος από τα πατρογονικά εδάφη, δεν είναι το ίδιο με τον Τούρκο ή Ισραηλινό “εθνικιστή” που εισέβαλε στα εδάφη αυτά.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Μανώλης Γλέζος! Ένας Καλός Άνθρωπος και Πατριώτης!

Μακάρι να είχε γίνει πραγματικότητα η σχέση κόμματος-πολίτη… 

Ας γίνει (τουλάχιστον) πραγματικότητα η αλληλέγγυα  αγωνιστική σχέση μεταξύ αντιστεκόμενων πολιτών.

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Η Κομμουνιστική Αντιπροσώπευση στην Ελλάδα, μπορεί να κριθεί, με όρους Ανθρωπιάς. Δυστυχώς, το κέντρο ειδικού βάρους της Κομμουνιστικής Ιδεολογίας, ο “εργαζόμενος και υφιστάμενος εκμετάλλευση άνθρωπος”, δεν μπόρεσε να βρει ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, την ιδεολογική και κοινωνική ΕΜΠΛΟΚΗ που η Ιστορία ανέμενε. Αυτό συνέβη λόγω, αφ’ ενός του χαμηλού επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής και αφ ετέρου λόγω της ιδεολογικής και οικονομικής χειραγώγησης από την Σταλινική Σοβιετική Ένωση.

Μιας και σε άλλο σχετικό με τη απώλεια του Μ. Γλέζου άρθρο γίνεται εκτεταμένος λόγος για το ΠΑΣΟΚ, επισημειώνουμε, πώς μια νομοθέτηση του ΠΑΣΟΚ (Νόμος 1767/1988,  εδώ ως συνδικαλιστικό περίγραμμα και εδώ ο νόμος) προσπάθησε να ανυψώσει τον εργαζόμενο άνθρωπο στο κατά Γκράμσι ιδεολογικοεπαναστατικό επίπεδο^(*).

Όμως, αυτή η προσπάθεια εγκλωβίστηκε είτε στην φιλεργοδοτική συμμετοχή των συνδικαλιστών στο πλαίσιο σχέσεων με τον εργοδότη είτε στην σεχταριστική και κομματικά ιδιοτελή αντιπαράθεση κομματικών σωματείων και συνδικαλιστών με τα βαθιά νερά του πλαισίου των Συμβουλίων Εργαζομένων (Σ.Ε.), τα οποία εν τέλει, με την βοήθεια κάποιων λεπτομερειών του Ν. 1767/88, όχι όμως σε καθοριστικό βαθμό αρνητικών, χαρίστηκαν στον εργοδότη.

Τόσο ο Μανώλης Γλέζος, όσο και ο Χαρίλαος Φλωράκης, δεν μπόρεσαν, και εξ αντικειμένου και λόγω πλαισίωσης, από επαγγελματικά στο κόμμα και όχι στην παραγωγή στελέχη, να συνεχίσουν στην παράδοση του Γκράμσι.

(*) Το ζήτημα της δημοκρατίας στα επαναστατικά κόμματα περιλαμβάνει την αντανάκλαση της κοινωνικής κάθε φορά δημοκρατίας εντός των επαναστατικών κομμάτων, δηλαδή, κατά πόσον οι δημοκρατικά αναπτυσσόμενες και πραγματοποιούμενες κοινωνικές θεματολογίες και πρώτα πρώτα οι θεματολογίες των χώρων εργασίας, βρίσκουν ισόρροπη και προωθητική βέβαια δημοκρατική μεταχείριση εντός των κομμάτων.

Αξίζουν οι απόψεις του Γκράμσι στο βιβλίο του «τα εργοστασιακά συμβούλια και το κράτος της εργατικής τάξης» εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ Αντονιο Γκράμσι Τόμος Δ, για τα εργοστασιακά συμβούλια (ουσιαστική-σε βάθος ανάληψη αυτοδιαχειριζόμενων εργατικών πρωτοβουλιών στον οικονομικό τομέα): σελ. 91-92 «Ξεκινώντας τώρα από αυτό το κύτταρο, δηλαδή από το εργοστάσιο που το βλέπει σαν ενότητα, σαν πράξη δημιουργίας ενός ορισμένου προϊόντος, φτάνει ο εργάτης στην κατανόηση μιας ολοένα και πιο πλατειάς ενότητας, μέχρι το έθνος, που είναι στο σύνολό του ένας γιγαντιαίος μηχανισμός παραγωγής που χαρακτηρίζεται από τις εξαγωγές και τις εισαγωγές του, δηλαδή από το σύνολο του πλούτου που ανταλλάσσει με ένα ισοδύναμο σύνολο πλούτου που προέρχεται από όλα τα μέρη του κόσμου, από τους πολυάριθμους άλλους γιγαντιαίους μηχανισμούς παραγωγής στους οποίους είναι διαιρεμένος ο κόσμος. Άρα ο εργάτης είναι παραγωγός, επειδή απόχτησε συνείδηση της λειτουργίας του μέσα στην παραγωγική διαδικασία και σε όλους τους αναβαθμούς της: από το εργοστάσιο ως το έθνος και ως τον κόσμο.».

._

Λ. Αξελός, 31 Μαρτίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Στο εξής θα αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς της πολυκύμαντης ιστορίας αυτού του τόπου. Ως μαθητής, φίλος, σύντροφος και εκδότης του, θα ήθελα να επισημάνω αυτό που εισέπραξα ο ίδιος ως πυρηνικό και διαχρονικό στοιχείο της προσωπικότητάς του. Ο Μανώλης Γλέζος υπήρξε ένας παθιασμένος πατριώτης.

Οι βαθιές ρίζες που έχει απλωμένες το δέντρο Γλέζου στην πατρώα γη, τη Νάξο, και που ως ζωντανός οργανισμός απλώνεται στο Αρχιπέλαγος, συναντιέται ιστορικά με την υπόλοιπη Ελλάδα και Κύπρο, τον καθόλου Ελληνισμό ως διακριτή πρόταση-κοσμοσύστημα, αίσθηση ζωής και πράξης Δημοκρατικού Πατριωτισμού μέσα στον χρόνο. Με κέντρο πάντα τον άνθρωπο, ο Μανώλης Γλέζος συνάντησε τον δεύτερο έρωτα της ζωής του τον κομμουνισμό. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν ένας πατριώτης αριστερός, ένα παιδί της ΕΑΜικής Αντίστασης λόγω και έργω.

Ο κομμουνισμός του ριζικά διαφοροποιούνταν από τις τρέχουσες κυρίαρχες εκδοχές, παραμένοντας βαθύτατα πατριωτικός, ελευθεριακός, αμεσο-δημοκρατικός, ισονομικός, οικολογικός και αντιεξουσιαστικός, που στόχευε πάντα και αταλάντευτα στην υπηρεσία του πάσχοντος ανθρώπου. Του ανθρώπου, που σε όλο του τον βίο σταθερά υπηρέτησε βοηθώντας τον στο να γίνει ενεργός πολίτης. Γιατί ο Μανώλης Γλέζος δεν κατέβασε την σβάστικα μόνο όταν ήταν νέος. Σε όλη του την ζωή κατέβαζε τις σβάστικες της καταπίεσής μας και αυτό είναι η μεγαλύτερή του δόξα.

Η άποψή του όπως σταθερά και αμετακίνητα μας τη διατύπωνε ήταν σαφής: «Η μόνη ελπίδα του Έθνους είναι ο Έλληνας πολίτης. Όχι τα κόμματα. Τα κόμματα έχουν χρέος να προβούν στα μέτρα εκείνα που θα ενεργοποιήσουν τον πολίτη και θα του προσφέρουν την δυνατότητα συμμετοχής του στα κέντρα των αποφάσεων».

Πηγή: slpress.gr

Χ Ρ Ο Ν Ι Α    Π Ο Λ Λ Α         ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ

Τις καλύτερες ευχές μας για την εθνική Εορτή, συνοδεύουμε με το πιο κάτω απόσπασμα από το επετειακό άρθρο του κ. Λουκά Αξελού που ακολουθεί. (οι υπογραμμίσεις της GMR)

“Ο Ρήγας επεδίωξε συνειδητά την ταύτιση των ιδεών με τα έργα. Ως αυθεντικός επαναστάτης ήταν σε θέση να κατανοήσει ότι ο ριζοσπαστισμός του θα ήταν έννοια χωρίς περιεχόμενο αν δεν ακολουθούσε την οδυνηρή, αλλά και μοναδική οδό επιβεβαίωσής του, την οδό της άμεσης δράσης. Αυτή η κριτικά θεμελιωμένη βούληση για την αναγκαιότητα ταύτισης λόγου και έργου εκφράστηκε με υποδειγματική συνέπεια και καθαγιάστηκε με το αίμα του, δίνοντάς του ένα διαρκές προβάδισμα στο να είναι ένας από τους λίγους εκείνους Νεοέλληνες, που το έργο τους το έκαναν επαναστατική πράξη.”

._

Λουκάς Αξελός, 25 Μαρτίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Ο Ρήγας είναι ο κατεξοχήν πόλος θετικής αναφοράς για τον νεότερο Ελληνισμό. Είναι αυτός που, χωρίς διάθεση υπερβολής, θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε αρχιτέκτονα, προπαρασκευαστή και πατέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας και της Ελληνικής Δημοκρατίας. Θα επικεντρωθώ στα  βασικά στοιχεία του στρατηγικού του σχεδίου για την απελευθέρωση της Ελλάδας, που ως θεμέλιους λίθους του είχε τον Δημοκρατικό Πατριωτισμό και την βαθύτατη πεποίθηση του ότι πρέπει να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις.

Ο Ρήγας είναι παιδί του ενιαίου ιστορικού χώρου που καλύπτει τα Βαλκάνια και την Μικρά Ασία ως την Εγγύς Ανατολή και που είχε παραμείνει ως και την ύστερη οθωμανική περίοδο κοινός διοικητικά. Το οθωμανικό καθεστώς ήταν η απεχθέστερη μορφή απολυταρχίας. Η άποψη του Ρήγα είναι κατηγορηματική επ’ αυτού και κονιορτοποιεί όλες τις ύστερες κατασκευές της ιστορικής αναθεωρητικής σχολής περί «καλής και ανεκτικής» Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Ως εκ τούτου για τον Ρήγα το ζήτημα της βίαιης ανατροπής της αποτελούσε κεντρική του επιλογή. Στην θέση της έπρεπε, κατ’ αυτόν, να μπει η Ελληνική Δημοκρατία. Ένα κοσμικό, δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, στηριγμένο στις αρχές της αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας και τις σύγχρονές της, της Αμερικανικής και Γαλλικής Επανάστασης.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Λουκάς Αξελός, 12 Μαρτίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Ο εθνικισμός δεν ταυτίζεται ούτε χρονικά, ούτε περιεχομενικά με τον πατριωτισμό. Οι ρίζες του πατριωτισμού είναι πολύ βαθιά χαμένες στο χρόνο. Αλλά και στην πιο πρόσφατη περίοδο όπου ο εθνικισμός και ο πατριωτισμός συνυπάρχουν, ο εθνικισμός αποτελεί εν μέρει ξεχωριστή-ειδική κατηγορία πατριωτισμού, που έχει πολλά κοινά αλλά και πολλά αποκλίνοντα στοιχεία με τον πατέρα του. Στοιχεία που καθορίζονται εν πολλοίς από τη σύγχρονη ιστορική, κοινωνική, πολιτική, εκπαιδευτική, οικονομική και πολιτισμική πραγματικότητα των τριών τελευταίων αιώνων.

Είναι βαθιά η αγάπη των ανθρώπων για τον τόπο τους, η συνείδηση ότι το χώμα που σκεπάζει τα κόκαλα των προγόνων τους και αποτελεί διαχρονικό στίγμα της ύπαρξής τους (Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας), η επίγνωση ότι η κοινή ιστορία τους ως παρελθόν και παρόν καθορίζει –σε μεγάλο βαθμό– και το πεπρωμένο τους ως μέλλον, η εμμονή τους στα κοινά ήθη και έθιμα, η διαπίστωση ότι μόνο η μητρική τους γλώσσα μπορεί να δώσει και να εκφράσει ό,τι πιο άθλιο και μεγαλειώδες περικλείει ο ψυχικός τους κόσμος.

Όλα αυτά δεν είναι στοιχεία φανταστικά ή αρνητικά. Η φράση του πολύγνωμου Οδυσσέα «εἰπέ μοι εἰ ἐτεόν γε φίλην ἐς πατρίδ’ ἱκάνω», δεν είναι εντελώς ίδια με αυτήν που είπε, λέει και θα πει κάθε πρόσφυγας, ξενιτεμένος ή ξεριζωμένος μετανάστης, κάθε Ιρακινός, Παλαιστίνιος, Κούρδος ή Ελληνοκύπριος μόλις ξαναντικρίσει τη γη των πατέρων του; Όλα αυτά ισχύουν από τότε που η ανθρωπότητα πέρασε από την προϊστορία στην ιστορία.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR : Άποψη μας και μάλιστα βιωματικά τεκμηριωμένη, είναι πως δεν υπήρξε θέμα πολιτικής ανετοιμότητας για τον ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχε όμως διαρκώς, θέμα πολιτικής ανεντιμότητας. Επειδή συμφωνούμε ΑΠΟΛΥΤΩΣ στο υπόλοιπο άρθρο για την κατά Γκράμσι απαιτούμενη επαναστατική και πολιτική ΗΘΙΚΗ υπεροχή ^(*), σας δίνουμε στο σχόλιο της συνημμένης ανάρτησης μας, τα περί πολιτικής ανεντιμότητας με όσα βιωματικά παραδείγματα θελήσετε να δημοσιεύσουμε (μην ξεχνώντας και την ταυτόσημη θέση του Κλαούζεβιτς για την έκβαση πολέμου, εν προκειμένω Εθνικής Αντίστασης).

(*) Και θέλουμε να συν-εισφέρουμε από το διαθέσιμο, σχετικό “οπλοστάσιο” ημών και συναγωνιστών, επιστημόνων-ενεργών πολιτών.

Συνημμένα η ανάρτηση μας της 27/7 της “μεγάλης κυβίστηση” με το συνοδευτικό σχόλιο: “Αγαπητέ κύριε Λυγερέ και όσοι φίλοι γοητευτήκατε από το “χαμόγελο Τσίπρα” (για τους γνωρίζοντες, υπήρξε μόνο χασκόγελο Τσίπρα)…κλπ.

Λουκάς Αξελός, 2 Αυγούστου 2019

Θεοί μέν γάρ μελλόντων, ἄνθρωποι δέ γιγνομένων, σοφοί δέ προσιόντων αἰσθάνονται.  Φιλόστρατος

Μπορούσε η υπαρκτή Αριστερά να αναδειχθεί σε ηγεμονική/ηγεμονεύουσα δύναμη; Το ερώτημα σήμερα είναι απαντημένο από τα γεγονότα, αλλά το είχα θέσει από το 2012, μετά την αναγόρευση του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Είχα, μάλιστα, από τότε σταθεί σε κάποιες επισημάνσεις του Αντόνιο Γκράμσι για την πολιτική ηγεμονία, θεωρώντας ότι εκείνη η συγκυρία τις καθιστούσε επίκαιρες με τρόπο δραματικό.

Ο Γκράμσι, ως γνωστόν, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού του βίου έγκλειστος. Σε αυτό το μακρύ ταξίδι του μέσα στις φασιστικές φυλακές του Μουσολίνι, είχε μία μοναδική πολυτέλεια: τον χρόνο να στοχαστεί και να επαναστοχαστεί πάνω στα ερωτήματα που έθετε η ήττα της καθόλου Αριστεράς από τον φασισμό και να συνειδητοποιήσει τα όρια ενός coup d’ état (πραξικοπήματος) ακόμα κι όταν αυτό έχει αριστερό πρόσημο.

Ήταν αυτό που βαθύτατα τον προβλημάτισε και που τον οδήγησε ύστερα από βασανιστικές διανοητικές διαδρομές να θέσει ένα κεντρικό ζήτημα που δεν το έθεσε κανένας άλλος ηγέτης της Αριστεράς με τους ίδιους όρους και την ίδια καθαρότητα. Ο Γκράμσι, με τον ιδιότυπο δικό του τρόπο, έκανε σαφές ότι οι μητροπολιτικές κοινωνίες, ως κατεξοχήν πολύπλοκες, δεν μπορούν να ανατραπούν με «απλή έφοδο στην εξουσία».

(more…)

Λουκάς Αξελός , 23 Ιουνίου 2019

Όποιος δεν καταλαβαίνει ποτέ τις ήττες του, δεν παίρνει τίποτε μαζί του στο μέλλον

Άξελ Σαντεμόζε

Πρόσφατα, σε μία εκ νέου ανάγνωση του Αντόνιο Γκράμσι, κατέφυγα σε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία το ‘Παρελθόν και Παρόν’. Στάθηκα σε ένα κείμενό του (οι ’45 Ούγγροι ιππείς’) που μου φάνηκε ιδιαίτερα εύστοχο και χαρακτηριστικό, αφού σε αυτό διέκρινα ένα πλήθος αναλογίες από τα συμβαίνοντα στον τόπο μας, στα χρόνια του μνημονιακού και μεταμνημονιακού ζόφου.

Γράφει, λοιπόν, ο Αντόνιο Γκράμσι ότι στην διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου, 45 Ούγγροι ιππείς είχαν στρατοπεδεύσει στην Φλάνδρα. Επειδή ο πληθυσμός εκεί ήταν άοπλος και διεφθαρμένος, κατάφεραν να διοικούν την χώρα τυραννικά για έξι μήνες. Συνέβη άραγε αυτό μόνο στην Φλάνδρα;

Νομίζω ότι είναι δυνατόν σε κάθε στιγμή να παρουσιαστούν 45 Ούγγροι ιππείς (φυσικά μπορεί κάλλιστα να είναι ’45 ΣΥΝ’, ’53 ΣΥΝ’ και οτιδήποτε αριστεροδέξιο), εκεί που οι πολίτες μετατρέπονται σε μάζα απολίτικων πληθυσμών. Εκεί που διασκορπισμένοι και κλεισμένοι στο καβούκι τους περιορίζονται στην εργασία για την επιβίωση, στα παρακάλια, στην παραίτηση και στον εκμαυλισμό, μην έχοντας έτσι την δυνατότητα να αντισταθούν και να αναχαιτίσουν τους διάφορους επιδρομείς-καταληψίες του κράτους.

(more…)

Λουκάς Αξελός , 3 Ιουν. 2019

Στο πεδίο της δημοκρατίας, του δήμου, των ισονομικών διατάξεων που αφορούν τους πολίτες τόσο κατά μόνας, όσο και ως δημοκρατικά οργανωμένο σύνολο, τα συγκλίνοντα και από κοινού αναδεικνυόμενα παραδείγματα είναι αρκετά, έτσι όπως αποτυπώνονται στην αναλυτική από τον Ρήγα περιγραφή των φυσικών δικαίων στο  τμήμα των «Δικαίων του Ανθρώπου», στο άρθρο 2 σε σχέση με το αντίστοιχο γαλλικό, στην ισότητα όλων απέναντι στον νόμο ανεξάρτητα από την εθνική, θρησκευτική ή ταξική τους κατάσταση στο άρθρο 3, στην ιεράρχηση της ελευθερίας ως μέγιστης θετικής αξίας στα άρθρα 6 και 9, στην κατοχύρωση των δικαιωμάτων της ανεξιθρησκίας, του συνέρχεσθαι, συνεταιρίζεσθαι και της ελευθεροτυπίας στο άρθρο 7.

Η ριζοσπαστικότητα του Ρήγα, διάχυτη σε όλο το σώμα της Νέας Πολιτικής Διοικήσεως,κορυφώνεται στο ζήτημα των δικαιωμάτων κάθε κατηγορουμένου, όπου πέρα από την ρητή διατύπωση, του ότι δεν υφίσταται αδίκημα και δεν επιβάλλεται ποινή άνευ νόμου που από προηγούμενα ορίζει τα του αδικήματος και της ποινής (Nullum crimen nulla poena sine lege), απαιτεί την πλήρη τήρηση της νομιμότητας, την ανθρώπινη μεταχείριση των κρατουμένων και την απαγόρευση βασανιστηρίων (άρθρα 10-14).

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αλλά και πρωτοπόρες για την εποχή του είναι οι ισονομικές προσεγγίσεις του, που –τηρουμένων των αναλογιών– αντιστοιχούν σε μια προχωρημένη-προοδευτική αντίληψη «κράτους προνοίας» της εποχής μας. «Αι δημόσιαι συνδρομαί και ανταμοιβαί είνε ένα ιερόν χρέος της πατρίδος» επισημαίνει στο άρθρο 21 για να προχωρήσει στο επόμενο άρθρο 22 στην άκρως προοδευτική διατύπωση, που απουσιάζει από το αντίστοιχό του γαλλικό άρθρο «Όλοι χωρίς εξαίρεσιν έχουν χρέος να ηξεύρουν γράμματα. Η πατρίς έχει να καταστήσει σχολεία εις όλα τα χωρία δια τα αρσενικά και τα θηλυκά παιδία. Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή με την οποίαν λάμπουν τα ελεύθερα έθνη. Να εξηγούνται οι παλαιοί ιστορικοί συγγραφείς, εις δε τας μεγάλας πόλεις να παραδίδεται η γαλλική και η ιταλική γλώσσα. η δε ελληνική είναι απαραίτητος».

(more…)

Λουκάς Αξελός , 25 Μαΐου 2019

Η έννοια της πατρίδας αποκτά ένα βαθύτερο πυρηνικό περιεχόμενο, που έχει να κάνει με τον αρχέτυπο-πρωτογενή τρόπο που συνδεόμαστε με την φύση, την γη, το περιβάλλον, τους ανθρώπους, τα ζώα, την γλώσσα, τα ήθη και έθιμα, την μουσική. Με δύο λόγια μ’ αυτό που συγκροτεί την ύπαρξη και δράση μας, σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Αυτό αποτελεί μιαν ανεπανάληπτη-μοναδική, αφετηριακή και συνάμα σταθερή σχέση, βαθιά ενσωματωμένη στο εσώτατο είναι μας, που επιδρά καθοριστικά στην διαμόρφωση του ψυχισμού μας. Είναι όπως τα παιδικά μας χρόνια, που τα κουβαλάμε όλη μας την ζωή.

Σταθερό-οργανικό στοιχείο, λοιπόν, του εσωτερικού μας είναι, που με την βοήθεια της γλώσσας, του λειτουργικότερου ίσως μηχανισμού στο να κατανοήσουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας, διαμορφώνει όλη αυτή την ξεχωριστή σχέση, όπως αποτυπώνεται στο νόστο του κάθε ανθρώπου σε σχέση με την ‘δική του πατρίδα’. Όπως, εξακολουθητικά έχω τονίσει:

«Αν η βαθιά αγάπη των ανθρώπων για τον τόπο τους, αν η συνείδηση ότι το χώμα που σκεπάζει τα κόκαλα των προγόνων τους και αποτελεί διαχρονικό στίγμα της ύπαρξής τους (Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας), αν η επίγνωση ότι η κοινή ιστορία τους ως παρελθόν και παρόν καθορίζει –σε  μεγάλο βαθμό– και το πεπρωμένο τους ως μέλλον, αν η εμμονή τους στα κοινά ήθη και έθιμα, αν η διαπίστωση ότι μόνο η μητρική τους γλώσσα μπορεί να δώσει και να εκφράσει ό,τι πιο άθλιο και μεγαλειώδες περικλείει ο ψυχικός τους κόσμος, είναι στοιχεία φανταστικά ή αρνητικά, αν η φράση του πολύγνωμου Οδυσσέα ‘εἰπέ μοι εἰ ἐτεόν γε φίλην ἐς πατρίδ’ ἱκάνω’, [Πες μου λοιπόν αν είναι αλήθεια πως πατώ το χώμα της γλυκιάς πατρίδας.] δεν είναι εντελώς ίδια με αυτήν που είπε, λέει και θα πει κάθε πρόσφυγας, ξενιτεμένος ή ξεριζωμένος μετανάστης, κάθε Ιρακινός, Παλαιστίνιος, Κούρδος ή Ελληνοκύπριος μόλις ξαναντικρίσει την γη των πατέρων του, τότε πραγματικά έχουμε να κάνουμε με μια γιγαντιαία υπέρ του πατριωτισμού απάτη, που μας ταλαιπωρεί από τότε που η ανθρωπότητα πέρασε από την προϊστορία στην ιστορία».

(more…)

Λουκάς Αξελός, 24 Μαίου 2018

Το χρονικό της πορείας προς την συντριπτική ήττα που έχει υποστεί η Αριστερά, που έχουμε υποστεί ως Ελλάδα και ως έθνος είναι μακρύ. Ξεκινά δεκαετίες πριν και δεν αφήνει περιθώρια διαφυγής για κανέναν μας. Το πλήγμα που έχουμε υποστεί είναι πλήγμα υποβάθρου. Για το ότι ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ μπήκε πλησίστιος στον λιμένα των «παικτών του συστήματος» δεν φταίει κανένας ιμπεριαλισμός.

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προσχώρησε στο στρατόπεδο του ιστορικού αναθεωρητισμού και της απαξίωσης της ΕΑΜικής εποποιίας, υποβαθμίζοντας ως την εκμηδένιση τα εθνικά και γεωπολιτικά ζητήματα, αλλά και το μεταναστευτικό. Υιοθέτησε μιαν ανεύθυνη, που αγγίζει τα όρια του γελοίου, ως αφόρητα υποκριτική, διεθνιστική -τάχα μου- πολιτική. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα πρόσθετο στοιχείο της τεράστιας ευθύνης της και για την οποία υπαίτιοι δεν είναι ούτε οι δανειστές, ούτε οι τζιχαντιστές.

Είναι θλιβερό να χρεωθεί στον ξένο παράγοντα, που σε τελευταία ανάλυση ξέρει να κάνει τη δουλειά του, η πολιτική δειλία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να σηκώσει δηλαδή μέχρι τέλος το βάρος του αγώνα που ιστορικά είχε αναλάβει. Μετέτρεψε σε χρόνο ρεκόρ το μεγαλειώδες Όχι σε κατάπτυστο Ναι σε όλα. Η ηγετική μικροευρωπαία ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αιδώ και περίσκεψη, αφαίρεσε από την Αριστερά το αποδυναμωμένο αλλά υπαρκτό στοιχείο υπεροχής, το στοιχείο του ηθικού πλεονεκτήματος, επιβεβαιώνοντας την κυρίαρχη στην κοινή γνώμη πεποίθηση ότι όλοι είναι ίδιοι.

(more…)