του Νίκου Καραβέλου, 30 Μαρ. 2019

Ο χαράσσων αυτές τις γραμμές, όταν Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν ο κ. Γ. Στουρνάρας, με άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία», είχε αναφερθεί στην αδιάντροπη ειλικρίνεια εκείνου, που υπερηφανευόταν πως είχε στείλει κόσμο στη φυλακή για χρέη προς το δημόσιο. Το άρθρο εκείνο είχε τον τίτλο «Οι φυλακές Στουρνάρα» (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=412077) (σημ. Αι.Ι.: όλόκληρο το άρθρο στο τέλος του κειμένου).

Αργότερα και μέχρι σήμερα, υπουργός οικονομικών του τωρινού ελληνικού μνημονιακού παραρτήματος της κεντρικής κυβέρνησης της Φρανκφούρτης, είναι ο αριστερός, ανελλήνιστος ψιττακός κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος. Κυνικός κι αυτός, αδιάντροπα ειλικρινής και σκυλίσιος.

Είπε λοιπόν ο ερίφης, αναφερόμενος στις κατασχέσεις και στους πλειστηριασμούς επί των ημερών του, ενώπιον της Βουλής:

(more…)

του Νίκου Καραβέλου (*), 30 Οκτ. 2018

Επειδή η πλαστογράφηση της Ιστορίας της Μακεδονίας συνεχίζεται.

Επειδή και σήμερα κυκλοφορούν χάρτες της Μακεδονίας όπου εμφανίζονται ελληνικές περιοχές ως τμήματα τάχα μιας ενιαίας Σλαβικής Δημοκρατίας.

Επειδή οι Βόρειοι κακοί γείτονές μας σφετερίζονται το όνομα της Μακεδονίας, ιδιαίτερα τώρα μετά την επονείδιστη «Συμφωνία των Πρεσπών», την οποία υπέγραψαν, υπό τα βλέμματα των δύο πρωθυπουργών, οι δύο «γίγαντες» της εξωτερικής πολιτικής, από τη μία πλευρά ένας άχρωμος βαλτός Σκοπιανός κι από την άλλη ένας Έλλην ελλιποβαρής υπέρβαρος.

Επειδή τόσο η κυβερνώσα ιδιοτελής ανοησία, όσο και η ενεδρεύουσα μωρή αντιπολίτευση σιωπούν εκκωφαντικά.

Επειδή ομοίως βουβαίνεται από αμάθεια ή ενοχές και το σύνολο της Αριστεράς, πλην εξαιρέσεων.

Επειδή καθετί που υπερασπίζεται την ελληνικότητα της Μακεδονίας συκοφαντείται ως εθνικιστικό και ακροδεξιό.

(more…)

του Νίκου Καραβέλου (*), 17 Δεκ. 2015

Η ποιητική φωνή του Κώστα Βάρναλη θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως αισθητική φωνή αντίστασης. Επίκαιρη και διαχρονική, ιδιαίτερα στις μέρες μας που ξένα και ντόπια αρπακτικά επιβουλεύονται τη σάρκα του κοινού μας χώρου.

Γιατί ο Βάρναλης αποκατέστησε την ουσία της ποίησης και γενικά της τέχνης στον πραγματικό της χώρο και χρόνο και στη θέση που την έταξε η ανθρώπινη περιπέτεια. Στο ψευδοερώτημα : τέχνη για την τέχνη ή τέχνη για τον άνθρωπο, ο ποιητής απαντάει με δυνατή φωνή : τέχνη από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.

Όπως κάθε μορφή τέχνης και η ποίηση είναι δημιούργημα της ανθρώπινης συλλογικότητας. Της πράξης και των συναισθημάτων μέσα στον χωροχρόνο. Χωρίς αυτά, χωρίς τον ανθρώπινο πόνο δεν υπάρχει ποίηση. Κάθε τι οργανικό ή ανόργανο, με τον λόγο παίρνει ζωή συμμετέχοντας στον ατέλειωτο κύκλο φθοράς και γέννησης. Τίποτα το μαγικό ή θεϊκό, τίποτα το ακατανόητο. Ο ποιητής δεν κάνει τίποτα περισσότερο από αυτόν που δουλεύει την πέτρα. Όπως ο Σωκράτης που ασκήθηκε από τη μάνα του τη μαμή και τον πατέρα του εργάτη πέτρας. Και όπως ο πετράς βάζει τους λίθους προσεκτικά, αλλά και όμορφα, το ίδιο κάνει και ο ποιητής με τις λέξεις του. Και όπως το γερό και το όμορφο σπίτι στεγάζει τις ανθρώπινες ανάγκες, έτσι και το ποίημα στεγάζει γερά και όμορφα τη σκέψη και τα συναισθήματα. Γι’ αυτό η τέχνη ήταν και είναι κοινωνική, άρα κοινωνικά αξία και όχι παράδοξη ενασχόληση αυτάρεσκων διανοητών.

(more…)