Γιάννη Δουλφή , 27 Μαΐου 2019

Προσπαθώ να καταλάβω τι διεκδικούν εξ ονόματός μας όλοι εκείνοι που συνωστίζονται για την ψήφο μας – σε κόμματα και σχηματισμούς (αποκόμματα) μεγαλύτερους ή μικρότερους, για να εισέλθουν στο ευρωκοινοβούλιο. Παρά το γεγονός ότι διαχρονικά αναβαθμίστηκε κάπως ο ρόλος του, από απλά διακοσμητικός, ωστόσο δεν ασκεί κανένα αποφασιστικό ρόλο, πέραν του γεγονότος της λειτουργίας των λόμπυ και του ισχυρού ρόλου των κομμάτων των μεγαλύτερων και ισχυρότερων χωρών έναντι των μικρών, περιφερειακών και σε εποπτεία, όπως η χώρα μας. Άλλωστε όλοι υποτάσσονται στη λογική της συμμετοχής σε ευρω-ομάδες που ελέγχονται από τους κυρίαρχους μέχρι στιγμής κομματικούς σχηματισμούς των κεντρικών κρατών. Οι τριγμοί που διαφαίνονται από τα νέα ευρωσκεπτικιστικά ρεύματα, ίσως δημιουργήσουν μια άλλη κατάσταση, αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται ότι όλα αυτά μπορούν να συγκλίνουν σε μια σαφή και ενιαία κατεύθυνση. Πάντως κανένα από τα ελληνικά κομματικά σχήματα (σαράντα συνολικά ψηφοδέλτια), ούτε τα αποκλίνοντα, δεν έχει να παρουσιάσει κάτι ουσιώδες πέραν των τετριμμένων, ως πειστικό αφήγημα. Είναι μια αναμέτρηση για εσωτερική κατανάλωση, ένας προάγγελος καταγραφής για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές, όπως ήδη οι μεγάλοι πολιτικοί παίκτες δηλώνουν, ένα έμπρακτο δημοψήφισμα, ή ελπίζουν και διεκδικούν την παχυλά αμειβόμενη θέση αξιώνοντας την ψήφο διαμαρτυρίας μας;

***

Ας δούμε τι προσέφερε το κοινοβουλευτικό παίγνιο, ως «ομοίωμα δημοκρατίας» τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας.

(more…)