_.

Ηλία Φιλιππίδη, 8 Δεκεμβρίου 2022

Αναζητούνται σωτήρες. Για τον κόσμο, την Ελλάδα ή για τον άνθρωπο; Και αν κινδυνεύουν όλα αυτά μαζί, τί κάνουμε;

1.    Ο φόβος του κινδύνου ή ο κίνδυνος του φόβου;

Ένας σοβαρός ψυχαναλυτής που θα ήθελε να δικαιώσει την ύπαρξή του, θα μου έθετε ευθύς εξ αρχής τα ακόλουθα ερωτήματα: τί φοβάστε, τον κίνδυνο ή τον φόβο του κινδύνου; Γνωρίζετε, ότι το πρόβλημα αρχίζει από την στιγμή που φοβόμαστε κάτι; Μήπως το πρόβλημά σας είναι προσωπικό και όχι αντικειμενικό; Γνωρίζετε, αν οι συνάνθρωποί σας αισθάνονται, όπως εσείς; Πώς φαντάζεσθε την σωτηρία, έχετε κάποιες συγκεκριμένες προσδοκίες; Και τέλος πιστεύετε, ότι υπάρχουν σήμερα άνθρωποι πρόθυμοι να αναλάβουν τον ρόλο που θέλετε να τους αναθέσετε; Επειδή έρχονται γιορτές, σας δίνω μία ιδέα: οργανώστε έναν Santa Claus Run με θέμα: «Salvatores mundi». Θα είναι η καλύτερη δημοσκόπηση, για να διαπιστώσετε έμπρακτα, πόσοι άνθρωποι συμμερίζονται τους φόβους σας και διατίθενται να συνεργασθούν μαζί σας.

Αυτές οι λογικές και ψυχολογικές παρατηρήσεις ήταν μία πρόκληση για ένα κοινωνιολόγο. Είναι δυνατή μία πιστή ακτινογραφία της πραγματικότητας; Ας βασιστούμε σε ορισμένες διαπιστώσεις, για τις οποίες μπορούμε να συμφωνήσουμε οι περισσότεροι:

Α.  Υπάρχει μία μερίδα συνανθρώπων μας, οι οποίοι έχουν βρει το φρέαρ της ευτυχίας, από το οποίο αντλούν το ύδωρ της εύγευστης λήθης. Δεν εννοώ τους ανθρώπους του πλούτου, ανεξάρτητα του πόσο ευτυχισμένοι αισθάνονται, αλλά ανθρώπους της διπλανής πόρτας, οι οποίοι, ακόμη και χωρίς την τηλεόραση ως υποβολέα, προσπαθούν να μας πείσουν, ότι «τα ίδια συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο», ενώ συγκεκριμένα προβλήματα, όπως η ακρίβεια και η ενεργειακή κρίση, για να μη ξεχνάμε και τον κορονοϊό, «είναι όλα εισαγόμενα».

Β.  Φίλοι μου λένε, ότι στις αργίες δυσκολεύονται να βρουν δωμάτιο σε ξενοδοχεία του εκδρομικού προορισμού τους. Άλλοι δυσκολεύονται να βρουν τραπέζι στην ταβέρνα της προτιμήσεώς τους. Τι συμβαίνει, ξεπεράσαμε την κρίση και αρχίζει η στάθμη του χρήματος να ανεβαίνει; Κάτι άφησε ο τουρισμός το καλοκαίρι αλλά το περισσότερο χρήμα που κυκλοφορεί είναι το μαύρο χρήμα. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε, ότι τα κέρδη από εγκληματικές δραστηριότητες έχουν κερδίσει τα τελευταία χρόνια ένα σταθερό ποσοστό στο άδηλο εθνικό εισόδημα και ότι διοχετεύονται κυρίως στην κατανάλωση. Επίσης έχει αποσυμπιεσθεί η ανεργία και ειδικά των νέων ανθρώπων, οι περισσότεροι με πανεπιστημιακή μόρφωση, λόγω της φυγής στο εξωτερικό. Έχουμε σώσει το Σύστημα υγείας της Γερμανίας, Αγγλίας και Ολλανδίας, ενώ κινδυνεύει το δικό μας. Δεν υπάρχει επάρκεια εργατικών χειρών για τις αγροτικές συγκομιδές.

(more…)

_.

Ηλία Φιλιππίδη, 3 Ιανουαρίου 2023

Έχει δικαίωμα ο Ελληνισμός να οραματίζεται;

Μία πρόταση για ένα νέο Ξεκίνημα.

Το δίλημμα ανάμεσα στον αφανισμό και την αναγέννηση.

Για μία επανάσταση των συνειδήσεων 

.   Το έλλειμμα της κοινωνικής πρωτοβουλίας.

Δεν πρόκειται για πολιτική πρωτοβουλία. Γενικώς υπάρχουν τέσσερα είδη πρωτοβουλιών: 

α. η κρατική (κυβερνητική και αυτοδιοικητική)

β. οι  πρωτοβουλίες των πολιτικών κομμάτων

γ. η ιδιωτική πρωτοβουλία (η επιχειρηματικότητα) και

δ. υπάρχει ένα ακόμη και μάλιστα πολύ σημαντικό είδος, η κοινωνική πρωτοβουλία. Όμως ένας από τους πολλούς λόγους, για τους οποίους η Ελλάδα θεωρείται καθυστερημένη χώρα, είναι το γεγονός της ατροφίας της κοινωνικής πρωτοβουλίας.

Ακόμη και στα χρόνια της Μεταπολιτεύσεως η κοινωνική πρωτοβουλία όχι μόνο δεν ενθαρρυνόταν  αλλά αντιθέτως συνθλιβόταν από την κρατική εξουσία, η οποία θέλει να έχει το μονοπώλιο της πρωτοβουλίας αλλά και από τα πολιτικά κόμματα, τα οποία εφάρμοζαν την αρχή: «ό,τι δεν το ελέγχουμε, το πολεμάμε».

Στην ατροφία της κοινωνικής πρωτοβουλίας συμβάλλει και η αδράνεια της ελλαδικής κοινωνίας, η οποία στο πλαίσιο του πελατειακού κράτους έχει εθισθεί να εξαρτάται από το πολιτικό σύστημα και έχει περιορισθεί στο να χειροκροτεί και να ψηφίζει μία από τις υπάρχουσες κομματικές επιλογές με την λογική του «Μη χείρον βέλτιστον» ή της πλειοδοσίας των ρουσφετιών.

2.   Η δημογραφική και πολιτισμική παρακμή της Ελλάδας.

Δεν επιτρέπεται πια να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Ζούμε σε ένα αποτυχημένο κράτος με μία αδύνατη και παραμελημένη οικονομία, ειδικά στον πρωτογενή τομέα, και μία κοινωνία υπό διάλυσιν. Τα Μνημόνια όχι μόνο δεν βελτίωσαν την κατάσταση αλλά την επιδείνωσαν με την πτωχοποίηση του λαού, την παραχώρηση των τραπεζών μας, συμπεριλαμβανομένης και της Τράπεζας της Ελλάδος, σε ξένα συμφέροντα αγνώστου προελεύσεως και την υποθήκευση της περιουσίας του Δημοσίου για 99 χρόνια (2016-2115)! Παράλληλα εξελίσσεται η διαδικασία, να περιέλθει η ιδιοκτησία μεγάλου μέρους των ακινήτων σε ξένα χέρια, είτε οικειοθελώς με αγοραπωλησίες σε πλουσιότερους αλλοδαπούς είτε με εκχώρηση των υποθηκευμένων ακινήτων στα Funds.

(more…)

_.

Ηλία Φιλιππίδη, 19 Μαρτίου 2023

Ευθύνη, καθήκοντα, υπαιτιότητα.

Ετεροχρονισμένη σύγκρουση Κοντογιώργη – Γιανναρά σε παράλληλες  γραμμές;

1.    Η οργανική ανεπάρκεια του ελλαδικού κράτους.

Εάν υπάρχει ένα διαχρονικό και απαξιωτικό μέχρι απελπισίας χαρακτηριστικό του ελλαδικού κράτους, αυτό είναι η λειτουργική του ανεπάρκεια. Όμως η λειτουργική ανεπάρκεια είναι το αποτέλεσμα, η αιτία είναι η οργανική ανεπάρκεια. Χαρακτηρίζεται ως αποτυχημένο κράτος (failed state). Οπότε το ερώτημα «Τις και τί πταίει» αποκτά μόνιμο χαρακτήρα και αιωρείται ως δαμόκλειος σπάθη υπεράνω των κεφαλών ημών. Η ανεπάρκεια είναι μόνιμη, οι αφορμές, οι οποίες μας υποχρεώνουν να θέτουμε κάθε τόσο αυτό το ερώτημα, ποικίλουν. Η ευχή όλων «Ποτέ ξανά!» αφορά δυστυχώς μόνο τις συγκεκριμένες αφορμές και δεν είναι ικανή να εξορκίσει το ερώτημα. Τελικά αυτό που ευχόμαστε, είναι να μην κλάψουμε πάλι για την ίδια αιτία. Η ελλαδική ανεπάρκεια είναι σαν την Λερναία Ύδρα, έχει πολλά κεφάλια αλλά και όποιο και να κόψουμε, φυτρώνει πάλι. Την τέχνη του καυστηριασμού δεν την έχουμε βρεί ακόμη, όσο για τον Ηρακλή, μόνο στην μυθολογία θα τον βρούμε.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης είναι ο πρώτος, ο οποίος έδωσε στο ερώτημα ιστορική διάσταση. Το περίφημο άρθρο του «Τις πταίει;» δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Καιροί» στις 29 Ιουνίου 1874. Επρόκειτο για μία κοινοβουλευτική επανάσταση, όπου ο Τρικούπης στηλιτεύει την συνέχιση της πολιτικής πρακτικής της ελέω Θεού μοναρχίας του Όθωνα, η οποία συνίστατο στο δικαίωμα του Ανώτατου άρχοντα να επιλέγει ως πρωθυπουργό «του» όποιον ήθελε, ακόμη και τον κηπουρό του. Παρά την αλλαγή του πολιτεύματος το 1864 σε συνταγματική μοναρχία, ο Γεώργιος Α’ δεν έδειχνε διάθεση να σεβασθεί το αποτέλεσμα των εκλογών. Το αποτέλεσμα ήταν η πολιτική αστάθεια και η διαφθορά. Ο Τρικούπης εμμέσως επιρρίπτει την ευθύνη στον Άνακτα θέτοντας την ερώτηση: «Αηδιάζοντες και αγανακτούντες και βλέποντες την γενικήν κατάπτωσιν των πολιτευομένων ερωτώμεν αυτούς, μη τυχόν αληθώς πταίει το Έθνος; Ο ίδιος δίνει την απάντηση, ότι «αλλού έγκειται το κακόν και εκεί πρέπει να ζητηθεί η θεραπεία». Το «κακόν» έγκειται στην προτίμηση του Γεωργίου Α’ σε κυβερνήσεις μειοψηφίας και σε πρωθυπουργούς της αρεσκείας του. Οι πρωθυπουργοί είναι«.. υπηρέται μιάς και της αυτής θελήσεως ενεργούσης, οτέ μεν δια τούτου, οτέ δε δι’ εκείνου. Ουδεμίαν ηθικήν ευθύνην φέρει το Έθνος επί τη διαγωγή των προσώπων τούτων ».

Ο Τρικούπης, έχοντας υπέρ αυτού την κοινωνική διαθεσιμότητα, απείλησε ευθέως τον Άνακτα με επανάσταση. Ο Γεώργιος υποχώρησε, δέχθηκε τον όρο του Τρικούπη, να δίδεται η εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως στον αρχηγό του πλειοψηφήσαντος κόμματος και τον κάλεσε να αναλάβει την πρωθυπουργία. Ετσι καθιερώθηκε η λεγόμενη αρχή της Δεδηλωμένης (εννοείται, βουλήσεως του λαού και της Βουλής). Ο λαός τίμησε τον Τρικούπη για την πρωτοβουλία και την εντιμότητά του συν το έργο του και τον ανέδειξε 7 φορές πρωθυπουργό.  

(more…)

_.

Ηλ. Φιλιππίδης, 1 Μαίου 2022

Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει περιορισθεί κατά μία ήπειρο και ποια μάλιστα, αυτή που υπήρξε το λίκνο του Δυτικού πολιτισμού.

του Ηλία Φιλιππίδη

1.  Οι γεωπολιτικές αλλαγές στον πλανήτη μας.

 Πριν από 335 εκ. χρόνια όλη η ξηρά της Γης είχε ενωθεί σε μία μόνο ήπειρο, την Παγγαία, η οποία από τα 175 εκ. χρόνια και μετά άρχισε να διασπάται, για να δημιουργηθούν τελικά οι σημερινές ήπειροι.

Αυτός είναι ο γεωλογικός κόσμος της Γης. Όμως πάνω σε αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο πλανήτη μας έχουν δημιουργηθεί δύο επιπλέον κόσμοι: ο φυσικός κόσμος της ζωής και ένας ακόμη πιο ιδιαίτερος κόσμος, ο ανθρώπινος πολιτισμός.  Το περίεργο είναι, ότι οι ιδιαιτερότητες, που παρατηρούνται σε κάθε ένα από αυτά τα τρία επίπεδα, δεν ακολουθούν μία κλιμακωτή διάταξη. Έτσι το φυσικό περιβάλλον και παρόλες τις καταστροφές, που έχει υποστεί από τον άνθρωπο, είναι πιο συνεκτικό από ότι τα άλλα δύο επίπεδα και αυτό οφείλεται στο ότι ο άνθρωπος κατασκευάζει τον πολιτισμό του όχι με βάση την συνεκτικότητα της Φύσεως αλλά με βάση τον γεωλογικό κατακερματισμό των ηπείρων.

Αν δεχθούμε, ότι οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ήταν ηπειρωτικοί ευρωπαϊκοί εμφύλιοι πόλεμοι, η περίοδος του Ψυχρού πολέμου αλλάζει το παγκόσμιο γεωπολιτικό πρότυπο και το προσομοιάζει με το σύστημα διαχωρισμού της γήινης λιθόσφαιρας σε τεκτονικές πλάκες.

Τότε ήταν τρείς: Ο Δυτικός κόσμος με κέντρο τις ΗΠΑ, ο Ανατολικός με κέντρο την Σοβιετική Ένωση και ο Τρίτος κόσμος, όπου  το παγκόσμιο ενδιαφέρον ελκυόταν από τον αντιαποικιακό απελευθερωτικό αγώνα των αποικιών και το Κίνημα των Αδεσμεύτων, με επικεφαλής την Γιουγκοσλαβία, την Ινδία και την Αίγυπτο.

(more…)

_.

Ηλ. Φιλιππίδης, 28 Φεβ. 2022

Δεν είναι ο πρώτος πόλεμος επί ευρωπαϊκού εδάφους μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, είναι ο δεύτερος, μετά από εκείνον για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την συρρίκνωση της Σερβίας και την απόσπαση του Κοσόβου. Η στοχοποίηση της Σερβίας έγινε με πρωτοβουλία της Γερμανίας και γι’ αυτό η Αγγλία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ ήταν αρχικά διστακτικές. Ο σκοπός ήταν να εξουδετερωθεί στρατιωτικά η Σερβία, για να μην αποτελέσει τον βραχίονα της Ρωσίας στην Μεσόγειο και τα Βαλκάνια αλλά και να κατεδαφισθεί το ανάχωμα κατά της Γερμανίας, που είχαν δημιουργήσει οι Σύμμαχοι μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Γι’ αυτό μπορούμε να αποκαλέσουμε εκείνον  τον πόλεμο ως προημιτελικό. Μην απορείτε, που χρησιμοποιώ όρους αθλητικών ανταγωνιστικών αγωνισμάτων, διότι αυτός είναι ο τρόπος που σκέπτονται οι γεωπολιτικοί παίκτες από την εποχή του Θουκυδίδη μέχρι σήμερα. Όσο διαρκούσε ο Ψυχρός πόλεμος (1946-1990), ο ανταγωνισμός δεν μπορούσε να πάρει μετωπικό χαρακτήρα, διότι ο κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου είχε δημιουργήσει την λεγόμενη ισορροπία τρόμου. Μετά όμως την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της Σοβιετικής Ενώσεως και παρά τις Συμφωνίες του 1990 μεταξύ Τζορτζ Μπους, Χέλμουτ Κολ και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ για ευρύ αφοπλισμό, την επανένωση της Γερμανίας και την μη ένταξη στο ΝΑΤΟ των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, άρχισε να εφαρμόζεται ένα γενικό σχέδιο για την στρατιωτική πολιορκία της Ρωσίας. Η εισβολή  στην Ουκρανία είναι η αντίδραση της Ρωσίας, για να προλάβει το τελευταίο κλείδωμα της πολιορκητικής αλυσίδας με την ένταξη της Ουκρανίας στον ΝΑΤΟ και την επέκταση του χώρου ελέγχου του ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας.

Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι αποδείχθηκε ως ο μοιραίος άνθρωπος, δυστυχώς όχι μόνο για την χώρα του αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη. Ένας κωμικός ηθοποιός χωρίς καμμία γνώση και εμπειρία της διεθνούς πολιτικής, συνειδητά διακινδύνευσε ακόμη και ένα παγκόσμιο πόλεμο, επιμένοντας στην είσοδο της χώρας του στον ΝΑΤΟ. Όμως δεν ήξερε να διαβάζει τα σημεία των καιρών. Ο πρόεδρος Μπάιντεν επανειλημμένα είχε δηλώσει, ότι δεν πρόκειται να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία.

Το συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε, είναι ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν ήθελε την εισβολή της Ρωσίας, τουλάχιστον όσο και ο πρόεδρος Πούτιν!

(more…)

Ηλ. Φιλιππίδης, 7 Ιουνίου 2021

Ο ομότιμος καθηγητής Πολιτικής ιστορίας του Τμήματος Πολιτικής επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θάνος Βερέμης (φωτο) συμφωνεί με τον περιβόητο αυστρο-βαυαρό ρατσιστή και εμπαθή προπαγανδιστή του ανθελληνισμού Φαλμεράγιερ. 

Το χειρότερο ακόμη είναι, ότι διαγράφει τα σοβαρά επιστημονικά επιχειρήματα της απαντήσεως του Κων. Παπαρρηγόπουλου και τον παρουσιάζει, ότι συμφωνεί με τον Φαλμεράγιερ!

Ο Φαλμεράγιερ στην εργασία του «Ιστορία της Χερσονήσου του Μωρέα κατά τον Μεσαίωνα»(1830) γράφει, ότι «Το γένος των Ελλήνων έχει εξαφανισθεί από την Ευρώπη, γιατί στις φλέβες του χριστιανικού πληθυσμού της Ελλάδας δεν ρέει ούτε μία σταγόνα γνήσιου και καθαρού αίματος Ελλήνων» καταλήγοντας, ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι απόγονοι Σλάβων και Αλβανών!… 

Ο Φαλμεράγιερ είναι περισσότερο πολιτικός παρά επιστήμονας. Ο ίδιος ομολογεί, ότι ο εφιάλτης της Ευρώπης είναι η επικράτηση των Σλάβων. Ακολουθώντας λοιπόν την πολιτική του Μέτερνιχ θέλει να προειδοποιήσει τους Γερμανούς και Αυστριακούς αλλά και γενικότερα τους Ευρωπαίους, ότι θα πάθουν και αυτοί, ό,τι έπαθαν οι Έλληνες από τους Σλάβους και ότι ο Φιλελληνισμός είναι ένας Δούρειος ίππος, διότι ενισχύει τον φιλορωσσισμό των Ελλήνων, ο οποίος εξηγείται από το σλαβικό αίμα που ρέει στις φλέβες τους!

Ο Φαλμεράγιερ καταλήγει στο «επιστημονικό» συμπέρασμα, ότι μόνο ο βαυαρός βασιλιάς Όθων είναι αυτός, τον οποίο έστειλε η Θεία Πρόνοια να κάνει τους Έλληνες πάλι Έλληνες αλλά και Ευρωπαίους, χωρίς τον κίνδυνο να πέσουν στα νύχια των Ρώσων! 

(more…)

Ηλίας Φιλιππίδης, 20 Ιανουαρίου 2021

Ο κορονοϊός είναι ο δεύτερος.

1.  Ο απολογισμός του ανθρώπου

1.1.    Ο  άνθρωπος είναι ο αποστάτης της φύσεως. Σπάσαμε το φράγμα του ενστίκτου και γι’ αυτό καταδικασθήκαμε να αγωνιζόμαστε αιώνες τώρα, για να διαμορφώσουμε ένα τρόπο ζωής, που να μας κάνει ευτυχισμένους. Όμως η φύση μας εκδικήθηκε. Στην θέση του ενστίκτου βλάστησε μία διχασμένη βούληση. Έχουμε μέσα μας τόσο το πνεύμα της δημιουργίας και της αλληλεγγύης όσο και την διαστροφή της καταστροφής και της ανθρωποφαγίας. Μία συμπυκνωμένη και διαχρονική μορφή ανθρωποφαγίας είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όταν η βουλιμία ανθρωποφαγίας κρύβεται πίσω από φυσικά φαινόμενα, τότε μπορεί να «μεταλλαχθεί» σε παράγοντα «αντικειμενικής» διαμορφώσεως της διεθνούς πραγματικότητας. Ο κορονοϊός τελικά προσφέρεται ως δρεπανηφόρο άρμα σε ένα εσχατολογικό πόλεμο κατά του ανθρώπου; 

1.2. Ζούμε σε μία εσχατολογική εποχή. Είναι μία εποχή που μπορεί να ενσωματώνει το τέλος της ιστορίας του ανθρώπου. Μέχρι τώρα η ιστορία της ανθρωπότητας περιελάμβανε τις πράξεις του ανθρώπου, από δω και πέρα θα περιλαμβάνει πρωτίστως την ύπαρξη του ανθρώπου.

(more…)

Ηλ. Φιλιππίδης^(*), 28 Δεκεμβρίου 2020

Η πρόβλεψη για το 2021

     1.     Διαπιστώσεις

0πως η υγεία, έτσι και η ποιότητα διαθέτει μία πολύ αισθητή κλίμακα  διαβαθμίσεων. Άλλο πράγμα είναι να είσαι πολυτραυματίας ή από κορονοϊό στην Εντατική, άλλο πράγμα να έχεις πέσει σε αφασία ή παράλυση, άλλο πράγμα να σέρνεσαι, άλλο να περπατάς, άλλο να τρέχεις και άλλο να πετάς.

Η Ελλάδα ως κράτος, ως κοινωνία και ως πολιτισμός αποτελεί ένα συνολικό πρόβλημα, το οποίο απλώνεται σε τρία επίπεδα κάτω από την στάθμη της ποιότητας:

Α. Ως αποικία χρέους βρίσκεται έγκλειστη για 99 χρόνια σε καθεστώς μνημονιακής επικυριαρχίας, που είναι ένα σύγχρονο Στρατόπεδο Συγκεντρώσεως του νέου ολοκληρωτικού Άξονα Γερμανίας, Τραπεζοκρατίας και ΝΑΤΟ. Αυτό το καθεστώς θεσμοποιημένης, σαρωτικής και μακροπρόθεσμης αφαιμάξεως του παραγωγικού πλούτου της χώρας μας έχει πάρει πιστοποίηση ως οικονομικό θεραπευτήριο για την ανόρθωση της οικονομίας, ως κέντρο αποτοξινώσεως από παραισθησιακές αντιλήψεις (π.χ. πατριωτισμός, έθνος, δημοκρατία) αλλά και ως κέντρο γερμανικού σωφρονισμού, αναμορφώσεως και παραδειγματισμού, από τον πλέον «αντικειμενικό» οίκο αξιολογήσεως, ο οποίος ακούει στο όνομα «Διεθνείς αγορές».

(more…)

Ηλ. Φιλιππίδη, 18 Δεκεμβρίου 2020

Στην μνήμη του Χρήστου Σιούλα

Ο Χρήστος ήταν ένα υπόδειγμα ανιδιοτέλειας, προσφοράς και σεμνότητας αλλά και βράχος πεποιθήσεων. Ήταν ένα σπάνιο είδος ανθρώπου. Ειδικά στην ελλαδική κοινωνία, όπου οι κοινωνικές μας αξίες διαμορφώθηκαν στην τελική τους μορφή κατά τους τελευταίους αιώνες μέσα σε καταστάσεις ανασφάλειας, ανταγωνισμού, προσωρινότητας και επιβιώσεως χωρίς όρους, έχουμε συνηθίσει να διαχωρίζουμε την κοινωνική και πολιτική μας ζωή από την ιδιωτική μας προσωπικότητα. Εύκολα χωρίζουμε τα λόγια από τα έργα, την ιδεολογία μας από τον χαρακτήρα μας. Ο Χρήστος ήταν ένας μονόλιθος ηθικής συγκροτήσεως. Η συνέπεια λόγων και πράξεων ήταν απόλυτη στην ζωή του. Ο σπόρος αυτού του ανθρώπινου είδους δεν πρέπει να χαθεί. Χρήστο, δεν σε ξεχνάμε!

Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο, όταν έμαθα τον θάνατο του Χρήστου Σιούλα.

Σύμφωνα με την ψυχολογία του Freud, η προσωπικότητα του ανθρώπου χωρίζεται σε τρία επίπεδα: το Εκείνο, που είναι η κληρονομούμενη ψυχοσωματική μας υπόσταση. Το Εγώ, που είναι η συναίσθηση της υπάρξεως και της ατομικότητάς μας και το Υπερεγώ, που είναι ο χώρος των υπερκείμενων αξιών, ατομικών και συλλογικών.

Η συνείδηση λειτουργεί ως συντονιστής μεταξύ των τριών επιπέδων της υπάρξεώς μας, είναι το κέντρο της και ο τελικός διαμορφωτής της βουλήσεώς μας. Η συνείδηση λειτουργεί ως φίλτρο τόσο των εξωτερικών ερεθισμάτων όσο και των εσωτερικών παρορμήσεών μας. 

(more…)

Ηλ. Φιλιππίδης, 6 Ιουνίου 2020

Οι κίνδυνοι για τον Ελληνισμό και οι τρεις στόχοι για μία σφαιρική στρατηγική εξόδου προς το μέλλον

1. Διαπιστώσεις

1.1. Η Ελλάδα είναι ένας πολυτραυματίας. Βρίσκεται σε κατάσταση προχωρημένης παρακμής. Έχει εισέλθει στο τελευταίο στάδιο, το εσχατολογικό. Αυτό σημαίνει, ότι ο Ελλαδικός Ελληνισμός αντιμετωπίζει τον ορατό κίνδυνο οριστικής εξαφανίσεως από το προσκήνιο της ιστορίας, έπειτα από μία ένδοξη πορεία τουλάχιστον 5.000 ετών.

1.2. Αντίθετα ο Ομογενειακός Ελληνισμός «ανθεί και φέρει κι’ άλλο». Όμως, εάν χάσουμε το ιστορικό μας κέντρο, το λίκνο, όπου γεννήθηκε ο πολιτισμός μας, όλος ο Ελληνισμός θα χάσει τον Τόπο της συλλογικής του αναφοράς, την ρίζα του. Θα φυλλορροήσει και θα απορροφηθεί μέσα στις κοινωνίες της αποδημίας του.

1.3. Οι μεγάλοι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός είναι πρωτίστως εσωτερικοί και δευτερευόντως εξωτερικοί. Οι εξωτερικοί κίνδυνοι είναι δύο:

(more…)