Αθαν. Μπούταλης, 5 Απριλίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Σε προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στο άρθρο-μανιφέστο της κας Σακελλαροπούλου εναντίον της “τυραννίας της πλειοψηφίας”, αλλά και στις αναφορές της στο “κράτος δικαίου”. Ανέλυσα τις ιδεολογικές βάσεις και τις ενδεχόμενες προεκτάσεις ενός τέτοιου “κράτους δικαίου”. Η ανάλυση πρέπει να συμπεριλάβει και τα ζητήματα του διαχωρισμού των εξουσιών, των νομιμοποιητικών αρχών των νόμων και των παράλληλων δικαστικών ιεραρχιών.

Στο Πνεύμα των Νόμων (1748) ο Μοντεσκιέ μίλησε για θεσμικά αντίβαρα ως μέσον αποφυγής κατάχρησης της εξουσίας. Προτείνει τις τρεις εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, και δικαστική), θεωρώντας την τελευταία σαν το “στόμα του νόμου”: «οι δικαστές δεν είναι παρά το στόμα που προφέρει τα λόγια του νόμου, όντα που δεν μπορούν να μετριάσουν ούτε την δύναμη ούτε την αυστηρότητά του».

Το άρθρο 5 του ναπολεόντειου αστικού κώδικα είναι εξίσου περιοριστικό: «Απαγορεύεται στους δικαστές να εκφράζονται μέσω γενικής και κανονιστικής ρύθμισης επί των υποθέσεων που τους υποβάλλονται». Αυτή η πολύ περιοριστική οπτική της δικαστικής εξουσίας, προϊόν αντίδρασης απέναντι στις προεπαναστατικές δικαστικές αυθαιρεσίες, ίσως φαίνεται αντίθετη στο αίτημα του συνταγματικού ελέγχου. Θεωρώντας όμως το Σύνταγμα ως ισχυρότερο νόμο, ο δικαστής κάλλιστα μπορεί να εφαρμόσει το Σύνταγμα αντί ενός (λιγότερο ισχυρού) αντισυνταγματικού νόμου (άρθρο 93.4).

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr