Αθαν. Μπούταλης, 6 Απριλίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Με αφορμή το άρθρο γνώμης της κας Σακελλαροπούλου, σε προηγούμενα κείμενα αναφέρθηκα αφενός στις “ρεφορμιστικές” τάσεις που προδίδουν αυτές οι παρεμβάσεις της, αφετέρου δε στο ιδεολογικό τους πλαίσιο. Αυτό το τελευταίο αφίσταται των παραδοσιακών νομικών αρχών που γνωρίζαμε σχετικά με τον διαχωρισμό των εξουσιών, τις πηγές νομιμοποίησης των νόμων και την ισχύ του εθνικού δικαίου όταν εμπλέκονται παράλληλες δικαστικές ιεραρχίες και υπερεθνικές νομολογίες.

Πράγματι, το ιδεολογικό πλαίσιο του άρθρου της κας Σακελλαροπούλου είναι συμβατό με –αν δεν προκρίνει– έναν διευρυμένο δικαστικό ακτιβισμό υπό το προκάλυμμα του “κράτους δικαίου”. Κρίνοντας από τις παρεμβάσεις τόσο της ιδίας όσο και του πρώην αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, Αθανάσιου Ράντου, νομιμοποιητικές αρχές ενός τέτοιου “κράτους δικαίου” ευλόγως υποθέτουμε ότι θα ήταν ο δικαιωματισμός (με ιδιαίτερη μάλλον έμφαση στα δικαιώματα των παράνομων μεταναστών και των μειονοτήτων), η προστασία του περιβάλλοντος (με έμφαση στην κλιματική αλλαγή), η μάχη κατά της τρομοκρατίας (ισλαμικής προς ώρας) και η δημόσια υγεία (αρχής γενομένης με τον κορωνοϊό). Αρχές υπερβολικά θολές και ελαστικές σε ερμηνεία: Ποιος παρέχει τα δικαιώματα; Είναι αυτοφυή ή συνοδεύονται και από καθήκοντα; Τι συνιστά περιβαλλοντικό κίνδυνο ή τρομοκρατία; Ποια είναι η πιο επίφοβη ασθένεια;

Επικεντρώνοντας την συζήτηση στην σύγχρονη Ελλάδα και το νομικό της πολιτισμό, η αντίληψη ότι μια κάποια ιδεολογία μπορεί να λειτουργήσει ως νομιμοποιητική αρχή των νόμων και του Πολιτεύματος αντί της λαϊκής κυριαρχίας, αφίσταται των τρεχουσών Συνταγματικών και νομικών αρχών (άρθρα 1.2 και 1.3 Σ και άρθρο 134 ΠΚ). Παρεκκλίνει από την ευθύνη του Προέδρου πρωτίστως απέναντι στον ελληνικό λαό, την εθνική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα («να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού», όρκος Προέδρου, άρθρο 33.2 Σ, καθώς και άρθρο 138 ΠΚ).

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Αθαν. Μπούταλης, 5 Απριλίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Σε προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στο άρθρο-μανιφέστο της κας Σακελλαροπούλου εναντίον της “τυραννίας της πλειοψηφίας”, αλλά και στις αναφορές της στο “κράτος δικαίου”. Ανέλυσα τις ιδεολογικές βάσεις και τις ενδεχόμενες προεκτάσεις ενός τέτοιου “κράτους δικαίου”. Η ανάλυση πρέπει να συμπεριλάβει και τα ζητήματα του διαχωρισμού των εξουσιών, των νομιμοποιητικών αρχών των νόμων και των παράλληλων δικαστικών ιεραρχιών.

Στο Πνεύμα των Νόμων (1748) ο Μοντεσκιέ μίλησε για θεσμικά αντίβαρα ως μέσον αποφυγής κατάχρησης της εξουσίας. Προτείνει τις τρεις εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, και δικαστική), θεωρώντας την τελευταία σαν το “στόμα του νόμου”: «οι δικαστές δεν είναι παρά το στόμα που προφέρει τα λόγια του νόμου, όντα που δεν μπορούν να μετριάσουν ούτε την δύναμη ούτε την αυστηρότητά του».

Το άρθρο 5 του ναπολεόντειου αστικού κώδικα είναι εξίσου περιοριστικό: «Απαγορεύεται στους δικαστές να εκφράζονται μέσω γενικής και κανονιστικής ρύθμισης επί των υποθέσεων που τους υποβάλλονται». Αυτή η πολύ περιοριστική οπτική της δικαστικής εξουσίας, προϊόν αντίδρασης απέναντι στις προεπαναστατικές δικαστικές αυθαιρεσίες, ίσως φαίνεται αντίθετη στο αίτημα του συνταγματικού ελέγχου. Θεωρώντας όμως το Σύνταγμα ως ισχυρότερο νόμο, ο δικαστής κάλλιστα μπορεί να εφαρμόσει το Σύνταγμα αντί ενός (λιγότερο ισχυρού) αντισυνταγματικού νόμου (άρθρο 93.4).

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Το ζουμί των θέσεων της ΠτΔ στοχεύει, δείτε στο τέλος του κειμένου, εδώ: “… περιγράφεται πλαίσιο αρχών για την τροποποίηση της καθημερινής δικαστικής πρακτικής;”

Αθαν. Μπούνταλης, 4 Απριλίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Το άρθρο της κας Σακελλαροπούλου στην Εφημερίδα των Συντακτών τον Ιανουάριο είχε προκαλέσει ποικίλη κριτική (π.χ. από τον Γιώργο Παπαδόπουλο-Τετράδη, τον Γ. Παναγιωτακόπουλο και τον “Δρόμο της Αριστεράς”). Μια επιφανειακή ανάγνωσή του δίνει την εντύπωση γενικόλογης ηθικολογίας, γραμμένης χωρίς κορυφώσεις και χωρίς κατακλείδα. Όμως, μια τέτοια ανάγνωση ίσως αδικεί το άρθρο της. Θεωρώ δεδομένο ότι η κα Σακελλαροπούλου γνωρίζει να δομεί ένα κείμενο (δεν είναι προφορική συνέντευξη) με ακρίβεια και εσωτερική συνέπεια και ότι οι λογικές συνεπαγωγές του δεν είναι προϊόν απροσεξίας.

Ξεκινώ από την 2η και 3η παράγραφο (έμφαση δική μου) όπου εισάγονται αξιωματικές, αλλά και αξιακές, παραδοχές: «Σε αυτή την περιεκτική αντίληψη για τη δημοκρατία οι μειοψηφίες θωρακίζονται απέναντι στην τυραννία της πλειοψηφίας, ενώ τα θεσμικά αντίβαρα, η διάκριση των εξουσιών και ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων, θέτουν όρια στη λαϊκή κυριαρχία και την κρατική εξουσία. Τα δικαιώματα δεν εξαντλούνται σε εφήμερες νομικές κατασκευές, αντιθέτως φέρουν καθολικές ηθικές και πολιτικές αξιώσεις. Είναι σημεία του σύγχρονου ανθρωπισμού που δεν καθορίζουν μόνο τον νομικό μας πολιτισμό, αλλά και τον ίδιο τον τρόπο της ζωής μας».

Πρώτον, υπάρχει ένα δίπολο πλειοψηφίας-τυράννου και μειοψηφίας-θύματος. Η πλειοψηφία θεωρείται τυραννική εκ προοιμίου και όχι κατ’ εξαίρεση. Δεύτερον, η λαϊκή κυριαρχία και η κρατική εξουσία είναι μάστιγες που χρήζουν περιορισμού. Τρίτον, τα δικαιώματα δεν απορρέουν από το νόμο, άρα δεν είναι «εφήμερα» και μεταβλητά. Απορρέουν από «ηθικές αξιώσεις» άχωρες και άχρονες σαν τον Θεό. Αυτό το χωρίο έχει κάτι να ζηλέψει τόσο από τα ευκλείδεια αξιώματα όσο και από το Σύμβολο της Πίστεως: αφού ορίζεται αξιωματικά ο άξονας καλού-κακού, θεμελιώνεται δογματικά η ύπαρξη αξιών άνωθεν παραδοθεισών στις ανθρώπινες κοινωνίες, κάτι σαν τις Δέκα Εντολές.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

—————————————————————

ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ:

Το Μανιφέστο της κας Προέδρου – Δικαστικός ακτιβισμός

Το Μανιφέστο της κας Προέδρου – “Αεροπειρατεία” στους θεσμούς