_.

G-M-R, 29 Μαίου 2022

Η G-M-R θέτει τα προτεινόμενα από τον Λουκά Αξελό ΚΡΙΤΗΡΙΑ (αντιμετώπισης του κάθε μεταμορφισμού), όμως αν οι ίδιοι οι διανοούμενοι λένε τα σωστά αλλά δεν αναλαμβάνουν να τα υπερασπιστούν μαζί με τον λαό “στο πεδίο της μάχης”, μάλλον πρέπει ο “μη διανοούμενος” λαός, δηλαδή οι εργαζόμενοι όλων των κατηγοριών και υφιστάμενοι εκμετάλλευση από το πολιτικό σύστημα και από το πολιτικό προσωπικό, να μεταχειριστεί, ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΤΑΞΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ εξέλιξη (ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ ΑΠΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑ-ΕΞΩΘΕΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ κλπ), την καλή γλώσσα των επιστημόνων και διανοουμένων και τις δικές του δυνατότητες (ενότητας-οργάνωσης-παρέμβασης).

Επί της αξίας του κειμένου του Λουκά Αξελού:

Η τελευταία παράγραφος επισημαίνει τι μας “καθιστά αδύναμους να αντιμετωπίσουμε…), και αυτό το “τι”, είναι “η έλλειψη κριτηρίων και αντιλόγου”.

Η G-M-R θέτει απέναντι στον αριστερό μεταμορφισμό και στις αριστερές αλλοιώσεις και πλαστογραφίες, όπως πολύ σωστά υποδεικνύει ο Λουκάς Αξελός, “κριτήρια και αντίλογο” αλλά και ΣΤΑΣΗ ΜΕ ΠΡΑΞΕΙΣ (ημών και συναγωνιστών ως κατά καιρούς έχουν περιγραφεί-αναδειχθεί στις αναρτήσεις μας), μέσα από ένα πλαίσιο αρχών, παραπέρα αναλυτικά επεξεργασμένων και τεκμηριωμένων, το [Η G-M-R διαρκώς προτείνει, την σύσταση και λειτουργία, με την μέθοδο “δεν θέλει κόπο θέλει τρόπο”, μιας διαδικτυακής “Δεξαμενής Σκέψης & Δράσης για ΕΙΡΗΝΗ-ΟΧΙ ΠΟΛΕΜΟΣ, για “δ.ά.δ.α.” Δικαιοσύνης-Ανιδιοτέλειας-Δημοκρατίας-Αλληλεγγύης μεταξύ πολιτών και λαών. Συντόμως: “δ.ά.δ.α.” Ειρήνης-Προκοπής”].

Ο πιό σχετικός πρόσφατος σύνδεσμος-επιστολή προς επιστήμονες-διανοουμένους της G-M-R είναι ο https://greek-market-research.com/clink/loykas-axelos-xanadiavazontas-ton-gkramsi-ekdoseis-stochastis/, ο οποίος (όπως πολλά tag-Τίτλοι στην στήλη Σχετικές Ιστοσελίδες της G-M-R), ενδέχεται να συμπληρώνονται εκ των υστέρων αφού εξυπηρετούν ΚΥΡΙΩΣ πολλαπλής στόχευσης, (Πολιτική-Φιλοσοφία-Δικαιοσύνη), σκοπούς ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ και ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗΣ.

Δεν θα ήταν καθόλου περιττό να επισημάνουμε, πως “κριτήρια και αντίλογος” απαιτούνται και απέναντι στον πατριωτικό μεταμορφισμό, απέναντι και στις πατριωτικές αλλοιώσεις και πλαστογραφίες, που πρόσφατα οργανώνονται στα πλαίσια της υποστηρικτικής του δίπολου Χρεοκρατία-Εξωθεν Εξάρτηση, “ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ” ( https://greek-market-research.com/clink/natoiko-kyvernitiko-sygchoro-sygcharitiriocharti-se-tagma-azof-chrysaygitiko-kai-loipo-akrodexio-quot-patriotismo-quot/ ).

_.

Βαγγέλης Στεργιόπουλος/Μάριος Πλωρίτης, 27 Απρ. 2022

Ο Γκράμσι ονομάζει «ηγεμονία» την κυριαρχία που ασκεί μια τάξη πάνω στο σύνολο της κοινωνίας

«Πρέπει να εμποδίσουμε αυτό το μυαλό να λειτουργεί, για είκοσι χρόνια», ρέκαξε ο εισαγγελέας-φερέφωνο του φασισμού. Και οι δικαστές-πειθήνιοι δήμιοι της τυραννίας καταδίκασαν σε 20 χρόνια φυλάκιση τη σκέψη του Αντόνιο Γκράμσι, που τόσο τρόμαζε τους μελανοχίτωνες «αγγέλους» του ερέβους.

Μέθοδος «κλασική» και πανάρχαιη: μη μπορώντας να πολεμήσουν τη Σκέψη με την (ανύπαρκτη) σκέψη τους, προσπαθούν να τη φιμώσουν ή να την εξοντώσουν. Η εκδικητή ειρωνεία (το ίδιο «κλασική») είναι πως η σκέψη επιζεί πολύ πέρα απ’ το αιχμάλωτο σώμα.

Και, στην περίπτωση του Γκράμσι, η σκέψη του ―όχι 20, αλλά 50 χρόνια μετά την καταδίκη του, 40 χρόνια μετά το θάνατό του― απλώνει όλο και πιο πολύ την αχτινοβολία της, και δίνει όλο και μεγαλύτερο «μέγεθος» στο καχεκτικό σώμα που την στέγαζε. Πολύ περισσότερο: έγινε ένας απ’ τους κορυφαίους οδηγούς της σοσιαλιστικής θεωρίας και πράξης, όχι μόνο στην ιταλική πατρίδα του, αλλά και στον κόσμον ολόκληρο.

Από κατεστραμμένη μικροαστική οικογένεια της Σαρδηνίας, ο Γκράμσι (που γεννήθηκε το 1891) αναγκάστηκε να δουλέψει στα 11 κιόλας χρόνια του, μ’ όλο που ήταν αδύναμος και φιλάσθενος. Στα 13 του θα πάρει την πρώτη γεύση της «κρατικής βίας»: όταν ο στρατός θα κυκλώσει και θα πυροβολήσει τους ανθρακωρύχους της Σαρδηνίας… Ένα χρόνο αργότερα καταφέρνει να ξαναρχίσει τις σπουδές του, που θα τις συνεχίσει, «πεινώντας και κρυώνοντας», στη Φιλοσοφική Σχολή του Τουρίνου (1911). Εκεί θα γνωρίσει τον Τολιάττι και τον Τάσκα, και θα προσχωρήσει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (1914).

(more…)

(Α)

Σχόλιο GMR: Ο ρόλος των Οργανικών Διανοουμένων προσδιορίζεται συνοπτικά εδώ:

Με τον επαναστατικό ορίζοντα να απομακρύνεται από τον δυτικό κόσμο, ο Γκράμσι διαβλέπει την υπομονετική τακτική του πολέμου των θέσεων και την τακτική του ενιαίου μετώπου με τις ρεφορμιστικές δυνάμεις: εφόσον δεν έχουν ακόμα ωριμάσει οι αναγκαίοι όροι (ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων, κοινοβουλευτική παράδοση), προκρίνεται η πιο υπομονετική τακτική της ηγεμόνευσης πρώτα στην κοινωνία των πολιτών. Η τακτική του ενιαίου μετώπου για τον Γκράμσι συνάγεται μονοσήμαντα από τον πόλεμο θέσεων και τον δυσμενή συσχετισμό που τον επιβάλλει. Καθαρότερα δεν θα μπορούσε να το διατυπώσει:

Μου φαίνεται πως ο Ιλίτς είχε καταλάβει ότι χρειαζόταν μια αλλαγή από τον πόλεμο ελιγμών, που εφαρμόστηκε νικηφόρα στην Ανατολή το ’17, στον πόλεμο θέσεων που ήταν ο μόνος δυνατός στη Δύση… Αυτό μου φαίνεται πως σημαίνει η διατύπωση του ενιαίου μετώπου.Γκράμσι, 2005α: 127

Εδώ:  Ο ρόλος του κόμματος δεν είναι ρόλος προξενήτρας ετερόκλιτων δυνάμεων και δεν περιορίζεται απλώς στη σύμπηξη του μετώπου. Εφόσον το κόμμα δεν υποτάσσεται στο μέτωπο, ανεβάζει τη συνειδητότητα του μετώπου, συσπειρώνει κι ομογενοποιεί, οργανώνει, μαζικοποιεί και προετοιμάζει τη μετάβαση από τον πόλεμο θέσεων (των ρήξεων) στον πόλεμο κινήσεων (της ανατροπής).

Και εδώ όπου περιλαμβάνεται ο ρόλος των Οργανικών Διανοουμένων:Ο Γκράμσι ορίζει ως ιστορικό μπλοκ την επαναστατική συμμαχία, σε κομματικό και ταξικό επίπεδο, μόλις πριν το επαναστατικό άλμα· γι’ αυτό και είναι ο ομοιογενής, χωρίς αντιθέσεις σχηματισμός (κόμμα-συνδικάτα-οργανικοί διανοούμενοι-εργατικά συμβούλια κ.λπ.) του ηγεμονικού μπλοκ του κομμουνιστικού κόμματος και της εργατικής τάξης. Εντός συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών επαναστατικής κρίσης, αυτός χαρακτηρίζεται από «συμβατότητα», από μια ομοιογενή σχέση, η οποία επιτυγχάνεται από την επιτυχή παρέμβαση της ηγεμονεύουσας κοινωνικής τάξης, με την οργάνωση της εξουσίας της «…για να πραγματοποιηθεί ένας καινούριος, ομοιογενής, χωρίς εσωτερικές αντιθέσεις, ιστορικός οικονομικό πολιτικός συνασπισμός» (Γκράμσι, 2005α: 70).

Εφόσον η πολιτική, ιδεολογική, ηθική, πολιτιστική δραστηριότητα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της δομής χωρίς ιδιαίτερες αντιθέσεις, τότε δημιουργείται «οργανικότητα», δηλαδή η διαλεκτική σχέση μιας διαδικασίας ή ενός οργανισμού ως ολότητας (ό.π.: 79, 142) της σχέσης βάσης-εποικοδομήματος, εξάλειψης κύριων αντιθέσεων και, επομένως, σύμπηξη ιστορικού μπλοκ.

Για να πραγματοποιηθεί η ομοιογενής και οργανική σχέση, είναι απαραίτητο ένα σύστημα ηγεμονίας αναπτυγμένο από μία βασική κοινωνική τάξη η οποία έχει συνείδηση του ιδιαίτερου ρόλου της. Εδώ αναδεικνύεται η σπουδαιότητα του ρόλου των διανοουμένων εντός ενός συγκεκριμένου ιστορικού μπλοκ, οι οποίοι προσδίδουν ομοιογένεια, συνείδηση, θεωρητική, πολιτική και πρακτική ενότητα στο σχηματισμό.

Στο πλαίσιο του ιστορικού μπλοκ, το ρόλο του οργανικού διανοούμενου έρχονται να διαδραματίσουν σε διαφορετικά επίπεδα το κομμουνιστικό κόμμα, τα προλεταριακά όργανα (συμβούλια) και το μέτωπο, τα οποίο είναι επιφορτισμένα με το ρόλο της ιδεολογικής, ηθικής, πολιτιστικής καθοδήγησης και ανάπτυξης, πλέκοντας τον οργανικό δεσμό των συστατικών μερών του ιστορικού μπλοκ, επιβεβαιώνοντας και προάγοντας την ηγεμονία της εργατικής τάξης, προάγοντας ιδεολογικά, ηθικά και πολιτιστικά τον πραγματικό, εντέλει, πρωταγωνιστή αυτή της διαδικασίας, την εργατική τάξη και τον κοινωνικό της σχηματισμό.

Προεκτείνοντας το συλλογισμό, μας λέει πως «η δομή και τα εποικοδομήματα σχηματίζουν ένα ιστορικό μπλοκ». Το σύνολο δηλαδή της αρμονίας και της δυσαρμονίας των εποικοδομημάτων είναι η αντανάκλαση των κοινωνικών παραγωγικών σχέσεων» (Teoria & Prassi), που σημαίνει πως όταν έχει επιτευχθεί ιδεολογική ομοιογένεια, τότε υπάρχουν οι προϋποθέσεις ανατροπής και επιπλέον πως είναι πάλι η ιδεολογία και η ανάπτυξή της αυτή που μπορεί να εγγυηθεί την ενότητα του κοινωνικού σχηματισμού, μέσω του ιστορικού μπλοκ.O ηγεμόνας κρατάει ενωμένο το μπλοκ των ετερογενών δυνάμεων, το ομογενοποιεί κι εμποδίζει την εκδήλωση των αντιθετικών τους τάσεων. Εντέλει, η πάλη για την ηγεμονία δεν είναι απλά και μόνο πάλη ιδεών ενάντια σε ιδέες, αλλά η διαδικασία συγκρότησης ενός ιστορικού μπλοκ ανατροπής μέσα από τις πολλαπλές εμπειρίες της ταξικής πάλης σε όλα τα επίπεδα, από τη στοιχειακή οικονομική πάλη μέχρι τον πολιτικό, ιδεολογικό, πολιτιστικό αγώνα.

_.

Παύλος Μουρουζίδης, Ανοιξη 2017

Χημικός Μηχανικός (ΑΠΘ), MSc Φιλοσοφίας Κοινωνικών Επιστημών (ΑΠΘ)

Αποσαφηνίσεις πάνω στην ηρωική πορεία μιας έννοιας

“Κι αν αδέξιοι μια μέρα σας φανούν οι στίχοι μας, θυμηθείτε μονάχα πως γραφτήκαν κάτω απ’ τη μύτη των φρουρών και με τη λόγχη πάντα στο πλευρό μας.”  Γιάννης Ρίτσος

Εισαγωγικά

Το ζήτημα της ηγεμονίας, της κατάκτησης και διατήρησης της εξουσίας απασχόλησε εξ υπαρχής την πολιτική φιλοσοφία και θεωρία. Η ηγεμονία αποτελεί το κομβικό εκείνο ζήτημα, την αναμέτρηση με το οποίο δεν μπορεί να αποφύγει καμία αξιόπιστη πολιτική εναλλακτική πρόταση του κρατούντος κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού.

(more…)

Λουκάς Αξελός, 30 Μαίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Μισώ τους αδιάφορους: Πιστεύω όπως ο Φεντερίκο Χέμπελ πως «να ζεις σημαίνει να συμμετέχεις στα κοινά». Δεν μπορούν να υπάρχουν οι μονάχα άνθρωποι, οι ξένοι στην πόλη. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και να μη συμμετέχει στα κοινά. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Είναι η μολυβένια σφαίρα για τον νεωτεριστή, είναι η αδρανής ύλη, μέσα στην οποία πνίγονται οι πιο θαυμάσιοι ενθουσιασμοί, είναι ο βάλτος που περιβάλλει την παλιά πόλη και την προστατεύει καλύτερα ακόμα και από τα πιο γερά τείχη, καλύτερα ακόμα και από τα στήθη των πολεμιστών της, γιατί καταβροχθίζει στις δίνες της τους επιτιθέμενους και τους αποδεκατίζει, τους αποθαρρύνει και καμιά φορά τους κάνει να παραιτηθούν από το ηρωικό εγχείρημα.

Η αδιαφορία επενεργεί δυναμικά στην ιστορία. ……………….. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει επάνω σε όλους, το πιθανό καλό που μια ηρωική πράξη (καθολικής αξίας) μπορεί να γεννήσει, δεν οφείλεται τόσο στην πρωτοβουλία των λίγων που ενεργούν, όσο στην αδιαφορία, στην απουσία των πολλών.

Αυτό που συμβαίνει, δεν συμβαίνει τόσο γιατί μερικοί θέλουν να συμβεί, όσο γιατί η μάζα των ανθρώπων παραιτείται από την θέλησή της, αδιαφορεί, αφήνει να μαζεύονται οι κόμποι που έπειτα μόνο το σπαθί θα μπορέσει να κόψει, αφήνει να θεσμοθετούνται οι νόμοι που έπειτα μόνο η εξέγερση θα καταλύσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που έπειτα μόνο μια εξέγερση θα μπορέσει να τους ανατρέψει.

τα κάτω Bold από την GMR

Διαβάστε ολόκληρο το σπουδαίο άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR : Εξαιρετική δημοσίευση-μέτρο κρίσης ΟΛΩΝ των αντιμνημονιακών (οι μνημονιακοί αφορούν την ποινική δικαιοσύνη, όπου βέβαια υπάρχουν τέτοια δείγματα στοιχειώδους επιβίωσης) πολιτευομένων και δημοσιολογούντων.

Όπως βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες, τα πολεμοφόδια ήθους υπάρχουν, το θέμα έγκειται στην χρήση και μάλιστα συλλογική και όχι στην στην επίκληση (συχνά ως επίδειξη γνώσεων, όπως η δεκάχρονη Μνημονιακή Κατοχή μαρτυρεί).

 Αντόνιο Γκράμσι, (μετάφραση από Δ. Καζάκης 26 Αυγούστου 2019)

Θα μπορούσε η πολιτική – δηλαδή, η ιστορία στη διαμόρφωσή της – να υπάρξει χωρίς φιλοδοξία! Η “φιλοδοξία” έχει αποκτήσει υποτιμητική χροιά και νόημα για δύο βασικούς λόγους: (1) διότι η (υψηλή) φιλοδοξία συγχέεται με τις ασήμαντες φιλοδοξίες. Και (2), διότι πολύ συχνά, η φιλοδοξία έχει οδηγήσει στην οππορτουνισμό και την προδοσία από εκείνες τις παλαιές αρχές και τους παλιούς κοινωνικούς σχηματισμούς που, κατά πρώτο λόγο, παρέχουν τις συνθήκες, οι οποίες επιτρέπουν στο φιλόδοξο άτομο να στραφεί σε πιο προσοδοφόρες και αμέσως κερδοφόρες δραστηριότητες. Τελικά, ο τελευταίος λόγος μπορεί να αναχθεί στον πρώτο: όλα έχουν να κάνουν με ασήμαντες φιλοδοξίες που είναι σε βιασύνη και θέλουν να αποφύγουν το γεγονός ότι πρέπει να ξεπεράσουν πάρα πολλές (ή μεγάλες) δυσκολίες [ή ότι χρειάζεται να διατρέξει πάρα πολλούς κινδύνους].

Είναι ο χαρακτήρας του κάθε ηγέτη να είναι φιλόδοξος, δηλαδή, να προσβλέπει με όλες τις ενέργειές του να κερδίσει την κρατική εξουσία. Ένας μη φιλόδοξος ηγέτης δεν είναι ηγέτης και είναι ένα επικίνδυνο άτομο για οπαδούς του: είναι ανόητος και δειλός. Θυμηθείτε τη δήλωση του Αρτούρο Βέλλα1: “Το κόμμα μας δεν θα είναι ποτέ ένα κυβερνών κόμμα”. Με άλλα λόγια, θα είναι πάντα ένα κόμμα της αντιπολίτευσης. Όμως τι σημαίνει να προτείνει κανείς να μείνει για πάντα στην αντιπολίτευση;

(more…)