_.

Σπ. Στάλιας^(*), 28 Ιουλ. 2025

Γιατί μπήκαμε στο ευρώ; Μα για να πληρώνουμε τόκους!

Ποιές πειστικές οικονομικές πολιτικές διαβεβαιώσεις έρχονταν από τις Βρυξέλλες, για να μπούμε στην Ευρωζώνη?

Οι πολιτικές της ευρωζώνης στόχευαν:

1. Στη στήριξη της οικονομικής ανάπτυξης.

2. Στη διατήρηση της σταθερότητας των τιμών.

3. Στην απόκρουση κάθε κρίσης που θα μπορούσε να πλήξει την ευρωζώνη από εξωτερικά αίτια.

4. Στην οικονομική ολοκλήρωση της Ευρωζώνης (η Ελλάδα σε λίγο θα γινόταν Γερμανία)

Άμα την πίστη σε κάτι την κάνεις επιθυμητή πραγματικότητα, υποκύπτεις. Ο Κ. Σημίτης, οι πολιτικοί της περιόδου εκείνης, της εισόδου της Ελλάδος στο ευρώ, αλλά και ο Λαός, αποδέχτηκαν ασμένως τα παραπάνω, χωρίς δεύτερη σκέψη. Εκτίμησαν τα μηνύματα σωτήρια και κοσμογονικά για τον τόπο.

Αλλά όπως δείχνουν τα γεγονότα, τίποτα δεν είχαν καταλάβει (και δεν έχουν καταλάβει ακόμα μέχρι σήμερα), για το τι είναι η ευρωζώνη και πως λειτουργεί. Και το κυριότερο όλα ήταν φανερά, τίποτα κρυμμένο (αυτό για τους συνωμοσιολόγους, εμείς επιμέναμε να μπούμε στο ευρώ, δεν μας στήσανε καμμιά παγίδα!).

Νομίζω ότι ο Κ. Σημίτης και οι άλλοι θεώρησαν ότι αν μπούμε στην ευρωζώνη, και θα γινόμασταν το ανατολικό σύνορο της ευρωζώνης και αν μας την έπεφταν οι Τούρκοι οι λαοί της ευρωζώνης θα τους πολέμαγαν. Ηλιθιότητες!

Πραγματικότητα!

Η αποθέωση της άγνοιας και της βλακείας. Στις 12 η ώρα την νύχτα και 1 δευτερόλεπτο, που μπήκε το 2002 και η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, εκείνη την στιγμή ακριβώς, ένα χρέος ύψους 151,8 δις ευρώ (εκπεφρασμένο όλο σε ευρώ, αλλά το 75% ήταν δραχμικό) μετατράπηκε εξ ολοκλήρου, σε χρέος σε ξένο νόμισμα, το ευρώ.

Ουδέποτε στην νεότερη ιστορία της Ελλάδος δεν υπήρξε τέτοια ομοψυχία, τέτοια ενότητα του Λαού και της ηγεσίας στην άγνοια, και την ανοησία, με στόχο η Ελλάδα να εισέλθει στην Ευρωζώνη.

Ποιός δεν θυμάται το χαμόγελο του κυρίου Σημίτη να επιδεικνύει τα ευρώ που μόλις είχε πάρει από ένα ΑΤΜ, τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, τον κύριο Παπαδήμο, να κλαίει από χαρά, οι τραπεζίτες, λίγο πιο πέρα, να αλληλοσυγχαίρονται, (είχαν γίνει πια αφεντικά της χώρας) και ο Λαός να χαίρεται.

Οι πολιτικοί και ο λαός είχαν ξεχάσει ότι μόλις τώρα δα, είχαν μετατρέψει ένα χρέος σε δικό τους νόμισμα, σε ξένο νόμισμα, το ευρώ. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι μπροστά μας πια έτρεχαν τόκοι και χρεολυσία πρωτοφανούς ύψους, από της ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους, που θα έπρεπε να αποπληρώνονται εφεξής σε ξένο νόμισμα, σε ευρώ.

Που και πως θα έβρισκαν τα ευρώ μελλοντικά για να κινηθεί η ελληνική οικονομία και η χώρα να τιμά τα χρέη της, κανενός δεν πέρασε από το μυαλό.

Ήταν συνεπώς θέμα χρόνου η Χώρα να πτωχεύσει για 5η φορά στην ιστορία της, και πάντα με ξένο νόμισμα ((1828, 1843, 1893, 1932 με χρυσό, 2010 με ευρώ). ‘Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι (Ο Θεός αποβλακώνει όποιον σκοπεύει να καταστρέψει).

Και το κακό συνεχίζεται! Οι Έλληνες δουλεύουμε να αποπληρώνουμε τόκους που κάθε μέρα διαλύουν τους Έλληνες.

Από το 2002-2024 πληρώσαμε σε τόκους 190,4 δισ. ευρώ!

Όταν κανείς δεν αντιδρά τι να πεις πέρα από το ‘γενηθήτω το θέλημα σου’

(*) – Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D