Σχόλιο GMR: Το να μπλέκει κάποιος τηλεγραφικά, την “Αριστερά ως θεραπαινίδα της διεθνούς των Αγορών“, με όσο “νόμισε“⁽¹⁾ ο Μάρξ, συμβαίνει συχνά όμως, αν συμβαίνει από επιστήμονες, αυτό δεν αρμόζει στην επιστημονική ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ.

Ο  ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ αποδέχεται το τεράστιο για τα ανθρώπινα δεδομένα έργο του Μαρξ, έχει αναγνωρίσει την συμβολή του έργου του Μαρξ, στην κατανόηση της κοινωνικής εξέλιξης και συγκεκριμένα, έχει αποδεχθεί την διάκριση και σύγκρουση των κοινωνικών τάξεων, προσπαθώντας να ενισχύσει την κοινωνική πρόοδο, απελευθερώνοντας “με Όσα ο Νόμος Ορίζει“, καταπιεσμένες και μη πλήρως αξιοποιούμενες κοινωνικές δυνάμεις (απαλείφοντας μέσω των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της νομοθεσίας, την εγγενή ανισότητα των μερών, εργασίας-“κεφαλαίου”).

Αν με λίγα λόγια, βάλλοντας κατά της κάθε, του Τσίπρα ή του Κουτσούμπα Αριστεράς, βρίσκουμε ευκαιρία να μην “προσκυρώνουμε στο μέλλον” την ΑΞΙΑ μιας κοινωνίας Α-ΤΑΞΙΚΗΣ, δηλαδή δίχως ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΜΕΡΩΝ⁽²⁾, τότε πρέπει να σκεφτούμε (εκ των πεπραγμένων του καθενός, είτε πρόκειται για καθηγητή Πανεπιστημίου, είτε για εργάτη, είτε για καλλιτέχνη, είτε για στρατιωτικό, είτε για ιερωμένο), αν ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑΜΕ, υπερασπιζόμαστε με πράξεις-τεκμηριώσεις-προτάσεις, την ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ταξική διαφοροποίηση, ή την α-ταξική κοινωνία, όπου το ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΥ (ασφαλώς αυτό δε θα’ναι κράτος=δύναμη του “κεφαλαίου”, ούτε και όποιο κράτος εξουσίας) θα ΟΡΙΖΕΙ τα ΕΧΕΓΓΥΑ⁽³⁾ για οικονομική, πολιτική, δικαιϊκή/συνταγματική, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Η λογική, κριτικάρω (ενδεχόμενα έως υβριστικά) την ισχύουσα ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΤΑΞΗ, αλλά στο μέλλον “προσκυρώνουμε” ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αλλά ΟΧΙ (προς Θεού, ΟΧΙ) α-ταξική κοινωνία, ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ τι θέση παίρνουμε (ΘΕΣΗ-ΕΡΓΟ) επί των ζητημάτων της ΑΝΙΣΟΤΗΤΑΣ των ΜΕΡΩΝ (βλέπετε σχόλιο με πρόταση για παρόν-μέλλον, στο τέλος του σχολίου της ανάρτησης https://greek-market-research.com/article/quot-o-paraxenos-kosmos-poy-den-vrisketai-poythena-quot-koinonikos-katakermatismos-kai-avevaiotita/ , ακόμα ενδεικτικά: “Ευρώ θηλειά στον λαιμό της Ελληνικής Κοινωνίας ” από Σπύρο Λαβδιώτη, εθνικό νόμισμα ή Ευρωγερμανικό νόμισμα, βλέπετε Μετωπικό Πρόγραμμα Εξόδου από την Κρίση, Θ. Μαριόλη Δ. Καλτσώνη Κ. Παπουλή, και τίθεται ΣΟΒΑΡΟ θέμα “τι τέλος πάντων προσκυρώνουμε στο παρόν” ως εχέγγυο για το μέλλον).  

———————————

(1) Η Αριστερά, λοιπόν, μπορεί να απέτυχε όσον αφορά την επαγγελία της για τον σοσιαλισμό, αλλά, ως ιστορική παράμετρος, δεν απέτυχε. Εξεπλήρωσε τον ιστορικό της ρόλο. Ρόλο, όμως, τον οποίο σε καμιά περίπτωση δεν το προσκυρώνουμε στο μέλλον, όπως νόμισε ο Μαρξ.

(2) ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ των μερών(αγροτικός πληθυσμός-εργατική τάξη & κυβερνών κόμμα των εργατών) υπήρξε και στην εξέγερση της Κροστάνδης το 1821 και στην μετέπειτα σταλινικού τύπου “σοβιετική” (καθόλου των σοβιέτ) διακυβέρνηση.

(3) στην Ελλάδα παίρνοντας υπ’ όψιν την διαχρονική εξέλιξη της ελληνικής ψυχής, ταιριάζει καλύτερα από το να πούμε ελληνικής κοινωνίας, ο Γεώργιος Σκλαβούνος μας παρουσιάζει τα ΕΧΕΓΓΥΑ που αναφέραμε στο έργο του “Εθνική Ταυτότητα ή Εθνική Συνείδηση;“.

._

Γιώρ. Κοντογιώργης, 31 Αυγ. 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η Αριστερά παραμένει εμμονικά στο σύστημα που επεξεργάσθηκε η νεοτερικότητα κατά την έξοδό της από τη φεουδαρχία και του οποίου η εφαρμογή ολοκληρώθηκε προς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το γεγονός αυτό συνομολογεί την προσχώρησή της στην αρχή της ενιαίας σκέψης και πράξης που στοχεύει την περιοριστική οριοθέτηση του διαλόγου για την εξέλιξή του. Όσον αφορά το διακύβευμα της πολιτικής χειραφέτησης της κοινωνίας των πολιτών, η Αριστερά πρωτοστατεί στην άρνησή της.

Το ενδιαφέρον εν προκειμένω είναι ότι η Αριστερά συντάσσεται με την κυρίαρχη σταθερά της νεοτερικότητας, η οποία υποστηρίζει ότι ο κόσμος της, η εποχή μας, αποτελεί όχι φάση στην εξελικτική πορεία του κοινωνικού ανθρώπου, αλλά το τέλος της (ανθρωποκεντρικής) της ολοκλήρωσης. Επομένως, το αύριο γι’ αυτήν είναι το σήμερα και κατά τούτο οι λύσεις στα προβλήματα θα πρέπει να αναζητηθούν στο πλαίσιο του παρόντος συστήματος. Όχι με την υπέρβασή του.

Εύλογα, αφού το σύστημα εισήλθε, κατ’ αυτήν, ευθέως από τη δεσποτεία-φεουδαρχία στην πλέον ολοκληρωμένη εκδοχή της δημοκρατίας. Ως εκ τούτου, η όποια αμφισβήτησή του οδηγεί αναπόφευκτα στην οπισθοδρόμηση. Η προσέγγιση αυτή, εντούτοις, είναι στην πηγή της περιέλευσης της κοινωνίας σε πολιτική αδυναμία. Και μάλιστα στην απολύτως ταξική και αντικοινωνική οριοθέτηση του σκοπού της πολιτικής. Διότι, δεν εξηγεί πώς είναι δυνατόν, ένα σύστημα και μάλιστα μια Πολιτεία που συμπυκνώνει το καταστάλαγμα της δημοκρατίας, να παράγει ολιγαρχικές πολιτικές!

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr