Σχόλιο GMR: Το άρθρο, με τον εύστοχο χαρακτηρισμό περί “κουβά της γενικής ελευθερίας” επιβεβαιώνει την αξία της ρήσης του Μαρξ, “Όχι απλά να εξηγήσουμε, αλλά να αλλάξουμε τον κόσμο“.

Ο Μαρξ, μαζί με το Ένγκελς, θυσιάστηκαν μαζί με τα λόγια τους, γι αυτά ακριβώς τα λόγια τους.

Όμως, λόγω κυρίως του πρώιμου (με εξαιρετικά σύνθετες εγκεφαλικές επεξεργασίες) της εμφάνισης τους, ή και λόγω της ηλικίας τους και της φθοράς της υγείας στον αγώνα τους, δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν μια μετατροπή επαναστατική. Αλλωστε αυτή την μετατροπή την έβλεπαν σε μεγάλη κλίμακα στο απώτερο μέλλον σε συνδυασμό με την εκτατική και ποιοτική ανάπτυξη της εργατικής τάξης.

Γι’ αυτόν τον λόγο εξ άλλου (της μη άμεσης χρονικά σχέσης των Μάρξ-Ενγγκελς με κοινωνικοπολιτική ανατροπή), πολλοί σύγχρονοι διανοούμενοι του “κουβά της γενικής ελευθερίας” επικαλούνται, δίκην μαρξιστικού ανθρωπισμού (και κρατείστε το αυτό) μαρξιστικά επιχειρήματα, δείχνουν συμπάθεια στο μαρξισμό, ή ακόμα εμφανίζονται ως “κατά βάση μαρξιστές”.

Από όταν όμως ο μαρξισμός πέτυχε την ανατροπή, “δια χειρός Λένιν”, και μέχρι την ώρα που μιλάμε, ο “κουβάς της γενικής ελευθερίας”, ΔΕΝ ήταν το ίδιο ΑΝΕΚΤΙΚΟΣ, σε λενινιστικό περιεχόμενο.

Ο λόγος; Μα, ή “μετουσίωση των κειμένων σε πράξη”^(*), αγαπητέ κύριε καθηγητά.

Εν κατακλείδι, ο κουβάς, σου βάζει έναν όρο: έχεις την ελευθερία να είσαι μαρξιστής, να εκπέμπεις όσες “κριτικές φωνές” θέλεις αρκεί να είσαι ΜΑΖΙ ΜΑΣ (να έχουμε και εσωτερική την αντιπολίτευση, όπως δίδαξε με επιτυχία το ανδρεοπαπανδρεϊκό πασοκ). Η δε κοινωνία, δεν κερδίζει από την “ειδικότητα” του διανοούμενου, αλλά από την ταύτιση του διανοούμενου με τον πόνο της, με την οιμωγή της, με την εξέγερσή της (2011,2012,2013,2014,…).

Σχετικά δε με το παρακάτω απόσπασμα του άρθρου,

“Συνεπώς, θα πρέπει να εγκαταλειφθεί –ή τουλάχιστον να περιορισθεί σημαντικά– η ιδέα ότι όλο αυτό το δημιουργηθέν (ούμενο) πλέγμα είναι το αποτέλεσμα μιας ομάδας κεφαλαιοκρατών, ή μιας συντεχνίας διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Πρόκειται για κάτι πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο.“,

επισημαίνουμε, πως το εν λόγω πλέγμα, ΕΙΝΑΙ το αποτέλεσμα μιας ομάδας κεφαλαιοκρατών, ομάδας παγκοσμίως οργανωμένης (θεσμικά/ΝΑΤΟ-ΕΕ κλπ και παραθεσμικά/ΛΕΣΧΕΣ Τριλάτεραλ, φιλανθρωπικές ΜΚΟ του τύπου International Crisis Group όπως βλέπετε στο link https://slpress.gr/videos/poioi-eyropaioi-zitoyn-apostratikopoiisi-ton-ellinikon-nision/ , κλπ) και πολυεπίπεδα/κοινοβουλευτισμός-αυτοδιοίκηση-πανεπιστήμια, ομάδας που επεμβαίνει, κοινοβουλευτικά, οικονομικά, πολεμικά, ιδεολογικά αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής, αξιοποιώντας και το ρημάδι το ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ (^** και πχ στην Ελλάδα 2010-Σήμερα, με ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΒΑΣΗΣ τον “τι κι αν είναι Κατοχή” Αντιπροσωπευτικό Κοινοβουλευτισμό και με ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ την ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ).

(*) Η μετουσίωση των μαρξιστικών και λενινιστικών κειμένων σε πράξη, γινόταν από τον Λένιν με εξαιρετικό ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (ασφαλώς και με λάθη, το κυριότερο η έμπρακτη υποτίμηση των αγροτών σε σχέση με τους εργάτες που στιγμάτισε, με την κατάπνιξη της εξέγερσης της Κροστάνδης τον Μάρτιο του 1921, την σοβιετική επανάσταση), γι αυτό και ο “κουβάς της γενικής ελευθερίας” δεν ανέχεται λενινιστικό φορτίο.

Από την πλευρά της G-M-R, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε από τα παραπάνω, τον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ, σε συνδυασμό με τον ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ (λόγων, ήτοι αρχές/ήθος-επιχειρησιακό σχέδιο και έργων, στο μέτρο της μικρότητας ημών και συναγωνιστών που μας ενέπνευσαν) και την ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, με πλήρη συνείδηση της εν γένει μικρότητάς μας, αποτυπωμένα στην εδώ “ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΣΕ ΠΡΑΞΗ”.

(**) Κατά τον Μαρξ το σύνολο των υλικών κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών αποτελούν την βάση ή αλλιώς (υπο)δομή (Unterbau) και η αντανάκλαση της βάσης στην πνευματική, λόγια, ηθική ζωή, αποτελεί το εποικοδόμημα, ή αλλιώς υπερδομή (Überbau). Το σύνολο διανοητικών εννοιών, που είναι καθορισμένες στη συλλογική συνείδηση σε μια δεδομένη στιγμή, αποτελεί αυτό που ο Μαρξ ονομάζει ιδεολογία. Τα προβλήματα της ελευθερίας του ανθρώπου και της κοινωνικής εξέλιξης πρέπει να μελετηθούν σύμφωνα με την υλική βάση της ύπαρξης των ανθρώπων. 

———————–

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ (για περισσότερη εμβάθυνση για όποιον αναγνώστη/α επιθυμεί):

Η G-M-R θεωρεί χρήσιμο να επισημάνει, από διαπιστώσεις συνδικαλιστικής βιωματικής εμπειρίας, πώς οι φιλοσοφικές και επιστημονικές εργασίες, όπως και εν προκειμένω του καθηγητή κου Κώστα Μελά, που αφορούν την μετανεωτερικότητα και την μαζική δημοκρατία ενδεικτικά Παν. Κονδύλης: Οι προοπτικές της μαζικής δημοκρατίας και το «τέλος της ιστορίας» , τον Ναρκισσισμό    https://greek-market-research.com/article/metaneoteriki-epochi-kai-narkissistiki-apodrasi/ , τους (έξω από τον Χορό) Σύγχρονους Θεατές https://greek-market-research.com/article/sygchronoi-theates-archaia-ainigmata/ , ως προβληματισμούς επι κοινωνικών εξελίξεων, μπορούν να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις επί της “εγγενούς ανισότητας των μερών”(**δικαιϊκή αναγνώριση της από τον Μαρξ πάλης των τάξεων) χειροπιαστές ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ.

Συγκεκριμένα,

Την περίοδο 1985-1996 (ενδεικτικά Ν1264/82-ΠΔ16/1996), η οποία περίοδος έφερε το εργατικό δίκαιο πενήντα χρόνια μπροστά από τις περί δικαίου εργατικές & ΚΥΡΙΩΣ κομματικοσυνδικαλιστικές, διαθέσεις, προετοιμαζόταν- ηρθε και η τεχνολογική πρόοδος σε αυτοματισμούς, βιομηχανικών παραγωγικών εργατικών διαδικασιών και διοικητικών, λογιστικών και λοιπών υπαλληλικών εργασιών, επέφερε δε η τεχνολογική πρόοδος, τις εξής μεταβολές:

1) Απότομη και δραματική μείωση του αριθμού των χειρωνακτικών εργασιών και του αριθμού των χειρωνακτικά εργαζομένων (προηγούμενα βασισμένων στο αυστηρά συνεργειακό φορντικό μοντέλο παραγωγής, το οποίο ενίσχυε τους ιεραρχικούς και συναδελφικούς παραγωγικούς δεσμούς με θετικές συνέπειες και στην συνδικαλιστική-εργατική συνέργεια), με ταυτόχρονη εξατομίκευση της χειρωνακτικής, μεταβληθείσας πλέον σε μέσω κομπιούτερ, εργασίας-τηλεκατεύθυνσης των διαδικασιών της βιομηχανικής παραγωγής,

2) Μεγαλύτερη εξατομίκευση των εργασιών των “λευκών κολάρων”, μέσω της προόδου των εργασιών με ηλεκτρονικους υπολογιστές.

Σημειώνουμε το πραγματικό και σύνηθες περιστατικό, σε συνελεύσεις Εργατών, οι Εργάτες ακόμα και οι μεγαλύτερης ηλικίας, σήκωναν το χέρι ως μαθητές του Δημοτικού προκειμένου να ζητήσουν από το προεδρείο της συνέλευσης, ή συγκέντρωσης, να λάβουν τον λόγο.

Αυτό το Εργατικό Ήθος/Συνέργεια/Αλληλεγγύη, εν πολλοίς δημιούργημα του φορντικού μοντέλου παραγωγής, εξαφανίστηκε ΑΠΟΤΟΜΑ από το προσκήνιο μαζί με την μείωση του αριθμού των εργατών, την προαναφερθείσα εξατομίκευση της εργατικής δουλειάς και την υπερίσχυση των αυτοματισμών (λίγοι εργάτες έγιναν “διευθυντές” πολλών η μεγάλων μηχανών). Ταυτόχρονα, η πολύ “προχώ” εργατική νομοθεσία, έμεινε χωρίς την ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ εργατική υποστήριξη. Ο συνδικαλισμός χάνοντας την σύνδεση (και την σημαντική ως αριθμητικό εργατικό μέγεθος υποστήριξη) με το γεννημένο στο φορντικό μοντέλο παραγωγής εργατικό ήθος, προσκολλήθηκε ακόμα περισσότερο στην αγκαλιά των κομμάτων και των εργοδοτών.

Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ αξιοποίησης των θετικών δεδομένων της δικαιϊκής και τεχνολογικής εξέλιξης (αντί ψάξιμο σε βιβλιοπωλεία, πολύγραφο, φωτοτυπίες, κλπ, διαθέσιμα πλέον, ιντερνετική πληροφόρηση-επικοινωνία/συνεργασία-διάδοση άποψης-γνώσης σε παγκόσμιο επίπεδο και αυτοστιγμεί), ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΠΛΕΟΝ την προσδεδεμένη στο σύστημα εξουσίας= μεγαλοεργοδοσία+αντιπροσωπευτικός κοινοβουλευτισμός, εργατική αντι-προσώπευση.

ΣΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ τις παρακάτω αναλυτικά διατυπωμένες στα Α και Β παραμέτρους και ως “επιγραμματικό κερασάκι στην τούρτα”, το Γ:

Α) ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, εδώ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ) συνημμένο παραστατικό σχήμα των πρό μνημονίων(και σήμερα εν ονόματί τους) δυνατών εργατικών παρεμβάσεων (ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ σε: πληροφόρηση-διαβούλευση-συμμετοχή-έλεγχο) και εδώ τα ΚΙΝΗΤΡΑ για αυτές τις παρεμβάσεις, βάσει των οποίων κατανοούμε το τι σημαίνει ταξικός αγώνας, από το εθνικό επίπεδο ως το διεθνικό επίπεδο (αντιμετώπιση εργοδοτικής τάξης και πολιτικής της εκπροσώπησης-παγκοσμιοποίησης/αποεθνοποίησης-χρεοκρατίας)..

Β) ΤΗΝ, “σαν να μην τρέχει τίποτα”, ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (βλέπετε εντός https://greek-market-research.com/article/ergasia-dikaio/ Ενοικίαση Εργαζομένων-Προσωρινή Απασχόληση και η μοναδική παγκοσμίως σχετική ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ 4ης Ιουλίου 2002 της ΕΕΔΑ υπό την Προεδρία της αείμνηστης Αλίκης Μαραγκοπούλου-Γιωτοπούλου για την οποία, ενδεικτικά, https://greek-market-research.com/article/imda-aristovoylos-manesis/ , https://www.politeianet.gr/books/9786188167803-sullogiko-imda-idruma-maragkopoulou-gia-ta-dikaiomata-tou-anthropou-taiped-242376 ) .

Γ) Την ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ από την εφαρμογή των ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ.

(**) ενδεικτικά:”Κατά την εξέταση των σχετικών υποθέσεων η Αρχή διαπίστωσε:

α) την ευρεία έκταση της επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων των εργαζομένων και την ένταση της χρήσης μεθόδων παρακολούθησης.

β) την αναγκαιότητα και ταυτόχρονα τη δυσχέρεια εξειδίκευσης της στάθμισης και δικαιωμάτων στο πλαίσιο της εργασιακής σχέσης, η οποία χαρακτηρίζεται κατά κανόνα από μία εγγενή ανισότητα των μερών. …”, από

αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων – Αρχή Προστασίας …

www.dpa.gr › documentDisplay

... η οποία χαρακτηρίζεται κατά κανόνα από μία εγγενή ανισότητα των μερών. … Όπως προκύπτει και από την έννοια του εργαζόμενου στην παρούσα Οδηγία, …

._

Κώσ. Μελάς, 7 Ιουνίου 2020

Σημείωση GMR:   Καμία φορά γυρίζουμε πίσω για την περίπτωση που όλο και κάτι θα έχει διαφύγει της προσοχής μας. Όταν αυτό συμβαίνει να είναι και σημαντικό/ αξιόλογο για ανάγνωση αλλά και σχολιασμό θεωρούμε υποχρέωση μας να μην το τοποθετούμε στον κουβά της λήθης εξ΄αιτίας του “ανεπίκαιρου”

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Όπως σε όλα τα ζητήματα τα οποία αφορούν σε στιγμές του κοινωνικού βίου στην Ελλάδα, η υπερτίμηση ή η υποτίμηση του ρόλου που παίζουν οι διανοούμενοι αποτελεί δεσπόζον γεγονός στο δημόσιο διάλογο ειδικά την εποχή της βαθιάς κρίσης που διέρχεται η χώρα. Κατά την άποψή μου πρέπει να απαλλαγούμε τόσο από την υπερτίμηση όσο και από την υποτίμηση του ρόλου τους.

Ο διανοούμενος, αποφασίζοντας να εκφραστεί σχετικά με την κοινωνία, την ιστορία, το ον, τον κόσμο κ.τ.λ. εισέρχεται στο χώρο των κοινωνικών-ιστορικών δυνάμεων ως πολίτης και λόγω της “ειδικότητας” του εξασκεί επίδραση στην κοινωνία. Υπ’ αυτή την έννοια, η συνεχής καταγγελία της “εξουσίας των διανοουμένων” αποτελεί σίγουρα υπερβολή. Τούτο διότι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η επίδρασή τους είναι τις περισσότερες φορές ελάχιστη. Σε κάθε ιστορική εποχή, ενώ στην αρχή παρατηρείται αμφισβήτηση των κατεστημένων συλλογικών παραστάσεων, στη συνέχεια και αρκετά γρήγορα επέρχεται ο εκφυλισμός.

Με το πέρασμα των χρόνων το βασικό όπλο των διανοουμένων, η κριτική στάση, δηλαδή η αναίρεση των προφανών και η καταγγελία όσων μοιάζουν αυτονόητα, εγκαταλείπεται. Προδίδουν τον κριτικό ρόλο τους και μεταμορφώνονται σε εκλογικευτές του υπάρχοντος και σε απολογητές της καθεστηκυίας τάξης. Πρόκειται για διαχρονικό φαινόμενο. Εν τούτοις, πάντοτε η κρίση της κριτικής αποτελεί εκδήλωση της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας. Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της εκδήλωσης αποτελεί η ενσωμάτωση του διανοουμένου στο σύστημα και η παρατηρούμενη γενικευμένη ψευδοσυναίνεση με τις έντονα συγκλίνουσες απόψεις.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr