Σχόλιο GMR: Κατ’ αρχήν να υπενθυμίσουμε, το “έτσι ειπώθηκε και ξεχάστηκε“

Επίσημη επισήμανση εθελοεκχώρησης Εθνικής Κυριαρχίας,

το Δηλώσεις Σόϊμπλε-Γιουνκέρ για εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας

και το ΟΗΕ, διεθνή απαίτηση για Λ.Ε.Χ & λογοδοσία υπαιτίων .

Συνεχίζουμε.

Το παρακάτω, εντός των αγκυλών, έντονα υπογραμμισμένο “πιστεύω” του κυρίου Αντώνη Μανιτάκη (που διαγράφει τον υποβιβασμό του σε υπήκοο αποικίας της Χρεοκρατίας Απίστευτη εξομολόγηση Μανιτάκη: Η τρόικα με ανέκρινε σαν να ήμουν μαθητής ) δεν εξηγείται/αιτιολογείται όπως επιβάλλεται, ΚΑΘΟΛΟΥ, απλά “έτσι πιστεύει” (ελέγχεται για δόλια παραπλάνηση αποκλειόμενου του μειωμένου καταλογισμού), ακριβέστερα “έτσι μας λέει ότι πιστεύει”, δεν εξηγείται ούτε καν “μπακάλικα” αλά Καtìna (από το Καtina στην Προεδρία της Δημοκρατίας, το ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: ΕΤΣΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ! ):

[Κυρίαρχο, τυπικά, άρα είναι το κράτος που είναι εξοπλισμένο με την ικανότητα του αυτοπροσδιορισμού και αυτοπεριορισμού της εξουσίας του, της ικανότητάς του να δεσμεύεται νομικά μόνον με τη δική του θέληση και μόνον εφόσον και καθόσον το ίδιο το θέλει[64]. Με αυτή την έννοια κυρίαρχο δεν είναι το κράτος που δεν υπόκειται σε κανόνες και περιορισμούς της κυριαρχίας του, αλλά το κράτος που υπόκειται μόνον στους κανόνες και στους περιορισμούς που έχουν τεθεί με τη συναίνεσή του και τέτοιο είναι το κράτος, το οποίο νομικά έχει τη δυνατότητα να περιορίζεται μόνον με τη δική του θέληση, να αυτοπεριορίζεται.

Ως περιορισμοί άρα της κυριαρχίας στο άρθρο 28 παρ. 2Σ, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο άρθρο, νοούνται μόνον οι νομικοί περιορισμοί.

Στο πλαίσιο αυτό είναι προφανές ότι η Ελλάδα εξακολουθεί, ευτυχώς ακόμη, να είναι τυπικά και συνταγματικά κυρίαρχη, όπως και πριν από το Μνημόνιο, και να αποφασίζει με δικά της όργανα και με τη θέλησή της για τα του οίκου της, σύμφωνα με τις προβλεπόμενες συνταγματικές διαδικασίες. Και πάντως η Ελλάδα δεν είναι, τυπικά, λιγότερο κυρίαρχη από όσο ήταν όταν κύρωνε τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Οι σφοδροί επικριτές του Μνημονίου αγνοούν ότι η Ελλάδα, όπως και όλες οι χώρες της Ευρωζώνης, έχει απολέσει από τότε που αποφάσισε να έχει κοινό με την Ευρώπη νόμισμα, οριστικά, την νομισματική της κυριαρχία. Αποδέχτηκε τη νομισματική τυραννία του Ευρώ. Έχασε την νομική και πραγματική δυνατότητα να ασκεί δική της νομισματική και δική της συναλλαγματική πολιτική, να υποτιμά ή να υπερτιμά το νόμισμά της και να επηρεάζει έτσι τις τιμές και τους μισθούς, βασικό εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Για την ακρίβεια, με την είσοδό της στην Ευρωζώνη η Ελλάδα εκχώρησε τη νομισματική κυριαρχία της στο Συμβούλιο της ΕΕ και στο Eurogroup για χάρη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, με αντάλλαγμα όμως τη συμμετοχή της δια του αρμόδιου Υπουργού Οικονομικών στο συλλογικό όργανο αποφάσεων της Ευρωζώνης. Θυσιάζοντας την δική της νομισματική κυριαρχία απέκτησε ωστόσο τη δυνατότητα συναπόφασης και συνδιαμόρφωσης και άσκησης από κοινού με τα άλλα κράτη μέλη κοινής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής σε ολόκληρη την Ευρωζώνη[65].

Αν μπορούσαμε να μετρήσουμε το μέγεθος της «πραγματικής» νομισματικής κυριαρχίας της ως μέλους της ΟΝΕ και την συγκρίναμε με την νομισματική κυριαρχία που είχε ή θα είχε ως χώρα της δραχμής, πιστεύω πως σίγουρα η νομισματική «συναρχία» που ασκεί τώρα μέσα στην Ευρωζώνη, έστω και περιορισμένη πραγματικά, λόγω της μικρής της ισχύος της χώρας μας, είναι ασύγκριτα ισχυρότερη από εκείνη, που είχε ή που θα είχε ή θα έχει αν, ό μη γένοιτο, επιστρέψει στην κυριαρχία του εθνικού νομίσματος.].

Ήρθε όμως το ατύχημα των Τεμπών, να μας υπενθυμίσει (με την σφραγίδα του πορίσματος του ΕΟΔΑΣΑΑΜ) πως ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ (να γιατί η ανάγκη σύγκλησης σχετικής Ολομέλειας του Αρείου Πάγου) αποτέλεσαν, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΤΗΡΙΑ (ΠΡΟΣ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΔΙΑΒΙΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΡΜΟΔΙΟ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ) ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΑΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΣΦΑΛΟΥΣ για την ψυχική και σωματική υγεία ΕΓΓΕΝΟΥΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ ΣΕ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ χαρακτηριστικά ΤΑΙΠΕΔ ΟΡΓΑΝΟ ΕΚΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (σε ΕΠΑΥΞΗΣΗ της επίσης καταγγελλόμενης εγγενούς ανισότητας των μερών σε εθνικό επίπεδο, συνολικά με υπαιτιότητες για τα Τέμπη, οπωσδήποτε υπουργών μεταφορών και εργασίας και πρωθυπουργών από 2010 ως σήμερα, ιδιαίτερα του δια νόμου “επιτελικού πρωθυπουργού” κου Κ.Μητσοτάκη), βασική/έμμεση/υποκείμενη αιτία του πολυθανατηφόρου ατυχήματος των Τεμπών (χαρακτηριστικού, μεταξύ μνημονιακών αυτοκτονιών και λοιπών θανατηφόρων και μη, ΑΤΙΜΩΡΗΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΤΡΑΥΜΑΤΩΝ κατά Λαού και πατρίδας), όπως βλέπετε, με επισήμανση για τα Τέμπη, και στο youtube [Δείτε το βίντεο “ΤΙ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΩΣ ΛΑΟ; Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΣΟΚΑΡΕΙ – Αντώνης Ανδρουλιδάκης” στο YouTube] αλλά και στο συνημμένο προς Υμάς βιβλίο Αντώνης Ανδρουλιδάκης ΤΙ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ/ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ/ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΗΣΙΔΕΣ).

Να επισημειώσουμε, πως ο κος Μανιτάκης ήταν ο πρώτος που (σωστά) σήκωσε το χέρι του στην συνεδρίαση της ΕΕΔΑ και εναντιώθηκε στο (στα πλαίσια και της υπερεθνικής εγγενούς ανισότητας των μερών επιβεβλημένου) νομοσχέδιο περί προσωρινής απασχόλησης και συναφών ανασφαλών εργασιακών σχέσεων και καταστάσεων Απόφαση-Ε.Ε.Δ.Α.-4ης-Ιουλίου-2002.pdf, όπως αυτές του σταθμάρχη του Ατυχήματος των Τεμπών.

_.

Αντ. Μανιτάκης, 26 Οκτωβρίου 2011

Α) Τα κειμενικά δεδομένα
Η νομική και συνταγματική μελέτη των ρυθμίσεων που επιβάλλει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης της ελληνικής οικονομίας (στο εξής ΕΜΣ) ή αυτό που σχηματικά, αλλά ανακριβώς, καθιερώθηκε να αποκαλούμε «Μνημόνιο», συνιστά, πιστεύω, ένα καλό παράδειγμα για να δοκιμάσουμε την αντοχή μερικών κλασσικών εργαλείων σκέψης του Συνταγματικού Δικαίου. Παράλληλα αποτελεί, το ίδιο, μια μοναδική ευκαιρία για να ψηλαφίσουμε μερικές από τις καταλυτικές αλλαγές που συντελούνται γύρω μας και τις επιπτώσεις που έχουν αυτές στη νομική και πολιτική σκέψη. Είναι καιρός να ανιχνεύσουμε την αλήθεια των αντιλήψεων που επικρατούν και ενστερνιζόμαστε για την κυριαρχία, το κοινωνικό κράτος και τις σχέσεις κράτους και οικονομίας, πολιτικής και συντάγματος. Στο παρόν άρθρο θα περιορίσω την ενασχόλησή μου στο πρώτο.

Το «Μνημόνιο Συνεννόησης» (Memorandum of Understanding) αποτελεί μια άτυπη διεθνή συμφωνία, που εντάσσεται και αποτελεί αναπόσπαστο -το πλέον ουσιώδες- τμήμα ενός πλέγματος αποφάσεων, πράξεων, δηλώσεων, ψηφισμάτων ή ενεργειών του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωζώνης, του Συμβουλίου των Υπουργών του Eurogroup, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Πρόκειται, άρα, για ένα πλέγμα μονομερών πράξεων ή αποφάσεων καθώς και διεθνών συμφωνιών ή συμβάσεων, διεθνούς οικονομικού δικαίου και ενωσιακού δικαίου. Η δανειακή συμφωνία της Ελλάδος, π.χ., με τα δέκα πέντε κράτη της Νομισματικής Ένωσης είχε ενωσιακό-διακυβερνητικό και ταυτόχρονα διακρατικό-διμερή και για το λόγο αυτό και δημόσιο διεθνή οικονομικό χαρακτήρα.

Το σύμπλεγμα αυτό πράξεων και αποφάσεων διεθνών οργανισμών συνθέτουν ένα σύνολο, που μαρτυρεί τον σύνθετο χαρακτήρα της σημερινής διεθνούς κοινωνίας αλλά και την πολύπλοκη και πολυμερή ενσωμάτωση ή διασύνδεση της εθνικής ή κρατικής κυριαρχίας με διεθνείς οργανισμούς, υπερεθνικά όργανα και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, που δικαιώνουν όσους υποστηρίζουν ότι ο παγκόσμιος συνταγματισμός ευνοεί τη διαπλοκή πολλαπλών εννόμων τάξεων, εθνικών, ηπειρωτικών, διεθνών, σε μια λογικά συνεκτική συνάρθρωση, χωρίς ιεραρχική, τυπικά, μεταξύ τους δόμηση[1].

Το ίδιο σύνθετες και πρωτότυπες είναι και οι μορφές της ρύθμισης που υιοθετούνται, οι οποίες δεν κατατάσσονται στα παραδοσιακά και καθιερωμένα νομικά εργαλεία του διεθνούς και συνταγματικού δικαίου. Επειδή αφορούν σχέσεις πρωτότυπες και πρωτόγνωρες, ξεφεύγουν από καθιερωμένα νομικά πρότυπα. Πρόκειται για πρωτότυπες πηγές δικαίου και πάντως για μορφές ρύθμισης λιγότερο τυπικές, «εύπλαστες» ή «ήπιες», προσανατολισμένες στον σκοπό που επιδιώκουν και στην αποτελεσματικότητα της ρύθμισης.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Εδώ το κείμενο σε αρχείο PDF

Πηγή: constitutionalism.gr