Σχόλιο GMR: Αγαπητέ Ηλία, ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ στο ζήτημα που αναφέρεσαι. 

Πρώτον η προσφυγή στην ΤΑΚΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και δεύτερον (αν η Τακτική Δικαιοσύνη πατήσει τον όρκο καθήκοντος) η διενέργεια ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ επί του επίδικου ζητήματος. Να και ένα παράδειγμα: https://greek-market-research.com/clink/d-a-d-a-dimosias-antidebtocracy-pragmatognomosynis/ .

Τόσο απλά!

_.

Ηλ. Γιαννακόπουλος, 6 Ιουλίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

«Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας»
(Γουίλ Ντυράν, Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος)

Ίσως η παραπάνω άποψη να ανατρέπει ή να αμφισβητεί κάποια δομικά “στερεότυπα” της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Κι αυτό γιατί οι κυβερνώντες κάθε φορά που η αντιπολίτευση αμφισβητεί ή κρίνει αυστηρά κάποια νομοσχέδια ή κυβερνητικές επιλογές επικαλούνται την «αρχή της πλειοψηφίας». Πολλές φορές μάλιστα με περισσή οίηση ζητούν από την αντιπολίτευση να πειθαρχήσει στο “δίκαιο” της πλειοψηφίας. Εξάλλου αυτό επιτάσσει και το Σύνταγμα.

Ωστόσο πολλές φορές διάφορες “μειοψηφίες” –κοινωνικές, συνδικαλιστικές, πολιτικές– εκμεταλλευόμενες την κοινωνική δυσαρέσκεια των πολιτών και την ευαισθησία τους σε κάποια θέματα προβαίνουν σε ενέργειες που φανερά αντίκεινται στο νόμο και στο πνεύμα της δημοκρατίας. Η βασική μομφή εναντίον τους είναι ότι συνιστούν πηγές ανομίας και βίας και ότι προκαλούν ρήγμα στην κοινωνική συνοχή ή διασαλεύουν την κοινωνική γαλήνη. Είναι οι γνωστές δυναμικές μειοψηφίες.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Για να εξαλειφθεί η καλώς περιγραφόμενη από τον αγαπητό Ηλία Γιαννακόπουλο,

“μοναξιά του πολιτικού ηγέτη” υπάρχει λύση: https://greek-market-research.com/clink/i-igemonia-ston-gkramsi/ .

Εντός αυτής της αμέσως παραπάνω λύσης, μπορεί να είναι αποτελεσματικότατη και η εξαιρετική αλλά λιγότερο συγκεκριμένη πρόταση, επίσης του Ηλία Γιαννακόπουλου.: “Η θεραπεία των παρενεργειών του μεσσιανισμού δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την κατανόηση-ερμηνεία των ψυχολογικών και κοινωνικών συνιστωσών του. Απαιτεί μία ανάταξη –προσωπική ή εθνική-πνευματική και μία στόχαση βαθιά. Τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με πίστη σε υπερβατικές δυνάμεις αλλά με ψυχρή υπομονή κι ατέλειωτη καρτερία. Η λύση δεν βρίσκεται στην παραίτηση και στην τυφλή πειθαρχία σε πρόσωπα-μεσσίες αλλά στην αυτογνωσία και στη γνώση της πραγματικότητας.

Η θέση-προτροπή του Μπρεχτ παραμένει πάντοτε επίκαιρη και άκρως διδακτική:
«Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας δείξει πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε»” από τον σύνδεσμο https://greek-market-research.com/clink/messianismos-elpida-i-plani/ .

Ακόμα περισσότερο συγκεκριμένη, αλλά και ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ, λύση, υπάρχει εδώ: https://greek-market-research.com/article/24860/ (η οποία λύση θα εμπλουτίζεται, όπως εμπλουτίζονται μέσω των σχολίων της G-M-R, μεταγενέστερα, και άλλες αναρτήσεις αν κρίνεται χρήσιμο). Ίσως είναι περιττό να προσθέσουμε, ίσως όχι, εν πάσει περιπτώσει, “στην τελική” σημασία έχει η μετουσίωση των λόγων σε πράξη, https://greek-market-research.com/clink/epistoli-i-metoysiosi-keimenon-se-praxi-anagkaia-oso-pote-protasi-ylopoiisis/ , και επί του συγκεκριμένου η εξής ενδεικτικότατη περίπτωση “βαρέως” λόγου που αναμένει ΠΡΑΞΗ: https://greek-market-research.com/clink/tetradia-ena-monadiko-afieroma-me-25-meletes-stin-epanastasi-toy-1821/ .

_.

Ηλ. Γιαννακόπουλος, 16 Ιουνίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

«Οι ηγέτες σκέφτονται και μιλούν για λύσεις. Οι οπαδοί σκέφτονται και μιλούν για προβλήματα» (Bryan Tracy). Σε καιρούς κρίσης (οικονομικής, κοινωνικής, επιδημικής, πολιτικής…) ο πολιτικός ηγέτης καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα στην ικανοποίηση των αιτημάτων του λαού και στην ανάγκη να δώσει ένα όραμα για το μέλλον. Πολλές φορές τα δύο αυτά είναι αλληλοσυγκρουόμενα και η σύνθεσή τους αρκετά δύσκολη.

Ο ηγέτης υποχρεώνεται να λειτουργήσει ως αποσυμπιεστής άλλοτε της λαϊκής οργής και θυμού του λαού κι άλλοτε της αγωνίας και της απαίτησης-ελπίδας για διέξοδο και για μία άλλη προοπτική ή πρόταση ζωής. Ο διττός αυτός ρόλος καθιστά το πολιτικό λειτούργημα δυσχερές και απαιτεί από τον πολιτικό ηγέτη να χαρακτηρίζεται από πολλές ικανότητες και “δεξιότητες”.

Γι’ αυτό και δεν συνιστά δημοσκοπική παραδοξότητα, όταν στις δημοσκοπήσεις και στο ερώτημα για τον “καταλληλότερο πρωθυπουργό”, ο “κανένας” να κατέχει την πρώτη θέση. Η εθνική αλλά και η παγκόσμια πολιτική συγκυρία επωάζει αναλώσιμους ηγέτες επιβεβαιώνοντας την θέση πως η εποχή μας είναι δύσκολη για πολιτικούς “πρίγκηπες”.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR:

Α)    Έχοντας υπ’ όψιν τα:

(α) — “…από το άθροισμα των σχετικών αληθειών σχηματίζεται, στην ανάπτυξή τους, η απόλυτη αλήθεια,…” (Λένιν ΥΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΟΚΡΙΤΙΚΙΣΜΟΣ τόμος 18 σελ.333 ως η απάντηση στο ερώτημα του άρθρου, “και τι εστίν αλήθεια” )

(β) — “Μπορείς να με πεις και τσουκάλι όχι όμως και να με βάλεις στην φωτιά”.

Επισημαίνουμε πως από το καλό άρθρο αναδεικνύεται το ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ (βλέπετε και τα σχετικά αποσπάσματα):

1) ΔΟΛΙΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ ταυτόχρονα ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ (Βλ. το 2 πιο κάτω):

“Η “μετα-αλήθεια” (post truth) ψηφίστηκε ως η λέξη της χρονιάς (2016). Είναι η “κατασκευασμένη” αλήθεια και συνιστά το τελικό προϊόν από το μείγμα της πληροφόρησης και της παραπληροφόρησης. Άλλοτε προστίθενται στοιχεία μιας εικονικής πραγματικότητας κι άλλοτε αποκρύπτονται, με στόχο την πολιτική ποδηγέτηση του λαού.”

2) Σφετερισμός Λαϊκής Κυριαρχίας για ίδιον όφελος και για προσπορισμό οφέλους σε τρίτους:

“Πλαίσιο της “μετα-δημοκρατίας”

Ωστόσο οι αποφάσεις και ιδιαίτερα οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από άλλα κέντρα, εξωθεσμικά και, εν πολλοίς, απρόσωπα, όπως: οικονομικές επιχειρήσεις, πολεμικές βιομηχανίες, κλειστές ομάδες “ειδικών”, απρόσωπα και αδιαφανή κέντρα πληροφόρησης και σιγά-σιγά οι χειριστές των “αλγόριθμων” και της “τεχνητής νοημοσύνης”. Στη μετα-δημοκρατία η πολιτική υποχώρησε και την πραγματική εξουσία την ασκούν οι νόμοι της αγοράς και τα διάφορα οικονομικά συμφέροντα.“

3) Διάχυτος φαταλισμός⁽¹⁾: (“Ο πολίτης στη μετα-δημοκρατία διακρίνεται από έναν διάχυτο φαταλισμό …“).

Β)    Συμπύκνωση από τον αρθρογράφο, του ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, σε τρεις παραμέτρους:

“Αν μπορούσε κάποιος να συμπυκνώσει στο ελάχιστο τις “πληγές” της σύγχρονης δημοκρατίας, της μετα-δημοκρατίας, θα κατέληγε στα τρία παρακάτω προβλήματα.

…

1) “Ως πρώτιστο πρόβλημα-γνώρισμα θα μπορούσε να θεωρηθεί η κυριαρχία των νόμων της αγοράς και η αυτονόμησή τους από την πολιτική.“

2) “Τη φθοροποιό δύναμη των νόμων της αγοράς συμπληρώνει και η παραπληροφόρηση με την επιλεκτική διοχέτευση ψευδών ειδήσεων, των γνωστών fake news. Ο πολίτης καθημερινά είναι εκτεθειμένος σε ένα χείμαρρο πληροφοριών που χαλκεύονται από ανθρώπους και συμφέροντα που ελέγχουν ασφυκτικά τους κρουνούς της ενημέρωσης.

Οικονομικά συμφέροντα και πολιτικές επιδιώξεις μέσα από μία αγαστή συνεργασία-διαπλοκή ορίζουν το πλαίσιο και την εικόνα της πραγματικότητας. Ο ανυποψίαστος πολίτης υφίσταται μία λοβοτομή και ωθείται στην αποδοχή μιας ψευδούς εικόνας της πραγματικότητας. Έτσι χάνει την αυτοβουλία του, αφού η ελευθερία της σκέψης έχει μολυνθεί από τους ιούς των ψευδών ειδήσεων.“.

3) “Στα γνωρίσματα-πληγές της μετα-δημοκρατίας θα μπορούσε να προστεθεί και η εκχώρηση πολλών εξουσιών στους ειδικούς και τους τεχνοκράτες. Παρατηρείται, δηλαδή, μία τεχνικοποίηση και υπερλογίκευση ή και εργαλειοποίηση της πολιτικής με αποτέλεσμα να κινδυνεύει το πολιτικό κριτήριο ως ύπατο κριτήριο αποφάσεων. Έτσι η πολιτική χάνει την αυτονομία της και τη δυνατότητά της να προκαλέσει ριζικούς μετασχηματισμούς στο σύστημα.

Οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως αριθμοί κι έτσι ακυρώνεται το ανθρώπινο πρόσωπο της δημοκρατίας. Οι ειδικοί αντικαθιστούν τις αποφάσεις του λαού, χάνεται η συλλογικότητα και οι ευθύνες μετακομίζουν στην αυθεντία των ολίγων.“

Γ)   Και τελικά ο αρθρογράφος θέτει το καίριας σημασίας ζήτημα:

“Ο ρόλος του πολίτη

Στα παραπάνω γνωρίσματα της μετα-δημοκρατίας θα μπορούσαν να προστεθούν συνοπτικά και τα ακόλουθα: Αδυναμία του πολίτη να παρακολουθήσει τις ραγδαίες εξελίξεις στο χώρο της “πληροφορικής επανάστασης”, αδυναμία στην κριτική επεξεργασία των κοινωνικών μεταβλητών και δεδομένων, αδυναμία ή απροθυμία να σκέφτεται και να δρα συλλογικά, η εξιδανίκευση της ατομικότητάς του σε συνδυασμό με την αγελαία νοοτροπία του, η απουσία ιδεολογιών, ο λαϊκισμός και η συνθηματολογία και τέλος ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός σε συνδυασμό με το άγχος της υλικής επιβίωσης.

Όλα αυτά μετατρέπουν τον πολίτη σε ένα άνευρο κύτταρο της δημοκρατίας που εκφυλίζεται σε ένα πολίτευμα εναλλαγής της εξουσίας και διαχείρισης της καθημερινότητας, αφού οι “σπουδαίες” αποφάσεις λαμβάνονται “αλλού”. Κι αυτό είναι το πυρηνικό στοιχείο της μετα-δημοκρατίας και ιδιαίτερα της δυτικής δημοκρατίας. Δεν κινδυνεύει από εξωτερικούς παράγοντες (στρατό, δικτατορίες…) αλλά από έναν εσωτερικό εκφυλισμό.“

Και εν συνεχεία:

” Έτσι κανείς δεν αντιδρά γιατί επιφανειακά η δημοκρατία λειτουργεί και η απουσία της δεν είναι αισθητή.

Όλα αυτά θυμίζουν το διάλογο των τεσσάρων πρεσβευτών Άγγλων, Γάλλων, Ρώσων, Αυστριακών για την εκχώρηση συντάγματος ή όχι στους Έλληνες (Ιάκωβος Καμπανέλλης, “Το μεγάλος μας τσίρκο”): «Να έχουμε δημοκρατία, αλλά στην ουσία να μην έχουμε, αλλά να νομίζουμε ότι έχουμε αυτό που δεν έχουμε…».

Δ)     Από πλευράς GMR θεωρούμε χρήσιμο να συμπληρώσουμε το άρθρο ως προς τον “Ρόλο του Πολίτη” έτσι όπως βιωματικά τον ασκούμε, με λόγο και με πράξη ίσου ύψους/αληθείας με τον λόγο, και ταυτόχρονα, πάντα με ΣΥΝΕΡΓΕΙΕΣ και πάντα “τριπλοσυνδυασμένα, νά ‘ναι καλά ο γνωστός και ως αγωνιστής δικηγόρος Κώστας Διάκος για την διατύπωση, αγωνιστικά/συνδικαλιστικά-νομικά-πολιτικά (για λογαριασμό πολιτικών αρχών όχι κομμάτων)”, μέσα απο τον συνδεσμο: https://greek-market-research.com/article/epi-toy-keimenoy-tis-gnomateysis-toy-sevastoy-kathigiti-georgioy-kasimat/

επεξηγήσεις

(1) — Ο Φαταλισμός αποτελεί μια φιλοσοφική πνευματική στάση που αποδέχεται πως ο,τι συμβαίνει είναι προκαθορισμένο και προδιαγεγραμμένο να συμβεί, … (https://el.wikipedia.org/wiki/Φαταλισμός)

_.

Ηλ. Γιαννακόπουλος, 14 Μαίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

«Με τον όρο “μετα-δημοκρατία” εννοώ μια κοινωνία στην οποία όλες οι μορφές δημοκρατίας –εκλογές, κόμματα, κυριαρχία του νόμου, κριτική, διαμαρτυρίες– συνεχίζουν να λειτουργούν, αλλά στην οποία η πολιτική ενέργεια του συστήματος δεν καταναλώνεται σ’ αυτούς τους θεσμούς, καθώς έχει “χαθεί” μέσα σε μικρούς κύκλους των ελίτ, όπως οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί. Έτσι, ο όρος δεν ταυτίζεται με τις έννοιες της “μη δημοκρατίας” ή της “αντιδημοκρατίας”…» (Colin Crouch).

Τις τελευταίες δεκαετίες το λεξιλόγιό μας, και ιδιαίτερα το πολιτικό, εμπλουτίστηκε με όρους και έννοιες που αντανακλούν τις αλλαγές που διαπερνούν το πολιτικό σύστημα και τους όρους άσκησης της πολιτικής και της λειτουργίας της δημοκρατίας. Κυρίαρχες έννοιες μεταξύ άλλων η μετα-αλήθεια και η μετα-δημοκρατία. Έννοιες που χαρτογραφούν το πολιτικό πεδίο που τείνει να κυριαρχήσει στο μέλλον.

Η “μετα-αλήθεια” (post truth) ψηφίστηκε ως η λέξη της χρονιάς (2016). Είναι η “κατασκευασμένη” αλήθεια και συνιστά το τελικό προϊόν από το μείγμα της πληροφόρησης και της παραπληροφόρησης. Άλλοτε προστίθενται στοιχεία μιας εικονικής πραγματικότητας κι άλλοτε αποκρύπτονται, με στόχο την πολιτική ποδηγέτηση του λαού. Ο όρος “υπόρρητα”(δηλ. δεν λέγεται ευθέως) δηλώνει πως δεν υφίσταται απόλυτη αλήθεια και πως οι εκδοχές της είναι πολλές.

Το ερώτημα “και τι εστίν αλήθεια” δύσκολα απαντιέται. Έτσι ο καθένας, και ιδιαίτερα οι πολιτικοί, κατασκευάζουν τη δική τους αλήθεια και την προβάλλουν ως την καλύτερη εκδοχή. Βέβαια, η αλήθεια ορίζεται ως η σχέση ανάμεσα στη λέξη “λόγο” και την πραγματικότητα. Ωστόσο, η περιγραφή και η κατανόηση της πραγματικότητας χρειάζεται τη “λέξη”.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Ίσως για κάποιους που έχουν αντιληφθεί τον λόγο ύπαρξης της G-M-R να είναι αυτονόητο, το επαναεπισημαίνουμε για τους υπόλοιπους: Ο λόγος που αναρτούμε σημαντικά κείμενα ΛΟΓΟΥ(και επίπονης προσπάθειας ιστορικών και διανοουμένων), είναι η προσπάθεια για ΣΥΝΕΡΓΕΙΕΣ, με σκοπό https://greek-market-research.com/clink/epistoli-i-metoysiosi-keimenon-se-praxi-anagkaia-oso-pote-protasi-ylopoiisis/ .

_.

Ηλ. Γιαννακόπουλος, 19 Μαίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Ο πόνος και το κλάμα για την απώλεια της Πατρίδας είναι διαχρονικά ίδια. Και δεν είναι μόνον οι καταστροφές, υλικές…, οι σωματικές κακουχίες, οι θάνατοι των ανθρώπων, ο εκπατρισμός και η προσφυγιά που πληγώνουν, αλλά και η νοσταλγία για την χαμένη πατρίδα. Η μνήμη και η νοσταλγία συνοδεύουν όλους εκείνους τους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους με βίαιο τρόπο.

α. «Τί γαρ ου πάρα μοι μελέα στενάχειν, ή πατρίς έρρει και τέκνα και πόσις;» (Πώς μπορώ να μην κλαίω η βαριόμοιρη,/ που χαθήκαν τα τέκνα, η πατρίδα κι ο άντρας μου;)
“Τρωάδες”
β. «Την πατρίδα μ’ έχασα,/ έκλαψα και πόνεσα./ Λύουμαι κι αροθυμώ, όι, όι,/ ν’ ανασπάλω κι επορώ» (Την πατρίδα μου έχασα,/ έκλαψα και πόνεσα./ Κλαίω και νοσταλγώ, όι, όι/ να ξεχάσω δεν μπορώ). – Ποντιακό παραδοσιακό τραγούδι, “Την πατρίδα μ’ έχασα”

Ο Ευριπίδης στο έργο του “Τρωάδες” καταγγέλλει τον πόλεμο και υψώνει μία διαμαρτυρία εναντίον της αγριότητας και της αυθαιρεσίας των νικητών προς τους ηττημένους. Οι αιχμάλωτες γυναίκες της Τροίας βιώνουν την αγριότητα του πολέμου. Τραγική μορφή η Εκάβη που αναπολεί το παρελθόν και θρηνεί για τις συμφορές που ακολούθησαν την πτώση της Τροίας. Η χαμένη πατρίδα – η Τροία – ματώνει ψυχικά τις αιχμάλωτες καθιστώντας έτσι πιο οδυνηρή τη θέση τους. Πρόκειται για ένα θάνατο χωρίς τέλος.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Ηλ. Γιαννακόπουλος, 3 Μαίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

«Αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από σωτήρες». Το κύρος της θέσης αυτής, που ενέχει στοιχεία αξιώματος, επιβεβαιώνεται καθημερινά από ανθρώπους, λαούς ή έθνη που αναζητούν την πρόοδο και τη σωτηρία τους σε πρόσωπα ή δυνάμεις έξω από αυτούς. Η προσμονή, όμως, και η ελπίδα για ατομική ή εθνική ανάταση ή σωτηρία, όταν εγκλωβίζονται στη λατρεία μιας ιδέας ή προσώπου, τότε συνυφαίνουν το περιεχόμενο μιας συμπεριφοράς, γνωστής ως μεσσιανισμός.

Ο μεσσιανισμός ως φαινόμενο βαδίζει παράλληλα με τον άνθρωπο και την ιστορία των εθνών. Σταθερή παράμετρος του φαινομένου στη διαχρονικότητά του ο χρόνος και ιδιαίτερα το μέλλον. Κι αυτό γιατί το μέλλον αποτελούσε κι αποτελεί μέχρι και σήμερα τον μεγάλο άγνωστο για τον άνθρωπο. Τις προοπτικές και τη διαχείρισή του οι άνθρωποι και οι λαοί την πραγματώνουν άλλοτε με την σκληρή προσπάθεια και την εργασία, άλλοτε την εναποθέτουν στην εξουσία της τύχης και των φυσικών δυνάμεων και άλλοτε στις ικανότητες και τη δύναμη ενός ανθρώπου.

Στην τελευταία περίπτωση οι άνθρωποι, αλλά και έθνη ολόκληρα βυθισμένα στα προβλήματα και στην απελπισία αναζητούν τη “σωτηρία” τους από τα έξω. Μέσα σε αυτό το ψυχολογικό νοσηρό κλίμα, εκκολάπτεται και τρέφεται το φαινόμενο του μεσσιανισμού με τις πολλές εκφάνσεις-μορφές του, όπως: θρησκευτικός, πολιτικός, εθνικός, τεχνολογικός… Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο μεσσιανισμός και ιδιαίτερα ο θρησκευτικός, εκπίπτει σε έναν επικίνδυνο φονταμενταλισμό.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Ηλ. Γιαννακόπουλος, 27 Απριλίου 2021

«Ημέας στασιάζειν χρεόν εστί εν τω άλλω καιρώ και δη και εν τώδε περί του οκότερος ημέων πλέω αγαθά την πατρίδα εργάσεται»^[1]

(Ηρόδοτος,VII, 79)

Οι εκάστοτε κομματικές αντιπαραθέσεις και πολιτικές διαμάχες αναδεικνύουν με ενάργεια τόσο την ποιότητα των πολιτικών επιχειρημάτων και των ιδεολογικών θέσεων όσο και το πολιτικό ήθος των ταγών της εξουσίας και των προσώπων που κοινωνούν τις θέσεις των κομμάτων.

Κατεξοχήν, όμως, εκείνο που αναδείχτηκε στις μέρες μας (πανδημία, Ελληνοτουρκικά… και παλιότερα η συμφωνία Ελλάδας και FYROM) είναι το πώς αντιλαμβάνονται τα κόμματα και ιδιαίτερα οι φορείς τους (πολιτικοί αρχηγοί, βουλευτές…) το περιεχόμενο και την προτεραιότητα του Εθνικού Συμφέροντος.

Οι πολιτικές διενέξεις

Πολλοί θεωρούν πως οι πολιτικές διενέξεις συνιστούν υγιές στοιχείο της δημοκρατίας μας και αναδεικνύουν τη ζωτικότητα του πολιτικού μας συστήματος. Θα ήταν περίεργο να επικρατούσε μία απόλυτη ή σχετική ομοφωνία γύρω από ένα θέμα που ταλανίζει τη χώρα μας. Θα ήταν ανησυχητικό, επίσης, αν τα πολιτικά κόμματα και οι εκπρόσωποί τους επέλεγαν τον ίδιο τρόπο προάσπισης των εθνικών δικαίων. Η απουσία διαφωνιών και οι πολιτικές ταυτίσεις χαρακτηρίζουν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

(more…)

Ηλ. Γιαννακόπουλος, 21 Απριλίου 2021

Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας»

(Γουίλ Ντυράν, Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος)

Ίσως η παραπάνω άποψη να ανατρέπει ή να αμφισβητεί κάποια δομικά «στερεότυπα» της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Κι αυτό γιατί οι κυβερνώντες κάθε φορά που η αντιπολίτευση αμφισβητεί ή κρίνει αυστηρά κάποια νομοσχέδια ή κυβερνητικές επιλογές επικαλούνται την «αρχή της πλειοψηφίας». Πολλές φορές μάλιστα με περισσή οίηση ζητούν από την αντιπολίτευση να πειθαρχήσει στο «δίκαιο» της πλειοψηφίας. Εξάλλου αυτό επιτάσσει και το σύνταγμα.

Ωστόσο πολλές φορές διάφορες «μειοψηφίες» – κοινωνικές, συνδικαλιστικές, πολιτικές – εκμεταλλευόμενες την κοινωνική δυσαρέσκεια των πολιτών και την ευαισθησία τους σε κάποια θέματα προβαίνουν σε ενέργειες που φανερά αντίκεινται στο νόμο και στο πνεύμα της δημοκρατίας. Η βασική μομφή εναντίον τους είναι ότι συνιστούν πηγές ανομίας και βίας και ότι προκαλούν ρήγμα στην κοινωνική συνοχή ή διασαλεύουν την κοινωνική γαλήνη. Είναι οι γνωστές δυναμικές μειοψηφίες.

Το «δίκαιο» της πλειοψηφίας

Στη δημοκρατία το βασικό στοιχείο νομιμοποίησης μιας διαδικασίας ή μιας πολιτικής απόφασης – ενέργειας είναι το «δίκαιο» της πλειοψηφίας. Βέβαια η πλειοψηφία έχει τη «δύναμη» επιβολής αλλά όχι υποχρεωτικά και το δίκαιο και την αλήθεια. Κι αυτό γιατί η δύναμη της πλειοψηφίας μπορεί να καταγραφεί ή να αναλυθεί ως ποσοτικό μέγεθος (αριθμός), ενώ το δίκαιο και η αλήθεια, όντας ποιοτικά μεγέθη, δεν μπορούν να περιχαρακωθούν στην αντικειμενική μέτρηση.

(more…)

Σχόλιο GMR: «Η ηθική είναι μια και αδιαίρετη για όλους. Αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος που έχει ο κάθε άνθρωπος ή Λαός ή τάξη ώστε να την προσεγγίζει κάθε φορά» (Αντώνιος Περιπατητής).

_.

Ηλίας Γιαννακόπουλος, 12 Ιανουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

«Έχουμε την πικρή βεβαιότητα πως την τελευταία εικοσαετία βρισκόμαστε, ο κόσμος ολόκληρος, μέσα σε μια βαθιά πρωτοφανέρωτη, ριζική και απόλυτη ηθική κρίση. Περνούμε από χρόνο σε χρόνο με τα νεύρα τεντωμένα, με την ψυχή μαζεμένη, ζαρωμένη, με την καρδιά μας αιμόφυρτη στη μοναξιά της, με την οικουμένη γύρω μας να συγκλονίζεται και να γεμίζει γκρεμίσματα. Ποτέ το να ζεις δεν ήταν τόσο επίφοβη υπόθεση» (Ε. Τσιρόπουλος).

Οι παραπάνω θέσεις αν και εκφράστηκαν για τις κοινωνίες και τη ζωή των ανθρώπων του κοντινού παρελθόντος εξακολουθούν να είναι επίκαιρες αφού ανάλογες είναι και οι αιτιάσεις για την εικόνα του σύγχρονου κόσμου. Υπάρχει η τάση όλα τα αρνητικά φαινόμενα που ταλανίζουν κάθε φορά την κοινωνία μας να αποδίδονται στην ηθική κρίση.

Φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας, όπως η βία και εγκληματικότητα, η έλλειψη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, ο αχαλίνωτος κυνισμός, ο ατομικισμός, η ανυπαρξία κοινωνικής συνείδησης, η χαλάρωση του κοινωνικού ιστού, η γενικευμένη διαφθορά, η απουσία προσανατολισμού και ο πολιτικός αμοραλισμός συνιστούν τα πιο ενδεικτικά στοιχεία που πιστοποιούν με τον πιο εναργή τρόπο την υποχώρηση της ηθικής ως ρυθμιστικού κανόνα της ατομικής και κοινωνικής συμπεριφοράς μας.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr