_.

Τζήμας Θέμης, 23 Φεβ. 2022

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Από χθες το βράδυ και ενώ η ο πλανήτης θυμίζει επικίνδυνα το 1914, καταβάλλεται μια συντονισμένη προσπάθεια από τα διεθνή συστημικά ΜΜΕ, όπως και από τα εγχώρια, να βρούμε το νέο Χίτλερ στο πρόσωπο του Πούτιν και ο αντιρωσισμός να αναγορευθεί σε νέο δόγμα. Δεν είναι η πρώτη φορά βεβαίως: οι ΗΠΑ και οι υποτακτικοί τους είχαν ανακαλύψει τον Χίτλερ, παλιότερα στο πρόσωπο του Σαντάμ Χουσεϊν, του Μουαμάρ Καντάφι, του Χομεϊνί, του Άσαντ και πολλών άλλων. Λίαν συντόμως σε νέο Χίτλερ θα αναγορευτεί και ο πρόεδρος της Κίνας, Σι.

Αν ακούσει κανείς μάλιστα τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, όπως και μεγάλου μέρους της εδώ αντιπολίτευσης, είναι λες και ξαφνικά το διεθνές δίκαιο καταλύθηκε χθες. Σε λίγο θα νομίζουμε ότι μέχρι χθες ζούσαμε σε έναν κόσμο χωρίς ξένες επεμβάσεις, αλλαγές καθεστώτων, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, παράνομης χρήσης βίας και πολλά άλλα σχετικά.

Ο αντιρωσισμός υπαγορεύει όλοι να συνασπιστούμε για να αντιμετωπίσουμε την απειλητική ρωσική αρκούδα, που πάει να κατασπαράξει αυτό το πρότυπο δημοκρατίας που υπάρχει στην Ουκρανία! Μάλιστα, στα καθ’ ημάς ευθέως λέγεται ότι αν δεν συμπαραταχθούμε στον αντιρωσισμό, τότε η αναγνώριση της “Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου” θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη. Σε λίγο έτσι όπως πάει το πράγμα, θα ακούσουμε ότι η ΕΣΣΔ ενορχήστρωσε τους δύο “Αττίλες” και ότι η Μόσχα ήταν που είχε διατάξει τον βομβαρδισμό Ελλήνων με ναπάλμ!

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Θέμης Τζήμας, 25 Μαρτίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Αυτές τις μέρες, των μίζερων νεοπλουτίστικων, κιτς εορτασμών, κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός εξορίζεται από την παρέλαση της 25ης Μαρτίου για να προσέλθουν ξένοι γαλαζοαίματοι, σε μια μεταμοντέρνα επανάληψη του πρώιμου νεοελληνικού κράτους και που η Γιάννα Αγγελοπούλου δικαιώνει την αισθητική της δικτατορίας, συγκρούονται (όπως συνήθως) δύο πλευρές στο πλαίσιο του Ελληνισμού.

Η μία, αποκλεισμένη από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, στοχάζεται με όπλο την ανάλυση και την εμπιστοσύνη στο έθνος. Θέτει πλαίσιο σχεδιασμού και άρα συμφωνίας, ή διαφωνίας επί της ουσίας. Η άλλη, η κυρίαρχη στα ΜΜΕ πλευρά, αναζητά προστάτες και βυθίζεται σε φαντασιώσεις.

Ο υπουργός Εξωτερικών της πατρίδας μας, για παράδειγμα, διαβάζοντας την έκθεση Μπορέλ περί της Τουρκίας, η οποία δεν αναφέρεται σε καμία από τις επιθετικές συμπεριφορές της γείτονος, διέκρινε το θετικό, λέει, ότι αντιμετωπίζει την Τουρκία η ΕΕ ως πρόβλημα. Το υποστηρίζει αυτό δε, ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ στέλνει τον Ελληνισμό στον Τσαβούσογλου, σε διερευνητικές και σε Πενταμερή-παγίδα για την Κύπρο και κυρίως ενώ η ΕΕ, για το “πρόβλημα” -υποτίθεται- Τουρκία έχει μια από τα ίδια, δηλαδή τίποτα, ενώ για την Ρωσία άφθονες κυρώσεις.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Θέμης Τζίμας^(*), 24 Απριλίου 2016

H ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να υπογράψει κάτι πολύ χειρότερο από ένα 4ο μνημόνιο: ετοιμάζεται να καταθέσει στη Βουλή το σχέδιο για ένα διαρκή στο χρόνο, μηχανισμό επιβολής οικονομικών μέτρων, αυτοματοποιημένα, δηλαδή ασχέτως πολιτικών επιλογών που τυχόν θα προκύπτουν από εκλογικές αναμετρήσεις, βάσει μάλιστα δημοσιονομικών και όχι οικονομικών κριτηρίων.

Πρόκειται για ένα μηχανισμό στη σύλληψή του και στην εν δυνάμει εφαρμογή του, υπέρ-συνταγματικής ισχύος, αφού θα πρέπει να επιβάλλει την ισχύ του έναντι των όποιων αλλαγών στη σύνθεση της Βουλής και στην κυβέρνηση. Ή αλλιώς για ένα μηχανισμό ευθέως αντισυνταγματικής λειτουργίας, δεδομένου ότι κάμπτει τη λαϊκή κυριαρχία στις βασικότερες θεσμικές λειτουργίες δια των οποίων η τελευταία υλοποιείται.

Σε αντίθεση με το συνταγματικό δημοσιονομικό φρένο για παράδειγμα της Γερμανίας, που μπορεί μεν να είναι απαράδεκτο πολιτικά αλλά τουλάχιστον έχει υιοθετηθεί δια μιας συνταγματικώς ορθής οδού, εν προκειμένω με ένα νόμο τυπικής ισχύος έρχεται να επιβληθεί ένας μηχανισμός που υπερκεράσει τις θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις. Για να το θέσουμε αλλιώς: η Βουλή δε θα κληθεί να ψηφίσει απλά ένα ακόμα – έστω εν δυνάμει- πακέτο μέτρων φτωχοποίησης.

(more…)

Σχόλιο GMR: “…ο ελληνικός δημόσιος διάλογος, η έρευνα η ακαδημαϊκή, η κοινή μας γνώμη και η άσκηση πολιτικής θα φτάσουν σε ένα πολύ καλύτερο επίπεδο όταν η μεγάλη πλειονότητα των διεθνολογούντων πάψουν να λειτουργούν σαν προπαγανδιστές, όπως σήμερα.” 

_.

Θέμης Τζίμας^(*), 18 Ιανουαρίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Ας ξεκινήσουμε με μια απλή αλλά απολύτως καίρια υπενθύμιση: ο ελληνικός δημόσιος διάλογος, η έρευνα η ακαδημαϊκή, η κοινή μας γνώμη και η άσκηση πολιτικής θα φτάσουν σε ένα πολύ καλύτερο επίπεδο όταν η μεγάλη πλειονότητα των διεθνολογούντων πάψουν να λειτουργούν σαν προπαγανδιστές, όπως σήμερα. Μας το υπενθυμίζει η επιστολή Μακρόν.

Θυμόμαστε τη Γερμανία που ήταν μαζί μας; Τον φιλέλληνα Τραμπ; Το ευρώ που μας προστατεύει από την τουρκική επιθετικότητα; Τον ευρωπαϊκό Νότο που στέκεται στο πλευρό μας; Όλα τα παραπάνω αποδείχτηκαν αυτό που ήταν, στην καλύτερη περίπτωση επιλεκτικές και παραπλανητικές αναγνώσεις της πραγματικότητας και συνήθως προπαγανδιστικές ανοησίες. Σ’ αυτά ήλθε να προστεθεί και η επιστολή του Μακρόν στον Τούρκο ομόλογό του, τις προηγούμενες ημέρες, μετά τη δήθεν ασυμφιλίωτη σύγκρουσή τους, η οποία –το λιγότερο– προς το παρόν μπαίνει σε φάση ύφεσης.

Για να είμαστε πολύ σαφείς, λαμπρά έπραξε από πλευράς του ο Γάλλος πρόεδρος. Καμία χώρα δεν αποφασίζει την διεθνή της πολιτική με βάση ό,τι εμείς θεωρούμε ανά πάσα στιγμή ωφέλιμο για εμάς και ό,τι σε κάθε περίπτωση θεωρούμε δίκαιο. Εν προκειμένω ήταν η ελληνική κυβέρνηση εκείνη η οποία απέρριψε το καλοκαίρι του 2019 την προοπτική αμυντικής συμμαχίας με τη Γαλλία. Κι αυτό, επειδή στην πατρίδα μας “κουμάντο” κάνουν ο Τζέφρι Πάιατ –στο όνομα του προέδρου των ΗΠΑ– και η καγκελάριος Μέρκελ. Ο Μητσοτάκης μάλλον θεωρεί υπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα ακολουθώντας τις συστάσεις των ανωτέρω.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

(*) — Δικηγόρος, Μεταδιδακτορικός ερευνητής

Πηγή: slpress.gr

Θέμης Τζίμας, 4 Οκτωβρίου 2018

Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να εντοπίσει κανείς ότι η ΕΕ δεν βρίσκεται στην «καλύτερή» της φάση. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις συνομιλίες για το Brexit ή στο προσφυγικό για να πάρει μια γεύση της σημερινής κατάστασης της «Ένωσης».

Δεν υπάρχει πρακτικά κανένα ζήτημα το οποίο να αντιμετωπίζεται είτε από την ΕΕ ως τέτοια- πχ. προσφυγικό, εξωτερική πολιτική, Brexit, δημοκρατία και κοινωνικά δικαιώματα- είτε με επάρκεια- πχ. οικονομία και πάλι Brexit.

Ακόμα και εκεί που μέχρι ενός σημείου τα πράγματα φαίνεται να βελτιώνονται, όπως στο επίπεδο της μεγέθυνσης της ευρωπαϊκής οικονομίας, η βελτίωση είναι ασθενική, ασταθής και άνιση μεταξύ των κρατών μελών, ενώ μάλιστα οι φωνές δυσαρέσκειας προς την κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ εντείνονται.

Είτε οι χώρες της ΕΕ –και δη οι ισχυρότερες- με προϊούσα συχνότητα επιλέγουν διμερείς ή πολυμερείς συνομιλίες, έξω και πέρα από τα όργανα της ΕΕ, είτε στο βαθμό που τα τελευταία εμπλέκονται στη διαχείριση μειζόνων ζητημάτων αποτυγχάνουν συστηματικά να προσφέρουν λύσεις που να είναι αποτελεσματικές, στο σωστό χρόνο και που να προωθούν την περαιτέρω εμβάθυνση της ενοποίησης της ΕΕ. Πρόκειται για συνθήκη που προκαλεί και αποτυπώνεται στη γενική δυσθυμία των πολιτών προς την ΕΕ, ιδίως όποτε η τελευταία δεν εμφανίζεται σαν γενναιόδωρος κουμπαράς.

(more…)

Θέμης Τζίμας, 6 Αυγούστου 2018

Η παρούσα κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες μνημονικές κυβερνήσεις στήριξε όλη της τη ρητορική στην έξοδο από τα μνημόνια δια της πιστής εφαρμογής τους και στην έξοδο από την κρίση δια του νεοφιλελεύθερου και δημοσιονομικού μονοδρόμου.

Πέραν της αναίρεσης του επιχειρήματος αυτού επί της αρχής, ως εσωτερικώς αντιφατικού, η καταστροφική πυρκαγιά στην Αν. Αττική ήρθε να το αναιρέσει με τραγικό τρόπο, ως συμπύκνωση της πραγματικότητας της εμβάθυνσης της κρίσης ακριβώς εξαιτίας της προαναφερθείσας πολιτικής «εξόδου» από την κρίση.

Πρόκειται για μια «έξοδο» από την κρίση που λόγω του δημοσιονομικού της προσήμου- υπερπλεονάσματα- της ταξικής της μονομέρειας- διάλυση του όποιου κοινωνικού και αναπτυξιακού ρόλου του κράτος, μέσα από ιδιωτικοποιήσεις και εύνοια του παρασιτικού και μεγάλου κεφαλαίου- και της στρατηγικής της εξάρτησης- κυρίως από Γερμανία, ΗΠΑ και Ισραήλ- έχει διαμορφώσει πολλαπλές εστίες παρακμής σε πλήθος τομέων του κράτους και της κοινωνίας.

Πρόκειται για εστίες παρακμής που συνιστούν παράπλευρες συνέπειες αλλά προϋποθέσεις της εν λόγω πολιτικής.

(more…)

Θέμης Τζίμας, 15 Απριλίου 2016

Οι δανειστές της χώρας γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι με το δημόσιο χρέος και το παίζουν αριστοτεχνικά, εν πολλοίς και λόγω της κάκιστης στάσης όλων των ελληνικών κυβερνήσεων μέσα στην κρίση. Το δημόσιο χρέος, όπως και το ιδιωτικό, δεν είναι παρά ένα πολιτικό μέγεθος κατά βάση, σύμφυτο με και αναγκαίο στον καπιταλισμό. Πέρα από τα δήθεν «αμείλικτα νούμερα», υπάρχει το γιγάντιο ιδιωτικό χρέος της Γερμανίας, το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας αλλά και το παρελθόν της ίδιας της Δυτικής Ευρώπης, που δείχνει ότι κορυφαία επιτεύγματα του κοινωνικού κράτους, όπως το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος της Μεγάλης Βρετανίας, θεμελιώθηκαν εν μέσω περιβάλλοντος «υπερχρέωσης», όπως οι «δημοσιονομιστές» θα έλεγαν σήμερα.

Το δημόσιο χρέος, πέρα από προτεσταντικές εμμονές, είναι κατά βάση και κυρίως το εργαλείο που, μαζί με τον έλεγχο της ρευστότητας και του τραπεζικού συστήματος, επιβάλλει βίαιες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στον ευρωπαϊκό χώρο και, εν προκειμένω, στην Ελλάδα. Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση, μέσα στην απελπισία της, αναζητά πια έστω και υποσχέσεις ελάφρυνσης του χρέους, με πρόσχημα αυτή την προοπτική μια νέα οικονομική, κοινωνική και πολιτική αρχιτεκτονική προωθείται πανευρωπαϊκά και κατεξοχήν στη χώρα μας.

(more…)

Σχόλιο G-M-R: Σωστό το κείμενο ως πρόταση αντιστασιακής απελευθερωτικής συν-έργειας. Η G-M-R, απαντά στον αρθρογράφο, πως του ζητά επικοινωνία για ΣΥΝ-ΕΙΣΦΟΡΑ στην Πατριωτική-Κοινωνική Απελευθέρωση.

Μόνο που το να (ξανα)συνδέσουν οι κομμουνιστές το πατριωτικό και το κοινωνικό ζήτημα δεν είναι επιλογή τους (αν κάνουμε λάθος, αναμένουμε στο ακουστικό μας και ζητάμε αμέσως συγνώμη).

Επιλογή τους είναι το εκλογικό μέτρο του Αντιπροσωπευτικού Κοινοβουλευτισμού (που γι’ αυτούς=δημοκρατία), πράγμα που εδώ και δεκαετίες έθαψε την ταξική πάλη, υποβιβάζοντάς την σε εργαλείο κατάληψης θέσεων σε θεσμούς κοινοβουλευτικούς, συνδικαλιστικούς, αυτοδιοικητικούς.

Αν σε αυτά προσθέσουμε τον επιθετικό σεχταρισμό των κομμουνιστών (*)-υποστηρικτών του Αντιπροσωπευτικού Κοινοβουλευτισμού, τότε αντιλαμβανόμαστε γιατί χάθηκε όχι μόνο μια μέρα από την “εδώ“ δημοσίευση, αλλά ολόκληρο το πάλαι ποτέ αριστερό πατριωτικό ήθος.

(*) σεχταρισμό και παραδοσιακών σεχταριστών όπως ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ρεφορμιστών σεχταριστών όπως αυτών που τηρούσαν κομματικές ισορροπίες, για Μάαστριχτ, Ευρωζώνη, Ε.Ε. ακόμα και μέσα στα πρώτα χρόνια της Μνημονιακής Κατοχής. Σεχταρισμό ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ, που φτάνει να κατηγορεί όλους συλλήβδην τους πολίτες για “καναπέ”, τη στιγμή που αυτός, ο με ονοματεπώνυμα σεχταρισμός, αρνείται, υπονομεύει, λοιδορεί, κάθε πρόταση δημοκρατικών αντιστασιακών-απελευθερωτικών συν-εργειών και κάθε αντιστασιακή-απελευθερωτική ενέργεια μεμονωμένων πολιτών.

του Θέμη Τζήμα, 14-3–2018

Από το 2009- 2010, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιλήφθηκε- με επίκεντρο την οικονομική κρίση- ότι το ζήτημα της χώρας συμπυκνωνόταν στην ανάγκη ταυτόχρονης πάλης ενάντια στη νέο- αποικιακή εξάρτηση και εναντίον του νεοφιλελευθερισμού, ως ειδικής μορφής, αντιδραστικού, καπιταλιστικού μετασχηματισμού. Την εν λόγω σύνδεση έθεσε η ίδια η πραγματικότητα της θέσης της Ελλάδας στο διεθνές οικονομικό πλαίσιο και ο τύπος των μετασχηματισμών που επεβλήθησαν. Επρόκειτο για άμεσο, αμυντικό καθήκον και βάση ενός μεταβατικού προγράμματος εξόδου από την κρίση- άρα αναγκαστικά και αντιμνημονιακού. Οι πιο προωθημένες δυνάμεις κατανοούσαν επίσης τη στρατηγική ανάγκη για ένα άλλο μοντέλο σοσιαλιστικού μετασχηματισμού ως κατάληξη και εξέλιξη του μεταβατικού προγράμματος- συζήτηση ωστόσο που δυστυχώς έχει ελάχιστα προχωρήσει, με αρνητικές συνέπειες.

Η σύνδεση των δύο μορφών πάλης ή αλλιώς η σύνδεση εθνικού- λαϊκού και πατριωτικού- κοινωνικού ζητήματος -κόντρα σε αφελείς ή και ύποπτες αριστερίστικες αντιλήψεις που φέρνουν αντικειμενικά στην ίδια βάρκα δυνάμεις όπως τους “53” του ΣΥΡΙΖΑ, (δήθεν) “τροτσκιστές”, ακραιφνείς εκσυγχρονιστές των αρχών του 2000 και νεοφιλελεύθερους- όχι μόνο παραμένει επίκαιρη αλλά επιπλέον έχει λάβει νέα ένταση τους τελευταίους μήνες λόγω των Ελληνό- τουρκικών σχέσεων.

(more…)