Κυρία Τσιβάκου,

Διαβάσαμε την αμέσως παρακάτω, εντός αγκυλών, δυσάρεστη προφητεία σας, η οποία το πιθανότερο είναι να βγεί αληθινή για τους λόγους που εκθέτουμε στον επίλογο του σχολίου μας.

[Γι’ αυτό και πολλοί ─εκτός από τους συγγενείς─ θα συνεχίσουν μετά τα συλλαλητήρια την καθημερινότητά τους, διότι η ζωή είναι σύντομη και το ταλαιπωρημένο σύγχρονο άτομο δεν βλέπει τον εαυτό του σαν κάποιον που θα συμβάλει στη διάσωση του κόσμου. Μόνο οι συγγενείς των νεκρών θα μείνουν βουβοί, κλεισμένοι στον πόνο τους, γιατί διαισθάνονται πως μόνο οι νεκροί έχουν νοιώσει με τη θυσία της ζωής τους τη βαθύτερη αλήθεια της ελληνικής ζώσας πραγματικότητας.].

Η πρότασή σας, προκειμένου να μην επαληθευτεί η προφητεία σας, είναι: [Ίσως ένας τρόπος για να τιμηθούν οι νεκροί των Τεμπών και κάθε θύματος της κοινωνικής μας καρκινοβασίας να είναι οι ποικίλοι πολιτισμικοί σύλλογοι, όσοι ενεργοποιούνται σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης, να αφιερώσουν τις δραστηριότητές τους κατά τα έτη 2025-2026 σε οργανωμένες συζητήσεις με αφορμή τα Τέμπη. Ίσως έτσι καταστεί δυνατή σε ευρεία κλίμακα η συνειδητοποίηση των κοινωνικών μας αγκυλώσεων και η ανάδυση μιας νέας συλλογικής συνείδησης.].

Από την αμέσως παραπάνω, εντός των αγκυλών, πρότασή σας, κρατάμε γερά, (εκεί στο τέλος που έχετε τον σύνδεσμο και την φράση “η ανάδυση μιας νέας συλλογικής συνείδησης”) πως ότι σοβαρότερο, συνοψίζεται στην αρχή αυτού του άρθρου ως [Μια λαοθάλασσα. Όλη η Ελλάδα την 28η Φεβρουαρίου φώναξε: “Δικαιοσύνη”].

Επ΄αυτού (Δικαιοσύνη) Σημειώνουμε πως:

Δικαιοσύνη ΔΕΝ θα δούμε για το ατύχημα των Τεμπών, αν δεν καταλάβουμε τι εστί ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΙΤΙΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΣ^[1]. Βλέπετε σχετικά την από εργατική σκοπιά^[2]/νομοθεσία, επιστημονική Μέθοδο Ανάλυσης ατυχημάτων | ΕΛΙΝΥΑΕ (https://www.elinyae.gr/en/node/74112 και τον σύνδεσμο Τί μας δίδαξαν τα Τέμπη για την διαχείριση καταστροφών.

Θα συμφωνήσουμε πως μπορεί η παραπάνω πρότασή σας (δίχως να μεσολαβεί το “Ισως έτσι“) να αποδοθεί Δικαιοσύνη για τα θύματα των Τεμπών, επίσης για ΟΛΑ “τα θύματα της κοινωνικής μας καρκινοβασίας“, μπορεί να έχει θετική έκβαση αν και μόνο αν, προστεθεί η λεξούλα που έντονα υπογραμμίζουμε: “οι ποικίλοι πολιτισμικοί σύλλογοι, όσοι ενεργοποιούνται σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης, να αφιερώσουν τις δραστηριότητές τους κατά τα έτη 2025-2026 σε οργανωμένες συζητήσεις – δράσεις με αφορμή τα Τέμπη“.

Και τούτο, διότι καλή μεν είναι η κριτική και καλές είναι οι συζητήσεις, χρειάζεται όμως να συνοδεύονται και με δράσεις. Και μάλιστα με τέτοιες δράσεις που να διαθέτουν τέτοιες Αρχές και τέτοιο Επιχειρησιακό Σχέδιο που να ενέχουν την (κατά Γκράμσι αν θέλετε) Ηθική Υπεροχή στην αντιπαράθεση της λαοθάλασσας που φώναξε “Δικαιοσύνη” με τους Λόγους και τους παραλογισμούς της Εξουσίας.

Θα πρέπει οπωσδήποτε να επισημάνουμε, πως τόσο η αρθρογραφία (και μάλιστα καθηγητών πανεπιστημίου), όσο και οι “οργανωμένες συζητήσεις” γύρω από τα ατυχήματα λαού και πατρίδας, είναι αφορμή και ζήτημα, περαιτέρω αναλύσεων αιτιών (όπως) ατυχήματος (ΑΑΑ).

Αυτή η ΑΑΑ γίνεται κατά το πρόσφατο παράδειγμα της αναλύσεως αιτιών του ατυχήματος των Τεμπών από τον ΕΟΔΑΣΑΑΜ, όπου με βάση την σχετική μεθοδολογία (επί ατυχημάτων ΥΑΕ η μεθοδολογία του ΕΛ.ΙΝ.Υ.Α.Ε., συναφώς επί αεροπορικών, ναυτικών ατυχημάτων, κλπ), εντοπίζονται οι άμεσες/άμεσα ορατές αιτίες, όπως ανθρώπινου λάθους σταθμάρχη-μηχανοδηγών κλπ, αλλά και οι έμμεσες/βασικές/υποκείμενες αιτίες συστημικών κυρίως λαθών, όπως λαθών σε οργάνωση εργασιακών σχέσεων-επιχειρηματικής κατάστασης (κατάτμηση του έργου σε πολλές εταιρείες) και όσον αφορά την “εγγενή ανισότητα των μερών”, εργολαβίες, μπλοκάκια,μείωση προσωπικού, ελαστικές μορφές εργασίας, εξοβελισμός του συμμετοχικού δικαιώματος των επιτροπών υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων κλπ) .

Η ΑΑΑ του ΕΟΔΑΣΑΑΜ προχώρησε ακόμα πιο βαθιά στην διερεύνηση επί των εμμέσων αιτιών (πράγμα που δεν είδαμε στο “ατύχημα” στα Ιμια όπου, “Η επίσημη εκδοχή είναι ότι το ελικόπτερο κατέπεσε λόγω κακοκαιρίας και απώλειας προσανατολισμού του πιλότου.”^[3], εντοπίζοντας ως και την υποκείμενη/έμμεση/βασική αιτία των μνημονιακών οικονομικών περικοπών (άρα και οδηγό για την διερεύνηση των σχετικών υπαιτιοτήτων, Ευρωπαίων και Ελλήνων που επέβαλαν και εφάρμοσαν τα μνημόνια, ακόμα και των λαθών, σε βάρος του Ευρωπαϊκού Νότου ιδιαίτερα της Ελλάδας και μην μας απαντήσετε “ωχ αδελφέ τώρα” αλλά να επιχειρηματολογήσετε, του στρατηγικού σχεδιασμού της Ε.Ε., βλέπετε https://greek-market-research.com/article/i-architektoniki-tis-lisavonas-kai-oi-eyroekloges/#more-21877).

Και είναι απορίας άξιο, το πως αυτή η έμμεση αιτία (ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ), διόλου δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν από την πλευρά της νομικής εκπροσώπησης των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών (και της πολιτικής εκροσώπησής τους, στα πλαίσια της, μη επιδεχόμενης ιδεοληψίες, νομικής ευθύνης των κομμάτων στον ρόλο τους ως κοινοβουλευτικού εισαγγελέα στις δικογραφίες του άρθρου 86Σ για τα Τέμπη), όπου πρέπει να προστεθούν εκτός άλλων αιτιών-υπαιτιοτήτων και οι εντοπισμένες και από τον ΕΟΔΑΣΑΑΜ και (ενδεικτικά) από κκ Γ.Γραμματίδη, Χ.Σπίρτζη, Χ.Σταϊκούρα, από ενεργούς πολίτες της διπλανής πόρτας/ https://greek-market-research.com/clink/i-trilogia-ton-tempon-dyo-chronia-meta μνημονιακές αιτίες.

Επίλογος του σχολίου: Να μην ξεχνάμε κυρία Τσιβάκου, πως για να θριαμβεύσει το κακό, αρκεί οι καλοί να αδρανούν.

Και την πρώτη ευθύνη για την συλλογική αδράνεια των καλών, την φέρουν οι διανοούμενοι.

Οι οποίοι θεωρούν πως μένοντας ο καθένας χώρια (ενώ επικαλούνται θεωρίες δημοκρατίας=το Κράτος του Δήμου, ως και ιδεολογίες κομμουνιστικές εκ του communis=κοινός) και δίχως σύνδεση με τον λαό (συνήθως “φταίει ο λαός που δεν…”), παρ’ όλο το σημαντικό δημόσιο μέγεθός τους, δίνουν (με την ανεμπόδιστη από τους Κακούς αλλά μοναχική και αμέτοχη στην διεκδίκηση Δικαίου αρθρογραφία τους) Επίφαση Δημοκρατίας στην Κυριαρχία των Κακών.

———————————————————————————–

[1] — η οποία ΑΑΑ συνδέεται με τις ετήσιες γραπτές εκτιμήσεις πιθανών και ενδεχομένων κινδύνων μαζί και με ετήσια προγράμματα πρόληψης και προστασίας.

Παραδείγματα;

Η ετήσια σύνταξη του κρατικού προϋπολογισμού σε συνδυασμό με στρατηγικό διάλογο και σχεδιασμό, πάντα σε συνεργασία με τον λαό απ’ ευθείας και ουσιαστικά και όχι σαν και το https://greek-market-research.com/clink/elliniko-dimopsifisma-2015/ ) και τον https://greek-market-research.com/clink/tetartos-stratigikos-dialogos-elladas-ipa/ .

[2] – Ναι μεν από Εργατική σκοπιά, δεν παύει όμως η επιστημονική Μέθοδος που θα πρέπει να ακολουθείται να είναι ίδια και για την Ανάλυση κάθε είδους ατυχημάτων.

[3] — Κρίση των Ιμίων – Βικιπαίδεια

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%99%CE%BC%CE%AF%CF%89%CE%BD

_.

Ιωάννα Τσιβάκου, 18 Μαρτίου 2025

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Προφανώς, χωρίς να δύναται ένα άρθρο να αντικαταστήσει την γλωσσο-κοινωνιολογική έρευνα, έχει ενδιαφέρον να συλλογιστεί κανείς πώς διεξάγεται ο Λόγος για την τραγωδία των Τεμπών, εστιάζοντας στους λόγους που εκφέρουν οι εμπλεκόμενοι, είτε υπό μορφή άρθρων είτε υπό μορφή ομιλιών ή διακηρύξεων, όπως τους παρακολουθούμε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, κυρίως στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο.

Με τον όρο «Λόγος» (discourse) δεν αναφέρομαι στην αρχαία εννόηση του Λόγου ως εμβάθυνση στην αλήθεια των πραγμάτων, ούτε στον Λόγο της χριστιανικής θρησκείας, όπου ο Λόγος είναι ο εκπορευόμενος από τον Θεό, αλλά ούτε στη Λογική ή στον Ορθό Λόγο των διαφωτιστών.

Αναφέρομαι στη χρήση των διαφόρων μορφών της γλώσσας, γραπτής ή προφορικής, και στον ρόλο της στην οργάνωση και εξέλιξη της κοινωνικής δράσης μέσω της οποίας οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους και επιδρούν επί της πραγματικότητας. Υπ’ αυτή την έννοια, ο γλωσσικός λόγος είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τις κοινωνικές πρακτικές, πράγμα που σημαίνει ότι τις επηρεάζει και ταυτόχρονα επηρεάζεται από αυτές.

Το παρόν άρθρο υιοθετεί την έννοια του Λόγου όπως την ερμηνεύει ο Μισέλ Φουκώ, όπου ο Λόγος αντικατοπτρίζει στην ουσία του τον λόγο της εκάστοτε εξουσίας σε κάθε πεδίο του επιστητού, και ο οποίος προβάλλεται ως λόγος αληθείας. Για παράδειγμα, όταν ο γονιός ή ο δάσκαλος λέει στο παιδί «διάβασε να είσαι καλός μαθητής αν θέλεις να πετύχεις στη ζωή», η φράση αυτή εκφέρεται ως αναμφισβήτητη αλήθεια από τον εξουσιαστή, δηλαδή τον γονέα ή τον εκπαιδευτικό, στο εξουσιαζόμενο παιδί. Το ίδιο συμβαίνει και με λόγους ευρύτερου βεληνεκούς, οι οποίοι προβάλλονται ως λόγοι αληθείας και ως τέτοιοι έχουν κατακτήσει στα κοινοβουλευτικά σύγχρονα καθεστώτα τη λαϊκή συναίνεση.

Με άλλα λόγια, όταν ένας φορέας νομιμοποιημένης εξουσίας ─ επιστημονικής, θρησκευτικής ή πολιτικής ─ ανάγει τους δικούς του λόγους σε Λόγο ανταποκρινόμενο στην αλήθεια ενός κόσμου πραγματικού ή ιδεατού και καταφέρνει να κερδίσει τη συναίνεση των εξουσιαζομένων πολιτών, τότε έχει αναχθεί σε δύναμη ικανή να αναδιαπλάθει το κοινωνικό νόημα και να επιβεβαιώνει τις πρακτικές του. Εάν, όμως, ο εξουσιαζόμενος επαναστατήσει απέναντι στους λόγους της εξουσίας, τότε θα εκφράσει την αντίθεσή του με άλλους λόγους, οι οποίοι είναι δυνατόν να ανατρέψουν τους εγκατεστημένους από την εξουσία και ίσως την ίδια.

Οι δύο κατηγορίες

Στην υπόθεση των Τεμπών βρισκόμαστε ενώπιον μιας ιστορικής στιγμής όπου οι λόγοι εξουσίας αμφισβητούνται έντονα από τους εξουσιαζόμενους, έχουν δηλαδή χάσει τη νομιμοποίησή τους και συνεπώς την κοινή συναίνεση. Γι’ αυτό και είναι εύκολο να προχωρήσουμε σε διάκριση και ταξινόμηση των ποικίλων λόγων των εκφερομένων για την τραγωδία των Τεμπών, διαχωρίζοντάς τους σε δύο κατηγορίες:

Στη μία ανήκουν οι λόγοι εξουσίας οι οποίοι εκφέρονται από την κυβέρνηση, τα κόμματα και τα μέσα επικοινωνίας (τηλεοπτικά και διαδικτυακά) και έχουν ως σκοπό τη διατήρηση ή την κατάληψη των θέσεων πολιτικής ηγεμονίας. Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσονται οι λόγοι των συγγενών των θυμάτων και του διαμαρτυρόμενου λαού ─ που αμφισβητούν τους λόγους της πρώτης κατηγορίας. Υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα στις δύο κατηγορίες λόγων;

Στην πρώτη κατηγορία, οι λόγοι της εξουσίας περιστρέφονται γύρω από λέξεις «πολιτική σταθερότητα», «δημοκρατία», «δικαιοσύνη», «λειτουργικότητα», ενώ στη δεύτερη κατηγορία, οι λόγοι της αμφισβήτησης περιστρέφονται γύρω από τα ίδια θέματα, μόνο που αμφισβητούν την ειλικρίνεια των φορέων της εξουσίας. Οι κατηγορίες που προσάπτουν στους τελευταίους αφορούν ως επί το πλείστον το ψευδεπίγραφο των όσων προφορικά ή γραπτά αυτοί υποστηρίζουν, καθώς πίσω από τα λόγια τους ─ λόγια άλλοτε απειλητικά και άλλοτε μιας υποκριτικής μεταμέλειας ─ κρύβεται το γεγονός της συγκάλυψης των πραγματικών γεγονότων και οι ιδιοτελείς επιδιώξεις τους.

Εν ολίγοις, δεν αμφισβητούν με τα λόγια τους, για παράδειγμα, τη δικαιοσύνη ως θεσμό που υπηρετεί τις υπάρχουσες σχέσεις κυριαρχίας, παρά μόνο στηλιτεύουν τη διασύνδεσή της με το πολιτικό σύστημα και την αναποτελεσματική λειτουργία της. Όπως και δεν αμφισβητούν το είδος της εγκατεστημένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ούτε το άνισο καθεστώς των κοινωνικών σχέσεων, των διαποτισμένων από επιδιώξεις άμεσου πλουτισμού και καταναλωτικής ευωχίας.

Τα Τέμπη και η νέα συλλογική συνείδηση

Το παρόν άρθρο δεν σκοπεύει να υποτιμήσει τους λόγους των αντιστεκομένων στην υπάρχουσα εξουσία, κάθε άλλο. Επισημαίνει απλώς, ότι επειδή τα λόγια τους έχουν κατά το μάλλον ή ήττον λειτουργικό περιεχόμενο ─ αναφέρονται ως επί το πλείστον σε μικροπολιτικές συγκάλυψης και μη αποτελεσματικού συντονισμού του κρατικού μηχανισμού, με σκοπό να αποσοβηθούν οι πολιτικές ευθύνες─ είναι εύκολο να τύχουν χειρισμού από τους φορείς εξουσίας.

Το βλέπουμε αυτό και στα κόμματα και στα μέσα επικοινωνίας. Κι αυτό, διότι δεν έχουμε εν προκειμένω εκφορά ενός αντιστασιακού λόγου προδρόμου μιας ουσιαστικής κοινωνικής αλλαγής στους θεσμούς και στις νοοτροπίες, αλλά θυμό και οργή που επιτρέπει στους φορείς εξουσίας να δοκιμάζουν ποικίλες τακτικές λόγων προκειμένου να ξεπεράσουν ή να επωφεληθούν από την τραγωδία των Τεμπών.

Η βαθύτερη ομοιότητα των λόγων εξουσιαστών και εξουσιαζομένων ─εξαιρουμένου του συναισθήματος─ έχει υφανθεί μέσα από μακροχρόνιες διαδικασίες διακειμενικότητας και διαλογικότητας. Ήτοι μέσα από κείμενα γραπτά και προφορικά που στηρίζονται σε προηγούμενα κείμενα μιας δύσμορφης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας που κρύβει στα έγκατά της τις κοινωνικές νοοτροπίες που έχουν διαχρονικά συσταθεί.

Αυτή είναι και μια από τις αιτίες που ακόμη και οι υποστηρικτές των κομμάτων εξουσίας (ψηφοφόροι παραδείγματος χάριν της Νέας Δημοκρατίας) συμμετέχουν πλάι – πλάι με οπαδούς άλλων κομμάτων στις λαϊκές κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, διότι όλοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, έχουν εγκολπωθεί και συναινέσει στους ισχύοντες λόγους εξουσίας, ανεξαρτήτως των πρόσκαιρων, συγκυριακών τους διαφοροποιήσεων.

Γι’ αυτό και πολλοί ─εκτός από τους συγγενείς─ θα συνεχίσουν μετά τα συλλαλητήρια την καθημερινότητά τους, διότι η ζωή είναι σύντομη και το ταλαιπωρημένο σύγχρονο άτομο δεν βλέπει τον εαυτό του σαν κάποιον που θα συμβάλει στη διάσωση του κόσμου. Μόνο οι συγγενείς των νεκρών θα μείνουν βουβοί, κλεισμένοι στον πόνο τους, γιατί διαισθάνονται πως μόνο οι νεκροί έχουν νοιώσει με τη θυσία της ζωής τους τη βαθύτερη αλήθεια της ελληνικής ζώσας πραγματικότητας.

Κι όμως ο αντιεξουσιαστικός λόγος των Τεμπών θα μπορούσε να μην εξαντληθεί σε διαδηλώσεις ή απεργίες. Ούτε να γίνει θρηνητικό μοιρολόι, αλλά σπίθα για μιαν εσωτερική ανασκόπηση στα βαθύτερα αίτια της ελληνικής κακοδαιμονίας, όπως και για την αφύπνιση της προσωπικής μας συνείδησης. Ίσως ένας τρόπος για να τιμηθούν οι νεκροί των Τεμπών και κάθε θύματος της κοινωνικής μας καρκινοβασίας να είναι οι ποικίλοι πολιτισμικοί σύλλογοι, όσοι ενεργοποιούνται σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης, να αφιερώσουν τις δραστηριότητές τους κατά τα έτη 2025-2026 σε οργανωμένες συζητήσεις με αφορμή τα Τέμπη. Ίσως έτσι καταστεί δυνατή σε ευρεία κλίμακα η συνειδητοποίηση των κοινωνικών μας αγκυλώσεων και η ανάδυση μιας νέας συλλογικής συνείδησης.

Πηγή: slpress.gr