Οθων Κουμαρέλλας, 6 Απριλίου 2018

Από τον κώδικα του Χαμουραμπί μέχρι και το αγγλικό δίκαιο το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι παράνομο και καταχρηστικό και οφείλουμε να το διαγράψουμε άμεσα.

Πολλοί -και μόνο στο άκουσμα της φράσης περί μονομερούς διαγραφής του χρέους- εξανίστανται, αφού θεωρούν ότι με την άρνηση αναγνώρισης και παύσης της αποπληρωμής του χρέους από την πλευρά της Ελλάδας, θα προχωρήσουμε σε μια παράνομη και επί της ουσίας «ανήθικη» πράξη απέναντι σε αυτούς που μας δάνειζαν. «Μα θα γίνουμε μπαταχτσήδες;» είναι το σύνηθες -πλην αφελές- ερώτημα. Η άρνηση αναγνώρισης του χρέους θεωρείται ακόμη παράνομη κι ανήθικη πράξη άρνησης ανταπόκρισης στις υποχρεώσεις μας, που θα μας οδηγήσει στη διεθνή κατακραυγή, στην απομόνωση και τελικά σε μεγαλύτερα δεινά. Ακόμη κι όσοι αποδέχονται το «παιγνίδι» που παίχτηκε είναι σκεπτικιστές και διακρίνονται για τη λογική «αφού τα καταφέραμε έτσι, ας τα λουστούμε τώρα!»

Άλλοι, πάλι, θεωρούν μια τέτοια εξέλιξη, αναγκαία μεν, αλλά αδύνατη κάτω από τις διαμορφωμένες συνθήκες και των αντίστοιχων συσχετισμών. Θεωρούν -και δεν φείδονται να το προπαγανδίζουν- ότι όλα τελείωσαν το 2012 με το PSI του Βενιζέλου και τη «μεταφορά» του χρέους στο αγγλικό δίκαιο μαζί με την «απαγόρευση» τυχόν μετατροπής του σε εθνικό νόμισμα, αν οψέποτε η Ελλάδα αποφάσιζε να εγκαταλείψει την ευρωζώνη.

Όσοι βέβαια ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, πέραν από τους κυβερνητικούς (και αυτούς της αντιπολίτευσης), που έχουν τους ιδιοτελείς λόγους τους, είτε δεν γνωρίζουν τα πράγματα και αντιδρούν αυθόρμητα, είτε παρασυρόμενοι από τον συρμό και την ασύστολη προπαγάνδα, αδυνατούν να κατανοήσουν τι πραγματικά συμβαίνει με το ελληνικό χρέος, αλλά και τις δυνατότητες που οι ίδιες οι μεθοδεύσεις των δανειστών έχουν δημιουργήσει για την ολοσχερή άρνηση και καταγγελία του.

Η συσκότιση των πάντων γύρω από τη δημιουργία του χρέους και του τρόπου που αυτό εξελίχθηκε έχει ακριβώς αυτό το σκοπό. Τη δημιουργία σύγχυσης και την απονεύρωση οποιασδήποτε αντίδρασης στις ακολουθούμενες πολιτικές. Πολύ περισσότερο που στο «παιγνίδι» του ελληνικού χρέους εμπλέκονται είτε άμεσα, είτε έμμεσα Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες και πολιτικοί.

Στη πράξη, όπως ανέφερε παλιότερα σε αντίστοιχο άρθρο του ο γνωστός νομικός Κώστας Κούστας «Οι Ελληνικές κυβερνήσεις διέπραξαν εσχάτη προδοσία με βάση το ευρωπαϊκό και το διεθνές Δίκαιο ενώ τα όργανα της ΕΕ (Εurogroup – EΚΤ – συμβούλια ηγετών ΕΕ) παρανομούν με την συγκρότηση της τρόικας και την επιβολή των μνημονίων παραβιάζοντας την ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ και την Χάρτα ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ!

Τα μνημόνια των «ελληνικών κυβερνήσεων» με την Τρόικα, είναι όχι απλά παράνομα, αλλά επί της ουσίας αυτοδίκαια άκυρα! Αυτό πρέπει να έχει η (όποια) κυβέρνηση ως θέση συνεπικουρούμενη από το δικαίωμα αποζημίωσης για τη βλάβη που μας προκάλεσε η ΕΕ, η Τρόικα και οι υπάλληλοί τους».

Το χρέος, λοιπόν, είναι παράνομο και καταχρηστικό διότι:

Συνεχίστε την ανάγνωση, δείτε πίνακες, διαγράμματα της συγκεκριμένης ανάρτησης εδώ.

Πηγή: hereticalideas.gr

Οθων Κουμαρέλλας , 1 Ιανουαρίου 2020

Σπεύδω να δηλώσω, ότι κανέναν δεν εξυπηρετεί.

Πρώτον, διότι οικονομικά και τεχνικά δεν είναι επιλέξιμο ένα τέτοιο έργο, όπως είχα την ευκαιρία να αναλύσω στο SLpress.gr, παραθέτοντας συγκεκριμένα στοιχεία. Ούτε την Ελλάδα, αφού για τα όποια κοιτάσματα πιστοποιηθεί η εκμεταλλευσιμότητά τους, νότια – νοτιοδυτικά της Κρήτης και αυτά του Ιονίου δεν τον έχουν ανάγκη. Μια ματιά στον χάρτη αρκεί!

Δεύτερον, ειδικά για την Κύπρο, όταν αδυνατεί να εμποδίσει τις πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας τόσο στο έδαφός της, όσο και στην διακηρυγμένη ΑΟΖ της, απλά με την υπογραφή της για έναν αγωγό που δεν θα περνά, όπως είναι φυσιολογικό από την Τουρκία, προσθέτει πονοκεφάλους στην ίδια και κάτω από τις διαμορφωμένες συνθήκες αδυναμίας της, δίνει αφορμές κι επιχειρήματα στην Τουρκία να την καταπιεί ολόκληρη στο τέλος. Ή μήπως πιστεύει κανείς στα σοβαρά, ότι για την Ελλάδα θα πάψει στα ξαφνικά να ισχύει το δόγμα «Η Κύπρος κείται μακράν»; Είναι δυνατό να πιστέψουμε, ότι τώρα μετά από πέντε ολόκληρες δεκαετίες και λόγω του East Med, η Ελλάδα θα ανταποκριθεί στο εθνικό καθήκον προστασίας του κυπριακού ελληνισμού, και στις υποχρεώσεις της που απορρέουν ως εγγυήτριας δύναμης;
Όταν ακόμη και τώρα μετά την υπογραφή του μνημονίου Λιβύης – Τουρκίας, ομιλεί για διαφορές με την Άγκυρα και προτείνει μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και προσφυγή στη Χάγη;

(more…)

Σχόλιο GMR : Η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται σε αυτό το απόσπασμα του εξαιρετικού άρθρου του κου Όθωνα Κουμαρέλλα:”Φοιτητικές παρατάξεις και κομματικές οργανώσεις λύνουν και δένουν.”.

Σε αυτό νομίζουμε πως πρέπει να εμβαθύνουμε.

Οι φοιτητικές (και Καθηγητικές εμφανείς ή μη!) παρατάξεις και οι όπισθεν ή έμπροσθεν αυτών κομματικές οργανώσεις, “εργάζονται”/επιβάλλονται παλαιόθεν, [εδώ http://www.lamprakides.gr/blog/?p=3914 σχετικό για την ΕΚΟΦ/Εθνική Κοινωνική Οργάνωσις Φοιτητών, αυτή η αντιπαράθεση Δεξιάς-Αριστεράς συνεχίζεται ως φάρσα/ταγκό για δύο εγκληματίες^(*)] εντός των Πανεπιστημίων, με το αζημίωτο της πολιτικής καριέρας στον στίβο του Αντι-προσωπευτικού Κοινοβουλευτισμού, σήμερα Κατοχικού.

Ο Αντι-προσωπευτικος Κοινοβουλευτισμός έχει ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ σε όλες τις πτυχές της κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας (Συνδικαλισμό, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Δικαιοσύνη/σχόλιο και link εντός του σχολίου για άνοιγμα εδώ https://greek-market-research.com/article/synantisi-dikaston-kai-eisaggeleon-me-tin-igesia-toy-ypoyrgeioy-dikaiosynis/ , Επιστημονικά Σωματεία κλπ), παραμερίζοντας σε βάθος και εκτατικά κάθε δυνατότητα Δημοκρατίας.

Στα Πανεπιστήμια, αυτή η ΕΠΙΒΟΛΗ, αφορά ΟΛΕΣ τις Πανεπιστημιακές ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ (Διδασκαλία, Έρευνα, Φοιτητικές Εκδηλώσεις, Σύνδεση με την Εργαζόμενη και την Επιχειρηματική Κοινωνία, Επιστημονική Συμμετοχή στις οικονομικοπολιτικοκοινωνικές εξελίξεις, κλπ).

Στην τελική, «στα τέτοια» (τα ανύπαρκτα) ΟΛΩΝ των πολιτευομένων, οτιδήποτε εκτός πολιτικής καριέρας, ακόμα και αν αυτό το οτιδήποτε(πχ λέμε τώρα, δημοκρατικά οργανωμένο αντιστασιακό-απελευθερωτικό μέτωπο) αφορά την Γερμανοχρεοκρατική Κατοχή.

Βέβαια, Φοιτητικές παρατάξεις, κομματικές οργανώσεις, Πολιτευόμενοι, αντιμνημονιακοί μάλιστα, απαντούν γι’ αυτή την ΚΑΤΟΧΗ: “Φταίει ο Καναπές”!

Ασχέτως αν αυτός ο “Καναπές” είναι αποτέλεσμα ενός άλλου καναπέ. Αυτού, της Αντί-Δημοκρατικής περιθωριοποίησης των πολιτών από τους επιδέξιους κώλους του Κατοχικού Αντιπροσωποκοινοβουλευτικού, ΚΑΝΑΠΕ.

Σε τυχόν ενόχληση από τον δαίμονα της αθυροστομίας, επισημαίνουμε, πως αυτή δεν είναι παρά χάδι σε Ρινόκερο και ψιθύρισμα σε αυτί βαρήκοης Εισαγγελικο-Δικαστικής Αφασίας.

(*) ως προς την αριστερή εγκληματικότητα στα πανεπιστήμια από αυτό εδώ https://slpress.gr/politiki/to-chroniko-tis-katalysis-toy-asyloy-apo-ti-giannakoy-kai-ti-diamantopoyloy-stin-kerameos/ το άρθρο του κου Β. Ασημακόπουλου: “Η υπαρκτή Αριστερά αδυνατεί να υπερασπιστεί πειστικά το πανεπιστημιακό άσυλο στην ελληνική κοινωνία. Κι αυτό για δύο βασικούς λόγους. Η κινηματική εκδοχή της προχώρησε πολλές φορές στην καταχρηστική άσκηση και ουσιαστικά στην κατάλυση του ασύλου, με πρακτικές βίας…“.

Οθων Κουμαρέλλας, 11 Αυγούστου 2019

Όπως είχε προαναγγείλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατάργησε το πανεπιστημιακό άσυλο. Επειδή ο καθένας μπορεί να έχει διαφορετικά πράγματα στο μυαλό του για το τι είναι το πανεπιστημιακό άσυλο, ας δούμε τι προβλέπει το ελληνικό σύνταγμα με το άρθρο 16: «Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα».

Πιο συγκεκριμένα με βάση το νόμο, που ίσχυε μέχρι πριν λίγο,αλλά και τα διεθνώς ισχύοντα σε δημοκρατικές χώρες: «Το πανεπιστημιακό ή ακαδημαϊκό άσυλο χαρακτηρίζει την ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία, την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους καθώς και την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία. Το άσυλο καλύπτει όλους τους χώρους του ιδρύματος στους οποίους γίνεται εκπαίδευση και έρευνα…».

Με την τραυματική εμπειρία του μετεμφυλιακού κράτους, και κυρίως της Χούντας, όπου τα πανεπιστήμια (κυρίως η Νομική Σχολή Αθηνών και το Πολυτεχνείο) αναδείχθηκαν ως οχυρά αντίστασης και αγώνα για τη δημοκρατία, για να κατασταλούν με αιματηρή βία, το πανεπιστημιακό άσυλο συνδέθηκε αποκλειστικά με τη δυνατότητα εισόδου, ή μη, της αστυνομικής δύναμης στους πανεπιστημιακούς χώρους.

(more…)

Σχόλιο G-M-R: Ακολουθεί αντί σχολίου (στα comments), επίσης κρίσιμη καταγγελία σχετιζόμενη με τις σημαντικές – κρίσιμες παρατηρήσεις του άρθρου.

του Οθ. Κουμαρέλλα, 29–7–2018

Πέραν της κυβερνητικής προσπάθειας για επικοινωνιακή διαχείριση των εξελίξεων σε σχέση με την τραγωδία που εκτυλίχθηκε στην Ανατολική Αττική την περασμένη Δευτέρα, παρατηρούμε, ότι από όλες τις πλευρές, της έντυπης και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας συμπεριλαμβανομένης, να γίνεται μια ύποπτη προσπάθεια συσκότισης των πραγματικών περιστατικών που οδήγησαν στην ασύλληπτη τραγωδία των 88 (μέχρι τώρα) νεκρών και την καταστροφή χιλιάδων περιουσιών.

Διότι μόνο προσπάθεια συσκότισης των πραγματικών περιστατικών εξηγεί το γιατί δεν επικεντρώνεται η ενημέρωση στο τι ακριβώς συνέβη το κρίσιμο χρονικό διάστημα, από τη στιγμή που ξέσπασε η φωτιά στη Νταού, μέχρι που αυτή υπερπήδησε τη λεωφόρο Μαραθώνος και κατέκαυσε το Μάτι.

Αντίθετα, όλη η συζήτηση εξαντλείται, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, στο δράμα των πληγέντων, στον αβάστακτο πόνο των συγγενών, στην αγωνία για τους αγνοούμενους και εν τέλει στην ανακάλυψη του ενόχου. Τις ασύμμετρες απειλές, τους ενδεχόμενους εμπρηστές, την αυθαίρετη δόμηση.

(more…)

του ‘Οθωνα Κουμαρέλλα, 20/4/2018

(στο κείμενο υπάρχουν σημειώσεις (χρώματα,κλπ) της ιστοσελίδας μέχρι να απαντηθούν ορισμένα ερωτηματικά)

Μολονότι ήδη από το 1997 όταν προετοιμάζονταν η ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ κάποιο λίγοι «γραφικοί» προειδοποιούσαμε για τα ολέθρια αποτελέσματα που θα συνεπάγονταν για τη χώρα μας αυτή η ένταξη, ουδείς άλλος έδινε σημασία. Το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και των ίδιων των πολιτών, μεθυσμένο από την προοπτική μιας υποσχόμενης σύγκλισης με τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης και τον περίπου αναπόδραστο ευδαιμονισμό που αναμένονταν, ούτε καν ήθελε να ακούσει τις λίγες φωνές της λογικής.

Τα αποτελέσματα όμως της «απρονοησίας» να παραδοθεί η νομισματική κυριαρχία της χώρας μας στην ευρωένωση, ήλθαν πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα μπορούσε κανείς να αναμένει και αφορούσαν πρωταρχικά στο εθνικό χρέος, την ανεξέλεγκτη διόγκωσή του σε ελάχιστο χρονικό πλαίσιο και τη συνεπαγόμενη χρεοκοπία του 2010.

(more…)

του Οθωνα Κουμαρέλλα, 16/4/2018

Η «συμμορία των προθύμων» με ένα εντυπωσιακό σόου «πυροτεχνημάτων», το Σάββατο 14 Απριλίου 2018, θέλησε να δηλώσει την παρουσία της στον χαμένο -προσώρας- γι’ αυτήν πόλεμο στη Συρία.

Ένα σόου προανάκρουσμα για το τι πρόκειται να συμβεί σε λίγο, όταν ο συριακός στρατός ξεκινήσει την εκκαθαριστική επιχείρηση κατά της Αλ Κάιντα, της Αλ Νούστρα και των άλλων «ιεραπόστολων» της δυτικής εκδοχής της δημοκρατίας, στο Ιντλίμπ.

Εκεί στο Ιντλίμπ θα «ανακαλυφθούν» όλα τα «χημικά» του κόσμου. Όχι μόνο του Άσσαντ, αλλά και του… Μιλόσεβιτς, του Σαντάμ, του Καντάφι, τα πυρηνικά του Κιμ και πάει λέγοντας…. Ίσως να ανακαλυφθούν και κάποιοι ξεχασμένοι… Βιετκόνγκ να… απειλούν την υπερδύναμη….

Εκεί στο Ιντλίμπ θα δοθεί η μάχη των μαχών και το αποτέλεσμα θα κριθεί στο 90’.

Εκεί στο Ιντλίμπ θα δοκιμαστούν οι αντοχές όλων και η διεθνής ειρήνη.

(more…)

του Όθωνα Κουμαρέλλα*, 23-2-2018

Ο ρόλος της Τουρκίας

Πολλοί διαβλέπουν μέσω των εξελίξεων των πολεμικών επιχειρήσεων στη Συρία, σημαντικές επιπτώσεις και στη διαμόρφωση της κατάστασης στα εθνικά μας λεγόμενα θέματα.

Όπως πολύ σωστά αναφέρει σε άρθρο του ο Ανδρέας Ζαφείρης, -με τον οποίο διαφωνώ εν μέρει στην ανάλυση, συμφωνώντας όμως στο δια ταύτα- οι στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ στη Συρία ήταν ο «de facto κατακερματισμός της χώρας, με την ανάληψη του ελέγχου του συριακού εδάφους ανατολικά του Ευφράτη, ο έλεγχος των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη βορειοανατολική Συρία, η στήριξη των επιχειρήσεων του Ισραήλ εναντίον του Ιράν και της Χεζμπολάχ στο Λίβανο και τη Συρία και η υποβάθμιση του ρόλου της Ρωσίας στη περιοχή».

Ο σχεδιασμός αυτός των Αμερικανών απέτυχε οικτρά με επικράτηση τόσο του Άσαντ, όσο και της Ρωσίας επί του πεδίου, ενώ φαίνονται ανίκανοι να υπερασπιστούν τους -μέχρι τώρα- «συμμάχους» τους Κούρδους. Οι επιχειρήσεις που διεξάγονται πλέον στα μέτωπα έχουν εκκαθαριστικό χαρακτήρα με κατίσχυση των συριακών κυβερνητικών δυνάμεων. Έτσι είναι λογικό για τους Κούρδους να στραφούν προς τον Άσαντ για λόγους στοιχειώδους αυτοσυντήρησης, τώρα που η Τουρκία εισέβαλλε στη Β. Συρία (περιοχή της Αφρίν), προκειμένου να εμποδίσει τη δημιουργία ανεξάρτητου κουρδικού κρατιδίου στα νότια σύνορά της. Ο στόχος της Άγκυρας είναι συγκεκριμένος, αλλά η εμπλοκή των συριακών κυβερνητικών δυνάμεων φαίνεται να την εξυπηρετεί σε μια σταδιακή απεμπλοκή από ένα μέτωπο με παρακινδυνευμένη την κατάληξή του.

(more…)

του Οθων. Κουμαρέλλα, 27-1-2018

Όχι, δεν θα πάω, επειδή φοβάμαι μήπως γειτονικοί λαοί μου κλέψουν το όνομα και την ιστορία μου. Αυτά είναι αδιαμφησβήτητα και δεν κινδυνεύουν, εάν εγώ τα σέβομαι και τα τιμώ. Αποτελούν τη συλλογική ψυχή μου, το ίδιο μου το «είναι». Κανείς δεν μπορεί να τα απειλήσει, ή να τα καπηλευτεί, εάν εγώ ο ίδιος δεν τους δώσω το δικαίωμα και τον χώρο για να με αμφισβητήσουν.

Όχι, δεν θα πάω επειδή φοβάμαι μήπως κάποιοι αδύναμοι εκεί στο βορρά προσπαθούν να βρουν μια βάση, ένα πάτημα, για να υπάρξουν ως ξεχωριστό κράτος και η αγωνία τους να εξαφανιστούν τους οδηγεί να συμπεριφέρονται αλυτρωτικά.

Όχι δεν θα πάω γιατί αρνούμαι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού στον οποιονδήποτε. Αρκεί να μην αμφισβητείται το δικό μου αντίστοιχο δικαίωμα. Και αυτό μόνο ο ίδιος εγώ μπορώ να το αμφισβητήσω, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο σε αυτούς που έχουν συμφέρον!

Όχι, δεν θα πάω επειδή εχθρεύομαι οποιονδήποτε από τους γειτονικούς λαούς, που για αιώνες ο ελληνισμός επιβίωνε μαζί τους ειρηνικά και αποτελούσε για όλους το παράδειγμα.

Όχι, δεν θα πάω απλά για να διαμαρτυρηθώ για τις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή, αν και αυτός θα ήταν κάποιος λόγος.

(more…)

του Όθωνα Κουμαρέλλα, 20-1-2018

Η έννοια του Νόμου και της εφαρμογής του

Όπως έχει τονιστεί από πολλές πλευρές (και από τον γράφοντα επανειλημμένως), μια Κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κοινά αποδεκτούς κανόνες συμπεριφοράς από τα μέλη της. Κανόνες που συγκροτούν ένα «Κοινωνικό» Συμβόλαιο και που στη πράξη είναι περιοριστικοί της «απόλυτης» ελευθερίας του ατόμου και επιβάλουν τη συνύπαρξη του «Εγώ» με το «Εμείς».

Οι κανόνες αυτοί προκύπτουν από της ανάγκες της συμβίωσης των μελών της ομάδας και αποτελούν εν πολλοίς το συνολικό Νομοθετικό πλαίσιο με βάση το οποίο λειτουργούν τα κράτη, τα οποία στη πράξη είναι θεσμικές οντότητες που εκπροσωπούν και εκφράζουν μια οργανωμένη κοινότητα ανθρώπων στον ιστορικό χρόνο, σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή (χώρα), που τους χαρακτηρίζουν κοινά γνωρίσματα, όπως γλώσσα, θρησκεία, παραδόσεις κτλ. και τελικά σχετικά «κοινά» συμφέροντα. (Μολονότι στην πράξη οι παραγωγικές σχέσεις μεταξύ των παραγωγικών δυνάμεων κάθε άλλο παρά κοινά συμφέροντα καθορίζουν).

Οι Νόμοι λοιπόν που διέπουν τη λειτουργία μιας κοινωνίας τέτοιας, σε μια συγκεκριμένη χώρα και ιστορική περίοδο, αντικατοπτρίζουν σε ένα μεγάλο βαθμό αυτά τα κοινά γνωρίσματα και έρχονται να εξυπηρετήσουν τα υποτιθέμενα «κοινά» συμφέροντα.

(more…)

Του Οθωνα Κουμαρέλλα, 3 Ιανουαρίου 2018

Ορισμένοι ισχυρίζονται, ότι πλέον η κατάσταση στον κόσμο έχει ριζικά τροποποιηθεί και τα «κλασσικά» εργαλεία ανάλυσης του γεωπολιτικού στάτους είναι ανεπαρκή να εξηγήσουν τις νέες προκλήσεις στον καιρό μας. Ο νέος καθοριστικός παράγων αναδεικνύεται, σύμφωνα με αυτήν την άποψη, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, που ισχυροποιήθηκε την περίοδο της «παγκοσμιοποίησης». Φαίνεται, ότι όντως καινούργιες παράμετροι έχουν σταδιακά παρεισφρήσει στο «σύστημα» και αλλάζουν την εικόνα που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε. Με τη «γεωοικονομία» να διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο και να επηρεάζει βαθιά τη λήψη των αποφάσεων και στο πλαίσιο της γεωστρατηγικής.

Έτσι, δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν, ότι σε αυτήν την κρίσιμη εποχή που ζούμε, η γεωπολιτική δίνει σταδιακά τη θέση της στην γεωοικονομία με μια «άτυπη» ομάδα συντονισμού των δράσεων όλων των διεθνών παικτών αποτελούμενη από το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου, αλλά και τις περίφημες «αγορές» κτλ, να αναλαμβάνουν ολοένα και σπουδαιότερο ρόλο. Ενώ διεθνείς συμφωνίες έρχονται να εξασφαλίσουν σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες πρωτόγνωρα προνόμια σε σχέση με τις κρατικές νομοθεσίες. Και σ’ αυτούς ακριβώς τους «θεσμούς» μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς το «μακρύ χέρι» του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Φυσικά και χωρίς «συμμαχικές» κυβερνήσεις σε μεγάλες χώρες όπως ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Γερμανία κτλ, που αντιλαμβάνονται τα συμφέροντά τους με συγκεκριμένο τρόπο, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το παράγωγο παγκόσμιο δίκτυο του δεν θα αποκτούσε τη δύναμη που έχει.

(more…)