Δημ. Χατζηδημητρίου, 1 Ιουνίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

«Οι λέξεις είναι τα πάντα» συνήθιζε να λέει ο Ναπολέων, ο οποίος δεν ήταν μόνο στρατιωτική ιδιοφυΐα, αλλά και μέγας τακτικιστής και χειραγωγός της βούλησης των ανθρώπων της εποχής του. Οι λέξεις δεν είναι απλοί φθόγγοι ή ιδεογράμματα στη σειρά. Δίνουν ψυχή στα πράγματα, αφηγούνται ιστορίες, επικυρώνουν ή διαστρέφουν ιδέες κι έννοιες κι εντέλει καθιερώνουν αναγκαίους κώδικες επικοινωνίας. Όπως έδειξε η επίσκεψη Τσαβούσογλου στη Θράκη, στην Άγκυρα το γνωρίζουν καλά.

Στην καθημερινότητα μας, λοιπόν, οι λέξεις αποκτούν μια κοινωνική δυναμική, η οποία καθορίζει σχέσεις και καταστάσεις στην ιδιωτική σφαίρα. Στην πολιτική δε, όταν οι λέξεις βγαίνουν περίπατο είναι για να ενοποιήσουν ή να διχάσουν αμετάκλητα. Να προωθήσουν την ειρηνική συνύπαρξη, ή να επιβάλλουν μια κατάσταση ανάγκης, ως τα όρια του ανοικτού πολέμου. Οι λέξεις είναι ένας Ιανός, όπως θα το έλεγε ο Σέρβος γλωσσολόγος Ράνκο Μπουγκάρσκι και εξαρτάται από τους πολίτες-ακροατές τους ποια όψη του θα ήθελαν να δουν να κατισχύει.

Υπό αυτό το πρίσμα έχει σημασία να σταθεί κανείς στις λέξεις που επέλεξε να χρησιμοποιήσει ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, κατά την κυριακάτικη “ιδιωτική επίσκεψη” στην Θράκη, συνοδεία μιας κουστωδίας ομοεθνών του αξιωματούχων και δημοσιογράφων. Η επιμονή να ομιλεί διαρκώς και να αναφέρεται σε “Τούρκους” και “τουρκική κοινότητα” δεν επιβεβαιώνει απλώς την προσήλωσή του σε μια πάγια πολιτική της χώρας του, πριν ακόμη από την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης στην Λωζάννη (24-7-1923), αλλά εισάγει κι ένα νέο στοιχείο στην προβληματική του ζητήματος.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Δημ. Χατζηδημητρίου, 22 Μαρτίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η Ελληνική Επανάσταση, ο απελευθερωτικός αγώνας με έναρξη τον Φεβρουάριο του 1821 από τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, δεν ήταν «μια ανταρσία, μια εξέγερση, μια παρέκβαση συγκυριακή», όπως την ήθελε η οθωμανική/τουρκική ιστοριογραφία της εποχής, ούτε μια τομή-ανατροπή «στον κύκλο δικαιοσύνης και κοινωνικής αρμονίας» της Pax Ottomanica, όπως υποστηρίχθηκε και προβάλλεται οψίμως και από τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν.

Το σχήμα αυτό, όπως αναδύεται από τις δέλτους της οθωμανικής πολιτικής σκέψης, αλλά και τις έγγραφες μαρτυρίες συγκαιρινών της Ελληνικής Επανάστασης Οθωμανών αξιωματούχων, πόρρω απέχει της πραγματικότητας, που είχε επιβάλλει στα Βαλκάνια η Υψηλή Πύλη και η σουλτανική τυραννία. Και δεν είναι παρά μια προσπάθεια να καταδικασθούν και να λοιδορηθούν «τα άτιμα έργα των αχάριστων και μοχθηρών Ρωμιών απίστων».

Από την επαύριον της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως κι έως το τέλος της πρώτης δεκαετίας μετά την αναγνώριση της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, το 1830 με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, στον βαλκανικό και ελλαδικό χώρο σημειώθηκαν 105 εξεγέρσεις, μέσης και υψηλής έντασης, κατά της οθωμανικής κυριαρχίας.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr