Δημ. Χατζηδημητρίου, 22 Μαρτίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η Ελληνική Επανάσταση, ο απελευθερωτικός αγώνας με έναρξη τον Φεβρουάριο του 1821 από τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, δεν ήταν «μια ανταρσία, μια εξέγερση, μια παρέκβαση συγκυριακή», όπως την ήθελε η οθωμανική/τουρκική ιστοριογραφία της εποχής, ούτε μια τομή-ανατροπή «στον κύκλο δικαιοσύνης και κοινωνικής αρμονίας» της Pax Ottomanica, όπως υποστηρίχθηκε και προβάλλεται οψίμως και από τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν.

Το σχήμα αυτό, όπως αναδύεται από τις δέλτους της οθωμανικής πολιτικής σκέψης, αλλά και τις έγγραφες μαρτυρίες συγκαιρινών της Ελληνικής Επανάστασης Οθωμανών αξιωματούχων, πόρρω απέχει της πραγματικότητας, που είχε επιβάλλει στα Βαλκάνια η Υψηλή Πύλη και η σουλτανική τυραννία. Και δεν είναι παρά μια προσπάθεια να καταδικασθούν και να λοιδορηθούν «τα άτιμα έργα των αχάριστων και μοχθηρών Ρωμιών απίστων».

Από την επαύριον της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως κι έως το τέλος της πρώτης δεκαετίας μετά την αναγνώριση της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, το 1830 με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, στον βαλκανικό και ελλαδικό χώρο σημειώθηκαν 105 εξεγέρσεις, μέσης και υψηλής έντασης, κατά της οθωμανικής κυριαρχίας.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr