ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙ Η ΠΑΤΡΙΣ.
Κώσ. Λαπαβίτσα, 24–6-2018
Για να εκτιμήσουμε τη σημασία της συμφωνίας του Γιούρογκρουπ του Ιουνίου του 2018 είναι απαραίτητο να πάμε δυο χρόνια πίσω και να αναφερθούμε πρώτα στη συμφωνία του Μαΐου του 2016. Τότε τέθηκε το πλαίσιο για το ελληνικό χρέος μέσα στο Τρίτο Μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόσφατη συμφωνία του Αλέξη Τσίπρα – αυτή της γραβάτας – είναι απόρροια της προηγούμενης και στην πράξη ακόμη χειρότερη, όπως θα δούμε παρακάτω.
Το Γιούρογκρουπ του Μαΐου 2016
Η συμφωνία του Μαΐου 2016 περιλάμβανε βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Συγκεκριμένα:
- Να βελτιωθεί τεχνικά η σειρά των αποπληρωμών για το χρέος προς το EFSF,
- Να γίνουν τεχνικές αλλαγές στη χρηματοδότηση του EFSF/ESM ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος από πιθανή άνοδο των επιτοκίων και,
- Να μην πληρωθούν τόκοι για το 2017 στο ποσό που είχε χρησιμοποιηθεί για επαναγορά χρέους κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Μνημονίου (ένα μικρό ποσό, λίγο πάνω από 11 δις).
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, επιφανειακά.
του Κώσ. Λαπαβίτσα, 14-3–2018
Ο χρόνος αναμονής για την κυβέρνηση τελείωσε
Μετά τις εκλογές του 2015 η στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα ήταν να παρατείνει τον χρόνο του στην εξουσία αναμένοντας μια αισθητή οικονομική ανάκαμψη. Θα μπορούσε έτσι να πει στις επόμενες εκλογές ότι δεν έκανε ότι είχε υποσχεθεί, αλλά τουλάχιστον έβγαλε τη χώρα από τη κρίση «με την κοινωνία όρθια».
Η στρατηγική αυτή έφτασε στο τέλος της. Το αμέσως επόμενο διάστημα ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να λάβει πολύ δύσκολες αποφάσεις και τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα υπολόγιζε. Το κύριο πρόβλημα του είναι ότι πλέον δεν υπάρχει άλλος χρόνος αναμονής στην οικονομία. Το 2017 έκλεισε με ασθενική ανάπτυξη της τάξης του 1,4%, δηλαδή περίπου τη μισή από αυτή που αρχικά περίμενε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πλήγμα είναι πολύ μεγάλο για τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης.
Πτώση της κατανάλωσης
Πρώτος και κυριότερος λόγος είναι η υποχώρηση της συνολικής κατανάλωσης κατά 0,2%. H ιδιωτική κατανάλωση έμεινε στάσιμη ενώ η δημόσια, δηλαδή οι αγορές αγαθών και υπηρεσιών από το κράτος, μειώθηκε κατά 1,1%. Η στασιμότητα της ιδιωτικής κατανάλωσης οφείλεται στους χαμηλούς μισθούς και τη βαρύτατη φορολογία. Η μείωση της δημόσιας κατανάλωσης οφείλεται στο θηριώδες πρωτογενές πλεόνασμα του κ. Τσακαλώτου. Εν ολίγοις, το τρίτο Μνημόνιο συνέθλιψε την κατανάλωση.
Των Κώστα Λαπαβίτσα & Γιώργου Διαγουρτά, Τετάρτη, 13 Δεκεμβρίου 2017
Η πίεση που δέχεται η κυβέρνηση από τους δανειστές και τις τράπεζες για να προχωρήσουν οι πλειστηριασμοί είναι τεράστια. Ο χώρος για ελιγμούς είναι ελάχιστος και η κυβέρνηση θα πιει το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους. Δυστυχώς τα αποτελέσματα για την οικονομία και την κοινωνία θα είναι βαθιά αρνητικά. Η χώρα βαδίζει και πάλι σε λάθος δρόμο.
Βαθιά και δομική τραπεζική αδυναμία
Η πίεση που δέχεται η κυβέρνηση από τους δανειστές και τις τράπεζες για να προχωρήσουν οι πλειστηριασμοί είναι τεράστια. Ο χώρος για ελιγμούς είναι ελάχιστος και η κυβέρνηση θα πιεί το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους. Δυστυχώς τα αποτελέσματα για την οικονομία και την κοινωνία θα είναι βαθιά αρνητικά. Η χώρα βαδίζει και πάλι σε λάθος δρόμο.
Τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας δείχνουν ότι τον Ιούνιο του 2017 οι ελληνικές τράπεζες είχαν συνολικά 45% του ενεργητικού τους σε προβληματική κατάσταση. Είναι τα λεγόμενα Μη Εξυπηρετούμενα Ανοίγματα (ΜΕΑ) που είτε δεν εξυπηρετούνται καθόλου, είτε η εξυπηρέτησή τους είναι εξαιρετικά επισφαλής. Πρόκειται για εξωπραγματικό μέγεθος. Δεν υπάρχει τραπεζικό σύστημα παγκοσμίως το οποίο να μπορεί να λειτουργήσει κανονικά με μια τέτοια τρύπα στον ισολογισμό του.
Η κεφαλαιακή επάρκεια των ελληνικών τραπεζών εμφανίζεται ισχυρή, αλλά τα φαινόμενα απατούν. Ο κίνδυνος εσπευσμένης ανακεφαλαιοποίησης λόγω των προβληματικών δανείων ελλοχεύει. Στα προβληματικά δάνεια πρέπει να προστεθεί και η μεγάλη έλλειψη ρευστότητας, δεδομένου ότι οι τράπεζες έχουν χάσει περίπου τις μισές τους καταθέσεις από την αρχή της κρίσης.
Kώστας Λαπαβίτσας , Κυριακή, 26 Νοεμβρίου 2017
Οικονομική στασιμότητα, κοινωνική ανισότητα, πολιτική χρεοκοπία
Ο ακριβέστερος χαρακτηρισμός της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας είναι η σταθερότητα του νεκροταφείου. Μόλις στις 20 Νοεμβρίου, για παράδειγμα, η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ότι ο κύκλος εργασιών της βιομηχανίας μειώθηκε κατά 0,8% τον Σεπτέμβριο. Ο δείκτης υποχωρεί εδώ και περίπου ένα εξάμηνο. Η πολυθρύλητη βιομηχανική ανάκαμψη, στην οποία τόσες κυβερνητικές ελπίδες ακούμπησαν στο τέλος του 2016 και τις αρχές του 2017, απλώς δεν υπάρχει.
Εύκολα θα μπορούσε κανείς να παραθέσει πλήθος άλλων δεικτών, όπως για τις λιανικές πωλήσεις, τις εξαγωγές και εισαγωγές, τις επενδύσεις, την κατανάλωση, και ούτω καθεξής, αλλά δεν συντρέχει λόγος. Η πραγματικότητα είναι προφανής και είναι αυτή ακριβώς που οποιοσδήποτε λογικός οικονομολόγος θα προέβλεπε ήδη από το 2013-14. Η ελληνική οικονομία έχει σταθεροποιηθεί σε σχέση με το 2009-10, χωρίς να διαφαίνεται καμία σημαντική δυναμική ανάπτυξης.
Μεγάλα κοινωνικά στρώματα έχουν εξουθενωθεί και αποδέχονται καρτερικά την κατάσταση. Η κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα το 2015 σκότωσε την ελπίδα για τα λαϊκά, τα εργατικά, τα αγροτικά και τα μικρομεσαία στρώματα. Με κανένα τρόπο όμως δεν συναινούν σε ό, τι συμβαίνει, όπως δείχνει η εξαιρετική τελυταία έρευνα της Public Issue. Αποδέχονται τη μνημονιακή πραγματικότητα χωρίς να αντιδρούν δυναμικά, αλλά δεν συναινούν και έχουν βουβή αποστροφή. Το παράδοξο αυτό έχει μεγάλη σημασία για τις πολιτικές εξελίξεις.
του Κώστα Λαπαβίτσα, 23/11/2017
Το προσχέδιο προϋπολογισμού που μόλις κατέθεσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος περιέχει τα εξής στοιχεία για το Δημόσιο Χρέος:
Το Χρέος της Κεντρικής Διοίκησης – η σημαντικότερη μορφή του Δημοσίου Χρέους – αυξήθηκε από 321 δις το 2015 στα 326 δις το 2016 και προβλέπεται να φτάσει τα 335 δις το 2017 και τα 345 δις το 2018. Πρόκειται για άλμα 7,5%.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την ιλαρή – και συνάμα τραγική – πλευρά του θέματος, δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα «διέγραφε» αυτό το χρέος τον καιρό της «ριζοσπαστικής» του επέλασης προς την εξουσία. Γιατί το διογκώνει εντυπωσιακά;
Στο προσχέδιο του καλού υπουργού αναφέρεται ότι το 2017 η Ελλάδα ήδη δανείστηκε 7,7 δις από τον ESM, μετά την δεύτερη αξιολόγηση, και θα δανειστεί άλλα 5,5 δις, μετά την ολοκλήρωση της τρίτης. Το συνολικό ποσό των 13,2 δις θα χρησιμοποιηθεί για να σχηματισθούν ταμειακά διαθέσιμα ασφαλείας (cash buffer). Η ίδια διαδικασία θα ακολουθηθεί και το 2018 και τα συνολικά διαθέσιμα μπορεί να ξεπεράσουν τα 20 δις.
ΣΧΟΛΙΟ G-M-R: Ο κος Κώστας Λαπαβίτσας τεκμηριώνει την απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας με οικονομικούς όρους, τον ευχαριστούμε και σας ενημερώνουμε σχετικά.
Στα πλαίσια της ολιστικής αντιμετώπισης του θέματος, συνεισφέρουμε με την τεκμηρίωση πως, η απώλεια ονομάζεται “αφαίρεση εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας μέσω, ΔΟΛΙΑΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ, εκβιασμών, αντιποίνων, εξαγορών, παντός τύπου κατασκοπειών και λοιπών σχεδιασμένων εντός και εκτός Ελλάδος δολοπλοκιών, καταπατήσεων όρκου καθήκοντος, σκοπίμων παραλείψεων, περιλαμβανομένης και της εσχάτης προδοσίας από Έλληνες πολίτες φυσικά”.
Ακολουθεί η σχετική τεκμηρίωση στα παρακάτω link:
https://greek-market-research.com/article/σύνταγμα-όρκος-μνημονιακή-πολιτική-π/
https://greek-market-research.com/article/χρεοκρατία-και-πως-οικοδομείται-απελ/
https://greek-market-research.com/article/ο-διεθνισμός-των-αριστερών-μκο-και-όχ/
======================================================
Η αδιαμφισβήτητη γερμανική κυριαρχία συνοδεύεται με απώλεια της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Είναι κοινή μας άποψη ότι οι παρεμβάσεις των μνημονίων δεν βοήθησαν το χρέος και το επιδείνωσαν. Δεν βελτιώθηκε η ανταγωνιστικότητα της χώρας μας ούτε και η δομή της οικονομίας. Οι βραχυπρόθεσμοι στόχοι του προγράμματος επιτεύχθηκαν, δηλαδή δεν έχουμε τα ελλείμματα του 2010, αλλά αυτό έγινε λόγω της φτώχειας που επιβλήθηκε στη χώρα. Η οικονομία συνεχίζει να έχει χαμηλή ανταγωνιστικότητα και χαμηλή παραγωγικότητα, χωρίς να έχει αλλάξει η δομή της.
Το γεγονός ότι ο κ. Χιόνης κι εγώ προερχόμαστε από πολύ διαφορετικές πλευρές του πολιτικού φάσματος δεν μας εμποδίζει να συμφωνούμε για το βασικό οικονομικό πρόβλημα της χώρας και ορισμένα από τα βασικά βήματα που χρειάζεται να γίνουν, όπως τόνωση ζήτησης, αύξηση ρευστότητας, πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων που θα οδηγήσει σε άνοδο της ανταγωνιστικότητας. Χρειαζόμαστε επίσης μια νέα σχέση του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, πράγμα που απαιτεί στοχευόμενη βιομηχανική παραγωγή με κλαδική διάσταση και άνοδο παραγωγικότητας.
Η δική μου θέση είναι υπέρ της κοινωνικής ανατροπής και της αλλαγής της κοινωνικής ισορροπίας υπέρ της εργασίας και κατά του κεφαλαίου. Τα βήματα που προτείνω μπορούν να οδηγήσουν σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλά συμφωνούμε ότι η πορεία θα έχει και πατριωτική διάσταση. Θα πρέπει να υπάρξει εθνική ανασύνταξη με βάση τη λαϊκή κυριαρχία. Το εργατικό και λαϊκό στοιχείο πρέπει να γίνει ηγέτης της κοινωνίας και της χώρας.
Όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν ούτε μέσα στα μνημόνια, ούτε μέσα στην ΟΝΕ. Υπάρχει συγκεκριμένη πρόταση, η οποία έχει κατατεθεί, για την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, γνωρίζουμε πως να το κάνουμε. Απαιτείται επίσης σύγκρουση και ειδική σχέση της Ελλάδας με την ΕΕ. Δεν πρόκειται να απομονωθούμε, αλλά να βάλουμε τη χώρα σε άλλο δρόμο στην Ευρώπη. Το να φύγουμε από την ΟΝΕ και να μπούμε σε μια νέα ειδική σχέση με την ΕΕ δεν είναι θέμα ιδεολογίας, αλλά μιας άλλης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής για ολόκληρη την Ευρώπη.
An interview with Costas Lapavitsas
Syriza continues to oversee the implementation of austerity. But all is not hopeless in Greece.
In Greece, it’s not quite accurate to talk about the “rise and fall” of the left-wing party Syriza. “Rise and plateau” would be more fitting.
Syriza came to power in January 2015 promising to confront the “troika” — the European Commission, the European Central Bank, and the International Monetary Fund — to secure an exit from the Greek debt crisis and end the austerity under which Greeks were suffering. Thus commenced five months of high-drama negotiations that culminated in a national referendum in which the Greek people said a resounding “no” — “Oxi” — to the deal offered by the troika.
Yet in the face of this historic response, Syriza prime minister Alexis Tsipras went towards the creditors, signing a third memorandum resigning the country to ever deeper austerity and mounting privatizations.
Tsipras’s unprecedented capitulation was followed by another: his decision to stay in power to implement the terms of the memorandum. To many, Syriza’s rapid climb to state power, its tough talk in negotiations, and its feints towards “Grexit” signaled an acceleration of the class struggle in Greece. Its capitulation proved an abrupt end to that feverish process. Now the party lumbers on, zombie-like, dully implementing anti-worker and anti-left measures of historic magnitude.
Costas Lapavitsas accompanied every step of this dizzying process as an MP for Syriza and a member of the Left Platform, a bloc within the party that called for exit from the European Monetary Union and the preparation of the Greek people for confrontation with international creditors. Had the Left Platform won the strategic and political argument in Syriza, Greece likely would have gone down a very different path.
Today neither Lapavitsas nor the Left Platform continue to be part of Syriza. Yet Lapavitsas has not relinquished the Left Platform’s central assertion: that the subjection of Greece’s working class is not inevitable.
Here, George Souvlis, a PhD candidate in history at the European University Institute in Florence, and Petros Stavrou, a former Syriza adviser and current member of the radical left initiative ARK, speak with Lapavitsas for Jacobin about Syriza’s government, the struggle against austerity across Europe, and the prospects for reviving the Greek left.
Συνέντευξη του κ. Κώστα Λαπαβίτσα στον δημοσιογράφο Γιώργο Ψάλτη στο ραδιόφωνο του Real FM,
Πέμπτη, 3 Αυγούστου 2017
Συζητάμε με το Γιώργο Ψάλτη στον “αέρα”, Real Fm 98,4
Στην Βουλή σήμερα δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Πρέπει να ακουστεί επειγόντως μια αντιπολιτευτική – κριτική φωνή για το καλό της χώρας ολόκληρης.
Αυτό που με ενδιαφέρει δεν είναι η εκλογική συγκόλληση, δηλαδή να κατέβουν σε επερχόμενες εκλογές διάφορα πολιτικά κόμματα μαζί, μόνο και μόνο για να πάρουν ψήφους.
Υπάρχει ανάγκη να δημιουργηθεί ένας νέος Μετωπικός Φορέας.
Γίνονται σοβαρές διεργασίες. Προέχει να καταλάβουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι την ευρύτητα αυτού του πράγματος. Υπάρχουν μεγάλα κομμάτια του λαού που είτε συμφωνούν με τις εναλλακτικές προτάσεις είτε όχι, θέλουν να δουν μια τέτοια ενωτική παρουσία.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ LINK: http://costaslapavitsas.blogspot.gr/2017/08/real-fm-984.html
Του Κώστα Λαπαβίτσα, Κυριακή, 30 Ιουλίου 2017
Πανηγυρίζει η κυβέρνηση γιατί με την επιτυχημένη έκδοση του νέου πενταετούς ομολόγου επιστρέφουμε στην «κανονικότητα». Η αντιπολίτευση, κάνοντας άσφαιρη κριτική, διατείνεται ότι πρόκειται απλώς για επιστροφή στην εποχή Σαμαρά. Στην πραγματικότητα σύσσωμο το μνημονιακό στρατόπεδο πανηγυρίζει τον θρίαμβό του. Αλλά η «κανονικότητα» που ήδη διαμορφώνεται είναι πολύ σκληρή και καθόλου αυτό που οι πολιτικοί φαντάζονται.
Χορηγός των τραπεζών και των φαντ ο ελληνικός λαός
Τα δεδομένα του ομολόγου, όπως τουλάχιστον έγιναν γνωστά, έχουν ως εξής. Η Ελλάδα άντλησε 3 δισ. ευρώ, με συνολικές προσφορές αγοράς πάνω από 6,5 δισ. και απόδοση για τους αγοραστές 4,625%. Από τα 3 δισ. που αντλήθηκαν, περίπου τα 1,6 δισ. ήταν σε ανταλλαγή ομολόγων που είχαν εκδοθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά το 2014 με ημερομηνία λήξης το 2019. Τα υπόλοιπα 1,4 δισ. ήταν «νέο χρήμα».
Σημασία έχει και το ποιος αγόρασε τα ομόλογα. Από τα 1,6 δισ. που ανταλλάχθηκαν, περίπου τα τρία τέταρτα προήλθαν από την Εθνική, την Alpha και την Eurobank. Τα υπόλοιπα ήταν στην κατοχή διαφόρων διεθνών φαντ και ασφαλιστικών εταιρειών. Από τα 1,4 δισ. του «νέου χρήματος», άνω του 80% προήλθε από διάφορα φαντ, τα οποία στη μεγάλη πλειονότητά τους ήταν αμερικανικά και βρετανικά (44% και 26% των αγοραστών, αντιστοίχως).
Οι περιβόητες αγορές ομολόγων διαφέρουν πολύ από τις αγορές της καθημερινής ζωής. Πρόκειται για έναν σχετικά στενό κύκλο ανθρώπων που συνήθως γνωρίζονται μεταξύ τους και έχουν άμεση επαφή με τους πολιτικούς και τους ισχυρούς του χρήματος. Αυτοί «προετοιμάζουν» την έκδοση ομολόγων με συνεχείς επαφές και διαβουλεύσεις.
Η επιτυχία της νέας έκδοσης απαιτούσε καταρχήν προετοιμασία για την ανταλλαγή των ομολόγων Σαμαρά που βρίσκονταν στην κατοχή των ελληνικών τραπεζών. Δεν θα πρέπει να έχουν παράπονο οι τράπεζες. Τα ομόλογά τους ανταλλάχθηκαν στην τιμή των 102,6 ευρώ για κάθε 100, δηλαδή έλαβαν ένα δώρο 2,6% στο ποσόν που διέθεσαν.
Αν προσθέσουμε και τη μεγαλύτερη διάρκεια ζωής (5 έτη, ενώ για τα ομόλογα που επιστράφηκαν απέμεναν μόνο 2 έτη μέχρι το 2019), το κέρδος για τους ισολογισμούς των τραπεζών ήταν τελείως άκοπο και καθόλου αμελητέο. Ευγενικός χορηγός ο ελληνικός λαός, με επικεφαλής την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που πονάει όταν εφαρμόζει τα μνημόνια.
Παραπονεμένα δεν θα πρέπει να είναι ούτε τα αμερικανικά και βρετανικά φαντ που πρόσφεραν τον κύριο όγκο του «νέου χρήματος». Η απόδοση του 4,625% ήταν υψηλότατη για τις σημερινές συνθήκες της αγοράς. Το αντίστοιχο ισπανικό ομόλογο έχει απόδοση 0,3% και το πορτογαλικό 1,2%, για να μην αναφέρουμε το γερμανικό που έχει -0,2%.
Από Κώστας Λαπαβίτσας – 01/07/2017
Δύο ιταλικές τράπεζες, μια Τραπεζική Οδηγία.
Στις 23 Ιουνίου 2017 η ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι δύο ιταλικές τράπεζες, η Βένετο Μπάνκα και η Μπάνκα Ποπολάρε ντι Βιτσέντζα, ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης λόγω κεφαλαιακής ανεπάρκειας. Το Ενιαίο Συμβούλιο Εξυγίανσης (ΕΣΕ), δηλαδή ο ευρωπαϊκός μηχανισμός εξυγίανσης τραπεζών που ιδρύθηκε μετά την κρίση της Ευρωζώνης, αποφάνθηκε ότι οι δυο τράπεζες δεν ικανοποιούν τους όρους «εξυγίανσης», όπως αυτοί ορίζονται από την Τραπεζική Οδηγία της ΕΕ του 2014, τον θεμέλιο λίθο της τραπεζικής ενοποίησης στην Ευρώπη.
Ο όρος που δεν ικανοποιούσαν οι δύο τράπεζες ήταν ότι δεν αποτελούσαν «συστημικό» κίνδυνο για τραπεζικό σύστημα. Εφόσον δεν υπήρχε τέτοιος κίνδυνος, το θέμα τους ανήκε στη δικαιοδοσία του ιταλικού κράτους και όχι του ΕΣΕ, όπως και πάλι προβλέπει η Οδηγία. Αυτό σημαίνει ότι θα γινόταν «εκκαθάριση» με βάση την ιταλική νομοθεσία και όχι «εξυγίανση».
Πάραυτα παρενέβη το ιταλικό κράτος. Στις 24 Ιουνίου η Ιντέζα Σαν Πάολο, η μεγαλύτερη τράπεζα λιανικής στη Ιταλία, απέκτησε όλα τα «καλά» δάνεια των δύο τραπεζών στην τιμή του ενός (1) ευρώ. Απέκτησε επίσης τον Αναβαλλόμενο Φόρο των άλλων δύο. Για να σηκώσει αυτά τα βάρη, η Ιντέζα θα λάβει από το κράτος σχεδόν 5 δις ευρώ. Για να αντιμετωπιστούν τα υπόλοιπα, «κόκκινα», δάνεια των δύο τραπεζών θα υπάρξει διαγραφή του κεφαλαίου, καθώς και των «κατώτερων» (junior) ομολόγων που έχουν εκδώσει. Το ιταλικό κράτος θα διαθέσει επίσης άλλα 12 δις ευρώ για οποιεσδήποτε περαιτέρω ζημίες. Οι κάτοχοι των «ανώτερων»(senior) ομολόγων των δύο τραπεζών δεν θα έχουν καμία επίπτωση.
Όλα εξαιρετικά καμωμένα και όπως επιτάσσει το γράμμα της Τραπεζικής Οδηγίας στο δρόμο για την τραπεζική ενοποίηση της Ευρώπης. Μόνο που η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη και ακριβώς αντίθετη με το πνεύμα της Οδηγίας.