Λουκάς Αξελός, 30 Δεκ. 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Ο “Γατόπαρδος” ολοκληρώθηκε το 1956. Σχολιάζοντας την δράση αλλά και την στάση του νεαρού αριστοκράτη (“δεξιού” υπό μίαν έννοια) Τανκρέντι, ο Τζουζέπε Λαμπεντούζα παρατηρούσε πως: «Είχε στρατευθεί στην  επικερδέστατη απόχρωση της “άκρας αριστεράς της άκρας δεξιάς”, εξαίρετο εφαλτήριο που θα του επέτρεπε στη συνέχεια να επιχειρήσει αξιοθαύμαστες και ζηλεμένες ακροβασίες».

Η διαπίστωση αυτή του Λαμπεντούζα θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αφορά την μεμονωμένη περίπτωση ενός αριστοκράτη του 19ου αιώνα, στα χρόνια του Risorgimento, που σχοινοβατεί ανάμεσα στο παλιό καθεστώς και την νέα κατάσταση, με στόχο την δική του επιβίωση ή και της τάξης του, με τέτοιο τρόπο ώστε “όλα να αλλάξουν για να μην αλλάξει τίποτα”.

To 1966 δέκα χρόνια μετά τον “Γατόπαρδο”, ο Θωμάς Γκόρπας, που πιθανόν αγνοούσε παντελώς τον Λαμπεντούζα και το έργο του, έγραψε ένα ποίημα όπου ο συνομήλικος, περίπου, του Τανκρέντι, ο “Γιος του πρώην”, ασκείται σε ένα πεδίο αντίστοιχων αξιοθαύμαστων και ζηλεμένων ακροβασιών, μόνο που ο νέος, όπως –άλλωστε– και ο πατέρας του δεν είναι δεξιοί καραμπινιέροι, αλλά –τουναντίον– καραμπινάτοι αριστεροί.

Ας δούμε  όμως το ποίημα του Γκόρπα “Ο γιος του πρώην”:

«Ο μπαμπάς του υπήρξε ιδεολόγος

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr