Newsbeast/Παν. Φλώκης, 12 Δεκεμβρίου 2024

Τι άλλαξε τα δεδομένα

Οι εξελίξεις στη Συρία αιφνιδίασαν τον πλανήτη, τόσο γιατί κατέρρευσε το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ χωρίς να πέσει τουφεκιά, όσο και επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση χαιρέτισε Σύρους τζιχαντιστές, που έσφαζαν Ευρωπαίους πριν λίγα χρόνια.

Παραφράζοντας την ατάκα του αείμνηστου ηθοποιού Δήμου Σταρένιου στην ταινία «Η χαραυγή της νίκης», θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει για την ΕΕ ότι πιστεύει πως «οι τζιχαντιστές είναι φίλοι μας», λόγω της στάσης της. Λέξεις όπως αντάρτες, αντιπολίτευση και καταπιεσμένοι χρησιμοποιήθηκαν στην περιγραφή της ισλαμιστικής οργάνωσης Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ (HTS) που προέρχεται από την Αλ Κάιντα, παρά για ομάδες που πράγματι διεκδικούν αυτούς τους χαρακτηρισμούς.

Η παραπάνω κίνηση τρομάζει, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι μαχητές της ομάδας πολεμούσαν για λογαριασμό του ISIS και αποχώρησαν μόνο όταν ξεκίνησε να καταρρέει το Ισλαμικό Χαλιφάτο, εξαιτίας της αμερικανικής επέμβασης.

Επιπλέον, αρκετοί αρχηγοί συμμετείχαν ή εργάστηκαν για πολύνεκρα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη. Ενδεικτικά, ο επικεφαλής της HTS, Αμπού Μοχάμεντ αλ Τζολανί (επικηρυγμένος τρομοκράτης στις ΗΠΑ για 10 εκατομμύρια δολάρια), ήταν στενός συνεργάτης του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, ηγέτη του ISIS, που έδωσε το «πράσινο φως» για το μακελειό στο Μπατακλάν στο Παρίσι, όπου σφαγιάστηκαν τουλάχιστον 130 άνθρωποι. Εντούτοις, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν δήλωσε έτοιμος να συνεργαστεί με τη νέα συριακή ηγεσία.

Με βάση τα παραπάνω λοιπόν, πολλοί αναρωτιούνται γιατί η ΕΕ δεν αντέδρασε στην ανάληψη της εξουσίας από τους τζιχαντιστές, ή τουλάχιστον δεν τους διαχώρισε από τον λαό της Συρίας, όπως έχει πράξει στο παρελθόν σε παρόμοια ζητήματα.

Η απάντηση αν και εμφανής για ορισμένους ή και πολύπλοκη, θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση «αυτά ήταν πριν από 10 χρόνια» που αποδίδεται σε αξιωματούχο της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών MI6, αλλά και σε μια ατάκα του αλ Τζουλάνι το 2023.

Το προηγούμενο έτος με Ρωσοουκρανικό και Μεσανατολικό να απασχολούν την Ευρώπη, ο Τζουλάνι που ήταν αντιδυτικός, έδωσε μια αλλιώτικη συνέντευξη στο Al Jazeera σε σχέση με άλλους αρχηγούς ισλαμιστικών κινημάτων. Εμφανιζόμενος με στρατιωτική στολή και κοντοκουρεμένος δήλωσε εμφατικά: «Για εμένα οι εχθροί μου δεν είναι η Δύση. Είναι η Ρωσία και το Ιράν».

Πηγή: newsbeast.gr

Σχόλιο GMR: Εξαιρετικά ενοχλητικό άρθρο για την εν Ελλάδι αφασία και αναισθησία για τα εγκλήματα της Δύσης εις την οποίαν αισθανόμαστε υπερήφανοι (και ασφαλείς ως υποτακτικοί της) να “ανήκομεν”.

Όμως, το απόσπασμα “Ουδέν κακό βέβαια αμιγές καλού. Τέτοια μεγάλα γεγονότα, ρωγμές στην ιστορική συνέχεια, δίνουν τη δυνατότητα στους αναγνώστες, ακροατές και τηλεθεατές να κρίνουν ποιος από αυτούς που διαβάζουν, ακούνε και βλέπουν, αλλά και ποιος πολιτικός τους, αξίζει να τον διαβάζουν, να τον ακούνε και να τον βλέπουν.“, αποτελεί μια έμμεση ΑΚΑΛΑΙΣΘΗΤΗ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ (“Ουδέν κακό βέβαια αμιγές καλού” τα πλήγματα κατά Ελλήνων-Πατρίδας, πάγια ιδεολογικοσυμφεροντολογική “αριστερή”, ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ κλπ πέμπτη φάλαγγα), αλλά καθοριστική στήριξη, του “Αντί-Προσώπου-σου κοινοβουλευτισμού” (με συνέπεια – μετά από τέτοια στήριξη που επικρατεί από όλους τους πολιτευόμενους – τον “τι κι αν είναι χρεοκρατία αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτισμό”).

Ιδιαίτερα που ο Δ.Κ. (=να μας διαβάζουν να μας ακούνε, να μας βλέπουν, να μας ψηφίζουν) συναναστρέφεται (και) χαμηλοτάτου επιπέδου τηλεοπτικά κανάλια (“τί να κάνουμε όπου μας βγάζουν πηγαίνουμε για να ακουγόμαστε” έλεγε ως δικαιολογία ο Παναγιώτης Λαφαζάνης), προβαίνει σε εκλογικές συνεργασίες σε ένα πολιτικό τοπίο ανυπαρξίας αρχών και επιχειρησιακού σχεδίου εξόδου από χρεοκρατία-έξωθεν εξάρτηση.

Όμως, δεν διαθέτει καθόλου-καθόλου χρόνο και θέληση έστω για μια κατ’ αρχήν συζήτηση των  τα ζητήματα μιας ηθικής & πολιτικής “ανατροπής και αναδόμησης των πραγμάτων”. και Επιστολή προς κο Σ. Σεφεριάδη .

Ευχαριστούμε τον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο για τα άρθρα του που υιοθετούμε και υποστηρίζουμε, λυπούμαστε που μας αντιμετωπίζει μόνον ως δεξαμενή ψήφων. 

—————————-

Υστερόγραφο: Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός, πως ο κος Δ. Κωνσταντακόπουλος στέλνει και στα προσωπικά μας e-mail τα άρθρα του και βεβαίως τον ευχαριστούμε γι’ αυτό. Θα μας πείτε βέβαια, και τι να κάνει ο άνθρωπος, να απαντάει στο μακρύ και το κοντό που του λέει ο κάθε άσχετος;
Μα, ανταπαντάμε, θα ήταν ευλογία Θεού να υπήρχαν τόσοι που να απευθύνονται στον Δ.Κ. οπότε όπως λέει και το τραγούδι, αυτό είναι ΚΥΡΙΩΣ πολιτική ΔΟΥΛΕΙΑ, “είμαστε δυό, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δέκατρείς“, πράγμα που για το δημόσιο μέγεθος του κου Δ.Κ. είναι ότι πρέπει.

Αντί όμως κ κος Κωνσταντακόπουλος να αξιοποιήσει (“είμαστε δυό, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δέκατρείς“) το με πολύ διάβασμα και κόπο δημιουργημένο δημόσιο μέγεθός του, επιλέγει αλλαξοκολεγιές “με τούτους και με εκείνους”, αποπροσανατολισμού του λαού και ακύρωσης των κειμένων του, προσφάτως εν προκειμένω με τους εκπροσώπους των υπαιτίων για το τρίτο και φαρμακερό τσιπρομνημόνιο (βλέπετε φωτό καλέσματος σε κοινή εκδήλωση Δ.Κ.-ΜεΡΑ25-ΝεΑρ). 

_.

Δημ. Κωνσταντακόπουλος, 11 Δεκεμβρίου 2024

Κάλλιον το προλαμβάνειν του θεραπεύειν,
Ιπποκράτης

Ο δυτικός τύπος και οι κυβερνήσεις (μαζί και η ανεκδιήγητη δική μας) πανηγυρίζει για την πτώση του Άσαντ και την «απελευθέρωση» της Συρίας. (Μικρή υπενθύμιση προς επιλήσμονες. Η Συρία και οι Άσαντ ήταν από τους φιλικότερους παράγοντες διεθνώς προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Λίγη ντροπή δεν κάνει κακό).

Δεν τους απασχολεί καθόλου ότι αυτοί που πήραν την εξουσία στην «απελευθερωμένη» Συρία είναι αυτοί που έκαναν καριέρα ως «αποκεφαλιστές» του ISIS και της Αλ Κάιντα, αυτοί που έβαζαν τις βόμβες στο Μπατακλάν και αλλού. Δεν τους απασχολεί ότι ο νέος ισχυρός άνδρας της Συρίας έχει επικηρυχθεί, όχι από το Ιράν ή τη Ρωσία, αλλά από το ίδιο το FBI.

Ο σκοπός, εν προκειμένω η ανατροπή του Άσαντ και ο διαμελισμός της Συρίας, αγιάζει τα μέσα. Έπρεπε να απαλλαγούμε από την αιμοσταγή δικτατορία του Άσαντ. Το ότι λίγο πιο πέρα, το Ισραήλ εξοντώνει 100 Παλαιστίνιους την ημέρα ουδόλως τους απασχολεί. «Το Ισραήλ είναι δημοκρατία», λένε. Πέρασε πολύς καιρός από τότε που ο πατήρ Μπους ξεκίναγε υποτίθεται τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που, τελικώς, απεδείχθη «πόλεμος με την τρομοκρατία» καθ’ οιουδήποτε απειλεί έστω και κατ’ ελάχιστον την αμερικανική και ισραηλινή κυριαρχία στη Μέση Ανατολή.

Ούτε ενοχλεί τους δυτικούς πολιτικούς, «διανοούμενους» και «δημοσιογράφους» το ότι, όχι κάποιος Ρώσος ή Ιρανός, αλλά ο ίδιος ο Καθολικός Μητροπολίτης του Χαλεπίου με οδύνη διαπιστώνει ότι ήρθε το τέλος για «την πλούσια, μεγαλοπρεπή και μοναδική ιστορία των Χριστιανών του Χαλεπίου».

(more…)

Σχόλιο GMR: Η πληρέστερη ανάλυση της κατάστασης, αναμένεται συμπλήρωση, αναλόγως εξελίξεων βέβαια, για την ελληνική πραγματικότητα.

_.

Γιώργος Χριστάκος, 10 Δεκεμβρίου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η ειδησεογραφία από τη Συρία είναι καταιγιστική. Όμως, οι συνεχείς ενημερώσεις που κατακλύζουν τα ΜΜΕ είναι απλά θόρυβος. Οι εγχώριοι παράγοντες στην κρίση της Συρίας είναι σαν βάρκες χωρίς πανιά που μετακινούνται από τα μεγάλα ρεύματα της θάλασσας. Η προσοχή πρέπει να επικεντρωθεί στα θαλάσσια ρεύματα κι όχι στις βάρκες.

Σε μια κρίση όπως αυτή της Συρίας, σημασία έχει η μακροδυναμική της ευρύτερης περιοχής, όχι η τοπική μικροδυναμική. Η μακροδυναμική περιλαμβάνει την Τουρκία, το Ισραήλ, και τις χώρες του Κόλπου (Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου: Μπαχρέιν, Κουβέιτ, Ομάν, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα). Η μικροδυναμική περιορίζεται στις τρομοκρατικές/ανταρτικές ομάδες και τη συριακή κυβέρνηση. Πιο συγκεκριμένα:

• Το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου ενδιαφέρεται να εξουδετερώσει την επιρροή του Ιράν στην ευρύτερη περιοχή και οραματίζεται την επέκταση της σφαίρας επιρροής του στις ακτές της Μεσογείου.
• Η Τουρκία θέλει διακαώς να καθιερώσει τον ρόλο της ως περιφερειακή δύναμη, με τη Συρία –κι όχι μόνο– να είναι τμήμα αυτής της περιφέρειας.
• Το Ισραήλ επιδιώκει την εξάλειψη της παρουσίας του Ιράν στη περιοχή και την εγκατάσταση ελεγχόμενων καθεστώτων στις γειτονικές χώρες. Επειδή η αμερικανική πολιτική στην περιοχή έχει πάντα στο κέντρο της τα συμφέροντα του Ισραήλ, ΗΠΑ και Ισραήλ μπορούν να θεωρηθούν ως ένας και ο αυτός παίκτης στην περιοχή.

………………….

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Εξαιρετική αλλά ταυτόχρονα και οδυνηρή η ανάλυση της κατάστασης από τον Γ. Μαραγαρίτη.

Ανάλυση που βάζει κάθε πολίτη (κανονικά θα έπρεπε και τον κο Γ. Μαργαρίτη και τα μέλη, τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ) σε ευθύνη να αναζητήσει ανθρώπινες-κοινωνικές-πολιτικές (στη βάση πολιτικών σκέψεων-δράσεων) συμμαχίες.

_.

Γιώρ. Μαργαρίτης, 9 Δεκεμβρίου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Πριν από πολλούς πολλούς μήνες, όταν ξεκινούσε, με την ρωσική εισβολή, ο πόλεμος στην Ουκρανία, είχαμε γράψει σ’ αυτόν τον ιστότοπο, ότι πρόκειται για έναν από τους πολέμους που «δεν μπορούν να τελειώσουν». Δεν μπορεί να τελειώσει ο πόλεμος γιατί τα διακυβεύματα που τον προκαλούν δεν βρίσκονται αποκλειστικά και μόνο στην περιοχή όπου μαίνονται οι επιχειρήσεις, αλλά αποτελούν μέρος ευρύτερων αντιθέσεων. Γεννιόνται και προέρχονται από αυτές.

Οι πόλεμοι του είδους αυτού δεν μπορούν εύκολα να τελειώσουν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι στατικοί, ότι δεν παράγουν μια δυναμική, η οποία μπορεί να κλιμακώσει την τρέχουσα σύγκρουση ή ακόμα και να δημιουργήσει νέες εστίες αντιπαράθεσης. Ο πόλεμος δηλαδή μπορεί να μεταφερθεί αλλού, να συνεχιστεί αλλού ή και να δώσει νέους πολέμους κοντά ή μακριά στη φλεγόμενη ενεργή εστία. Εξυπακούεται ότι όσο μεγαλώνει η διάρκεια της κεντρικής αναμέτρησης, όσο μεταβάλλονται τα χαρακτηριστικά της και οι συσχετισμοί που διαμορφώνονται, όσο πληθαίνουν τα αδιέξοδα, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος μετάστασης.

Η Ουκρανία είναι το κεντρικό πεδίο μάχης της τρέχουσας αναμέτρησης. Σε αυτό το πεδίο οι τύχες του πολέμου χαμογελούν, εδώ και πολλούς μήνες, στην πλευρά της Ρωσίας. Μετά από χίλιες ημέρες πολέμου η τελευταία πλησιάζει τους βασικούς στόχους της: Τον στρατιωτικό και πολιτικό έλεγχο των επαρχιών που έχει ήδη προσαρτήσει στο ρωσικό έδαφος και την αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, μέσα από την καταστροφή του ουκρανικού στρατού. Αυτή τη στιγμή ο ρωσικός στρατός ελέγχει το 99,07% του εδάφους του Λουχάνσκ, το 66,41% του Ντονέτσκ, το 72,90% της Ζαπορίζιε, το 72,11% της Χερσώνας, το 3,29% του Χαρκόβου και το 0,56% του Μικολάεφ. Η Κριμαία ανήκει στην Ρωσία εδώ και καιρό σε ποσοστό 100%. Πρόκειται για την μία πλευρά του λόφου.

………………….

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr