Σχόλιο GMR: Ο ιδανικός, “άλλα λέω” (κατά των μνημονίων), “άλλα κάνω” (καταλύσαμε το Σύνταγμα για να το σώσουμε, εδώ) ΠτΔ, ΣΥΝ-ΥΠΑΙΤΙΟΣ στην εσχάτη προδοσία.

Μετ’ επιφυλάξεως για το τυπικό της ακρίβειας των από τον κο Μεϊμαράκη αποκαλυπτομένων, προσθέτουμε και το εδώ αλλά και εδώ λινκ για τον “Δημοκράτη ΠτΔ”. Ως προς την ουσία ίδιος και χειρότερος (εγκληματίας) σε βάρος πατρίδας-λαού-δημοκρατίας-Δικαιοσύνης ο κος Προκόπηςς Παυλόπουλος.

Αναζητείται Δικαιο-Ανιδιοτελές-Δημοκρατικό-Αλληλέγγυο (δ.ά.δ.α.) Αντιμνημονιακό ΗΘΟΣ.

Ο κύριος Μηλιαράκης πατά πλέον σε πολλές βάρκες.

Εδώ, προτείνει να σηκώσουμε κεφάλι κατά της Τ.Ι.Ν.Α. χωρίς να λέει βέβαια το πως (ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΟΛΙΤΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΚΕΙ), αλλά επίσης παροτρύνει, όπως στην παρούσα προκλητική του δημοσίευση, να τιμούμε κορυφαίους ενόχους εσχάτης προδοσίας.

Παραθέτουμε και ξεχωριστά το κατά της Τ.Ι.Ν.Α. Απόσπασμα: “Ας ελπίσουμε και ας αγωνιστούμε ώστε «θαρραλέα και χωρίς φόβον» οι Λαοί της Ευρώπης και ιδίως ο Ελληνικός Λαός να αντιλέξουν στο δόγμα Τ.Ι.Ν.Α. με σκοπό να υπάρξει η Ευρώπη των αξιών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ειρήνης και της ευημερίας των Λαών!“

Πέτρος Μηλιαράκης, 11 Σεπτεμβρίου 2019

Η πρόσφατη «φιλολογία ονοματοδοσίας» και μάλιστα σε… «μαζική κλίμακα» των όποιων πρόθυμων κονδυλοφόρων, με την οποία παράγεται ή αναπαράγεται το ζήτημα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ), ώστε να μην ανανεωθεί η θητεία του Προκόπη Παυλόπουλο, αρχίζει να ενοχλεί κάθε καλόπιστο και σοβαρό πολίτη.

Και τούτο γιατί, το αξίωμα του ΠτΔ αφορά σοβαρότατη θεσμική επιλογή, συναρτάται με το κύρος του Θεσμού, την ομαλότητα της πολιτικής ζωής και την κανονικότητα της λειτουργίας της κοινωνίας εν γένει, καθόσον στο πρόσωπο του ΠτΔ ιδρύονται αποκλειστικές ρυθμιστικές αρμοδιότητες. Ταυτοχρόνως, το αξίωμα του ΠτΔ συναρτάται και με κρίσιμα ζητήματα του δημοσίου βίου, καθόσον οι όποιες παρεμβάσεις του ΠτΔ, στο πλαίσιο της συνταγματικής τάξης, θα πρέπει να εγγυώνται πάντοτε την εύρυθμη λειτουργία της συντεταγμένης πολιτείας και το σεβασμό στη διάκριση των λειτουργιών. Επίσης, άξιο επισημείωσης είναι ότι σύμφωνα με τη συνταγματική τάξη ο ΠτΔ είναι και Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, πράγμα που στην κοινή γνώμη δεν είναι ευρέως γνωστό.

Με τούτη την προδιάθεση και με σεβασμό στην πολιτική και συνταγματική ιστορία του τόπου, καλό είναι στο παρόν κείμενο να επισημειωθούν και τα παρακάτω:

* Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ

Εξ αντικειμένου, στο παρόν κείμενο, δεν μπορεί να γίνει λεπτομερής αναφορά σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα, που αφορούσαν περιπέτεια του Έθνους σε σχέση με τη μορφή του πολιτεύματος. Και τούτο γιατί, η ελληνική πολιτική και συνταγματική ιστορία «δεινοπάθησε» από το Θεσμό της άνωθεν επιβληθείσας μορφής του πολιτεύματος που αφορά στη «Βασιλεία-Μοναρχία». Ειδικότερα, αρκεί να εστιάσουμε στην περιπέτεια του 17ετή Δανού Πρίγκιπα Χριστιανού-Γουλιέλμου-Φερδινάνδου-Αδόλφου-Γεωργίου, δευτερότοκου γιου του πρίγκιπα αλλά και μετέπειτα Βασιλιά της Δανίας Χριστιανού του 9ου, ο οποίος εγκατέστησε τον Οίκο Χολστάϊν-Σόντερμπουργκ-Γκλύκσμπουργκ στο Παλάτι, όπου σήμερα στεγάζεται η Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας. Υπ’ όψιν δε ότι ο προαναφερόμενος 17ετής Πρίγκιπας χρήστηκε «συνταγματικός Βασιλέας των Ελλήνων» με το όνομα Γεώργιος ο Α’ (όνομα χριστιανικό, και εγγύτερα στην ελληνική παράδοση), αφαιρουμένων των λοιπών ονομάτων του.

Ο Θεσμός δε της Βασιλείας δια του προαναφερόμενου Οίκου του νεαρού Δανού Πρίγκιπα, έμελε να φέρει παραπικρασμούς και διχασμούς στην ελληνική πολιτική και συνταγματική ιστορία, πράγματα όμως τα οποία κατανοεί ο αναγνώστης ότι δεν μπορούν να καταγραφούν στο παρόν κείμενο.

* ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΛΟΤΗΤΑ

Αναντιρρήτως ο Θεσμός της Βασιλείας και ειδικότερα του προαναφερόμενου Οίκου του Γεωργίου του Α’, ήταν ιστορική περιπέτεια, αλλά και νοσηρή κατάσταση στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Ορθώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά το ιστορικό Δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 χαρακτήρισε το Θεσμό της Βασιλείας «καρκίνωμα για τον τόπο». Πράγματι, ο Ελληνικός Λαός, με την κατάργηση του «Θεσμού της Βασιλείας» (ορθότερα ιστορικώς της Μοναρχίας) εγκατέστησε το πολίτευμα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, με θεμέλιο τη λαϊκή κυριαρχία. Όλες δε οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Η ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού της 8ης Δεκεμβρίου 1974, με ποσοστό 69,2% τάχθηκε υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, με συνέπεια έκτοτε το πολίτευμα να λειτουργεί με άψογο τρόπο.

Κατά κανόνα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (τις οποίες θα αποδοκιμάσει η συνταγματική και πολιτική ιστορία –αλλά δεν είναι του παρόντος), η κατά κανόνα εκλογή του ΠτΔ υπήρξε συναινετική. Κυρίως δε, η ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος που καταχτήθηκε μέσα από τις προαναφερθείσες περιπέτειες, επιβάλλει την εκάστοτε συναινετική εκλογή του ΠτΔ, όπου απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλότητα του πολιτικού βίου, είναι τουλάχιστον η σύμπτωση θέσης τόσο της κυβερνητικής πλειοψηφίας όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην επιλογή του προσώπου. Δεν είναι δε δυνατόν ο ΠτΔ και ο κατά το Σύνταγμα αναπληρωτής του, ήτοι ο Πρόεδρος της Βουλής, να μην εκλέγονται με τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις.

Οίκοθεν συνάγεται ότι, δεν είναι επιτρεπτό ο Πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος κατά τις περιστάσεις του Συντάγματος αναπληρώνει τον ΠτΔ, να εκλέγεται με ευρύτερη συναίνεση, και ο ΠτΔ να μην εκλέγεται με την αντίστοιχη ευρύτερη συναίνεση. Η διαπολίτευση-αντιπολίτευση αποτελούν στοιχεία του δημοκρατικού βίου. Σε κάθε περίπτωση όμως η εκλογή του ΠτΔ και του Προέδρου της Βουλής επιβάλλουν τη συναίνεση! Δεν μπορεί να είναι αντικείμενο αντιπολιτευτικών διαδικασιών, μονοκομματικών θέσεων και το χειρότερο «πολιτικής ίντριγκας» η διαδικασία υπόδειξης και εκλογής του προσώπου που θα καταλάβει το ύπατο αξίωμα της ελληνικής δημοκρατίας. Μια τέτοια διαδικασία θα αφορά επιστροφή στην περιπέτεια.

ΣΤΟΝ ΠΑΡΟΝΤΑ ΧΡΟΝΟ

Στον παρόντα χρόνο η ελληνική δημοκρατία ευτύχισε να έχει ΠτΔ τον Προκόπη Παυλόπουλο, άτομο προσωπικής, πολιτικής και θεσμικής αξιοπρέπειας. Περαιτέρω ο σημερινός ΠτΔ είναι ο ακαταπόνητος δημόσιος λειτουργός που σε κρίσιμες περιστάσεις με τις προσωπικές και επιστημονικές του δυνατότητες υπερασπίστηκε (και υπερασπίζεται) τα δικαιώματα και συμφέροντα της χώρας, πιστός στη δημοκρατική αρχή και στο σεβασμό στη διάκριση των λειτουργιών.  Άλλωστε, ο Προκόπης Παυλόπουλου πέραν του ότι είναι διδάσκαλος της επιστήμης του δικαίου σε επίπεδο μάλιστα διεθνούς καταξίωσης, αναντίρρητο είναι ότι και ως προσωπικότητα είναι λόγιος της πολιτικής ως συμμέτοχος στη διανόηση της μετανεωτερικότητας, αρκεί ο όποιος ενδιαφερόμενος να έχει μελετήσει τα δύο πρόσφατα συγγράμματά του ⁽¹⁾. Σε κάθε περίπτωση δε ο Προκόπης Παυλόπουλος απέδειξε με το βίο και την πολιτεία του στο ύπατο αξίωμα της ελληνικής δημοκρατίας ότι είναι οικουμενικός.

ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ…

Η οποιαδήποτε φιλολογία που αφορά σε οποιονδήποτε τυχόν «ενδιαφερόμενο» ή τυχόν «ενδιαφερόμενη», που φιλοδοξεί να εκλεγεί (εκείνος ή εκείνη) στο ύπατο αξίωμα της ελληνικής δημοκρατίας, προκειμένου να μην ανανεωθεί κατά το Σύνταγμα η θητεία του Προκόπη Παυλόπουλου, αφορά εκτός τόπου και χρόνου «ανάλωση», η οποία δεν επιτρέπεται να συνεχισθεί!..

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ:

(1) Βλ. τα πρόσφατα συγγράμματα του Προκόπη Παυλόπουλου από τις εκδόσεις Gutenberg: α) «ΑΛΛΑΖΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ;» (2018) και β) «ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ» (2019)

________________________________
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).

Πηγή: matrix24.gr