_.

Θοδ. Καρναβάς, 5 Μαρ. 2022

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η απαράδεκτη και καταδικαστέα από κάθε άποψη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, θα αποτελέσει ορόσημο της εποχής μας. Ένας νέος κόσμος, αυτός του αυξημένου ανταγωνισμού μεταξύ των λεγόμενων μεγάλων δυνάμεων, αναδύεται πλέον καθαρά. Στο πλαίσιο αυτό, έχει μεγάλη σημασία ιδιαίτερα οι χώρες που βρίσκονται στα όρια γεωπολιτικών τεκτονικών πλακών να αντλήσουν τα συμπεράσματά τους από την κορύφωση της κρίσης. Και βασικό συμπέρασμα είναι η σημασία που έχει η εθνική ομοιογένεια.

Αυτή είναι το υπόστρωμα που τροφοδοτεί τη μακροχρόνια σταδιακή όξυνση, η οποία τελικά οδήγησε στην σημερινή κορύφωση με τη ρωσική εισβολή. Η Ελλάδα είναι χώρα που βρίσκεται στα όρια γεωπολιτικών τεκτονικών πλακών και βιώνει για δεκαετίες τη διαρκή απειλή του τουρκικού επεκτατισμού, η οποία στην περίπτωση της Κύπρου έγινε πράξη με την εισβολή.

Ας ξεκινήσουμε από την κορύφωση της κρίσης των τελευταίων ετών. Είναι σαφής ο εναγκαλισμός του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος της Ουκρανίας με τον δυτικό παράγοντα. Αυτό κατέστη πρόδηλο ιδιαίτερα από τα γεγονότα του 2014 και μετά. Η δυτικότροπη ελίτ, που επικράτησε μετά το πραξικόπημα του 2014, εναπόθεσε όλες τις ελπίδες της στην πρόσδεση στο δυτικό άρμα.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Πανίκος Παναγιώτου, 20 Ιουνίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Όπως αναμενόταν, ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας ακολούθησε την γνώριμη τακτική του. Για μια σειρά ζητημάτων που αφορούν το πολιτικό του μέλλον και την τουρκική οικονομία, επέλεξε τον δρόμο της μετάλλαξης. Εμφανίστηκε με διαφορετικό πρόσωπο στη διάσκεψη του ΝΑΤΟ και στις διμερείς συναντήσεις, ανάμεσά τους κι αυτές με τον Τζο Μπάιντεν και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Απέδειξε ξανά ότι ξέρει να ελίσσεται ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, εντός και εκτός της χώρας του. Άλλωστε, τέτοια «χαρίσματα» πονηριάς και μεταμόρφωσης συνήθως τα διαθέτουν δικτάτορες και αυταρχικοί ηγέτες, όχι για να προσαρμόζονται σε νέα δεδομένα προς όφελος του γενικού καλού και της ειρήνης, αλλά για να μπορούν να επιβιώνουν, να ξεγελούν και να κυριαρχούν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ερντογάν επιχειρεί μια τέτοια φαινομενική στροφή για να παραπλανήσει τη διεθνή κοινότητα, αλλά και την ελληνική κοινή γνώμη. Γι’ αυτό, πέρα από τις όποιες δηλώσεις περί «εποικοδομητικών συνομιλιών» και τις δημόσιες τοποθετήσεις για την ανάγκη συνεργασίας, ευελπιστούμε ότι, τουλάχιστον, οι συνομιλητές του ξεκαθάρισαν κάποια πράγματα για τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου και των συμμαχικών υποχρεώσεων.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: hellasjournal.com

Λ. Αξελός, 4 Απριλίου 2021

Επετειακά

1η Απριλίου 1955, έναρξη του αντιαποικιακού-εθνικοαπευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ για αυτοδιάθεση-ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Το εξώφυλλο και η ύλη από ένα παλιότερο τεύχος του περιοδικού Τετράδια (53ο/2007), όπου ξεχωρίζει ο πίνακας μαθητών σε σχολείο της Λευκωσίας που είχε επισκεφθεί ο Μανώλης Γλέζος εκείνη την χρονιά, μιλώντας για την Αντίσταση ως μέσου και οδηγού στην αναζήτηση της Ελευθερίας, Ανεξαρτησίας και Αυτοδιάθεσης των Ελλήνων, ως ενιαίου διαρκούς εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα.

Από τα κείμενα, είναι ιδιαίτερο εκείνο του Βία Λειβαδά, «Όταν ο ΙΡΑ συνάντησε την ΕΟΚΑ». Κείμενο ταυτόχρονα βιωματικό και αναλυτικό-πολιτικό, με επίκεντρο τη συνάντηση στις αγγλικές φυλακές Ελλήνων και Ιρλανδών αγωνιστών.

Ο αγώνας των Κυπρίων για ελευθερία και αυτοδιάθεση-ένωση, συναντήθηκε με τους εθνικο-απελευθερωτικούς αγώνες των Ιρλανδών, όπως αναφέρει στο κείμενό του ο Βίας Λειβαδάς, των Αλγερινών όπως επισημαίνει ο Μιχάλης Ράπτης-Πάμπλο σε μια συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο που έφυγε πρόσφατα, των Κουβανών όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γκεβάρα στην παρέμβασή του «Υπέρ Κύπρου» στη Γ.Σ. του ΟΗΕ το 1964 (Τετράδια, τχ 72-73/2019). Υπάρχει άλλωστε το άγαλμα του Μακαρίου στην Αβάνα.

Γράφει  μεταξύ άλλων η σύνταξη των Τετραδίων (τχ 53/2007), με αφορμή την επίσκεψη του Μανώλη Γλέζου στην Κύπρο : «Το ερώτημα που σε εμάς τίθεται και κατ’ επέκτασιν στους Έλληνες πολίτες, είναι το εξής : Πώς μπορεί οι απλοί μαθητές ενός λυκείου στη Λευκωσία της Κύπρου να εκλαμβάνουν την Τουρκοκρατία ως Τουρκοκρατία, την Γερμανοκρατία ως Γερμανοκρατία και την Αγγλοκρατία ως Αγγλοκρατία, αλλά και να τις συνδέουν στο πλαίσιο του ενιαίου της ιστορίας μας και οι μικροευρωπαίοι επαρχιώτες, ιππότες του μεταμοντέρνου αριστεροδεξιού εκσυγχρονισμού να αδυνατούν να το συλλάβουν ; Είναι, άραγε, απλά και μόνο θέμα πρόσληψης της ιστορίας, είναι άραγε, απλά και μόνον άλλο ένα χεγγελιανό παράδοξο;»

Στο τεύχος των Τετραδίων που κυκλοφορεί (76-78/2021) με το αφιέρωμα για τα 200 χρόνια από την έναρξη της Εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης του 1821, περιλαμβάνεται και η υποδειγματική επιστημονικά συμβολή του Πέτρου Παπαπολυβίου για την πρόσληψη του 1821 στον αγώνα της ΕΟΚΑ με τίτλο Στα βουνά για ένα νέο Εικοσιένα. Απόηχοι και προσλήψεις της Επανάστασης του 1821 στον αγώνα της ΕΟΚΑ

Πηγή: iskra.gr

Μάν. Κατράκης, 2 Σεπ. 2020

Εις μνήμη, 36 χρόνια μετά τον Θάνατο του, σαν σήμερα 2 Σεπτεβρίου 1984

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Όταν τη δεκαετία του 1950-αρχές ’60 είχαν “εισβάλλει” ειδικά στα κοσμικά κέντρα της Ελλάδας –στις μεγάλες πόλεις κυρίως– ξένοι ήχοι, (π.χ. τσατσά, μάμπο, σάμπα) ο ηθοποιός Μάνος Κατράκης έδειχνε ενοχλημένος καλλιτεχνικά, αλλά και κοινωνικά. «Δεν μπορούσα να το υποφέρω» έλεγε σε τηλεοπτική συνέντευξη του 1982 στην ΕΡΤ. Γι’ αυτό αποφάσισε να “αντισταθεί”. Βρήκε απάντηση στον “Αγαπητικό της Βοσκοπούλας”, ένα έργο βγαλμένο από την ελληνική λαϊκή παράδοση, το οποίο και ανέβασε στο Πεδίον του Άρεως.

«Έγινε του κουτρούλη το πανηγύρι» όπως θα έλεγε ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα στη συνέντευξη για να περιγράψει την κοσμοσυρροή. «Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι χιλιάδες λαού μπαίνανε κάθε μέρα στο θέατρο […] Όταν ακούστηκαν πάλι τα όργανα, το νταούλι, η πίπιζα, το κλαρίνο, το βιολί πεταγόταν ο κόσμος…». Θεωρούσε, γι΄αυτό και ήταν πολύ ευχαριστημένος, ότι υπενθύμισε τη καταγωγή των Ρωμιών.

Ο Μάνος Κατράκης ακριβώς σε εκείνο του σημείο ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο: «Υπάρχει όμως και η αντίληψη που λένε ότι αυτά είναι παρωχημένα πράγματα, η έκφραση έχει εξελιχτεί και ότι αυτοί οι σύγχρονοι ήχοι ανταποκρίνονται σε σύγχρονα…».

Εκείνη τη στιγμή τον δημοσιογράφο διέκοψε απότομα ο Κατράκης: «Τι εθνικότητα ενός λαού είναι παρωχημένη; Είναι δυνατόν να παλιώνει ποτέ η εθνικότητα; Η ρίζα, η καταγωγή ενός λαού; Και πως θα ζήσει ο λαός αυτός; Απάνω σε τι στηρίχτηκε; Η σύγχρονη λαϊκή μουσική σε τι στηρίχτηκε; Στη ρίζα του λαού δεν στηρίχτηκε; Η ποίηση όλη, όλη η δημιουργία που στηρίζεται; Στις ρίζες του λαού μας δεν στηρίζεται; Η παγκόσμια δημιουργία που στηρίχτηκε; Στις ρίζες της αρχαίας ελληνικής ιστορίας δεν στηρίζεται;».

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1984, σαν σήμερα δηλαδή, δύο χρόνια περίπου μετά από εκείνη τη συνέντευξή, ο Μάνος Κατράκης θα “έφευγε”.

Πηγή: slpress.gr