Λαοκράτης Βάσσης, 13 Φεβρουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Ως αυτοευνουχιστική ιδεολογία της επικυριαρχούμενης Ελλάδας, ο νεο-ραγιαδισμός είναι ένα ακόμα μεγάλο μας πρόβλημα μετά την παρακμή και τη χρεοκοπία. Που γίνεται πολύ επικίνδυνος, καθώς μεταλλάσσεται, φιλόδοξα σε νέο αφήγημα του Τόπου μας, τάχατες στον αντίποδα των στερεοτυπικών ακροτήτων, αλλά και των “φαιών νεοπλασιών”, όπως η Χρυσή Αυγή, της πάλαι ποτέ “εθνικής ιδεολογίας” μας. Πάντοτε προβληματικής αλλά και βάναυσα ευτελισμένης κατά τη χουντική περίοδο (1967-74).

Μια μετάλλαξη ultra εκσυγχρονιστική, προοδευτικοφανής και ενίοτε αριστεροφανής, με περισσεύουσα ευρωπάθεια και νεωτερικολαγνεία, αλλά και με συμφυρόμενο το νεοταξικό κοσμοπολιτισμό, απ’ τα δεξιά και τον μεταφυσικό διεθνισμό απ’ τα αριστερά. Οπότε και με δραστικά παραπειστική και παραπλανητική αληθοφάνεια, που μεγιστοποιείται απ’ την προνομιακή πρόσβαση στον δημόσιο χώρο του ρεύματος της διανόησής μας, που διακινεί μεταπρατικά την ευρω-προσαρτηματική πραμάτεια του.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο GMR: Και η δική μας προσπάθεια (τουλάχιστον) προς την αγιοσύνη;

Λαοκράτης Βάσσης, 27 Ιανουαρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Κοντά στα τέλη της δεκαετίας του ’50, ένας παλιός μάστορας απ’ τα Κουκούλια Τζουμέρκων, ο μπάρμπα Κώστας Τσιάρας, μου έλεγε με φυσική απλότητα και υπαινικτική σοφία: «Τον τόπο μας, παιδί μου, τον έσωσε η αγιοσύνη των βουνών». Η κουβέντα του με παρέπεμψε συνειρμικά στους ομοιότροπους στίχους του Ελύτη: «Τα θεμέλιά μου στα βουνά/ και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο της/ και πάνω τους η μνήμη καίει/ άκαυτη βάτος», Ήταν στίχοι γραμμένοι τον ίδιο περίπου καιρό.

Σκέφτομαι, λοιπόν, πως ίσως είναι τώρα η σειρά μας να σώσουμε την… «αγιοσύνη» των βουνών. Αν το γενικεύσουμε, να σώσουμε την «αγιοσύνη» του ελληνικού μας τόπου σε τούτους τους ομιχλώδεις καιρούς της παγκοσμιοποίησης. Και επειδή αυτό δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο, σπεύδω να εστιάσω στον πολιτισμό των τοπικών κοινωνιών, που είναι απ’ τους θεμελιακούς όρους για να μη χαθεί η ταυτοτική πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα. Προτάσσω δύο αναγκαίες διευκρινιστικές παρατηρήσεις:

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Λαοκράτης Βάσσης, 13 Οκτωβρίου 2019

Α.    Χωρίς τη σωστή «ανάγνωση» της Μεταπολίτευσης, της Χρεοκοπίας και της Επικυριαρχίας, προπαντός της αιτιώδους σχέσης τους, καθώς η Μεταπολίτευση «έτεκε» Χρεοκοπία κι η Χρεοκοπία «έτεκε» Επικυριαρχία, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε την αρχή του «μίτου», που θα μας βγάλει απ’ τον λαβύρινθο της νεο-αποικιακής «υποτέλειάς» μας.
Μια σωστή «ανάγνωση», που, πέραν του ότι είναι από μόνη της δύσκολη, έχει να αναμετρηθεί με όλο το φάσμα των παραπλανητικών «θεωρήσεων». Που, δημιουργώντας μια επικαλύπτουσα «κρούστα», υποβαλλόμενη ως πραγματικότητα, παγιδεύουν την κοινή γνώμη στη λογική κυνικών πολιτικών «παιγνίων». Όπως συμβαίνει με τις τρέχουσες «παρα-θεωρήσεις»: της Επικυριαρχίας σαν μεταμνημονιακή κανονικότητα, της Χρεοκοπίας σαν κακή παρένθεση και της Μεταπολίτευσης, με τις επιλεκτικές «αγιοποιήσεις» και το πολιτικό παρεμπόριο με «μεταχειρισμένα ιμάτια» και «ληγμένα προϊόντα» της, σαν να είναι…αθώα για τη Χρεοκοπία και την ευρω/δυτική επικυριαρχία στον Τόπο μας.
΄Ομως, ούτε η Μεταπολίτευση είναι αθώα, ούτε η Χρεοκοπία παρένθεση που έκλεισε, ούτε, πολύ περισσότερο, η Επικυριαρχία…κανονικότητα.

(more…)

Σχόλιο GMR:   Το άρθρο του κ. Λαοκράτη Βάσση τελειώνει με ένα ξεκάθαρο επίλογο. Για τον οποίο επίλογο προτείνουμε συγκεκριμένο επιχειρησιακό σχέδιο όπως το εδώ ολοκληρωμένο σχόλιο-πρόταση προς “Στάθη”, αλλά και το εδώ επικουρικό σχόλιο σε δημοσίευμα για την κα Λαγκάρντ.

Ο δεύτερος επίλογος (παλαιότερου άρθρου) του κ. Λαοκράτη Βάσση που δεν επιδέχεται ούτε παρερμηνεία ούτε αδράνεια είναι εδώ. (Ο Ρήγας Βελεστινλής του Λουκά Αξελού )

ΜΕ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΑ ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ Λ. ΒΑΣΣΗ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΛΟΓΟΥΣ, η G-M-R, συν-ερμηνεύει, συν-προτείνει, συν-καταγγέλλει, συν-επιτίθεται, με ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ απαιτούμενης ΣΥΝΕΡΓΕΙΑΣ. Εδώ (Κωνσταντοπούλου: Ο Γαβράς είχε…) η τελευταία και κρίσιμη πρόταση/αντιστασιακό-απελευθερωτικό-αναγεννητικό επιχειρησιακό σχέδιο (ως σχόλιο) μας και εδώ (Λαγκάρντ) επικουρικά μια από τις πολλές “ενοχλήσεις” μας προς φίλους και αντιπάλους.

Αναμένουμε συνέργειες (διαθέτουμε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανιδιοτελώς, σημαντικό, συνεργειακά αξιοποιήσιμο “οπλοστάσιο” προτάσεων-δράσεων-τεκμηριώσεων ημών και συν-αγωνιστών) δεδομένου πως μόνο από slpress και “δρόμος της αριστεράς“, τουλάχιστον είκοσι επώνυμοι συμφωνούν με Λαοκράτη Βάσση-Ρούντι Ρινάλντι. Αυτό που μένει είναι, να προχωρήσουν ΣΥΝΕΡΓΕΙΕΣ. Αυτό που μένει και άμεσα χρειάζεται είναι  σύμπτυξη δύναμης Αντίστασης-Απελευθέρωσης-Αναγέννησης.

Λαοκράτης Βάσσης, 23 Νοεμβρίου 2019

α.   Μετά και τη «διαχειριστική εναλλαγή» στη διακυβέρνηση της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης αντί Αλέξη Τσίπρα στο πρωθυπουργικό τιμόνι, μόνο πια…εθελοτυφλούντες δεν βλέπουν πως όλο και περισσότερο παγιώνεται και «νομιμοποιείται», σαν να πρόκειται για κανονικότητα, το νεο-αποικιακό καθεστώς της μετανεωτερικής «διαχειριστικής υποτέλειας» στον Τόπο μας.

Όπως αυτό προέκυψε απ’ την «απάντηση», με τα τρία «Μνημόνια», του «πολιτικού συστήματός» μας στο ανελαστικό δίλημμα της Χρεοκοπίας (2010): «εθνική ανεξαρτησία ή διαχειριστική υποτέλεια». Κι όπως διεκπεραιώνεται, η λειτουργία του, με συγκαλυπτική νομιμοφάνεια και με…άμιλλα στρατηγικής νομιμοφροσύνης, απ’ τον εν εξελίξει «διαχειριστικό νεο-διπολισμό» (ΝΔ – ΣΥ.ΡΙΖ.Α.). Προφανώς διαμεσολαβητικό μεταξύ της επικυρίαρχης ευρωδυτικής υπερεξουσίας του τοκογλυφικού κεφαλαίου και της επικυριαρχούμενης χώρας μας.

β.   Που σημαίνει πως, μετά την «αναδιπλωτική προσαρμογή» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, επισφραγισμένη με το τρίτο «Μνημόνιο» και τη διαχειριστική του ευπείθεια, που επέφερε, όπως δείχνει και η συντελεσθείσα εναλλαγή, μια συνολικότερη «αναδίπλωση» της πολιτικής και της εθνικής μας ζωής (καθώς εξέλιπε, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα, και η όποια σοβαρή πρόταση εναλλακτικής προοπτικής!), τα καταφέραμε να ξαναέχουμε, μια ανάσα μάλιστα απ’ τη διακοσιοστή επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας (2021), πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας (ως χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας απ’ τη Χρεοκοπία μας και εντεύθεν). Όπως, συνακόλουθα, έχουμε και πρόβλημα χάραξης εθνικής στρατηγικής, που θα αποσκοπεί στο να βγάλουμε τη θηλειά τής «ευρω/δυτικής επικυριαρχίας» απ’ τον λαιμό μας και να ανακτήσουμε τη χαμένη εθνική μας αξιοπρέπεια. Που, με δεδομένη την οραματική «άπνοια» (σαν να έχει λιγοστέψει το λάδι στο καντήλι της ιστορίας μας!), πρέπει να έχει χαρακτήρα εθνικής επανεκκίνησης, με όρους αναγεννητικής αναθεμελίωσης και ανόρθωσης του Τόπου μας. Γιατί δεν μπορούμε να ξαναβρούμε αλλιώς τον αυτεξούσιο εθνικό μας βηματισμό προς το μέλλον.

(more…)

Λαοκρ. Βάσσης, 5 Ιουν. 2019

O  «βυθός» της Μεταπολίτευσης και η στρατηγική διάσταση του μεταπολιτευτικού διπολισμού (δικομματισμού) θα έπρεπε να είναι απολύτως φωτισμένος, κυρίως υπό το πρίσμα της χρεοκοπίας. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει. Πέραν της ανυπαρξίας καθορισμού αιτιώδους σχέσης του διπολισμού με τη χρεοκοπία, υπάρχουν και οι βαρύνουσας πολιτικής σημασίας πρόσφατες μεροληπτικές αναγνώσεις της Μεταπολίτευσης και του ρόλου βασικών πρωταγωνιστών της από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κακέκτυπος νεο-διπολισμός, άλλωστε, οικοδομείται με τη σύμπραξή του.

Υπενθυμίζω το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα για τον Ανδρέα Παπανδρέου με τις επιλεκτικές ‘αγιοποιήσεις’ του, σκόπιμες ή μη, αλλά και αφελείς υπόρρητες αναζητήσεις και καλλιέργεια αντίστοιχων ‘δικαιώσεων’. Θα προσπαθήσω να φωτίσω, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, τη μείζονα παραπλανητική διάσταση τόσο του μεταπολιτευτικού διπολισμού, όσο και του προκύπτοντος εν τοις πράγμασι νέου διπολισμού.

Ο μεταπολιτευτικός διπολισμός εκτυλίχτηκε επί του αρχιτεκτονημένου απ’ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μεταπολιτευτικού στρατηγικού πλαισίου μιας νέας για τα ελληνικά δεδομένα αστικής νομιμότητας. Επρόκειτο για βαθιά τομή στο πολιτικό μας σύστημα, την οποία η Αριστερά, βραχυκυκλωμένη στην ιστορικότητα της κρίσης της και καθηλωμένη (παρελθοκεντρικά) στον ιδεολογικό της μικρόκοσμο, δεν μπόρεσε να αναγνώσει σωστά. Δεν μπόρεσε να καταλάβει τον πραγματικό χαρακτήρα της δικομματικής διαχείρισης αυτής της νέας αστικής νομιμότητας, οπότε και τον αντι-δικομματικό, έκτοτε, χαρακτήρα μιας επί της ουσίας αντιδεξιάς (αριστερής) πολιτικής.

(more…)

Λαοκράτης Βάσσης , 30 Μαΐου 2019

Το ανελαστικά αδυσώπητο δίλημμα για την Ελλάδα ήταν και είναι: διαχειριστική υποτέλεια ή εθνική αξιοπρέπεια. Αυτό ορίζει το μέγα πρόταγμα της κατεπειγόντως ζητούμενης εθνικής μας στρατηγικής. Που, για μια ακόμη φορά στη δύσκολη ιστορία μας, είναι η ανάκτηση της χαμένης εθνικής μας αυτεξουσιότητας και της συνακόλουθης εθνικής μας ανεξαρτησίας κι όχι η καλλιεργούμενη μνημονιακή και μεταμνημονιακή ειμαρμένη.

Ως έχει η κατάστασή μας, κάθε τι άλλο εντάσσεται στην ανηλεή στρατηγική της νεοαποικιακής υποτέλειάς μας. Όπου πια, όχι όπως στις παλιές αποικίες, διεκπεραιώνουμε οι ίδιοι τους όρους της δια των διαμεσολαβητικών μεταξύ των επικυρίαρχων και του λαού μας θεσμών αντιπροσώπευσής μας. Με προεξάρχουσα σ’ αυτό τον ρόλο όλη την ηγεσία του τόπου μας, περίπου κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε ή και παριστάνοντας πως ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας. Επειδή, όμως, δεν ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας, δεν έχουμε άλλο δρόμο πέραν αυτού της ανάκτησής της.

Γιατί, ό,τι κι αν λέγεται, το πολύ τονισμένο μέγα δίλημμα της συντελεσθείσας χρεοκοπίας δεν χωράει σε μεταμφιέσεις και δεν ετεροχρονίζεται. Που σημαίνει, εντέλει, πως αυτό ορίζει την πραγματική αντίθεση και το συνακόλουθο πραγματικό δίπολο: εμείς, οι επικυριαρχούμενοι απ’ τη μια μεριά και οι επικυρίαρχοί μας, μαζί με τους ‘νεο-κοτσαμπάσηδες’, απ’ την άλλη. Προδιαγράφοντας αμείλικτα την ανεξαρτησιακή λογική της ακολουθητέας εθνικής μας πολιτικής.

(more…)

του Λαοκράτη Βάσση, 10 Μαρ. 2019

Παρ’ ότι, κυρίως υπό το πρίσμα της Χρεοκοπίας, θα έπρεπε να είναι απολύτως φωτισμένος ο «βυθός» της Μεταπολίτευσης και η στρατηγική διάσταση του μεταπολιτευτικού «διπολισμού» (δικομματισμού), οπότε και η καθοριστικά αιτιώδης σχέση του με τη Χρεοκοπία, ακριβώς επειδή δεν είναι (όπως δείχνουν και οι …ενδεικτικής πολιτικής σημασίας Συριζικές «αναγνώσεις» της Μεταπολίτευσης: άρθρα των Αλέξη Τσίπρα στο Documento, 3/9/2017, και Χρ. Βερναρδάκη στη Νέα Σελίδα, 26/9/2017, με τις ρητές και υπόρρητες «σηματοδοτήσεις» τους!), θα προσπαθήσω να φωτίσω, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, τη μείζονα παραπλανητική διάσταση τόσο του μεταπολιτευτικού «διπολισμού» όσο και του προκύπτοντος εν τοις πράγμασι …νεο-διπολισμού.

Μεταπολιτευτικός «διπολισμός»

Ο μεταπολιτευτικός «διπολισμός» εκτυλίχτηκε επί του αρχιτεκτονημένου απ’ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μεταπολιτευτικού στρατηγικού πλαισίου μιας νέας (τότε) για τα ελληνικά δεδομένα αστικής νομιμότητας. Επρόκειτο για βαθιά τομή στο πολιτικό μας σύστημα, την οποία η Αριστερά, βραχυκυκλωμένη στην ιστορικότητα της κρίσης της και καθηλωμένη παρελθοντοκεντρικά στον ιδεολογικό της «μικρόκοσμο», δεν μπόρεσε να αναγνώσει σωστά και να καταλάβει τον πραγματικό χαρακτήρα της δικομματικής διαχείρισης αυτής της νέας αστικής νομιμότητας. Οπότε και τον αντι-δικομματικό, έκτοτε, χαρακτήρα μιας επί της ουσίας αντιδεξιάς (αριστερής) πολιτικής.

Ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου, κάνοντας παιγνίδι υψηλής πολιτικής τακτικής, προσχώρησε, ίσως και αμέσως μετά τις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές, στη στρατηγική αυτής της νέας αστικής νομιμότητας, επικαλύπτοντας την επιλογή του με περίσσειαν …αντιδεξιών ιαχών. Που ήταν και η παραπλανητική χρυσόσκονη, «πολιτικο/ιδεολογική παραπλάνηση» κατά Καράγιωργα, για να «δουλεύει» αυτή η στρατηγική και να καθηλώνεται η ευάλωτη και αυτο-ακυρούμενη (λόγω, κυρίως, του παρωχημένου και μετεμφυλιακής «αναφοράς» αντι-δεξιϊσμού της) Αριστερά στο περιθώριο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής. Όπερ και εγένετο.

Με τον μεταπολιτευτικό δικομματισμό, ως εφαρμοζόμενης πλέον και στην Ελλάδα αυτής της δοκιμασμένης στη Δύση διαχειριστικής στρατηγικής του αστισμού, να είναι και ένας πλασματικός «διπολισμός». Καθώς, η συχνά οξύτατη αντι-δεξιά «γλώσσα» του Ανδρέα μόνο πλασματικά και παραπλανητικά αντιστοιχούσε στην ουσιαστική αντίθεση «δεξιάς-αντιδεξιάς» στο μεταπολιτευτικό πολιτικό/κοινωνικό πλαίσιο ζωής. Αφού η στρατηγική νομιμότητά του στον βασικό πυρήνα των «ρυθμίσεων Καραμανλή» ήταν υποδειγματική (έστω κι αν παρασπόνδησε, με ακραίο παιγνίδι πολιτική …τακτικής, στην επανεκλογή του ως Προέδρου της Δημοκρατίας, αιφνιδιάζοντας τους πάντες με την πρόταση Σαρτζετάκη).

(more…)

Λαοκράτης Βάσσης, 2 Μαρ. 2019

 

 

Παρ’ ότι δεν ανήκω στους μελετητές του Ρήγα, βοηθούμενος απ’ τα παλιά (καλά) διαβάσματά μου, με οδηγό τον Βρανούση, μπορώ να μαρτυρήσω πως ο Λουκάς Αξελός δικαιούται «δια να ομιλεί» για τον «μέγα εθναπόστολο και εθνομάρτυρά» μας, τον οποίο προσφυώς αποκαλεί πατέρα της ελληνικής ανεξαρτησίας.

Και δικαιούται, χάρη σε δυο αλληλοσυμπληρούμενες ιδιότητές του: Αφενός εκείνη του ιστορικού, που έχει αφιερώσει, με όλους τους όρους της επιστημονικής εγκυρότητας, κάποιες δεκαετίες γόνιμης ερευνητικής μελέτης όλων των διαστάσεων και πτυχών της ζωής και του έργου του, όπως αυτή αποτυπώθηκε στο εξαίρετο σύγγραμμά του: Ρήγας Βελεστινλής. Σταθμοί και όρια στη διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα, εκδ. Στοχαστής, Αθήνα 2003.

Αφετέρου εκείνη του πολιτικού διανοούμενου, του αδογμάτιστου αριστερού διανοούμενου, που, αξιοποιώντας υποδειγματικά το σύνολο των γνωστικών δεδομένων, προβαίνει σε ερμηνευτικές αναγωγές της ίδιας της βαθύτερης λογικής του Ρήγα, μακράν προσαρμοστικών παραναγνώσεων και σκόπιμων ιδεολογικοποιήσεων. Συνεισφέροντας πολλά στη σωστή συνολική του «ανάγνωση», στον δρόμο που χάραξαν οι πατέρες των μελετών του, Βρανούσης και Δασκαλάκης.

(more…)