Ηλίας Φιλιππίδης, 20 Ιανουαρίου 2021

Ο κορονοϊός είναι ο δεύτερος.

1.  Ο απολογισμός του ανθρώπου

1.1.    Ο  άνθρωπος είναι ο αποστάτης της φύσεως. Σπάσαμε το φράγμα του ενστίκτου και γι’ αυτό καταδικασθήκαμε να αγωνιζόμαστε αιώνες τώρα, για να διαμορφώσουμε ένα τρόπο ζωής, που να μας κάνει ευτυχισμένους. Όμως η φύση μας εκδικήθηκε. Στην θέση του ενστίκτου βλάστησε μία διχασμένη βούληση. Έχουμε μέσα μας τόσο το πνεύμα της δημιουργίας και της αλληλεγγύης όσο και την διαστροφή της καταστροφής και της ανθρωποφαγίας. Μία συμπυκνωμένη και διαχρονική μορφή ανθρωποφαγίας είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όταν η βουλιμία ανθρωποφαγίας κρύβεται πίσω από φυσικά φαινόμενα, τότε μπορεί να «μεταλλαχθεί» σε παράγοντα «αντικειμενικής» διαμορφώσεως της διεθνούς πραγματικότητας. Ο κορονοϊός τελικά προσφέρεται ως δρεπανηφόρο άρμα σε ένα εσχατολογικό πόλεμο κατά του ανθρώπου; 

1.2. Ζούμε σε μία εσχατολογική εποχή. Είναι μία εποχή που μπορεί να ενσωματώνει το τέλος της ιστορίας του ανθρώπου. Μέχρι τώρα η ιστορία της ανθρωπότητας περιελάμβανε τις πράξεις του ανθρώπου, από δω και πέρα θα περιλαμβάνει πρωτίστως την ύπαρξη του ανθρώπου.

(more…)

Θέμης Τζίμας^(*), 24 Απριλίου 2016

H ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να υπογράψει κάτι πολύ χειρότερο από ένα 4ο μνημόνιο: ετοιμάζεται να καταθέσει στη Βουλή το σχέδιο για ένα διαρκή στο χρόνο, μηχανισμό επιβολής οικονομικών μέτρων, αυτοματοποιημένα, δηλαδή ασχέτως πολιτικών επιλογών που τυχόν θα προκύπτουν από εκλογικές αναμετρήσεις, βάσει μάλιστα δημοσιονομικών και όχι οικονομικών κριτηρίων.

Πρόκειται για ένα μηχανισμό στη σύλληψή του και στην εν δυνάμει εφαρμογή του, υπέρ-συνταγματικής ισχύος, αφού θα πρέπει να επιβάλλει την ισχύ του έναντι των όποιων αλλαγών στη σύνθεση της Βουλής και στην κυβέρνηση. Ή αλλιώς για ένα μηχανισμό ευθέως αντισυνταγματικής λειτουργίας, δεδομένου ότι κάμπτει τη λαϊκή κυριαρχία στις βασικότερες θεσμικές λειτουργίες δια των οποίων η τελευταία υλοποιείται.

Σε αντίθεση με το συνταγματικό δημοσιονομικό φρένο για παράδειγμα της Γερμανίας, που μπορεί μεν να είναι απαράδεκτο πολιτικά αλλά τουλάχιστον έχει υιοθετηθεί δια μιας συνταγματικώς ορθής οδού, εν προκειμένω με ένα νόμο τυπικής ισχύος έρχεται να επιβληθεί ένας μηχανισμός που υπερκεράσει τις θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις. Για να το θέσουμε αλλιώς: η Βουλή δε θα κληθεί να ψηφίσει απλά ένα ακόμα – έστω εν δυνάμει- πακέτο μέτρων φτωχοποίησης.

(more…)

Σχόλιο GMR: “…ο ελληνικός δημόσιος διάλογος, η έρευνα η ακαδημαϊκή, η κοινή μας γνώμη και η άσκηση πολιτικής θα φτάσουν σε ένα πολύ καλύτερο επίπεδο όταν η μεγάλη πλειονότητα των διεθνολογούντων πάψουν να λειτουργούν σαν προπαγανδιστές, όπως σήμερα.” 

_.

Θέμης Τζίμας^(*), 18 Ιανουαρίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Ας ξεκινήσουμε με μια απλή αλλά απολύτως καίρια υπενθύμιση: ο ελληνικός δημόσιος διάλογος, η έρευνα η ακαδημαϊκή, η κοινή μας γνώμη και η άσκηση πολιτικής θα φτάσουν σε ένα πολύ καλύτερο επίπεδο όταν η μεγάλη πλειονότητα των διεθνολογούντων πάψουν να λειτουργούν σαν προπαγανδιστές, όπως σήμερα. Μας το υπενθυμίζει η επιστολή Μακρόν.

Θυμόμαστε τη Γερμανία που ήταν μαζί μας; Τον φιλέλληνα Τραμπ; Το ευρώ που μας προστατεύει από την τουρκική επιθετικότητα; Τον ευρωπαϊκό Νότο που στέκεται στο πλευρό μας; Όλα τα παραπάνω αποδείχτηκαν αυτό που ήταν, στην καλύτερη περίπτωση επιλεκτικές και παραπλανητικές αναγνώσεις της πραγματικότητας και συνήθως προπαγανδιστικές ανοησίες. Σ’ αυτά ήλθε να προστεθεί και η επιστολή του Μακρόν στον Τούρκο ομόλογό του, τις προηγούμενες ημέρες, μετά τη δήθεν ασυμφιλίωτη σύγκρουσή τους, η οποία –το λιγότερο– προς το παρόν μπαίνει σε φάση ύφεσης.

Για να είμαστε πολύ σαφείς, λαμπρά έπραξε από πλευράς του ο Γάλλος πρόεδρος. Καμία χώρα δεν αποφασίζει την διεθνή της πολιτική με βάση ό,τι εμείς θεωρούμε ανά πάσα στιγμή ωφέλιμο για εμάς και ό,τι σε κάθε περίπτωση θεωρούμε δίκαιο. Εν προκειμένω ήταν η ελληνική κυβέρνηση εκείνη η οποία απέρριψε το καλοκαίρι του 2019 την προοπτική αμυντικής συμμαχίας με τη Γαλλία. Κι αυτό, επειδή στην πατρίδα μας “κουμάντο” κάνουν ο Τζέφρι Πάιατ –στο όνομα του προέδρου των ΗΠΑ– και η καγκελάριος Μέρκελ. Ο Μητσοτάκης μάλλον θεωρεί υπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα ακολουθώντας τις συστάσεις των ανωτέρω.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

(*) — Δικηγόρος, Μεταδιδακτορικός ερευνητής

Πηγή: slpress.gr

Θέμης Τζίμας, 4 Οκτωβρίου 2018

Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να εντοπίσει κανείς ότι η ΕΕ δεν βρίσκεται στην «καλύτερή» της φάση. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις συνομιλίες για το Brexit ή στο προσφυγικό για να πάρει μια γεύση της σημερινής κατάστασης της «Ένωσης».

Δεν υπάρχει πρακτικά κανένα ζήτημα το οποίο να αντιμετωπίζεται είτε από την ΕΕ ως τέτοια- πχ. προσφυγικό, εξωτερική πολιτική, Brexit, δημοκρατία και κοινωνικά δικαιώματα- είτε με επάρκεια- πχ. οικονομία και πάλι Brexit.

Ακόμα και εκεί που μέχρι ενός σημείου τα πράγματα φαίνεται να βελτιώνονται, όπως στο επίπεδο της μεγέθυνσης της ευρωπαϊκής οικονομίας, η βελτίωση είναι ασθενική, ασταθής και άνιση μεταξύ των κρατών μελών, ενώ μάλιστα οι φωνές δυσαρέσκειας προς την κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ εντείνονται.

Είτε οι χώρες της ΕΕ –και δη οι ισχυρότερες- με προϊούσα συχνότητα επιλέγουν διμερείς ή πολυμερείς συνομιλίες, έξω και πέρα από τα όργανα της ΕΕ, είτε στο βαθμό που τα τελευταία εμπλέκονται στη διαχείριση μειζόνων ζητημάτων αποτυγχάνουν συστηματικά να προσφέρουν λύσεις που να είναι αποτελεσματικές, στο σωστό χρόνο και που να προωθούν την περαιτέρω εμβάθυνση της ενοποίησης της ΕΕ. Πρόκειται για συνθήκη που προκαλεί και αποτυπώνεται στη γενική δυσθυμία των πολιτών προς την ΕΕ, ιδίως όποτε η τελευταία δεν εμφανίζεται σαν γενναιόδωρος κουμπαράς.

(more…)

Θέμης Τζίμας, 6 Αυγούστου 2018

Η παρούσα κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες μνημονικές κυβερνήσεις στήριξε όλη της τη ρητορική στην έξοδο από τα μνημόνια δια της πιστής εφαρμογής τους και στην έξοδο από την κρίση δια του νεοφιλελεύθερου και δημοσιονομικού μονοδρόμου.

Πέραν της αναίρεσης του επιχειρήματος αυτού επί της αρχής, ως εσωτερικώς αντιφατικού, η καταστροφική πυρκαγιά στην Αν. Αττική ήρθε να το αναιρέσει με τραγικό τρόπο, ως συμπύκνωση της πραγματικότητας της εμβάθυνσης της κρίσης ακριβώς εξαιτίας της προαναφερθείσας πολιτικής «εξόδου» από την κρίση.

Πρόκειται για μια «έξοδο» από την κρίση που λόγω του δημοσιονομικού της προσήμου- υπερπλεονάσματα- της ταξικής της μονομέρειας- διάλυση του όποιου κοινωνικού και αναπτυξιακού ρόλου του κράτος, μέσα από ιδιωτικοποιήσεις και εύνοια του παρασιτικού και μεγάλου κεφαλαίου- και της στρατηγικής της εξάρτησης- κυρίως από Γερμανία, ΗΠΑ και Ισραήλ- έχει διαμορφώσει πολλαπλές εστίες παρακμής σε πλήθος τομέων του κράτους και της κοινωνίας.

Πρόκειται για εστίες παρακμής που συνιστούν παράπλευρες συνέπειες αλλά προϋποθέσεις της εν λόγω πολιτικής.

(more…)

Θέμης Τζίμας, 15 Απριλίου 2016

Οι δανειστές της χώρας γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι με το δημόσιο χρέος και το παίζουν αριστοτεχνικά, εν πολλοίς και λόγω της κάκιστης στάσης όλων των ελληνικών κυβερνήσεων μέσα στην κρίση. Το δημόσιο χρέος, όπως και το ιδιωτικό, δεν είναι παρά ένα πολιτικό μέγεθος κατά βάση, σύμφυτο με και αναγκαίο στον καπιταλισμό. Πέρα από τα δήθεν «αμείλικτα νούμερα», υπάρχει το γιγάντιο ιδιωτικό χρέος της Γερμανίας, το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας αλλά και το παρελθόν της ίδιας της Δυτικής Ευρώπης, που δείχνει ότι κορυφαία επιτεύγματα του κοινωνικού κράτους, όπως το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος της Μεγάλης Βρετανίας, θεμελιώθηκαν εν μέσω περιβάλλοντος «υπερχρέωσης», όπως οι «δημοσιονομιστές» θα έλεγαν σήμερα.

Το δημόσιο χρέος, πέρα από προτεσταντικές εμμονές, είναι κατά βάση και κυρίως το εργαλείο που, μαζί με τον έλεγχο της ρευστότητας και του τραπεζικού συστήματος, επιβάλλει βίαιες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στον ευρωπαϊκό χώρο και, εν προκειμένω, στην Ελλάδα. Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση, μέσα στην απελπισία της, αναζητά πια έστω και υποσχέσεις ελάφρυνσης του χρέους, με πρόσχημα αυτή την προοπτική μια νέα οικονομική, κοινωνική και πολιτική αρχιτεκτονική προωθείται πανευρωπαϊκά και κατεξοχήν στη χώρα μας.

(more…)

Βαγ. Γεωργίου, 17 Ιανουαρίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Εάν κοιτάξει κανείς τη λίστα imdb με τις καλύτερες ταινίες που αναφέρονται στον Μεσαίωνα, θα συναντήσει 72 έργα που καταπιάνονται με υποθέσεις Δύσης, Σκανδιναβίας, Ανατολικής Ευρώπης, μέχρι και Ρωσίας. Πουθενά δεν θα δούμε κάτι για το Βυζάντιο. Παραδόξως, αυτό θα έπρεπε να χαροποιεί τους Έλληνες. Δίχως οι κινηματογραφιστές και κυρίως το κοινό να το ξέρουν, το Βυζάντιο δεν γνώρισε ποτέ Μεσαίωνα! Αυτό αναδεικνύει και αποδεικνύει -κόντρα στο ρεύμα- ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διανοούμενους.

Καθώς το 2021 έχει συμβολικό χαρακτήρα, μίλησα με τον άνθρωπο που έχει ψάξει και αναλύσει το Βυζάντιο σπιθαμή προς σπιθαμή. Ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γιώργος Κοντογιώργης πρόσφατα ολοκλήρωσε δύο επιπλέον τόμους του εντυπωσιακού έργου “Ελληνικό Κοσμοσύστημα” (εκδόσεις Σιδέρη) οι οποίοι καταπιάνονται με τη Βυζαντινή περίοδο (γ’ και δ’ τόμος). Στην κουβέντα που είχα μαζί του, μου χαρακτήρισε μάλιστα “προσαρματικούς” τους διανοούμενους που διατυμπανίζουν ότι οι Βυζαντινοί ήταν Ρωμαίοι και ότι έγιναν Έλληνες κατά την τουρκοκρατία.

Επειδή το έθνος είναι νεότερο δημιούργημα για τους λαούς που εξήλθαν της φεουδαρχίας, μου λέει ο Κοντογιώργης, κάποιοι Έλληνες διανοούμενοι και ακαδημαϊκοί επιλέγουν τη γενίκευση προκειμένου να εγγράψουν και τον ελληνισμό στη νεότερη εθνογενετική διαδικασία και μάλιστα ως παρακολούθημα της δυτικής εθνογένεσης. «Δυστυχώς γι’ αυτούς υπάρχουν οι πηγές που βοούν και τους διαψεύδουν. Έχω αποδείξει πόσο ιδεολογικά φορτισμένος είναι ο ισχυρισμός αυτός, πλην όμως ανυπόστατος. Το έθνος είναι φαινόμενο που απαντάται στις ανθρωποκεντρικές κοινωνίες, δεν είναι επινόηση κανενός κράτους» αναφέρει.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Τάσος Κωστόπουλος, 17 Ιανουαρίου 2021

Η ξεχασμένη 18η Ιουνίου 2015 του Αδώνιδος και του Βορίδη

Η αναζήτηση αναλογιών ανάμεσα στο παρόν και το πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν είναι πάντα μια άσκηση με έντονο το στοιχείο της υποκειμενικότητας. Το επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά, την περασμένη βδομάδα, η φιλοκυβερνητική εξομοίωση της αιματηρής εισβολής της 6ης Ιανουαρίου στο αμερικανικό Καπιτώλιο με τις πολιορκίες του ελληνικού Κοινοβουλίου από το αντιμνημονιακό κίνημα των αρχών της περασμένης δεκαετίας.

Στην πραγματικότητα, η αντιμνημονιακή εκείνη εξέγερση υπήρξε μια μαζική κοινωνική έκρηξη, δίχως την παραμικρή αναλογία με όσα τραγελαφικά συνέβησαν προ ημερών στην Ουάσινγκτον: για τις ΗΠΑ των 420 εκατομμυρίων κατοίκων, μια πανεθνική κινητοποίηση 30.000 ατόμων έξω από το Καπιτώλιο ισοδυναμεί με μόλις 700 διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος. Η σημασία των γεγονότων της 6ης Ιανουαρίου έγκειται άλλωστε περισσότερο στον παρακρατικό χαρακτήρα τους (οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν εκεί από τον εν ενεργεία -ακόμη- πρόεδρο) και τα εξωπραγματικά ήπια (για την αμερικανική πραγματικότητα) μέτρα που πάρθηκαν αρχικά για την ανάσχεσή τους –με αποτέλεσμα, όταν αυτά αποδείχθηκαν παντελώς ανεπαρκή, ο λόγος να περάσει στα υπηρεσιακά κουμπούρια.

(more…)

Σχόλιο GMR: Μας διαβεβαιώνει ο ειδικός επιστήμονας^(*) κύριος Α.Τάρκας: “Δυστυχώς, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αξιολογεί ότι η Άγκυρα έχει ειλικρινή διάθεση για διάλογο και διαμηνύει πως δεν πρέπει να χαθεί η “ευκαιρία” από την ελληνική πλευρά. Δεν αναμένεται αλλαγή στάσης της Ουάσινγκτον, …

…..

Το Βερολίνο, παρά τους εξευτελισμούς στις διμερείς σχέσεις του με την Άγκυρα, επιμένει ότι τα συμφέροντα της Δύσης δεν επιτρέπουν να δυσαρεστείται ο Ταγίπ Ερντογάν.“

Εμ βέβαια, τι πιο χοντρό να πει ο άνθρωπος, ως σύμβουλος των κυβερνώντων.

(*) Ο Αλέξανδρος Τάρκας είναι εκδότης του μηνιαίου περιοδικού «Άμυνα και Διπλωματία» και αρθρογράφος στην εφημερίδα «Δημοκρατία». Επικεφαλής της “Expansion”, μιας ελληνικής εταιρίας με εξειδίκευση σε συμβάσεις των κλάδων άμυνας και ασφάλειας, καθώς και σε εκτιμήσεις επιχειρηματικού ρίσκου και ελέγχους due diligence στις χώρες της ΝΑ Μεσογείου σε συνεργασία με κορυφαία συμβουλευτική εταιρία των ΗΠΑ. Έχει εργαστεί ως σύμβουλος στο υπουργείο Εξωτερικών και ως συνεργάτης μελών του Κοινοβουλίου.

_.

Αλέξ. Τάρκας, 17 Ιανουαρίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Αφετηρία μιας μακράς πορείας αποτελεί η επανάληψη των διερευνητικών συνομιλιών στις 25 Ιανουαρίου. Αυτές θα καταλήξουν είτε σε ρήξη, με ανυπολόγιστες συνέπειες, είτε στη δρομολόγηση ενός –όπως θα φιλοτεχνηθεί– “ιστορικού συμβιβασμού”, που θα ισοδυναμεί με παραίτηση της Ελλάδας από αναφαίρετα, βάσει του Διεθνούς Δικαίου, κυριαρχικά δικαιώματά της.

Στην παρούσα φάση κανένας Έλληνας ή ξένος αξιωματούχος δεν δύναται να προβλέψει την ακριβή κατάληξη των διερευνητικών με την Τουρκία. Οι ειρηνικές ή θερμές εξελίξεις εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τη βούληση περί “ζωτικού χώρου” και τους τακτικισμούς του Τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν. Επίσης, οι λεγόμενες “κόκκινες γραμμές” της Ελλάδας εξαρτώνται από το ρίσκο που θέλει να αναλάβει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενώπιον της ίδιας της Ιστορίας, του (πιο συγκρατημένου) υπουργείου Εξωτερικών και της βάσης της παράταξής του.

Σε αυτό το πλαίσιο οι κρίσιμες πτυχές των επικείμενων διερευνητικών συνοψίζονται στα ακόλουθα σημεία: Ανοιχτά κανάλια επικοινωνίας με την Άγκυρα πρέπει να υπάρχουν και διάλογος πρέπει να γίνεται, ώστε η ένταση να εκτονώνεται. Βασική προϋπόθεση όμως είναι η ύπαρξη ξεκάθαρης ατζέντας, όπως επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, πριν και μετά το Πρακτικό της Βέρνης του 1976, και επί Ανδρέα Παπανδρέου, πριν και μετά το Μνημόνιο Παπούλια-Γιλμάζ του 1988. Αντίθετα, οι συνομιλίες Μητσοτάκη-Γιλμάζ του 1991 και οι αντίστοιχες Πάγκαλου-Γκιονενσάι, Σημίτη-Ντεμιρέλ και Σημίτη-Ετσεβίτ στα τέλη της δεκαετίας του ’90 αποτελούν κακό οδηγό. Σήμερα ξεκάθαρη ατζέντα δεν υπάρχει.

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ.

Πηγή: slpress.gr

Λουκάς Λυμπερόπουλος^(*), 16 Ιανουαρίου 2021

* Ο κ. Λουκάς Λυμπερόπουλος είναι επίτιμος αρεοπαγίτης, Δ.Ν.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ πριν ένα χρόνο

Επανειλημμένως η Τουρκία με αναφορές στο θέμα επισήμων, προεξάρχοντος, φυσικά, του Ερντογάν, και ανεπισήμων («γκρίζων λύκων» κ.λπ.), έχει δηλώσει ότι οι βραχονησίδες Ιμια ανήκουν σε αυτήν. Η θέση αυτή της Τουρκίας είναι λανθασμένη.

Το αληθές νομικό καθεστώς των Ιμίων, αλλά και των λοιπών, αμφισβητουμένων από αυτήν βραχονησίδων, έχει ως εξής: Με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης: «Η Τουρκία παραιτείται, υπέρ της Ιταλίας, παντός δικαιώματος και τίτλου επί των νήσων Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψών, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου». Με το άρθρο 16 της ίδιας Συνθήκης: «Η Τουρκία δηλοί ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως, επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης Συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων…».

(more…)